Μήπως κάποιοι σκαλίζουν την κλειδαριά της κερκόπορτας;

Άνοιξε μεγάλη δημόσια συζήτηση, με την κατάθεση του νομοσχεδίου περί «πολιτικής συμμετοχής ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα» που έφερε «προς διαβούλευση» η παρούσα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Το πνεύμα του νομοσχεδίου, εκπορεύεται και στοχεύει στην κατεύθυνση εμπέδωσης της πολυπολιτισμικότητας, και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελληνική κοινωνία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η «πολυπολιτισμικότητα», (όπως παλαιότερα και ο «Διεθνισμός») δεν είναι, γενικώς, μία κακή επιλογή. Ούτε, βέβαια, η νομοθέτηση κανόνων που διασφαλίζουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι κακή επιλογή, για οποιονδήποτε άνθρωπο, σε κάθε γωνία της Γής, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.
Τουναντίον, μάλιστα, επιβάλλεται η υιοθέτησή τους από όλες τις κοινωνίες, αφού περιέχουν πολλά καλά για την ανάπτυξη μίας μελλοντικής κοινωνίας ανοχής της ετερότητας (και όσμωσης της ετέρας ομορφιάς) και μίξης των πολιτισμών και της σοφίας που ο καθ’ ένας περιέχει.
Το κακό, πάντοτε, βρίσκεται στην υπερβολή.

Επειδή, λοιπόν, τίποτε επάνω στον πλανήτη δεν είναι «απολύτως καλό» ή «απολύτως κακό», έτσι και το αν πρέπει η Ελληνική κοινωνία να ευνοήσει και να υιοθετήσει την «πολυπολιτισμικότητα» ως κοινωνική επιλογή διαμόρφωσης της προσωπικότητάς της στο εγγύς (και απώτερο) μέλλον, και να την ιεραρχήσει πάνω από άλλες αξιακές επιλογές της, εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, που συνδιαμορφώνουν αυτή την επιλογή, εδώ στην Ελλάδα του 2010.

Ας μη μας διαφεύγει, όταν νομοθετούμε για την Ελληνική κοινωνία, (που έχει εντελώς άλλα χαρακτηριστικά από άλλες κοινωνίες) δεν σκεπτόμαστε σαν να είμαστε ο Μπάν Κι-Μουν (Γ.Γ του ΟΗΕ) ή ο Αντόνιο Γκουτιέρες (αρμοστής του ΟΗΕ για το μεταναστευτικό).
Έτσι, δεν πρέπει να μας διαφύγει μία πολύ σημαντική παράμετρος (που ως τώρα, στο δημόσιο διάλογο, δεν έχει γίνει μνεία της).
Αναφέρομαι στον κίνδυνο, μέσα από τη νομοθεσία περί «πολιτικής συμμετοχής ομογενών και αλλοδαπών υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα», να απωλέσουμε την κυριαρχία μας επί δύο αδιαπραγμάτευτων κατακτήσεών μας :
• Της ελεύθερης (για εμάς, τους Έλληνες ) γής μας, που την ορίζουν τα σύνορά μας και
• της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας μας.

Για το αν υπάρχει ή όχι αυτός ο κίνδυνος, όταν, δώσουμε δικαίωμα ιθαγένειας και δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε «αλλοδαπούς υπηκόους τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα και μακροχρόνια στην Ελλάδα», σε συνδυασμό με την πάγια εξωτερική πολιτική μας (που υποστηρίζει αναφανδόν την είσοδο στην ΕΕ της Τουρκίας, Αλβανίας και FYROM),αφήνω την απάντηση στον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, (και κυρίως των «αριστερών») με την απλή υπενθύμιση 

• του γνωστού (σε κάθε Έλληνα και Ελληνίδα) Τουρκικού επεκτατισμού (ήδη εφαρμοζόμενου στη Μεγαλόνησο, με τον παράνομο αποικισμό της νήσου)

• του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, που αναπτύσσεται με την διεθνή υπόθαλψη και πρόσφατα έχει δημιουργήσει τεράστιες τριβές στα Βαλκάνια με εκατόμβες νεκρών και έχει καταστρέψει μία χώρα (τη Σερβία)

• του Σκοπιανού αλυτρωτισμού, που έχει λεηλατήσει ασύστολα την ιερά κιβωτό της ιστορίας μας, και επιμένει ανυποχώρητα στην περαιτέρω λεηλασία της.

Ποιος και τι θα μπορεί να σταματήσει αυτούς τους επίβουλους γείτονές μας, όταν θα τους έχουμε δώσει τη δυνατότητα και θα μπορούν να στείλουν, ελεύθερα πλέον, (ως πολίτες της ΕΕ) σε «διατεταγμένη αποστολή» κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ομοεθνών τους «μεταναστών», διαλεγμένων για τον εθνικό φανατισμό τους για να καταλάβουν αναίμακτα και εξαπίνης, μεγάλα κομμάτια της Ελληνικής επικράτειας και κοινωνίας, ως «Έλληνες πολίτες»;

Υπάρχει κάποιος Έλληνας που πιστεύει ότι θα αφήσουν αυτή την ευκαιρία, ανεκμετάλλευτη, όταν αυτοί οι ίδιοι, επιχειρούν τις ίδιες επιδιώξεις, χωρίς να νοιάζονται για τη διεθνή κατακραυγή και καταδίκη τους;

Με δύο λόγια, θα έχουμε ήδη, μόνοι μας, απωλέσει την κυριαρχία μας επί των δύο αδιαπραγμάτευτων κατακτήσεών μας : Της γής μας (αφού τη νομή και κατοχή της θα τη μοιραζόμαστε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ με περισσότερους από εμάς, αλλοεθνείς με εχθρικά αισθήματα αλλά Ελληνική «ταυτότητα», με ότι αυτό συνεπάγεται στην καθημερινή συμβίωση μαζί τους) και της ατομικής και κοινωνικής ελευθερίας μας (αφού αυτή θα είναι στη νομοθετική εξουσία των, περισσοτέρων από εμάς, αλλοεθνών/εχθρών μας).

Ο κίνδυνος αυτός δεν είναι καθόλου υποθετικός, αφού προκύπτει από πρακτικές των γειτόνων μας αυτών, που βλέπουμε καθημερινά να διαδραματίζονται στη γειτονιά μας.

Πρέπει, λοιπόν, να γίνει κατανοητή η απλή αλήθεια, ότι εδώ, δεν είμαστε επιτετραμμένοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, για να αποφαινόμαστε γενικώς για τα δίκαια των μεταναστών, απανταχού της Γής.
Είμαστε η Ελληνική κοινωνία. Μία συγκεκριμένη κυρίαρχη εθνική οντότητα, με εχθρούς και φίλους, εν μέσω διαπλεκομένων διεθνώς συμφερόντων, με δυνατά και αδύνατα σημεία.

Σε θέματα που άπτονται της κυριαρχίας μας, δηλαδή της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής μας και εγκυμονούν κινδύνους απώλειας, έστω και ελαχίστου μέρους της, δεν μας επιτρέπεται να σκεφτόμαστε σαν να είμαστε ο Μπαν Κι-Μουν ή ο Αντόνιο Γκουτιέρες.

Είμαστε αναγκασμένοι από την σκληρή πραγματικότητα, για θεσμούς που αφορούν τη ζωή ημών και των παιδιών μας εδώ στη γή μας, να σκεφτόμαστε σας Έλληνες και όχι σαν αξιωματούχοι του ΟΗΕ.

Η παρούσα κυβέρνηση του ΓΑΠ, ας σταματήσει αμέσως, κάποιους που σκαλίζουν την κλειδαριά της κερκόπορτας.

Ο μεγάλος Μίκης, το γράφει πολύ πιο απλά και καθαρά, στην πρόσφατη παρέμβασή του στα τελευταίως τεκταινόμενα:
«Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας».

Προσθέτω το πάντοτε επίκαιρο, παγκόσμιο και Ελληνικό «ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ».

Αυτό το τελευταίο, με οδηγεί στην πρόταση διατύπωσης ενός νόμου για το «μεταναστευτικό», ο οποίος θα παρέχει στους νόμιμους* μετανάστες όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα (με αυστηρότατες ποινές για όποιον τους τα καταπατεί), χωρίς να προβλέπει κανένα πολιτικό δικαίωμα, όπως η ιθαγένεια, ή η υπηκοότητα και το «εκλέγειν και εκλέγεσθαι».

* το ποιος θα θεωρείται «νόμιμος μετανάστης», ας προκύψει από τον διάλογο της «διαβούλευσης» η οποία ήδη άνοιξε.