«ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΤΙΝΤΗΣ...

Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον χαρακτηρισμό κάποιων (αορίστως αναφερομένων) στελεχών του κόμματος της ΝΔ, ως «ντιντήδες», σε άρθρο  του Νεοδημοκράτη αβανταδόρου του κ. Σαμαρά, κ. Φαήλου Κρανιδιώτη.

«Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό, κεφάλα» , λέει η λαϊκή σοφία, εννοώντας ότι  κάποιος κριτικάρει τον άλλον, χωρίς να βλέπει τον εαυτό του. Και εξηγούμαι...

Φαντάζομαι ότι στην έννοια «ντιντής» που απέδωσε ο κ. Φ.Κ, δεν  ήθελε να προσδώσει εμφανισιακά χαρακτηριστικά, γιατί αν αρχίσουμε να συζητάμε για τα γούστα της εμφάνισης και των τρόπων του καθ’ ενός δημοσίου προσώπου, θα εκπέσουμε σε κουβεντούλα  “life style” και όχι της πολιτικής στάσης του. Όχι ότι είναι κακό, αλλά, νομίζω, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο».

Ο κ. Φ.Κ, πολύ σωστά, διαισθάνθηκε το άρωμα ενός «ντιντιδισμού» να διαχέεται στη μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα της τρέχουσας φτωχοποίησης της Ελληνικής κοινωνίας, με κάθε πέρασμα της ΝΔ, από τη σκηνή της καθημερινής πολιτικής ροής.

Το άρωμα, όμως, αυτό που πιάνουν τα ρουθούνια του κ. Φ.Κ , σ’ εμάς που δεν είμαστε του κόμματος, μας μυρίζει άσχημα, βρωμάει, θα έλεγα.

Όντως, η συμπεριφορά της ΝΔ, κατά την μετά την παράδοση της εθνικής Οικονομίας μας στο «ΔΝΤ & Σία», εποχή, είναι συμπεριφορά ντιντή εν μέσω αλαφιασμένων οπαδών της «θύρας 224», που ο διαιτητής σφύριξε άδικο πέναλτυ εις βάρος της ομαδάρας τους..

Και εξηγούμαι, δανειζόμενος (από Dr. Strange Attractor/antinews) τον ορισμό του Ντιντή, ως πολιτική έκφραση: «Με καθωσπρέπει συμπεριφορές και άφθονα ραφιναρισμένα μισόλογα, ο ντιντής προωθεί τη πολιτική του, που συνήθως τον κρατά στο απυρόβλητο,  και παράλληλα τον οδηγεί στο  να κάνει μια πετυχημένη πολιτική καριέρα αβρόχοις ποσί(ν). Η πολιτική του φιλοσοφία συνήθως συνοψίζεται σε αυτό που η επιστήμη χαρακτηρίζει ως trivial ή superfluous (τετριμμένο, κοινότυπο)».

Αλλά, αυτή η περιγραφή του ντιντή,  είναι το πειστικότατο πορτραίτο της σημερινής ΝΔ, όπως εμφανίζεται μετά την υπογραφή του «Μνημονίου», με αρχηγό της τον κ. Αντώνη Σαμαρά που συνεχίζει να πολιτεύεται με το ίδιο πνεύμα (της εξαπάτησης της κοινωνίας), που επέφερε την πτώχευση. 

Προκαλεί την κοινή νοημοσύνη, (με τους καλούς τρόπους, χαμόγελα και άψογο παρουσιαστικό, ακολουθώντας άψογα το «σαβουάρ βίβρ» του πρωτοκόλλου) καθώς προσπαθεί να πείσει (με πολύ τάκτ) για τον πατριωτισμό και την ορθότητα των κομματικών θέσεών του,  προβάλλοντας ακλόνητα επιχειρήματα ότι το πτώμα (η δολοφονία του οποίου συντελέσθηκε και με δικά του θανατηφόρα κτυπήματα, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί (!!!)) πρέπει να ενταφιασθεί, όπως επιβάλλουν οι παραδόσεις και όχι να καεί, όπως απαιτεί ο έτερος του εγκλήματος. 

 

Ο πατριωτισμός, λοιπόν, του κ. Σαμαρά και της ΝΔ, εξαντλείται στη διεκδίκηση (πάντα με τάκτ) της ορθότητας διαχείρισης των λεπτομερειών της κηδείας της Πατρίδας, την οποία το κόμμα του μαχαίρωνε θανάσιμα, μαζί με τις ορδές των ΠΑΣΟΚων, και υπό τα όμματα των λοιπών κομμάτων, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Πολύ σωστά, λοιπόν, ο κ. Φ.Κ, επισημαίνει τη αμετροεπή εμφάνιση του ντιντιδισμού στο πολιτικό σκηνικό.

Μόνο που η μπάλα παίρνει όλο του το κόμμα, μαζί με τον αρχηγό του.