ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΗ

(20/VI/2017)

Χθες (19 Ιούνη 2017) οι νότες του Μίκη, οι λέξεις των μεγάλων λαϊκών ποιητών μας, η αγάπη στον Μίκη όλων των παραγόντων (μουσικών, χορωδών, τεχνικών, λαού), η χρόνια κοινωνική καταπίεση που ζητά διψασμένη ένα αντικαταθλιπτικό, κέντησαν μία μοναδική μαγική βραδυά στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, εκεί στο Καλλιμάρμαρο.

Τα αθάνατα τραγούδια του Μίκη, για άλλη μια φορά, πότισαν τον διψασμένο Λαό με τα ελιξήρια τής λευτεριάς, της αγάπης, της Ελλάδας, του έρωτα, του αγώνα, της Ζωής και τον τράβηξαν να βγεί από την επιβαλλόμενη (από το καθεστώς) ξεφτίλα και τον ανύψωσαν να βρεί πάλι (έστω και για λίγο) τον χαμένο εαυτό του.

Μέσα σ' όλο αυτό το μαγικό “γίγνεσθαι”, μία παραφωνία δημιουργούσε ένα σουρεαλιστικό στοιχείο, με τον Μίκη να έχει παρακαθήμενους δίπλα του, ως τιμώμενα πρόσωπα, τον ΠτΔ (Προκόπη Παυλόπουλο) και τον ΠτΒ (Νίκο Βούτση). Τους εκπροσώπους του Πολιτικού Συστήματος που ο Μίκης έχει δείξει με όλη τη δύναμη της ύπαρξής του, κατά τα τελευταία “πέτρινα χρόνια” των “Μνημονίων”, ως τον κύριο υπεύθυνο της τρέχουσας καταστροφής, αιχμαλωσίας και ξεφτίλας τής μεγάλης αγαπημένης του, τής Ελλάδας.

Ο Μίκης, ίσως, έχει κάνει ένα λάθος: Ίσως θα έπρεπε να είχε απαγορεύσει στα τραγούδια του, να μπορούν να τραγουδιούνται και να ακούγονται από ανθρώπους που προδίδουν τίς λέξεις των ποιητών και την ψυχή της μουσικής τους....

Κι αυτό, διότι (όπως έχει πει κι ο ίδιος επανειλημμένως) δεν είναι “άλλο πράμα” τα τραγούδια του και “άλλο πράμα” τα πολιτικά του “πιστεύω” που κλείνονται σε τρείς λέξεις: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΕΛΛΑΔΑ .