ΤΙ ΣΟΪ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ;;

(19/ΙΙ/2017)

Με αφορμή την είδηση αυτή, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με διαδηλώσεις αντιθέτου γνώμης επάνω σε ένα μεγάλο θέμα (το “μεταναστευτικό”) που τα τελευταία χρόνια απασχολεί εντονότατα την κοινωνία κάθε κράτους, κάνω την απλή σκέψη: 

ΤΊ ΣΌΪ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ, (σε κάθε κράτος που αυτοπροβάλλεται ως δημοκρατικό) που δεν ρωτά τον κυρίαρχο Λαό (με ένα δημοψήφισμα με εξασφαλισμένη την ισηγορία των δύο απόψεων) για να αποφασίσει οριστικά και τελεσίδικα ΤΙ ΘΕΛΕΙ ;;;

ΤΙ ΣΌΪ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ, όταν υπάρχουν εξοπλισμοί και πόλεμοι, χωρίς να ερωτηθεί η κοινωνία (κάθε εμπλεκόμενου κράτους ή και όλης της Υφηλίου) αν θέλει Ειρήνη ή Πόλεμο ;;

ΤΙ ΣΌΪ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ, όταν οι πολλοί (ο “κυρίαρχος Λαός”, μέσα από “άψογες δημοκρατικές διαδικασίες”) “αποφασίζουν” να δυστυχούν, προκειμένου να ευημερούν κάποιοι ελάχιστοι ;;;

Προφανώς και αποδεδειγμένα (από την έλλειψη της Λαϊκής βούλησης στα παραπάνω μεγάλα θέματα, και όχι μόνον σ' αυτά) ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στα αυτοπροβαλλόμενα ως Δημοκρατικά, κράτη.

Παγκοσμίως, λοιπόν, γίνεται παραχάραξη της έννοιας της Δημοκρατίας, με σκοπό να εξαπατάται η κοινωνία, ώστε να συνηγορεί και να νομιμοποιεί τις αποφάσεις μίας κυβερνώσας ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.

Γιατί, λοιπόν, γίνεται αυτή η τεραστίου μεγέθους εξαπάτηση ;;;

Η απάντηση στο ερώτημα, είναι αυτονόητη: 

Διότι αν γίνει γνωστή ευρέως η Αλήθεια, θα γκρεμιστεί αμέσως και παντού, η ύπουλα κυβερνώσα Ολιγαρχία της Οικονομικής ελίτ, που συντηρεί στην κυβερνητική εξουσία την πολιτική ελίτ, ως εμπροσθοφυλακή της.

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

(14/ΙΙ/2017)

Με αφορμή τον δήθεν δημόσιο διάλογο που η κομματοκρατία έχει αρχίσει προσχηματικά για μία ανώδυνη (γι' αυτήν) Συνταγματική αναθεώρηση, το σημείωμα αυτό, πραγματεύεται το πώς το ισχύον Σύνταγμα δίνει την δυνατότητα στο κόμμα, να παγιδεύει τη Δημοκρατία και να τη σφετερίζεται!!

Αλλά, ας πιάσουμε το θέμα από την αρχή:

Τί είναι το κόμμα;

• Κόμμα (κατά το λεξικό Δημητράκου) είναι “μερίδα πολιτών που πρεσβεύουν τις ίδιες πολιτικές ιδέες, οργανωμένων σε πολιτική συγκρότηση”.

ΠΡΟΣΟΧΗ !

Δεν υπάρχει κανένα άρθρο του Συντάγματος που να καθιστά, ευθέως, το κόμμα, υποχρεωτικό θεσμό για την (περιγραφόμενη στο Σύνταγμα) λειτουργία της Δημοκρατίας.

Η ύπαρξη του κόμματος, στο Σύνταγμα της Ελλάδας, εμφανίζεται (ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΌΝΤΩΣ ΚΑΙ ΠΛΑΓΙΩΣ) σε δύο μόνον άρθρα του Συντάγματος : στο 29 και στο 37.

Χαρακτηριστικά, στο άρθρο 29, εμφανίζεται η δυνατότητα ύπαρξης κόμματος, όπου γράφει: “ Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα, μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος”.

Δηλαδή, μας λέει ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν, δυνητικά, το δικαίωμα (δηλαδή, μπορούν εφ' όσον το θέλουν, χωρίς να υποχρεούνται) να ιδρύουν κόμματα.

Αυτό (το “δυνητικά”) σημαίνει πως αν δεν το θέλουν, δεν ιδρύουν (και άρα, σ' αυτή την περίπτωση δεν θα υπάρχουν) κόμματα.

Άρα, η ύπαρξη ή η μή ύπαρξη κομμάτων, εξαρτάται από τη βούληση των πολιτών.

Οπότε, κάτι το οποίο μπορεί και να μην υπάρχει (όπως π.χ το κόμμα) δεν μπορεί να αποτελεί θεσμό.

Έρχεται, βέβαια, το άρθρο 37.2 του Σ και, ΞΑΦΝΙΚΑ, ΕΜΜΈΣΩΣ ΚΑΙ ΠΛΑΓΊΩΣ, ακυρώνει την δυνητικότητα της ύπαρξης κομμάτων και την μετατρέπει σε ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΌΘΕΣΗ για τη λειτουργία του πολιτεύματος, αφού επιβάλλει ρητά: “Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών”.

Γιατί, λοιπόν, ο Συντακτικός νομοθέτης δεν θεσμοθέτησε το κόμμα, ως θεσμό Συνταγματικό, αφού (με το άρθρο 37) καθιστά την ύπαρξη τού κόμματος, απαραίτητη για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, αφού Πρωθυπουργός της Χώρας μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ αρχηγός κόμματος ;;

Δεν αντελήφθη (ο Συντακτικός νομοθέτης) ότι έτσι, υπάρχει ένα χάσμα στη σύνταξη του Συντάγματος της Χώρας;

Δεν αντελήφθη ότι έτσι δημιουργείται μία κερκόπορτα αλλοίωσης ή και άλωσης της Δημοκρατίας από την όποια (ανεξέλεγκτα επιβεβλημένη) κομματική Ολιγαρχία;;

Ή, μηπως, ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε να κάνει;;

Και εξηγούμαι:

Αν το κόμμα αποτελούσε Συνταγματικό θεσμό, καθιερούμενο με ειδικό άρθρο του Συντάγματος, η εσωτερική λειτουργία και του θεσμού αυτού, θα ήταν υποχρεωτικά συνάδουσα με τις θεμελιώδεις διατάξεις περί “Λαϊκής κυριαρχίας” του άρθρου 1 του Σ.

Δηλαδή, η “Λαϊκή κυριαρχία” θα επιβάλλετο και στη λειτουργία τού (κάθε) κόμματος.

Αφήνοντας, όμως, την ίδρυση του κόμματος έξω από το Σύνταγμα, ως δυνητική επιλογή των πολιτών (όπως κάνει το άρθρο 29) επιτρέπει στο (όποιο) κόμμα να οργανώνεται και να λειτουργεί εσωτερικά με όποιον τρόπο θέλει, έστω και αν αυτός ο τρόπος, είναι κατάφωρα αντιδημοκρατικός, όπως και είναι !! 

 

Έτσι ακριβώς (αντιδημοκρατικά, αρχηγικά, μοναρχικά) είναι οργανωμένα όλα τα κόμματα.

Γι' αυτό και έχουμε (και κατά τη “μεταπολίτευση”) ΠΡΟΣΩΠΟΠΑΓΗ ΚΟΜΜΑΤΑ στη διακυβέρνηση της Χώρας. (Διαβάστε τα καταστατικά τους και δείτε ποιες είναι οι αρμοδιότητες του αρχηγού και της ηγετικής του ομάδας και ποιος καθορίζει τις υποψηφιότητες των βουλευτών του κόμματος). 

 

Γι' αυτό και η οικογενειοκρατία ανθεί, λές και βρισκόμαστε στον 18ο αιώνα, στην Αυλή των Λουδοβίκων και των Τσάρων !!!

Και, προσέξτε : Ενώ το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο Δημοκρατικά της Ευρώπης, στην Ελλάδα έχουμε το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας φουντωμένο στο έπακρο !!! (αντί το φαινόμενο της συγγένειας βουλευτών να είναι ένας ή δύο, το πολύ, στο σύνολο των βουλευτών, ο ένας στους τρείς βουλευτές επί του συνόλου (!!!) αποτελούν γόνους “πολιτικών οικογενειών”, λές και στον 21ο αιώνα υπάρχει “θεία χάρις” που ρέει στο αίμα των σύγχρονων γαλαζοαίματων !!!

Έτσι, λοιπόν, και ενώ έχουμε αυτό το πολύ ωραίο "δημοκρατικό" Σύνταγμα, η Χώρα κυβερνάται από μία οικογενειοκρατούμενη πολιτική Ολιγαρχία φεουδαλικού τύπου, συνδεδεμένη με άρρηκτους δεσμούς αίματος (συγγένειας αλλά και πολιτικο/οικονομικών εγκλημάτων) με την οικονομική ολιγαρχία του Τόπου.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το αποτέλεσμα της ύπαρξης αυτής της κερκόπορτας στο Σύνταγμα της Ελλάδας. 

 

Της κερκόπορτας, από την οποία έχει περάσει η Ολιγαρχία και έχει αιχμαλωτίσει τη Δημοκρατία, κάτω από τον μανδύα της οποίας κρύβει το απαίσιο πρόσωπο της, για να μπορεί να λεηλατεί νομίμως, τη Χώρα και την κοινωνία της.

Πώς γίνεται το πέρασμα αυτής της κερκόπορτας;

Είναι πολύ απλό:

(α) Το Σύνταγμα της Ελλάδας, (όπως όλοι ξέρουμε) προβλέπει και οδηγεί τη συγκέντρωση όλων των εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαιοσύνης) στον Πρωθυπουργό.

(β) Το καταστατικό τού (κάθε) κόμματος, φτιαγμένο από τον ιδρυτή του (και την ηγετική του ομάδα) καθιστά τον ιδρυτή του, πλήρη κύριο/ιδιοκτήτη του.

(γ) Όταν (σύμφωνα με το Σύνταγμα, άρθρο 37) Πρωθυπουργός γίνεται ο αρχηγός του (πλειοψηφήσαντος στις εκλογές) κόμματος, τότε ο ιδιοκτήτης του κόμματος και αρχηγός αυτής της κομματικής Ολιγαρχίας, είναι και πρωθυπουργός της Χώρας, δηλαδή απόλυτος άρχοντας της.

Όταν στην κυβερνητική εξουσία, επί 40 χρόνια εναλλάσσονται δυο – τρία κόμματα, οι αρχηγοί/ιδιοκτήτες αυτών των κομμάτων, καθίστανται και οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της Χώρας, εναλλάξ.

Να πώς η Δημοκρατία, έχει επιτρέψει (με Συνταγματική κατοχύρωση) την άλωση της και έχει καταλήξει να είναι πρόσχημα και κάλυψη της Ολιγαρχίας και να πως το Σύνταγμα, αποτελεί εργαλείο νομιμοποίησης της Ολιγαρχίας αυτής.

Το Σύνταγμα, που προβλέπει με σχολαστικότητα την τήρηση όλων των διαδικασιών που κατοχυρώνουν τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος, έχει αφήσει εντελώς αφύλακτη και δημοκρατικά ανοχύρωτη, την ανάδειξη του Πρωθυπουργού της Χώρας, στον οποίο έχει δώσει όλες τις εξουσίες!!!

Έξυπνο ;;;;

Και να γιατί το πολιτικό προσωπικό αυτής της πολιτικής Ολιγαρχίας, για όλα oμιλεί, συσκέπτεται και διαβουλεύεται, με αφορμή κάποια Συνταγματική αναθεώρηση, εκτός αυτής.......

ΝΑ ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

(14/ΙΙ/2017)

• (Κατατονία, είναι ο ιατρικός όρος που εννοεί τη βαριά διαταραχή της βούλησης, που χαρακτηρίζεται από ολοκληρωτική αναστολή των βουλητικών ενεργειών, μυϊκή ακαμψία και διανοητική απάθεια).

Έμεινα εμβρόντητος, παρακολουθώντας τη χθεσινή εμφάνιση του Έλληνα “Κεντρικού Τραπεζίτη” στην (κατ' όνομα) “Βουλή των Ελλήνων” που την πρόσταξε, ως ο επίσημος τοποτηρητής των συμφερόντων των “δανειστών” : “Δώστε τα όλα και τώρα αμέσως” !!

Αυτό το γεγονός, που το έδειξαν όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, πέρασε έτσι, σαν να μη σημαίνει κάτι το αξιοπρόσεκτο !! 

Ένα γεγονός που, σ' όποια ελεύθερη Χώρα συμβεί, συνεπάγεται την άμεση σύλληψη αυτού του κυρίου, όχι μόνο για προτροπή βουλευτών σε προδοσία της Χώρας, αλλά και για ασέβεια προς το Σώμα που, κατά το Σύνταγμα, αποτελεί τη βούληση (“βουλή” αυτό θα πεί) του Λαού.

Πώς γίνεται, λοιπόν, ένα τόσο “χτυπητό” γεγονός, να μη ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων ;

Πώς η κοινωνία μας έχει πέσει σε κατάσταση αθεράπευτης κατατονίας ;;

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, επιχειρώ να δώσω με το σημείωμα αυτό. 

Την απάντηση αυτή, την δίδει ο τρόπος που δουλεύει η προπαγάνδα του καθεστώτος, ώστε να κρατά τον λαό σε κατάσταση κατατονίας. 

Μία από τις βασικές μεθόδους της προπαγάνδας (για να κρατά την κοινωνία άβουλη και αδύναμη να ενεργήσει δραστικά) είναι ο αποπροσανατολισμός της από τα πραγματικά προβλήματα. 

Αυτό, επιτυγχάνεται με την έντονη προβολή γεγονότων δευτερεύουσας ή άνευ σημασίας, ως σημαντικών, ώστε να αποσπάται η προσοχή από το κυρίως πρόβλημα. 

Είναι η ίδια μέθοδος που χρησιμοποιούν οι απατεώνες που θέλουν να κλέψουν τον μπακάλη της γειτονιάς και προκαλούν φασαρία στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, ώστε όλοι (ακόμη κι ο μπακάλης) να πάνε προς τα εκεί, αφήνοντας το μπακάλικο αφύλακτο, στη διάθεση των απατεώνων.

Εδώ, λοιπόν, κι ενάμισυ μήνα, σε όποιο κανάλι (ιδιωτικό ή κρατικό) κι αν γυρίσεις την τηλεόραση σου, βλέπεις κι ακους την ίδια συζήτηση, μεταξύ Δεξιών κι Αριστερών δωσιλόγων*, για για το ποιος χειρίζεται ή θα χειρίζονταν καλλίτερα την “αξιολόγηση” (της υποτακτικότητας μας) και τη “διαπραγμάτευση” (για τους όρους επιβίωσης των αιχμαλώτων Ελλήνων).

Η 5η Φάλαγξ, που διοικεί (για λογαριασμό και καθ' υπόδειξη των κατοχικών δυνάμεων) τη Χώρα, εφαρμόζει, το τελευταίο δίμηνο, μία διαβολικά έξυπνη προπαγάνδα που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, ως εξής: περιορίζει τη δημόσια συζήτηση γύρω από την “αξιολόγηση” και τη “διαπραγμάτευση” και έτσι περιορίζει τη σκέψη των τηλεθεατών (δηλαδή όλης της κοινωνίας) να απασχολείται με το θέμα αυτό (το αν μία Δεξιά ή Αριστερή πρακτική είναι καλύτερη από την άλλη) και δεν αφήνει/επιτρέπει τη σκέψη να πάει στο πραγματικό πρόβλημα που είναι Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΊΑ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΓΊΝΕΙ Η ΑΠΌΔΡΑΣΗ ΑΠΌ ΑΥΤΉΝ. 

Όταν, όμως, το πραγματικό πρόβλημα (η αιχμαλωσία και η δραπέτευση από αυτήν) δεν ακούγεται πουθενά και ποτέ, παύει να υπάρχει, ενώ ταυτόχρονα, στη συνείδηση της κοινωνίας “νομιμοποιείται” η κατάσταση αιχμαλωσίας και καθίσταται “γεγονός αναπότρεπτο”. Γι' αυτό και κανένας δεν ενοχλήθηκε από τα λεγόμενα του “κεντρικού Τραπεζίτη” που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να βρίσκεται έγκλειστος βαρυτάτων εγκλημάτων....

Με τον Λαό στο κρεββάτι της κατατονίας (στον καναπέ της τηλεόρασης) οι απατεώνες είναι ελεύθεροι να λεηλατήσουν κάθε ικμάδα της Χώρας.....

* Δοσίλογος: (Λεξικό Δημητράκου) Ο δίδων λόγο των πράξεων και των προθέσεων του στον κατακτητή.

“ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ”

Επειδή πολλά λέγονται για την “Ελεύθερη Ενέργεια”, και ο καθ' ένας φαντάζεται διάφορα, νομίζω πως πρέπει να καταλάβουμε την πραγματικότητα, δηλαδή να είμαστε ρεαλιστές, για να μη πελαγοδρομούμε μεταξύ φαντασιακών καταστάσεων και ανέφικτων προσδοκιών.

Σ' ένα οικονομικό περιβάλλον, που το κυριαρχούν και το εξουσιάζουν οι παραγωγοί Χρήματος και οι νόμοι που αυτοί εκπονούν (και το πολιτικό σύστημα νομοθετεί και εφαρμόζει), Ο ΜΌΝΟΣ ΤΡΌΠΟΣ να υπάρξει “Ελεύθερη Ενέργεια”, είναι να μπορεί ο καθ' ένας (με έναν εύκολο τρόπο) να παράγει, ΌΠΟΥ θέλει, ΌΣΗ ενέργεια τού χρειάζεται.

Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει Ο ΤΡΌΠΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΉΣ ΕΝΈΡΓΕΙΑΣ, ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΑΠΛΌΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΕΙΔΙΚΌΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΌΣ.

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΥΜΒΕΊ ΑΥΤΌ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΥΠΆΡΞΕΙ “ΕΛΕΎΘΕΡΗ ΕΝΈΡΓΕΙΑ”, καθώς οι εξουσιαστές θα επιχειρήσουν, με κάθε τρόπο, να εκμεταλλευτούν και αυτόν (όπως όλους τους άλλους) τον μηχανισμό/τρόπο παραγωγής Ενέργειας.

Αν, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρχει “Ελεύθερη Ενέργεια”, το μόνο που μπορεί να ωφεληθεί ο πολίτης, δηλαδή η κοινωνία (πέρα από το περιβαλλοντικό κέρδος) από έναν νέο τρόπο παραγωγής Καθαρής Ενέργειας (όπως η εκπληκτική εφεύρεση του Πέτρου Ζωγράφου), είναι το (τεραστίων διαστάσεων) οικονομικό όφελος από την εκμετάλλευση της εξειδικευμένης συσκευής, να μη πάει στο ταμείο των εξουσιαστών, αλλά στο ταμείο της κοινωνίας. 

Και ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό, είναι η βιομηχανία παραγωγής αυτού του μηχανισμού (και η εν γένει διαχείριση της νέας πηγής Ενέργειας) να ανήκει στην κοινωνία.

Ο μόνος τρόπος να ανήκει στην κοινωνία (και όχι στο κράτος, που το λυμαίνονται οι ίδιοι εξουσιαστές) είναι μέσα από ένα πλέγμα επιχειρήσεων ευρείας Λαϊκής Βάσης, που θα κινείται με τους υπάρχοντες νόμους του οικονομικού/εμπορικού περιβάλλοντος, αλλά το κέρδος θα το καρπούται η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, που την καταθέτω για να μη πελαγοδρομούμε (οι φίλοι του Πέτρου Ζωγράφου) ανάμεσα σε αοριστίες και φαντασιώσεις.

Και κάθε τεκμηριωμένη αντίρρηση, δεκτή με πολλή συμπάθεια (συμπαθώ = συν/πάσχω).