ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ...

___________________________________________________________

 

Ω! ΞΗΝ, ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΕΛΛΗΣΙ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΜΕΘΑ

ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΜΗ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ…

 

Λέγε τι βλέπεις ποιητή και δάκρυ μαύρο χύνεις;

- Βλέπω τη μαυρίλα του αύριο κι ακούω το ποδοβολητό των λυσσασμένων καβαλαρέων της Αποκάλυψης που διψούν για το αίμα του λαού, το λίπασμα των φαντασιώσεων τους για ισχύ και ηγεσία.

- Βλέπω τα δρεπανηφόρα άρματα των κομμάτων της Ολιγαρχίας να προελαύνουν, αποδεκατίζοντας τα κορμάκια των μικρών μας παιδιών που βγήκαν αθώα στους δρόμους για να υποδεχτούν, με πολύχρωμα πλαστικά σημαιάκια, τη Δημοκρατία…

- Βλέπω την ανοησία των σοφών που, ενώ λύνουν τα άλυτα μεγάλα επιστημονικά προβλήματα, αδυνατούν να δουν ότι ένα κι ένα κάνουν δύο και αντί ένωση, νέα κομματιάσματα ιδρύουν…

- Βλέπω την απραγία των σοφών να πουν τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη, με αποτέλεσμα να μιλάμε για αγάπη με μίσος, για έρωτα με χρήμα και για ελευθερία  με υποδούλωση… κτίζοντας έτσι τον πύργο της Νέας Βαβέλ για να γκρεμίσει στα τάρταρα της σχιζοφρένειας, τη νέα ανθρωπότητα.

- Βλέπω όλους μας να ταγίζουμε,  με τις σάρκες των παιδιών μας, το φίδι του μαύρου κι ερυθρού φασισμού, που εδώ και λίγα χρόνια βγήκε από το αυγό του και, θεριεμένο πια, κουλουριάζεται επιθετικά, για  άλλη μία φορά, να ριχτεί στις κοινωνίες για να χορτάσει το απύθμενο  μίσος του στον άνθρωπο.

- Βλέπω όλους μας να υποδεχόμαστε με την ψήφο μας ως βάϊα, τους βιαστές της ελευθερίας μας, δείχνοντας τους εμπράκτως  ότι μπορούν να συνεχίσουν τον βιασμό, που ίσως να αρέσει κι όλας... Βλέπω και κλαίω, που μαθαίνουμε και στα παιδιά μας την υπακοή στους αυριανούς βιαστές τους…

- Βλέπω τα εγγόνια μας, ανδράποδα ενός ακήρυκτου πολέμου, δεμένα στο λουρί των αλγορίθμων, από άνθρωποι ορθοί, τώρα σκυφτοί, πεσμένοι στα τέσσερα, να εκτελούν υπάκουα, ίσως και με κάποια ευχαρίστηση, τα παραγγέλματα των βιαστών τους…

- Βλέπω κι εσένα, φίλη ή φίλε, ανήμπορο (για διάφορες αιτίες) να αντιδράσεις στην καταστροφή σου,  η οποία οφείλεται στην ανημπόρια ΣΟΥ (ελέω της τύφλωσης σου από την προπαγάνδα) να κατανοήσεις τα απλά πράγματα…

- Βλέπω κι εμένα, ανήμπορο, κουρασμένο, λαβωμένο, γέρο πια, έτοιμο να χάσει κάθε ελπίδα για ένα ανέβασμα, σαν κι εκείνο που χάραξε ανεξίτηλο στην παιδική ψυχή μου και με κράτησε όρθιο στις επάλξεις ως χθες, ο Κωστής Παλαμάς:

«Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο

και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε

που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα,

είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα

όμοια βαθύ εν’ ανέβασμα μας μέλλεται

προς ύψη ουρανοφόρα»!

 

…κι ο μαγικός κι απέθαντος εκείνος στίχος, ξανάναψε το κεράκι της ελπίδας, για να μη μείνει ορφανό το αύριο, στο πηχτό σκότος της απελπισίας…

 

Όθων Ιακωβίδης