“Εσωτερική πληροφόρηση”

 

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Αφού η Ευρωπαϊκή ηγεσία (με αρχηγό το δίδυμο Μέρκελ/Σαρκοζί) μας ξεθέωσε και μας ξελίγωσε ώσπου να βρούνε τρόπο ώστε να έχουν και την πίττα (την αξία του Ευρώ) σωστή και το σκύλο (τους τραπεζίτες/κατόχους Ελληνικών Ομολόγων) χορτάτο, και αφού ο ΓΑΠ και “ο υπογράφων συρφετός” του πανηγύρισαν για το σερβιρισμένο  (ξυνό μεν, αλλά απαραίτητο για την παράταση της ζωής τους) γεύμα, έρχεται ο ΓΑΠ, (εν αγνοία τού “συρφετού” του) και πετά το πιάτο κάτω από το τραπέζι.

Έλα όμως που το πιάτο αυτό, έτσι που οι ίδιοι αυτοί ( “ο υπογράφων συρφετός”) τα κατάφεραν, χρειάζεται και στην Ελληνική κοινωνία, για να επιβιώσει για ένα ακόμα τέρμινο, ώσπου να σηκωθεί από το κρεββάτι τής αρρώστειας της και να βρεί το δρόμο της, δηλαδή να αρχίσει να δουλεύει, να παράγει και να αναπτύσσεται ....

Βλέπετε, ο ΓΑΠ και “ο υπογράφων συρφετός” του, έφεραν έτσι τα πράγματα ώστε, η δική τους παραμονή στην ηγεσία του τόπου να είναι απολύτως συνδεδεμένη με την καθημερινή επιβίωση  ολόκληρης  της Ελληνικής κοινωνίας, με ορίζοντα (αυτής της επιβίωσης) λίγων μόνο εβδομάδων !!

Για να το πετύχουν αυτό, έχουν εναποθέσει “εν λευκώ” στα χέρια των δανειστών μας τη δυνατότητα της  επιβίωσής μας για λίγες μέρες, καθώς φρόντισαν να μην υπάρχει ίχνος αποθεματικού “για την κακιά ώρα”.

Φρόντισαν να μην υπάρχει ούτε χρήμα ούτε χρόνος για να μπορεί η κοινωνία να συγκεντρωθεί και να αποφασίσει με ηρεμία για το μέλον της.

Έτσι, νηστική, γυμνή και αποπροσανατολισμένη, η Ελληνική κοινωνία, οδηγήθηκε στο να ανέχεται ως σωτήριες τις αποφάσεις  των δανειστών της, με εκτελεστή τους τον ΓΑΠ και τον “υπογράφοντα συρφετό” του.

Και να ο ΓΑΠ , με τη πράξη του αυτή, (δηλαδή το πέταμα του πιάτου την ώρα της μεγάλης πείνας και ανέχειας),  “αδειάζει” και το Μαγειρείο των Βρυξελών που “έφτυσε αίμα”, επί μήνες ολόκληρους, για να βρεί τη συνταγή της “σωστής πίττας  με τον σκύλο χορτάτο ”.

Τους τρελλαίνει όλους, ο ΓΑΠ !!!

•                     Ο Σαρκοζί ωρύεται έξαλλος !

•                     Η Μέρκελ τραβάει τα μαλλιά της.

•                     Οι άλλοι (πρωθυπουργοί της Ενωμένης Ευρώπης) μένουν στήλη άλατος και δεν μπορούν να αρθρώσουν κουβέντα, άναυδοι από την (γι' αυτούς) αχαρακτήριστη και ανεξήγητη κίνηση του ΓΑΠ!!

•                     Στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, η αξία του Ευρώ κατρακυλά  μαζί με τη χυμένη σούπα του πεσμένου πιάτου.

•                     Οι μετοχές των Ευρωπαϊκών τραπεζών που κρατούν Ελληνικά Ομόλογα/κουρελόχαρτα, τείνουν κι αυτές (στα διεθνή χρηματιστήρια) να γίνουν φέιγ-βολάν.

•                     Την ίδια στιγμή με το πέταγμα αυτού του πιάτου, τα spreads για τον δανεισμό της Ιταλίας, εκτοξεύονται σε πρωτοφανή ύψη/ρεκόρ!!!

•                     Αρχίζει να τρέμει το έδαφος κάτω από τα πόδια του πελώριου Γαλλικού τραπεζικού συστήματος!!!

Εδώ, στη μαυρισμένη Ελλάδα μας, ακόμη και αυτό το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα, κραυγάζει και εξεγείρεται σύσσωμο εναντίον αυτής της πράξης του ΓΑΠ που, πέραν του ότι  ακυρώνει όλες τις προηγούμενες δικές του (!!) (για τις οποίες τόσος πόνος προκλήθηκε), απειλεί και τη συντόμευση της κατάρρευσης ολόκληρου του ίδιου του εγκληματικού καθεστώτος πολιτικού/οικονομικού συστήματος, που οδήγησε τα πράγματα να κρέμονται από μία κλωστή, που μπορεί να είναι και σάπια.

Δηλαδή, τί έγινε ;;;

Ο ΓΑΠ τρελλάθηκε ;

Ποιά είναι η εξήγηση αυτής της πράξης της εγκληματικής μετακίνησης του “ακρογωνιαίου λίθου” του ντόμινου του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού συστήματος που ήδη, τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα, έχει αρχίσει να σείεται, σε έναν σεισμό που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την καταστροφικότητά του ;;;

Στα βασικά μαθήματα της εγκληματολογίας, διδάσκεται ότι πίσω από κάθε εγκληματική πράξη, βρίσκεται το κίνητρο, ο αυτουργός  και (πολλές φορές) ο ηθικός αυτουργός.

Έτσι, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι, την ίδια στιγμή που έχει ενεργοποιηθεί ο σεισμός του διασυνδεδεμένου μεταξύ του διεθνούς τραπεζικού συστήματος, κάποιοι surer-παίκτες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς των “παραγώγων”, των ασφαλίστρων (CDS) και άλλων χρηματιστηριακών τεχνουργημάτων, αυτοί που έχουν τον τρόπο να αποκτούν εγκαίρως τη σωστή πληροφόρηση για το “ποιό άλογο θα κερδίσει την κούρσα”, συσσωρεύουν δισεκατομμύρια Ευρώ και Δολλάρια στο Ταμείο της “Διεθνούς του Χρήματος” για την ενίσχυση του σκοπού της, που δεν είναι άλλος από την απόκτηση της πλήρους εξουσίας επί της οικουμένης.

Στη Βουλή των Ελλήνων, ο βουλευτής Πάνος Καμμένος, κατήγγειλε επισήμως (με ντοκουμέντα) τον αδελφό του ΓΑΠ, για ανάμιξή του σε εταιρία  που ασχολείται με  χρηματιστηριακές εργασίες και τον ίδιο τον ΓΑΠ για συναντήσεις του με έναν από τους πρωτοκλασσάτους super-παίκτες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς των “παραγώγων”, των ασφαλίστρων (CDS) και άλλων χρηματιστηριακών τεχνουργημάτων, ο οποίος (κ. Σόρος), πρν λίγα χρόνια κέρδισε δισεκατομμύρια από την πτώση της Αγγλικής Λίρας (!!).

Δηλαδή, τί ήθελε να μας πεί ο Πάνος Καμμένος; Ότι η “Διεθνής του Χρήματος” (εργαλείο της οποίας αποτελεί και η “Λέσχη Bildenberg”, μέλος της οποίας είναι και ο ΓΑΠ, όπως κατέθεσε στη Βουλή) είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της πράξης, με αυτουργό τον ΓΑΠ και κίνητρο το (ατελείωτο) χρήμα ή κάποια υψηλή θέση στην ιεραρχία της “Διεθνούς του Χρήματος”;;;

Δηλαδή, ο Πάνος Καμμένος  υποστηρίζει ότι ο ΓΑΠ δεν προβαίνει απλώς σε  “εσωτερική πληροφόρηρη” (που αποτελεί έγκλημα παράβασης των, σχετικών με τη λειτουργία των χρηματιστηρίων, νόμων) αλλά , επί πλέον, δημιουργεί και τα γεγονότα, για την τέλεση των οποίων πληροφορεί τους κατάλληλους παίκτες ;;;

Εγώ, αρνούμαι να το πιστέψω.

Μήπως κάποιοι σκαλίζουν την κλειδαριά της κερκόπορτας;

Άνοιξε μεγάλη δημόσια συζήτηση, με την κατάθεση του νομοσχεδίου περί «πολιτικής συμμετοχής ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» που έφερε «προς διαβούλευση» η παρούσα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το πνεύμα του νομοσχεδίου, εκπορεύεται και στοχεύει στην κατεύθυνση εμπέδωσης της πολυπολιτισμικότητας, και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελληνική κοινωνία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η «πολυπολιτισμικότητα», (όπως παλαιότερα και ο «Διεθνισμός») δεν είναι, γενικώς, μία κακή επιλογή. Ούτε, βέβαια, η νομοθέτηση κανόνων που διασφαλίζουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι κακή επιλογή, για οποιονδήποτε άνθρωπο, σε κάθε γωνία της Γής, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Τουναντίον, μάλιστα, επιβάλλεται η υιοθέτησή τους από όλες τις κοινωνίες, αφού περιέχουν πολλά καλά για την ανάπτυξη μίας μελλοντικής κοινωνίας ανοχής της ετερότητας (και όσμωσης της ετέρας ομορφιάς) και μίξης των πολιτισμών και της σοφίας που ο καθ’ ένας περιέχει.
Το κακό, πάντοτε, βρίσκεται στην υπερβολή.

Επειδή, λοιπόν, τίποτε επάνω στον πλανήτη δεν είναι «απολύτως καλό» ή «απολύτως κακό», έτσι και το αν πρέπει η Ελληνική κοινωνία να ευνοήσει και να υιοθετήσει την «πολυπολιτισμικότητα» ως κοινωνική επιλογή διαμόρφωσης της προσωπικότητάς της στο εγγύς (και απώτερο) μέλλον, και να την ιεραρχήσει πάνω από άλλες αξιακές επιλογές της, εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, που συνδιαμορφώνουν αυτή την επιλογή, εδώ στην Ελλάδα του 2010.

Ας μη μας διαφεύγει, όταν νομοθετούμε για την Ελληνική κοινωνία, (που έχει εντελώς άλλα χαρακτηριστικά από άλλες κοινωνίες) δεν σκεπτόμαστε σαν να είμαστε ο Μπάν Κι-Μουν (Γ.Γ του ΟΗΕ) ή ο Αντόνιο Γκουτιέρες (αρμοστής του ΟΗΕ για το μεταναστευτικό).
Έτσι, δεν πρέπει να μας διαφύγει μία πολύ σημαντική παράμετρος (που ως τώρα, στο δημόσιο διάλογο, δεν έχει γίνει μνεία της).
Αναφέρομαι στον κίνδυνο, μέσα από τη νομοθεσία περί «πολιτικής συμμετοχής ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα», να απωλέσουμε την κυριαρχία μας επί δύο αδιαπραγμάτευτων κατακτήσεών μας :
• Της ελεύθερης (για εμάς, τους Έλληνες ) γής μας, που την ορίζουν τα σύνορά μας και
• της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας μας.

Για το αν υπάρχει ή όχι αυτός ο κίνδυνος, όταν, δώσουμε δικαίωμα ιθαγένειας και δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε «αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα», σε συνδυασμό με την πάγια εξωτερική πολιτική μας (που υποστηρίζει αναφανδόν την είσοδο στην ΕΕ της Τουρκίας, Αλβανίας και FYROM),αφήνω την απάντηση στον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, (και κυρίως των «αριστερών») με την απλή υπενθύμιση 

• του γνωστού (σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα) Τουρκικού επεκτατισμού (ήδη εφαρμοζόμενου στη Μεγαλόνησο, με τον παράνομο αποικισμό της νήσου)

• του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, που αναπτύσσεται με την διεθνή υπόθαλψη και πρόσφατα έχει δημιουργήσει τεράστιες τριβές στα Βαλκάνια με εκατόμβες νεκρών και έχει καταστρέψει μία χώρα (τη Σερβία)

• του Σκοπιανού αλυτρωτισμού, που έχει λεηλατήσει ασύστολα την ιερά κιβωτό της ιστορίας μας, και επιμένει ανυποχώρητα στην περαιτέρω λεηλασία της.

Ποιος και τι θα μπορεί να σταματήσει αυτούς τους επίβουλους γείτονές μας, όταν θα τους έχουμε δώσει τη δυνατότητα και θα μπορούν να στείλουν, ελεύθερα πλέον, (ως πολίτες της ΕΕ) σε «διατεταγμένη αποστολή» κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ομοεθνών τους «μεταναστών», διαλεγμένων για τον εθνικό φανατισμό τους για να καταλάβουν αναίμακτα και εξαπίνης, μεγάλα κομμάτια της Ελληνικής επικράτειας και κοινωνίας, ως «Έλληνες πολίτες»;

Υπάρχει κάποιος Έλληνας που πιστεύει ότι θα αφήσουν αυτή την ευκαιρία, ανεκμετάλλευτη, όταν αυτοί οι ίδιοι, επιχειρούν τις ίδιες επιδιώξεις, χωρίς να νοιάζονται για τη διεθνή κατακραυγή και καταδίκη τους;

Με δύο λόγια, θα έχουμε ήδη, μόνοι μας, απωλέσει την κυριαρχία μας επί των δύο αδιαπραγμάτευτων κατακτήσεών μας : Της γής μας (αφού τη νομή και κατοχή της θα τη μοιραζόμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με περισσότερους από εμάς, αλλοεθνείς με εχθρικά αισθήματα αλλά Ελληνική «ταυτότητα», με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή συμβίωση μαζί τους) και της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας μας (αφού αυτή θα είναι στη νομοθετική εξουσία των, περισσοτέρων από εμάς, αλλοεθνών/εχθρών μας).

Ο κίνδυνος αυτός δεν είναι καθόλου υποθετικός, αφού προκύπτει από πρακτικές των γειτόνων μας αυτών, που βλέπουμε καθημερινά να διαδραματίζονται στη γειτονιά μας.

Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητή η απλή αλήθεια, ότι εδώ, δεν είμαστε επιτετραμμένοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, για να αποφαινόμαστε γενικώς για τα δίκαια των μεταναστών, απανταχού της Γής.
Είμαστε η Ελληνική κοινωνία. Μία συγκεκριμένη κυρίαρχη εθνική οντότητα, με εχθρούς και φίλους, εν μέσω διαπλεκομένων διεθνώς συμφερόντων, με δυνατά και αδύνατα σημεία.

Σε θέματα που άπτονται της κυριαρχίας μας, δηλαδή της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής μας και εγκυμονούν κινδύνους απώλειας, έστω και ελαχίστου μέρους της, δεν μας επιτρέπεται να σκεφτόμαστε σαν να είμαστε ο Μπαν Κι-Μουν ή ο Αντόνιο Γκουτιέρες.

Είμαστε αναγκασμένοι από την σκληρή πραγματικότητα, για θεσμούς που αφορούν τη ζωή ημών και των παιδιών μας εδώ στη γή μας, να σκεφτόμαστε σας Έλληνες και όχι σαν αξιωματούχοι του ΟΗΕ.

Η παρούσα κυβέρνηση του ΓΑΠ, ας σταματήσει αμέσως, κάποιους που σκαλίζουν την κλειδαριά της κερκόπορτας.

Ο μεγάλος Μίκης, το γράφει πολύ πιο απλά και καθαρά, στην πρόσφατη παρέμβασή του στα τελευταίως τεκταινόμενα:
«Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας».

Προσθέτω το πάντοτε επίκαιρο, παγκόσμιο και Ελληνικό «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ».

Αυτό το τελευταίο, με οδηγεί στην πρόταση διατύπωσης ενός νόμου για το «μεταναστευτικό», ο οποίος θα παρέχει στους νόμιμους* μετανάστες όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα (με αυστηρότατες ποινές για όποιον τους τα καταπατεί), χωρίς να προβλέπει κανένα πολιτικό δικαίωμα, όπως η ιθαγένεια, ή η υπηκοότητα και το «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».

* το ποιος θα θεωρείται «νόμιμος μετανάστης», ας προκύψει από τον διάλογο της «διαβούλευσης» η οποία ήδη άνοιξε.

Το Δίκαιο και το Άσυλο των Αγροτών

Γιατί, αγαπητέ, λοιδωρείτε τους αγρότες;
Δεν γνωρίζετε ότι το Άσυλο των αγροτών είναι οι Εθνικές οδοί, όπως των φοιτητών είναι το Πανεπιστήμιο, των λαθροχειρούντων Υπουργών είναι το ίδιο το Κοινοβούλιο, πάντων των καταληψιών (φοιτητών, μαθητών, κουκουλοφόρων) τα υπό κατάληψη ενδιαιτήματα και τό Άσυλο κάθε κακοποιού είναι η δαιδαλώδης πολυνομία;
Μην λοιδωρείτε, λοιπόν, τους αγρότες.
Ζούμε σε μία ευνομούμενη πολιτεία, στην οποία η Δημοκρατία έχει ήδη συληθεί και το μόνο άσυλο που δεν λειτουργεί, είναι το Άσυλο Ανιάτων.

Η «επανάσταση του αυτονόητου»

του Όθωνα Ιακωβίδη

14 Νοε 2010

Ο πρωθυπουργός ΓΑΠ, μιλώντας προχθές (11η Σεπτεμβρίου) από το βήμα της ΔΕΘ, επισήμανε ότι ήρθε η ώρα κάτι να αλλάξει: "-Να κάνουμε μια επανάσταση. Την ονομάζω την επανάσταση του αυτονόητου», τόνισε.

Και αράδιασε όλα τα αυτονόητα που τα ακούμε εδώ και 30 χρόνια από το στόμα κάθε Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Καραμανλή, Σημίτη, Σαμαρά, Αλέκας, Αλέκου, Καρατζαφέρη και πάει λέγοντας, κάθε φορά που ανεβαίνουν σε κάποιο βήμα:

• «Για την ανάγκη να παταχθεί η διαφθορά σε όλους τους τομείς,
• το κράτος και οι υπηρεσίες του να λειτουργούν προς όφελος των πολιτών.
• να παταχθεί η φοροδιαφυγή,
• να πάψει να υπάρχει το αίσθημα της αδικίας και της ατιμωρησίας, ακόμα και πολιτικών.
• να υπάρχει καλύτερη δημόσια υγεία και παιδεία,
• ένα σύγχρονο ασφαλιστικό σύστημα και
• να εκλείψουν οι πελατειακές σχέσεις».

«- Εμείς πρέπει να αλλάξουμε την Ελλάδα και να μην μασάμε τα λόγια μας» είπε ο ΓΑΠ χαρακτηριστικά.

Χάθηκε πάλι μέσα στα μεγάλα (και τετριμμένα) λόγια των συντακτών των κειμένων του και έχασε την επαφή με την απλή πραγματικότητα, που είναι μία και αδυσώπητη:

• Το ότι, επί 35 χρόνια, έχει συνδιαμορφώσει, μαζί με όλο το συνάφι τού καθεστώτος πολιτικού συστήματος, τη δημιουργία ενός κράτους που λειτουργεί εντελώς αντίθετα με αυτά που περιγράφει παραπάνω, και

• Έχει οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία σε μία, άνευ προηγουμένου, οικονομική και κοινωνική αιχμαλωσία, μετά την παράδοση σε τρίτους (αλλοεθνείς), της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού στρατηγικού χώρου, αυτού της εθνικής Οικονομίας.

"-Να κάνουμε μια επανάσταση. Την ονομάζω την επανάσταση του αυτονόητου», είπε.

Και, το αυτονόητο που προκύπτει, είναι ότι, δεν μπορεί (διότι το αποκλείει η λογική) αυτοί που δημιούργησαν το κοινωνικό «μπάχαλο», να το διορθώσουν και αυτοί που οδήγησαν την κοινωνία στην οικονομική αιχμαλωσία, να οδηγήσουν στην απόδραση από αυτήν.

Η μόνη, λοιπόν, αυτονόητη επανάσταση που μπορεί (και οφείλει) να κάνει, μαζί με όλο το συνάφι που συνθέτει το, ένοχο βαρύτατης εθνικής απώλειας, καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι να παραδώσει την ηγεσία της χώρας σε άφθαρτα και ικανά χέρια που η κοινωνία θα υποδείξει και να εξαφανισθούν οριστικά και αμετάκλητα.

ΕΘΝΟΣ ΗΡΩΩΝ, ΗΘΟΣ ΖΗΤΙΑΝΩΝ

 
Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Την ώρα που το πολιτικό κατεστημένο παραπατάει, κάτω από το βάρος της τεράστιας ενοχής του για την πτώχευση της χώρας και τη φτώχεια στην οποία αυτό έχει καταδικάσει την Ελληνική κοινωνία, φανερώνεται η αλλοτρίωση που έχει υποστεί ο Έλληνας, τα τελευταία 30 – 40 χρόνια.

Την ώρα που οι ένοχοι κρύβονται και δεν τολμούν να περπατήσουν στο δρόμο για να μη τους λυντσάρουν, οι παθόντες (οι Έλληνες) συνεχίζουν να τους νομιμοποιούν στη θέση του διαχειριστή της τύχης τους, παρακαλώντας αυτούς που δημιούργησαν τα προβλήματά τους, να φροντίσουν για τη λύση τους !!!

Την ώρα που το καθεστώς πολιτικό μόρφωμα της Ολιγαρχίας, φορώντας την κορώνα της Δημοκρατίας, παραδίδει τα απαράδοτα της εθνικής κυριαρχίας σε αλλοεθνείς, οι Έλληνες, ομαδοποιημένοι κατ’ επάγγελμα, μετρούν πόσα αργύρια έχασαν από αυτή την παράδοση. 
Και, η κάθε ομάδα, διαμαρτύρεται γιατί έχασαν περισσότερα από όσα περίμεναν ότι θα χάσουν.
Δεν τους νοιάζει που έχασαν το μείζον. Διαμαρτύρονται ολοφυρόμενοι γιατί χάνουν το ελάχιστο.
Δεν τους νοιάζει που χάθηκε το σπίτι. Διαμαρτύρονται γιατί έχασαν μία καλύτερη θέση στο τραπέζι.
Γι αυτό το ελάχιστο, οι φορτηγατζήδες έκλεισαν τις εθνικές οδούς και παρέλυσαν το εμπόριο που ήδη στέναζε. Οι γιατροί έκλεισαν τα νοσοκομεία και παράτησαν τους αρρώστους στην απελπισία τους, οι φαρμακοποιοί έκλεισαν τα φαρμακεία και άφησαν τους πόνους να παιδεύουν τα ταλαιπωρημένα κορμιά. Οι ναυτεργάτες έκλεισαν τα λιμάνια, έδιωξαν τουρίστες, δυσφήμισαν τον Τουρισμό μας. Οι γεωργοί ετοιμάζονται να κλείσουν κι αυτοί με τη σειρά τους, τους δρόμους της χώρας και πάει λέγοντας.
Ο έρωτας της κοινωνίας, το μείζον, (ως το μόνο γονιμοποιόν), που δεν μπορεί να είναι άλλο από την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, έπαψε να φτερουγίζει, δεν την απασχολεί, δεν υπάρχει πλέον, δεν αναφέρεται από κανέναν (πλην του Μίκη Θεοδωράκη).
Ο σύγχρονος Έλληνας, οργανωμένος σε επαγγελματικές ομάδες, το μόνο που είναι ικανός να δεί και να μετρήσει, είναι τα χαμένα αργύρια τής κάθε δικής του ομάδας.
Όλη η κοινωνία, συμπεριφέρεται σαν ευνούχος που του έχει ξηλωθεί η ικανότητα να ερωτευτεί και το μόνο που τον νοιάζει, πλέον, είναι το καλό «φαί» (με την ευρύτερη έννοια). Και μόνο γι αυτό ζητιανεύει και διαμαρτύρεται προς αυτούς τους ίδιους που τον ευνούχισαν.
Ζητιανεύει και διαμαρτύρεται, η Ελληνική κοινωνία, για το λιγότερο «φαί», αντί να ορθώσει το ανάστημά της και να τους πετάξει στα σκουπίδια της ιστορίας, που της στέρησαν τον έρωτά της, τις μεγάλες αγάπες της, τις δικές της κόρες, την Δημοκρατία και την Ελευθερία.
Και, δεν μπορεί να αντιληφθεί την μεγάλη Αλήθεια, ότι το φαί λιγόστεψε, γιατί λιγόστεψε η Δημοκρατία και η Ελευθερία μας, με την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας μας.
Δεν μπορεί να αντιληφθεί την μεγάλη Αλήθεια, ότι αν δεν έχεις Δημοκρατία και Ελευθερία δεν μπορεί να έχεις δική σου βούληση, δηλαδή δεν μπορείς να θέλεις και άρα, να ζητάς. Θα παίρνεις ότι σου δίνουν, δηλαδή ότι θέλουν κάποιοι άλλοι, γιατί αν δεν είσαι ελεύθερος, τίποτε δεν σου ανήκει, γιατί ανήκει σε κάποιους άλλους.
Και μη βιαστεί να πεί κάποιος ότι έχουμε Ελευθερία και Δημοκρατία. 
Η Ελευθερία μας, όπως όλοι βλέπουμε και ζούμε, έχει εκχωρηθεί με το επαίσχυντο «Μνημόνιο» και η Δημοκρατία έχει καταντήσει στη γνωστή σε όλους μας οικογενειοκρατούμενη Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) που κυβερνά τον τόπο, εδώ και χρόνια.
 
Αν δεν αποκατασταθεί η λειτουργία της Δημοκρατίας και δεν ξανακερδηθεί η Ελευθερία μας, δεν πρόκειται να δούνε στον ήλιο μοίρα, ούτε οι γιατροί, ούτε οι φορτηγατζήδες, ούτε οι υπάλληλοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί, ούτε οι αγρότες, ούτε κανένας μας..
 
Να σταματήσει η ηλίθια διεκδίκηση μιας καλύτερης θέσης στο τραπέζι, όταν οι κλητήρες μάς έχουν πάρει ολόκληρο το σπίτι. 
Το ότι ζούμε ακόμη μέσα σ’ αυτό, δεν σημαίνει ότι είναι δικό μας. Στο υποθηκοφυλακείο, έχει μετεγγραφεί σε άλλους ιδιοκτήτες.
Η Αλήθεια, φωνάζει. 
Τι άλλο πρέπει να γίνει για να την ακούσουμε και να τη δούμε;
 
Ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι η μόνη δημόσια φωνή που έβαλε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Είπε: ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ τη θέλησή μας για Ελευθερία και Δημοκρατία.
Θα τον ακολουθήσετε, γιατροί, αγρότες, φαρμακοποιοί, υπάλληλοι, έμποροι, φοιτητές, άνδρες, γυναίκες;
Θα διεκδικήσετε την (κουτσουρεμένη, σήμερα) Ελευθερία σας ξαναγινόμενοι Έλληνες, ή θα συνεχίσετε την δουλόφρονη επαιτεία από τα νέα αφεντικά σας/μας;

Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε μεταξύ της ηρωικής εξόδου και της βολικής ζητιανιάς.

Ο καθ’ ένας διαλέγει τον ρόλο που του ταιριάζει.

Έπεσε ο φερετζές και φάνηκε μουστάκι

2 Votes

 
Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Είναι καιρός που προσπαθώ να πείσω κάποιους φίλους μου, νομοταγείς και (για την ώρα) βολεμένους μέσα στη λειτουργία του συστήματος, ότι η αιτία του κακού που έχει πλακώσει την κοινωνία μας, δεν είναι η αστοχία των χειρισμών των οικονομικών και εθνικών προβλημάτων, αλλά η διολίσθηση της Δημοκρατίας μας σε πολιτική (και οικονομική) ολιγαρχία.
Μία οικογενειοκρατούμενη ολιγαρχία, που αποφασίζει και δρά καλυπτόμενη κάτω από τον μανδύα της Δημοκρατίας, οι μηχανισμοί της οποίας της προσφέρουν την απαραίτητη νομιμοποίησηση, για να επιβάλλει στην κοινωνία το δικό της συμφέρον.

Αυτή την τερατώδη πλαστοπροσωπία, οι φίλοι μου αυτοί, δεν θέλουν να την πιστέψουν. Η ανάγκη της συντήρησης των κεκτημένων τους, δεν τους επιτρέπει να παραδεχτούν αυτά που βλέπουν και ακούν. Θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους ότι αυτό το κακό που μας βρήκε, οφείλεται σε κάποιους κακούς χειρισμούς του ενός ή του άλλου και, όπως κάθε φορά, θα περάσει και όλα θα γίνουν όπως πρώτα, δηλαδή η βόλεψή τους θα συνεχιστεί.
Έτσι, λογικό είναι να μη πιστεύουν τις αλήθειες που, πολλοί σαν κι εμένα, τους δείχνουμε καθώς αυτές αποκαλύπτονται κάθε τόσο.


Έλα, όμως, που το ίδιο, με δικά του λόγια, το λέει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, θεωρητικά θωρακισμένος (σαν καθηγητής Συνταγματολογίας) και πρακτικά υπερεξασκημένος (σαν, επί πολλά χρόνια, υπουργός και πρωτοκλασσάτο στέλεχος του Πα.Σο.Κ) όταν αποφαίνεται: «Το πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα καθιστά την Κυβέρνηση ένα μη δημοκρατικό όργανο, ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά»!!!

Συνεχίζουν, λοιπόν, οι φίλοι μου αυτοί, να παίζουν το βιός τους στο ίδιο τραπέζι, του ίδιου παπατζή, που τους παίρνει εκατό και τους δίνει ένα, για να τους «αποδείξει» τη γνησιότητα του παιχνιδιού κι αυτοί το χαύουν !!

Θέλω να ιδώ όμως, πόσοι από αυτούς, θα συνεχίσουν να επικαλούνται το στερεότυπο «η νομιμότητα πρέπει να προστατευθεί», όταν πληροφορηθούν τη χθεσινή απόφαση του Δ’ Τμήματος του ΣτΕ, που έκρινε ότι ο Νόμος 3838/2010 (που προβλέπει την ιθαγενοποίηση των αλλοδαπών που διαμένουν στην χώρα μας) είναι ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ.
Με άλλα λόγια, πιο λαϊκά, κάποιοι θα πούν: «το κόμμα, κατούρησε το Σύνταγμα για μερικά ψηφαλάκια». Και εγώ θα συμπληρώσω: Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η μοναδική φορά….

Και, γεννάται το ερώτημα: Ποιά νομιμότητα πρέπει να προστατευθεί; 
Αυτή που πηγάζει από την κοινή λογική (που πάντα αποτελεί τη βάση κάθε θεμελιώδους νόμου) ή αυτή που πηγάζει από «ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά»;;;

Τι θα κάνουν οι φίλοι μου, τώρα που ο φερετζές της λυγερής κορμοστασιάς, με τα γαλαζοπράσινα μάτια και τα φλογερά βλέμματα που την φλερτάρανε και την φαντασιώνονταν σε ανείπωτες περιπτύξεις, έπεσε, και φάνηκε μουστάκι;

Θα προσποιηθούν πως δεν το είδαν ή «θα’ ρθούν τα πάνω, κάτω;»

ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ; ΣΥΝΕΣΗ Ή ΑΠΟΚΟΤΙΑ;

Όθων Ιακωβίδης

• Οι πολίτες σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων και περνούν χωρίς να πληρώνουν διόδια.
• Οι πολίτες δεν κόβουν εισιτήρια στα λεωφορεία.
• Ο Δήμαρχος Στυλίδας (Απόστολος Γκλέτσος) κόβει τα κιγκλιδώματα και ανοίγει διόδους, εκεί που απαγορεύεται, για να περνούν οι δημότες του.
• Το ΚΚΕ, εδώ και πολύ καιρό, φωνάζει προτρέποντας το λαό σε ανυπακοή...

Ένα κύμα άρνησης της νομιμότητας αρχίζει να δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε τσουνάμι, ικανό να καταστρέψει τα πάντα, στο διάβα του.

Μέσα σε αυτή την (καινούργια) πραγματικότητα, ο «πανταχόθεν βαλλόμενος» πολίτης, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα : Σύνεση (με υπακοή στους νόμους)  ή αποκοτιά (με ανυπακοή στους νόμους);

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, πριν λίγο καιρό (με αφορμή τους αποκλεισμούς λιμένων και κρουαζιερόπλοιων από το ΠΑΜΕ) απηύθηνε έκκληση υπακοής στη νομιμότητα, «διότι οδηγούμεθα στον γκρεμό», όπως είπε.

Τις παραινέσεις του τις ακολουθούν όσοι (καΙ πολύ σωστά) σκέφτονται ότι χωρίς την τήρηση των νόμων δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά η οποιαδήποτε κοινωνία.

Καμία λογική δεν υποστηρίζει την καταπάτηση των νόμων, πλην μίας εξαίρεσης: Οι νόμοι καταπατώνται (μέχρι της τελικής απόσυρσής τους) όταν είναι άδικοι, αφύσικοι, αντικοινωνικοί. 

Και επειδή το καθεστώς πολιτικό σύστημα, (μετά την διολίσθησή του σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που δρά υπό τον μανδύα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας μας), λειτουργεί άδικα, αφύσικα και αντικοινωνικά, επόμενο είναι να παράγει νόμους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του.

Έτσι, οι νόμοι αυτοί, που παράγονται από ένα νομοθετικό σύστημα που μόνο κατ’ επίφαση είναι νόμιμο, είναι και αυτοί μόνο κατ’ επίφαση νόμιμοι.

Το ότι οι νόμοι που παράγει το «κατ’επίφαση νόμιμο» πολιτικό κατεστημένο, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του,  αποδεικνύεται και από την  αμφισβήτηση (που εγείρεται από επιφανείς νομικούς και τον Δικηγορικό Σύλλογο των Αθηνών) της νομιμότητας τού υπερ-νόμου (δηλαδή του «Μνημονίου»), που αυτή την ώρα κυριαρχεί και εξουσιάζει τη ζωή ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

Το ότι  το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, αυτή τη στιγμή, είναι «κατ’επίφαση νόμιμο», αποδεικνύεται από το γεγονός ότι  η Δικαιοσύνη έχει αποδεχθεί (έστω και κατ’ αρχή, με την έναρξη της διαδικασίας εξέτασης μαρτύρων), την κατηγορία ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ εναντίον της Κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των Ελλήνων βουλευτών, που ψήφισαν και νομιμοποίησαν το «Μνημόνιο».

Αυτή η πραγματικότητα, οδηγεί στην σκέψη ότι, υπό τις σημερινές συνθήκες, η ζητούμενη νομιμοφροσύνη, είναι η άρνηση συμμόρφωσης προς νόμους «κατ’ επίφαση νόμιμους» που παράγονται από ένα «κατ’ επίφαση νόμιμο» πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα. Έτσι, η αποκοτιά, γίνεται σύνεση. 

Οπότε το αμέσως φυσικό επόμενο, είναι οι πολίτες να εναντιώνονται στους νόμους αυτούς, προκειμένου να αποκατασταθεί η πραγματική και ουσιαστική νομιμότητα του πολιτικού συστήματος, που θα αποκαταστήσει, αυτομάτως,  και την ζητούμενη νομιμότητα των νόμων.

Εδώ, βρίσκεται ένα πολύ κρίσιμο σημείο : «Ποιος» και «πώς» θα ξεριζώσει την «κατ’ επίφαση νομιμότητα» , για να επαναφέρει την πραγματική δημοκρατική νομιμότητα στη θέση της.

• Στο «ποιος», η απάντηση είναι μία : ο Λαός.
• Στο «πώς», η απάντηση μέχρι πρό τινος δεν υπήρχε, και αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο, καθώς μία κοινωνία χωρίς νόμους, δηλαδή χωρίς κοινωνικό συμβόλαιο διοίκησής της, είναι χειρότερη ακόμη και από την κοινωνία με κακούς νόμους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ανεβαίνοντας στην πολιτική σκηνή με τη Διακήρυξη της 1^ης Δεκέμβρη και τη  συγκρότηση ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, κάλυψε αυτό το επικίνδυνο κενό, στήνοντας απέναντι στο ένοχο πολιτικό κατεστημένο το «αντίπαλο δέος»:  Τον Ελληνικό λαό που, μετά την αποκάλυψη των μεγάλων ψεμμάτων και της μεγάλης απάτης εις βάρος του, όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», είναι αποφασισμένος να το στείλει στον καιάδα της ιστορίας και να χτίσει από την αρχή την ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ. Μία Ελλάδα που δεν θα είναι «κατ’ επίφαση δημοκρατία», που δεν θα έχει παιδιά και αποπαίδια, που δεν θα είναι η ξεφτίλα των δανειστών της, που θα δείξει το ανάστημα που έχει κληρονομήσει και άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.

Αυτά όλα πρέπει να γίνουν εγκαίρως, ώστε κατά την κατάρρευση του κατεστημένου πολιτικού σκηνικού (που ήδη έχει αρχίσει), να μην υπάρξει «κενό εξουσίας» που οδηγεί, είτε στο χάος μίας κοινωνικής ζούγκλας, είτε στην ανακύκλωση των ίδιων προσώπων και μηχανισμών, αυτών που οδήγησαν στην τρέχουσα καταστροφή.

Όσοι ανεξάρτητοι πολίτες αντιλαμβανόμαστε την «κατ’ επίφαση» νομιμότητα μη νόμιμων νόμων, συσπειρωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ΟΧΙ. Αυτό που ζήτησε ο μεγάλος Μίκης,  προτείνοντας «ανυπακοή» για το γκρέμισμα και Αλήθεια για το ξαναχτίσιμο..

«ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΤΙΝΤΗΣ...

Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον χαρακτηρισμό κάποιων (αορίστως αναφερομένων) στελεχών του κόμματος της ΝΔ, ως «ντιντήδες», σε άρθρο  του Νεοδημοκράτη αβανταδόρου του κ. Σαμαρά, κ. Φαήλου Κρανιδιώτη.

«Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό, κεφάλα» , λέει η λαϊκή σοφία, εννοώντας ότι  κάποιος κριτικάρει τον άλλον, χωρίς να βλέπει τον εαυτό του. Και εξηγούμαι...

Φαντάζομαι ότι στην έννοια «ντιντής» που απέδωσε ο κ. Φ.Κ, δεν  ήθελε να προσδώσει εμφανισιακά χαρακτηριστικά, γιατί αν αρχίσουμε να συζητάμε για τα γούστα της εμφάνισης και των τρόπων του καθ’ ενός δημοσίου προσώπου, θα εκπέσουμε σε κουβεντούλα  “life style” και όχι της πολιτικής στάσης του. Όχι ότι είναι κακό, αλλά, νομίζω, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο».

Ο κ. Φ.Κ, πολύ σωστά, διαισθάνθηκε το άρωμα ενός «ντιντιδισμού» να διαχέεται στη μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα της τρέχουσας φτωχοποίησης της Ελληνικής κοινωνίας, με κάθε πέρασμα της ΝΔ, από τη σκηνή της καθημερινής πολιτικής ροής.

Το άρωμα, όμως, αυτό που πιάνουν τα ρουθούνια του κ. Φ.Κ , σ’ εμάς που δεν είμαστε του κόμματος, μας μυρίζει άσχημα, βρωμάει, θα έλεγα.

Όντως, η συμπεριφορά της ΝΔ, κατά την μετά την παράδοση της εθνικής Οικονομίας μας στο «ΔΝΤ & Σία», εποχή, είναι συμπεριφορά ντιντή εν μέσω αλαφιασμένων οπαδών της «θύρας 224», που ο διαιτητής σφύριξε άδικο πέναλτυ εις βάρος της ομαδάρας τους..

Και εξηγούμαι, δανειζόμενος (από Dr. Strange Attractor/antinews) τον ορισμό του Ντιντή, ως πολιτική έκφραση: «Με καθωσπρέπει συμπεριφορές και άφθονα ραφιναρισμένα μισόλογα, ο ντιντής προωθεί τη πολιτική του, που συνήθως τον κρατά στο απυρόβλητο,  και παράλληλα τον οδηγεί στο  να κάνει μια πετυχημένη πολιτική καριέρα αβρόχοις ποσί(ν). Η πολιτική του φιλοσοφία συνήθως συνοψίζεται σε αυτό που η επιστήμη χαρακτηρίζει ως trivial ή superfluous (τετριμμένο, κοινότυπο)».

Αλλά, αυτή η περιγραφή του ντιντή,  είναι το πειστικότατο πορτραίτο της σημερινής ΝΔ, όπως εμφανίζεται μετά την υπογραφή του «Μνημονίου», με αρχηγό της τον κ. Αντώνη Σαμαρά που συνεχίζει να πολιτεύεται με το ίδιο πνεύμα (της εξαπάτησης της κοινωνίας), που επέφερε την πτώχευση. 

Προκαλεί την κοινή νοημοσύνη, (με τους καλούς τρόπους, χαμόγελα και άψογο παρουσιαστικό, ακολουθώντας άψογα το «σαβουάρ βίβρ» του πρωτοκόλλου) καθώς προσπαθεί να πείσει (με πολύ τάκτ) για τον πατριωτισμό και την ορθότητα των κομματικών θέσεών του,  προβάλλοντας ακλόνητα επιχειρήματα ότι το πτώμα (η δολοφονία του οποίου συντελέσθηκε και με δικά του θανατηφόρα κτυπήματα, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί (!!!)) πρέπει να ενταφιασθεί, όπως επιβάλλουν οι παραδόσεις και όχι να καεί, όπως απαιτεί ο έτερος του εγκλήματος. 

 

Ο πατριωτισμός, λοιπόν, του κ. Σαμαρά και της ΝΔ, εξαντλείται στη διεκδίκηση (πάντα με τάκτ) της ορθότητας διαχείρισης των λεπτομερειών της κηδείας της Πατρίδας, την οποία το κόμμα του μαχαίρωνε θανάσιμα, μαζί με τις ορδές των ΠΑΣΟΚων, και υπό τα όμματα των λοιπών κομμάτων, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Πολύ σωστά, λοιπόν, ο κ. Φ.Κ, επισημαίνει τη αμετροεπή εμφάνιση του ντιντιδισμού στο πολιτικό σκηνικό.

Μόνο που η μπάλα παίρνει όλο του το κόμμα, μαζί με τον αρχηγό του.