Πως έγινα ΠΑΟΚτζής

Όθων Ιακωβίδης (23/5/2021)

Χθες ο ΠΑΟΚ, νικώντας τον φετεινό πρωταθλητή Ολυμπιακό με 2-1 κατέκτησε το 8ο Κύπελλο Ελλάδος.

Βλέποντας στο κομπιούτερ μου διάφορα επί του θέματος, η σκέψη μου πέταξε στη Θεσσαλονίκη, περί το 1951-52 .

Θα ήμουν 6-7 χρόνων όταν, μία Κυριακή, μετά το φαγητό, ο πατέρας του φίλου μου Χάρη, ο κ. Λεωνίδας Ιατρίδης (στρατιωτικός και μετέπειτα διατελέσας και έφορος της ποδοσφ. ομάδας του ΗΡΑΚΛΗ) μας πήρε, τον Χάρη κι εμένα και μας πήγε στο γήπεδο του ΆΡΗ, στου Χαριλάου, όπου έπαιζε ΑΡΗΣ – ΠΑΟΚ.

Ήταν η πρώτη φορά που είδα κανονικό ποδόσφαιρο, αφού αυτό που ήξερα ως ποδόσφαιρο, ήταν το παιγνίδι που παίζαμε στο χωματόδρομο, εμπρός από το σπίτι που γεννήθηκα, στη διασταύρωση Ολύμπου και Αγίας Σοφίας, στο Βόρειο μέρος της αυλής του Πειραματικού Σχολείου.

Η Αγ. Σοφίας ήταν στρωμένη με πλακόστρωτο και η Ολύμπου, χωματόδρομος, από όπου ήταν ζήτημα αν περνούσε 2 – 3 φορές τη μέρα, κάποιο αυτοκίνητο, συνήθως ταξί.

Ως τη μέρα εκείνη, δεν είχα καμία ομαδική προτίμηση. Ίσως μάλιστα και να αγνοούσα ότι υπάρχουν ομάδες και οπαδοί τους.

Από εκείνη την παρθενική αλλά και καθοριστική επαφή μου με το ποδόσφαιρο, τις ομάδες και τους οπαδούς, αυτά που “έγραψαν” στη συνείδηση μου, ήταν τα εξής γεγονότα:

Ο Άρης, με έναν τερματοφύλακα που έπιανε και πουλιά εκείνη τη μέρα (τον Βελλιάδη) κέρδισε σ’ εκείνο το παιγνίδι τον ΠΑΟΚ με 4-1, γεγονός που οι οπαδοί του το γιόρταζαν με τρελλή χαρά, πετώντας στον ουρανό ένα τεράστιο κιτρινόμαυρο αερόστατο που έγραφε το σκορ, ενώ ταυτόχρονα μοίραζαν κηδειόχαρτα για την κηδεία του ΠΑΟΚ.

Κατά τη διάρκεια, όμως, του ματς, αυτό που εγώ έβλεπα, ήταν η, εκ μέρους του Άρη, βάναυση σκληρότητα εναντίον των παικτών του ΠΑΟΚ, ιδίως ενός ψηλού του παίκτη (του Παναγούλια, όπως άκουσα να τον φωνάζουν) χωρίς, όμως να του καταλογίζεται φάουλ.

Αυτή η αδικία, όπως την ένοιωσα εγώ, “πείραξε” την παιδική μου ψυχή και, παρά την ήττα, με έκανε να συμπαθήσω και να συμπονέσω μαζί με όλους τους οπαδούς του, τον ΠΑΟΚ, γενόμενος, έκτοτε, συνειδητός ΠΑΟΚτζής.

Η αλήθεια είναι πως το ίδιο συναίσθημα της αδικίας, εμείς οι ΠΑΟΚτζήδες, το νοιώσαμε πολλές φορές, παλιότερα όταν παίζαμε με τις ομάδες του ΠΟΚ (ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ) και ακολούθως, κυρίως με τον Ολυμπιακό.

Η “εγγραφή” μου ως ΠΑΟΚτζής, έμεινε ανεξίτηλα γραμμένη, παρ’ όλο που, ως δισκοβόλος, έχυσα ποτάμια ιδρώτα για τον ΗΡΑΚΛΗ του αξέχαστου Νίκου Ζαχαριάδη, καθιστάμενος (τα χρόνια εκείνα) πρωταθλητής Βορ. Ελλάδος και 2ος Πανελληνιονίκης Εφήβων, πριν τα παρατήσω (πολύ νωρίς, μόλις 19 χρόνων) λόγω απογοήτευσης για την πλήρη απουσία υποστήριξης, που εκδηλώθηκε με την άρνηση των υπευθύνων του Καυτατζογλείου, να μου παράσχουν ξύλινο δίσκο για την προπόνηση μου….