ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (τότε και τώρα)

 (18/ΧΙ/2015)

Με αφορμή την επέτειο των γεγονότων του "Πολυτεχνείου", θα πρέπει, ίσως, να δούμε , αν και γιατί το σύνθημα του “Πολυτεχνείου” “ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” που φώναζε τότε (τον Νοέμβρη του '73) η Ελληνική νεολαία προς τη χούντα των συνταγματαρχών, είναι πάλι, μvετά 42 χρόνια (σχεδόν μισό αιώνα !!) απολύτως επίκαιρο, καθώς ακούγεται πάλι, τραγικά επίμονα.

Τί δεν άλλαξε, από την τότε κατάσταση;;;

Ας το δούμε, πολύ συνοπτικά:

1. “ΨΩΜΙ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια της Οικονομικής αυτάρκειας της λαϊκής οικογένειας.

• Η διαφορά αυτής της αυτάρκειας τού τότε και τού σήμερα, είναι (δυστυχώς) τραγικά εις βάρος του σήμερα. Σήμερα, έχουμε εκτεταμένα συσσίτια (που δεν είχαμε τότε), σήμερα έχουμε συμπολίτες να ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για υπολείμματα φαγητού (που δεν είχαμε τότε), σήμερα έχουμε χιλιάδες τραγικών αυτοκτονιών (που δεν είχαμε τότε) εξ αιτίας της οικονομικής δυσπραγίας που δημιούργησε το πολιτικό καθεστώς που στήθηκε κατά τη “μεταπολίτευση”. Σήμερα έχουμε μιλιούνια ανέργους (που δεν είχαμε τότε). Σήμερα, η κοινωνία μας έχει κατέβει πολλές σκάλες από το βιωτικό της επίπεδο που είχε χθές, κάτι που δεν συνέβαινε στη Χούντα, όταν το βιωτικό επίπεδο ανέβαινε σταθερά. Σήμερα η κοινωνία δεν έχει καμία αισιοδοξία για το αύριο, ενώ τότε είχε.

2. “ΠΑΙΔΕΙΑ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια της μορφωτικής επάρκειας που παρέχεται (κυρίως) στη νεολαία, για να μπορέσει ν' ανταπεξέλθει, όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και γενικότερα στη συμβίωσή της μέσα σε μία ευνομούμενη κοινωνία.

• Από πουθενά δεν προκύπτει και καμία διαπίστωση δεν υπάρχει για την πρόοδο της Παιδείας και της εκπαίδευσης στη Χώρα μας, κατά τα τελευταία 50 χρόνια, και στα τρία επίπεδα: της κατωτέρας, της μέσης και της ανωτέρας εκπαίδευσης. Τα Ελληνόπουλα, όπως και τότε, εκπαιδεύονται στον παπαγαλισμό και στον μιμητισμό, προσόντα με τα οποία, εξασφαλίζεται στο (όποιο) πολιτικό καθεστώς η άκριτη συνέχιση τής άσκησης της Εξουσίας από αυτό. Η όξυνση της κριτικής σκέψης του πολίτη, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για ένα καθεστώς που εξαπατά με επαγγελματική συνέπεια την κοινωνία, σίγουρα θα αποτελούσε κίνδυνο γι' αυτό (το καθεστώς), οπότε καλώς (γι' αυτό) κάνει και καταπολεμά την όξυνση της κριτικής σκέψης του πολίτη.
  
  
• Όμως, όποιο καθεστώς δεν θέλει πολίτες με κριτική σκέψη, παραδέχεται με την πράξη του αυτή, πως θέλει υπηκόους/μαριονέτες που θα τους χειραγωγεί όπως αυτό θέλει.

3. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια των Πολιτικών Ελευθεριών, που εγγυάται η Δημοκρατία: Ελευθερία στον δημόσιο λόγο, ελευθερία στο δικαίωμα του “συνέρχεσθαι” (δημιουργώ ομάδα/Κίνημα/κόμμα με άλλους ομοϊδεάτες μου), ελευθερία στις μετακινήσεις, ελευθερία στα “πιστεύω”.

• Επί Χούντας, αυτές οι ελευθερίες ήταν απαγορευμένες “διά νόμου” και όποιος τολμούσε να παρανομήσει επ' αυτών, βρίσκονταν απνευστί στα κρατητήρια της ΕΣΑ, δεμένος χειροπόδαρα. Το καθεστώς ήταν βάρβαρο και έδειχνε τη βαρβαρότητά του, την οποία δεν ήθελε να κρύψει, αποσκοπώντας στη δημιουργία του φόβου, ως μέσο πρόληψης αντιστασιακών πράξεων εναντίον του.
  
  
• Σήμερα, οι ελευθερίες αυτές δεν είναι απαγορευμένες. Ο καθ' ένας μπορεί να τις ασκεί ελεύθερα και άφοβα. Είναι, όμως, έτσι παγιδευμένες και ναρκοθετημένες, ώστε να έχουν καταντήσει το ίδιο αναποτελεσματικές, όπως και αν ήταν απαγορευμένες !!... Η ελευθερία που έχει ο Άλφα πολίτης (ή η Άλφα ομάδα πολιτών) να κριτικάρει το καθεστώς και να καλέσει την κοινωνία σε δημιουργία Κίνησης ενάντια σ' αυτό, ακυρώνεται από τα τείχη προστασίας που έχει ορθώσει το καθεστώς γύρω του, κάνοντας χρήση της δύναμής του, με απολύτως νόμιμα μέσα, αφού το τί είναι νόμιμο και τί όχι, το καθορίζει αυτό (το καθεστώς). Έτσι (π.χ) όταν η πρόταση του πολίτη ή της ομάδας Άλφα, προκειμένου να ακουστεί από την κοινωνία, έχει μία ένταση 1, τη στιγμή που η φωνή του καθεστώτος έχει ένταση 10.000, επόμενο είναι η φωνή του πολίτη ή της ομάδας Άλφα, να πνίγεται και να μην ακούγεται, παρά μόνον από ένα πολύ μικρό ποσοστό της κοινωνίας, ανίκανο να αποτελέσει κίνδυνο για το καθεστώς.
  
  
• Δηλαδή βλέπουμε πως, αυτό που η δικτατορία των συνταγματαρχών επέβαλλε βάρβαρα και άγαρμπα, το σημερινό καθεστώς (η Ολιγαρχία της κυβερνώσας πολιτικής και Οικονομικής ελίτ του τόπου) το επιβάλλει έντεχνα, ύπουλα και απολύτως αποτελεσματικά, έχοντας εξασφαλίσει (με την κατάλληλη “Παιδεία”/“εκπαίδευση”) να έχει με το μέρος του (εκόντες / άκοντες) το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Καί επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα: Τί δεν άλλαξε, από την τότε κατάσταση;;;

Από τα παραπάνω, προκύπτει πως αυτό που δεν άλλαξε με τη “μεταπολίτευση”, ήταν ακριβώς αυτή η ποθούμενη μεταπολίτευση, που θα έφερνε τη Χώρα, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στη Δημοκρατία.

Αυτό, δεν έγινε ! Η κοινωνία μας, δεν πέρασε (παρά μόνο στην επιφάνεια, στους τύπους και στην ονοματολογία των πραγμάτων) από τη δικτατορία στη Δημοκρατία. 

Η κυβερνητική εξουσία συνεχίζει να ασκείται από μία ελίτ, που δεν είναι τώρα η ελίτ της στρατιωτικής ιεραρχίας, αλλά είναι η πολιτική και Οικονομική ελίτ του τόπου. Μία Ολιγαρχία (θα μπορούσαμε να την πούμε και χούντα) που εξαπατά την κοινωνία πείθοντάς την (με την επιστημονικά στημένη προπαγάνδα της) ότι στη Χώρα λειτουργεί η Δημοκρατία.

Ατράνταχτη απόδειξη (για να μην αναφερθώ σε δεκάδες άλλες) αυτής της πραγματικότητας (τό ότι η Χώρα δεν κυβερνάται Δημοκρατικά) αποτελεί το αποτέλεσμα της λειτουργίας, επί 42 χρόνια, αυτού του καθεστώτος που αυτοσυστήνεται ως Δημοκρατία: Η βιούμενη πτώχευση και άκρα δυστυχία της Ελληνικής κοινωνίας.

Όμως, είναι δυνατόν οι πολλοί να αποφασίζουν (όπως γίνεται στη Δημοκρατία) να βασανίζονται για να ευημερούν κάποιοι λίγοι;;;;;

Όχι, βέβαια!! Αυτό είναι αδύνατον !! 

Αν αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα δημοκρατικής λειτουργίας, εγώ είμαι σκαντζόχοιρος κι εσύ, αγαπημένε αναγνώστη/στρια, UFO.......

Άρα: Αυτό που συμβαίνει αποδεδειγμένα, είναι πως η Χώρα, με άψογες (επιφανειακές) δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές, κοινοβούλιο, κλ) κυβερνάται από μία χούντα που την συνθέτουν η κομματική και Οικονομική ελίτ του Τόπου.

Οπότε, το Δημοκρατικό ζητούμενο παραμένει αυτό που, ως νεολαία, ζητούσαμε πριν 42 χρόνια: η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, δηλαδή η ΜΕΤΑΒΑΣΗ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ) ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.