ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΦΟΔΟΥ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΗΠΑ

 

 

 

 

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΦΟΔΟΥ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΕΙΟ ΤΩΝ ΗΠΑ

Όθων Ιακωβίδης ( 7/ Ι / 2021)

Η χθεσινή κατάληψη του κτιρίου της Αμερικανικής Γερουσίας από οργισμένο κομματικό πλήθος , εξ αιτίας της εκλογικής αδικίας που αυτό υφίστατο (όπως αυτό νομίζει) αποτελεί ένα ηχηρότατο φαινόμενο που αποδεικνύει τα μεγάλα κενά που έχει το Σύστημα της κομματικής Ολιγαρχίας, το οποίο παρουσιάζεται στο λαό ως "Κοινοβουλευτική Δημοκρατία".

Το κράτος των ΗΠΑ, όταν ιδρύθηκε (το 1776) μετά την επανάσταση εναντίον των Άγγλων που κατείχαν τα εδάφη ως αποικία τους, απέκτησε το Σύνταγμα του το 1788, το οποίο (δεδομένων των συνθηκών που επικρατούσαν σε όλο τον τότε κόσμο των Βασιλέων και Αυτοκρατόρων) ήταν εξαιρετικά δημοκρατικό, αλλά, βέβαια, δεν ήταν Δημοκρατία. Ήταν (και είναι) ένα Ολιγαρχικό Σύστημα με πολλές δημοκρατικές διατάξεις.

Δυστυχώς (για όλο τον κόσμο) οι συντάκτες του Συντάγματος των ΗΠΑ, ενώ διαπνέπονταν από δημοκρατικά και φιλελεύθερα αισθήματα, δεν πρέπει να είχαν υπ' όψη τους τις Αρχές της πραγματικής Δημοκρατίας , με το παράδειγμα των Αθηνών του 5ου πΧ αιώνα, διότι αλλιώς, θα τις εφάρμοζαν. Αυτό δείχνει η προσήλωση τους στις δημοκρατικές Αρχές που περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα που έφτιαξαν για τη νεογέννητη Χώρα τους.

Έτσι, η "Προεδρική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία" των ΗΠΑ, ήταν (και είναι) Ολιγαρχικό Σύστημα, καθώς ο λαός δεν έχει καμία θέση στη λήψη αποφάσεων.

Απόδειξη, αποτελεί το γεγονός τής επιμελούς θεσμοθέτησης στο Αμερικανικό Σύνταγμα, του αποκλεισμού του λαού από κάθε συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων.

• Η μόνη απόφαση που το σύστημα επιτρέπει (διά του Συντάγματος) στον λαό, είναι αυτή με την οποία ο λαός (κάθε τέσσερα χρόνια) αποφασίζει να παραιτηθεί, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, από το δικαιώμα του να αποφασίζει για κάθε θέμα που τον αφορά, μεταφέροντας σε κάποιο παρένθετο πρόσωπο και μηχανισμό (βουλευτή και κόμμα) το δικαίωμα να λαμβάνει, αντ' αυτού, τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του ψηφοφόρου.

Δηλαδή, το Σύνταγμα, επιτρέπει (περιοριστικά) στον λαό να είναι ελεύθερος (οπότε έχει και το δικαίωμα να αποφασίσει) μία μέρα κάθε τέσσερα χρόνια.

Και μάλιστα, η απόφαση του εκείνη τη μέρα, περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εκλογή του προσώπου και του μηχανισμού (βουλευτή και κόμματος) στους οποίους ο πολίτης δύναται να εκχωρήσει/μεταφέρει το δικαίωμα του να αποφασίζουν, για όλα τα προβλήματα του, κατά τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

• Έχει καμία σχέση αυτή η πρακτική με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που όπως ξέρουμε, εμείς οι Έλληνες, ο Δήμος, δηλαδή η κοινωνία, ο κάθε πολίτης, αποφασίζει ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ, ΟΠΟΤΕΔΉΠΟΤΕ υπάρχει ανάγκη, για ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ που αφορά την κοινωνία του ;

Απόδειξη 2η: Διαβάζοντας τα επίσημα οικονομικά στοιχεία των ΗΠΑ, βλέπουμε πως ο παραγόμενος πλούτος της, συσσωρεύεται σε χέρια πολύ λίγων, ΕΛΑΧΊΣΤΩΝ πολιτών της, ενώ εκατομμύρια πολιτών της ζουν στα όρια της φτώχειας και κάτω από αυτά. Βλέπουμε, επίσης, τα τελευταία χρόνια, τη μεσαία εισοδηματική τάξη να φθίνει συνεχώς, διολισθαίνουσα προς τους φτωχούς.

Η πραγματικότητα αυτή, με το δεδομένο ότι στη Δημοκρατία ο Δήμος/ο Λαός (δηλαδή οι πολλοί) αποφασίζει για κάθε θέμα, δημιουργεί το εύλογο ερώτημα: -Είναι δυνατόν η πλειοψηφία του λαού να αποφασίζει να δυστυχεί βασανιστικά, προκειμένου να ευημερεί προκλητικά μία ελάχιστη μειοψηφία;;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από : - Όχι αυτό είναι αδύνατον.

Οπότε, δια της εις άτοπον απαγωγής, προκύπτει ότι, όπου συμβαίνει αυτό το γεγονός (οι ευημερούντες να είναι ελάχιστοι και οι δυστυχούντες μυριάδες) είναι αδύνατον το πολίτευμα να είναι Δημοκρατία, ασχέτως το πως ονομάζεται.

Αυτό, όμως, συμβαίνει σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ που ονομάζουν το πολιτικό τους σύστημα Δημοκρατία και εννοούν τον κοινοβουλευτισμό. Άρα: Σε οποιαδήποτε Χώρα συμβαίνει αυτό το φαινόμενο (της προκλητικής ανισοκατανομής πλούτου) το πολίτευμα της δεν έχει καμία σχέση με Δημοκρατία, ασχἐτως του πως αυτοαποκαλείται.

Η χθεσινή άλωση των "ανακτόρων της Ολιγαρχίας", ας γίνει αφορμή για μία, ευρείας έκτασης, πληροφόρηση του συστηματικά εξαπατώμενου λαού, ΤΙ ΕΣΤΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.