ΕΚΛΟΓΗ ΑΡΧΗΓΟΥ ΣΤΗ ΝΔ : Ποιος κοροϊδεύει ποιόν ;

Όθων Ιακωβίδης (22/ΧΙ/2015)

Δεν μας έφταναν 'όλες οι αντιφάσεις που βιώνουμε στην πολιτική σκηνή του τόπου, έχουμε και την εκλογή αρχηγού στη ΝΔ, η οποία, βέβαια, δεν είναι αντίφαση αλλά απλώς “φάση”.

Υπάρχει (έστω και ένας) Έλληνας ή Ελληνίδα (ακόμη και ανάμεσα σ' αυτούς που σήμερα θα ψηφίσουν για αρχηγό) που πιστεύει πως η Χώρα μας θα σηκωθεί από εκεί που είναι πεσμένη, αρκεί να γίνει αρχηγός τής ΝΔ ο Κυριάκος ή ο Άδωνις, ο Βαγγέλας ή ο Αποστόλης ;;;;;

Και όμως !! Η προπαγάνδα, θα σηκώσει από τον καναπέ τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων πολίτες και θα τους οδηγήσει να πάνε να ψηφίσουν για αρχηγό σε ένα κόμμα που, λογικά, δεν έχει λόγο ύπαρξης !! 

Και, εξηγούμαι: Όταν η “Αριστερά”, ως κυβέρνηση, ακούοντας και υπακούοντας στις προστακτικές παραινέσεις της “Δεξιάς” (“Δώσ' τα όλα στους δανειστές”) έχει υιοθετήσει τίς θέσεις αυτές, τις έχει ψηφίσει στη Βουλή με πρωτοφανή ομοψυχία “Αριστεράς” και “Δεξιάς” (253 “ΝΑΙ σε όλα”) και μάλιστα τις έχει υπερκεράσει, τί άλλο έχει κάνει (πέραν όλων των άλλων) από το να ακυρώνει de facto την ανάγκη ύπαρξης της “Δεξιάς”; 

Διότι, σε τί ωφελεί την κοινωνία να υπάρχουν δύο (ή και περισσότερα) κόμματα όταν πρεσβεύουν τα ίδια, όταν οι πολιτικές επιλογές τους στα θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνίας είναι η ίδια, με διαφοροποιήσεις δευτερεύουσας ή αμελητέας σημασίας, που προβάλλονται ως σημαντικές “για τα μάτια” των “αόμματων” κομματικών οπαδών εκάστου, ώστε “να μη λακίσουν από το μαντρί”;;

Σε τί χρειάζονται δύο ή περισσότερα κόμματα (πέραν της συντήρησης του πολιτικού προσωπικού τους στην κρατική μισθοδοσία και επιχορήγηση για τις πολιτικές συμβουλές τους στο κοινοβούλιο – αυτές που κατέστρεψαν τη Χώρα) όταν ο πατριωτισμός τους εκφράζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας της Χώρας σε εξωχώριες δυνάμεις) και η δημοκρατικότητά τους υιοθετεί και επιβάλλει (με τον ίδιο ακριβώς τρόπο) την κατάργηση της Λαϊκής κυριαρχίας (χειροπιαστό παράδειγμα η μετατροπή, την ίδια νύχτα του Δημοψηφίσματος του 62% ΟΧΙ, σε ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ) η οποία (Λαϊκή κυριαρχία) σημειωτέον, δεν αποτελεί κάποιο σύνθημα αντιφρονούντων, αλλά είναι το 1ο , θεμελιώδες άρθρο του ισχύοντος (για ποιούς ;;) Συντάγματος ;;;;;;

Και, όταν δεν χρειάζεται ένα κόμμα, αφού οι επιλογές του προωθούνται και εκτελούνται, κατά τον καλύτερο τρόπο, από άλλο (που , μάλιστα είναι κυβέρνηση) τότε γιατί γίνεται αυτός ο χαμός για την αρχηγία του;;; 

Ποιος κοροϊδεύει, ποιόν ;;;

Έχω την εντύπωση (που δεν είναι αμυδρά) πως κανένας δεν κοροϊδεύει κανέναν.

Απλά, όλοι αυτοί οι κομματάνθρωποι που αναπνέουν και ζούν στον υάλινο κώδωνα της κομματοκρατίας, έξω από την πραγματικότητα και την Αλήθεια, αισθάνονται ότι αποτελούν το κέντρο της πολιτικής ζωής και το κόμμα τους είναι ο Ήλιος που δίνει πνοή σ' όλη τη φύση !! 

Τόσο έξω από την πραγματικότητα βρίσκονται, που ποτέ δεν θα περνούσε από το μυαλό τους το απλό ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως: “ Σε τί οφελεί την κοινωνία να υπάρχουν δύο (ή και περισσότερα) κόμματα όταν πρεσβεύουν τα ίδια, όταν οι πολιτικές επιλογές τους στα θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνίας είναι η ίδια, με διαφοροποιήσεις δευτερεύουσας ή αμελητέας σημασίας”;;

Και, για να μην παρεξηγούμαι, θέλω να πώ πως:

1. Όταν συμφωνούν στο ότι τις αποφάσεις για την εθνική Οικονομία θα τις λαμβάνουν, άνευ όρων, εξωχώριες δυνάμεις με συμφέροντα αντίθετα από τα δικά μας (όπως είναι πάντα και παντού επί της Υφηλίου τα συμφέροντα δανειστή και πτωχευμένου δανειζόμενου), 
   
   
2. Όταν συμφωνούν να αναστείλουν, επ' αόριστον, τη λήψη αποφάσεων από τον Λαό (Βουλή που ψηφίζει αβλεπί και απνευστί νόμους που υπαγορεύουν οι “δανειστές”, Κυβέρνηση που ακυρώνει αποτέλεσμα δημοψηφίσματος, κ.ά),

τότε, το αν το ΦΠΑ θα εφαρμοστεί στο κρέας ή στο ψάρι, στα νησιά ή στα βουνά, θα είναι τόσο ή τόσο και το αν οι συντάξεις και οι μισθοί μειωθούν τόσο αντί τόσο, είναι διαφορές άνευ ουσίας, που η προπαγάνδα έχει αναλάβει εργολαβικά την υποχρέωση (με αμοιβή , ζουμερά κομμάτια του Δημόσιου πλούτου) να τις μεγιστοποιεί και να τις προβάλλει έτσι, ώστε να καλλιεργείται η κομματική αντιπαλότητα που είναι το οξυγόνο για τη διατήρηση στη ζωή, του καθεστώτος.

Υπό τις πραγματικές αυτές συνθήκες, αναμένεται ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, κατά τεκμήριο (πιθανότατα) μελλοντικός πρωθυπουργός, να είναι έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο τού εντολοδόχου τών δυνάμεων οικονομικής (και όχι μόνο) κατοχής της Χώρας , για τον οποίο τόσο επίπονα αγωνίζονται όλοι τους οι υποψήφιοι.......

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (τότε και τώρα)

 (18/ΧΙ/2015)

Με αφορμή την επέτειο των γεγονότων του "Πολυτεχνείου", θα πρέπει, ίσως, να δούμε , αν και γιατί το σύνθημα του “Πολυτεχνείου” “ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” που φώναζε τότε (τον Νοέμβρη του '73) η Ελληνική νεολαία προς τη χούντα των συνταγματαρχών, είναι πάλι, μvετά 42 χρόνια (σχεδόν μισό αιώνα !!) απολύτως επίκαιρο, καθώς ακούγεται πάλι, τραγικά επίμονα.

Τί δεν άλλαξε, από την τότε κατάσταση;;;

Ας το δούμε, πολύ συνοπτικά:

1. “ΨΩΜΙ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια της Οικονομικής αυτάρκειας της λαϊκής οικογένειας.

• Η διαφορά αυτής της αυτάρκειας τού τότε και τού σήμερα, είναι (δυστυχώς) τραγικά εις βάρος του σήμερα. Σήμερα, έχουμε εκτεταμένα συσσίτια (που δεν είχαμε τότε), σήμερα έχουμε συμπολίτες να ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες για υπολείμματα φαγητού (που δεν είχαμε τότε), σήμερα έχουμε χιλιάδες τραγικών αυτοκτονιών (που δεν είχαμε τότε) εξ αιτίας της οικονομικής δυσπραγίας που δημιούργησε το πολιτικό καθεστώς που στήθηκε κατά τη “μεταπολίτευση”. Σήμερα έχουμε μιλιούνια ανέργους (που δεν είχαμε τότε). Σήμερα, η κοινωνία μας έχει κατέβει πολλές σκάλες από το βιωτικό της επίπεδο που είχε χθές, κάτι που δεν συνέβαινε στη Χούντα, όταν το βιωτικό επίπεδο ανέβαινε σταθερά. Σήμερα η κοινωνία δεν έχει καμία αισιοδοξία για το αύριο, ενώ τότε είχε.

2. “ΠΑΙΔΕΙΑ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια της μορφωτικής επάρκειας που παρέχεται (κυρίως) στη νεολαία, για να μπορέσει ν' ανταπεξέλθει, όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και γενικότερα στη συμβίωσή της μέσα σε μία ευνομούμενη κοινωνία.

• Από πουθενά δεν προκύπτει και καμία διαπίστωση δεν υπάρχει για την πρόοδο της Παιδείας και της εκπαίδευσης στη Χώρα μας, κατά τα τελευταία 50 χρόνια, και στα τρία επίπεδα: της κατωτέρας, της μέσης και της ανωτέρας εκπαίδευσης. Τα Ελληνόπουλα, όπως και τότε, εκπαιδεύονται στον παπαγαλισμό και στον μιμητισμό, προσόντα με τα οποία, εξασφαλίζεται στο (όποιο) πολιτικό καθεστώς η άκριτη συνέχιση τής άσκησης της Εξουσίας από αυτό. Η όξυνση της κριτικής σκέψης του πολίτη, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για ένα καθεστώς που εξαπατά με επαγγελματική συνέπεια την κοινωνία, σίγουρα θα αποτελούσε κίνδυνο γι' αυτό (το καθεστώς), οπότε καλώς (γι' αυτό) κάνει και καταπολεμά την όξυνση της κριτικής σκέψης του πολίτη.
  
  
• Όμως, όποιο καθεστώς δεν θέλει πολίτες με κριτική σκέψη, παραδέχεται με την πράξη του αυτή, πως θέλει υπηκόους/μαριονέτες που θα τους χειραγωγεί όπως αυτό θέλει.

3. “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” : Η λέξη εκφράζει (και τότε και τώρα) την έννοια των Πολιτικών Ελευθεριών, που εγγυάται η Δημοκρατία: Ελευθερία στον δημόσιο λόγο, ελευθερία στο δικαίωμα του “συνέρχεσθαι” (δημιουργώ ομάδα/Κίνημα/κόμμα με άλλους ομοϊδεάτες μου), ελευθερία στις μετακινήσεις, ελευθερία στα “πιστεύω”.

• Επί Χούντας, αυτές οι ελευθερίες ήταν απαγορευμένες “διά νόμου” και όποιος τολμούσε να παρανομήσει επ' αυτών, βρίσκονταν απνευστί στα κρατητήρια της ΕΣΑ, δεμένος χειροπόδαρα. Το καθεστώς ήταν βάρβαρο και έδειχνε τη βαρβαρότητά του, την οποία δεν ήθελε να κρύψει, αποσκοπώντας στη δημιουργία του φόβου, ως μέσο πρόληψης αντιστασιακών πράξεων εναντίον του.
  
  
• Σήμερα, οι ελευθερίες αυτές δεν είναι απαγορευμένες. Ο καθ' ένας μπορεί να τις ασκεί ελεύθερα και άφοβα. Είναι, όμως, έτσι παγιδευμένες και ναρκοθετημένες, ώστε να έχουν καταντήσει το ίδιο αναποτελεσματικές, όπως και αν ήταν απαγορευμένες !!... Η ελευθερία που έχει ο Άλφα πολίτης (ή η Άλφα ομάδα πολιτών) να κριτικάρει το καθεστώς και να καλέσει την κοινωνία σε δημιουργία Κίνησης ενάντια σ' αυτό, ακυρώνεται από τα τείχη προστασίας που έχει ορθώσει το καθεστώς γύρω του, κάνοντας χρήση της δύναμής του, με απολύτως νόμιμα μέσα, αφού το τί είναι νόμιμο και τί όχι, το καθορίζει αυτό (το καθεστώς). Έτσι (π.χ) όταν η πρόταση του πολίτη ή της ομάδας Άλφα, προκειμένου να ακουστεί από την κοινωνία, έχει μία ένταση 1, τη στιγμή που η φωνή του καθεστώτος έχει ένταση 10.000, επόμενο είναι η φωνή του πολίτη ή της ομάδας Άλφα, να πνίγεται και να μην ακούγεται, παρά μόνον από ένα πολύ μικρό ποσοστό της κοινωνίας, ανίκανο να αποτελέσει κίνδυνο για το καθεστώς.
  
  
• Δηλαδή βλέπουμε πως, αυτό που η δικτατορία των συνταγματαρχών επέβαλλε βάρβαρα και άγαρμπα, το σημερινό καθεστώς (η Ολιγαρχία της κυβερνώσας πολιτικής και Οικονομικής ελίτ του τόπου) το επιβάλλει έντεχνα, ύπουλα και απολύτως αποτελεσματικά, έχοντας εξασφαλίσει (με την κατάλληλη “Παιδεία”/“εκπαίδευση”) να έχει με το μέρος του (εκόντες / άκοντες) το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Καί επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα: Τί δεν άλλαξε, από την τότε κατάσταση;;;

Από τα παραπάνω, προκύπτει πως αυτό που δεν άλλαξε με τη “μεταπολίτευση”, ήταν ακριβώς αυτή η ποθούμενη μεταπολίτευση, που θα έφερνε τη Χώρα, από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, στη Δημοκρατία.

Αυτό, δεν έγινε ! Η κοινωνία μας, δεν πέρασε (παρά μόνο στην επιφάνεια, στους τύπους και στην ονοματολογία των πραγμάτων) από τη δικτατορία στη Δημοκρατία. 

Η κυβερνητική εξουσία συνεχίζει να ασκείται από μία ελίτ, που δεν είναι τώρα η ελίτ της στρατιωτικής ιεραρχίας, αλλά είναι η πολιτική και Οικονομική ελίτ του τόπου. Μία Ολιγαρχία (θα μπορούσαμε να την πούμε και χούντα) που εξαπατά την κοινωνία πείθοντάς την (με την επιστημονικά στημένη προπαγάνδα της) ότι στη Χώρα λειτουργεί η Δημοκρατία.

Ατράνταχτη απόδειξη (για να μην αναφερθώ σε δεκάδες άλλες) αυτής της πραγματικότητας (τό ότι η Χώρα δεν κυβερνάται Δημοκρατικά) αποτελεί το αποτέλεσμα της λειτουργίας, επί 42 χρόνια, αυτού του καθεστώτος που αυτοσυστήνεται ως Δημοκρατία: Η βιούμενη πτώχευση και άκρα δυστυχία της Ελληνικής κοινωνίας.

Όμως, είναι δυνατόν οι πολλοί να αποφασίζουν (όπως γίνεται στη Δημοκρατία) να βασανίζονται για να ευημερούν κάποιοι λίγοι;;;;;

Όχι, βέβαια!! Αυτό είναι αδύνατον !! 

Αν αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα δημοκρατικής λειτουργίας, εγώ είμαι σκαντζόχοιρος κι εσύ, αγαπημένε αναγνώστη/στρια, UFO.......

Άρα: Αυτό που συμβαίνει αποδεδειγμένα, είναι πως η Χώρα, με άψογες (επιφανειακές) δημοκρατικές διαδικασίες (εκλογές, κοινοβούλιο, κλ) κυβερνάται από μία χούντα που την συνθέτουν η κομματική και Οικονομική ελίτ του Τόπου.

Οπότε, το Δημοκρατικό ζητούμενο παραμένει αυτό που, ως νεολαία, ζητούσαμε πριν 42 χρόνια: η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, δηλαδή η ΜΕΤΑΒΑΣΗ (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ) ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Το “ηθικό πλεονέκτημα” της “Αριστεράς”

  (10/ΧΙ/2015)

Η έννοια του τι είναι “απάτη”, (για να μην εννοεί ο καθ' ένας ότι του κατέβη) βρίσκεται καταγεγραμμένη στα λεξικά, αλλά και στον ποινικό κώδικα και συνίσταται στην “παρουσίαση ψευδών γεγονότων ως αληθινά, ή στην παρασιώπηση αληθινών γεγονότων, με σκοπό τον προσπορισμό οφέλους”.

Στα δρώμενα στην πολιτική σκηνή στη Χώρα μας, όπου (μεταπολεμικώς, πρό και μετά τη χούντα των συνταγματαρχών) επί δεκαετίες στην κυβερνητική εξουσία εναλλάσσονταν η “Δεξιά”, το “Κέντρο” η “Κεντροδεξιά” και η “Κεντροαριστερά”, υπό κομματικούς τίτλους “ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ”, “ΕΡΕ”, “ΕΝΩΣΗ ΚΈΝΤΡΟΥ”, “ΝΔ” , “Πα.Σο.Κ” και κάτι υπολείμματα αυτών, η έννοια της “εξαπάτησης” του “κυρίαρχου λαού” , συνυφάνθηκε με το πολιτικό αυτό κατεστημένο και προσωπογραφήθηκε εκπληκτικά στο κινηματογραφικό πρόσωπο του “Μαυρογιαλούρου”, από τον άφθαστο συγγραφέα μας Αλέκο Σακελλάριο.

Σε αυτή τη συνύφανση, στα χρόνια αυτά, απουσίαζε από κάθε κυβερνητικό σχήμα η Αριστερά (με εξαίρεση την “Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα”, το 1989-1990) που (μετά τον εμφύλιο του 1945-48) υπέστη τη μοίρα του κάθε ηττημένου, διωκόμενη και παραγκωνιζόμενη από κάθε κυβερνητική θέση.

Η κατάσταση εκείνη, της (επί 10ετίες) χορταστικής λεηλασίας του Δημόσιου πλούτου από την κομματοκρατία, με την Αριστερά να γλύφει κοκαλάκια (κι αυτά χωρίς να φαίνεται) δημιούργησε (και δικαίως) την αίσθηση του έχοντος αδιαμφισβήτητο “ηθικό πλεονέκτημα”. 

 

Ώσπου, φθάσαμε στο σωτήριον έτος 2015, όταν ο “ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” (“ΣΥ.ΡΙΖ.Α”) κέρδισε τις εκλογές και έγινε Κυβέρνηση (με την κυβερνητική συμπαράταξη του “Δεξιού” Πάνου Καμμένου) έχοντας πείσει τον “κυρίαρχο Λαό” ότι αποτελεί τη δύναμη εκείνη που θα σταματήσει την καταστροφική αιχμαλωσία της Χώρας και της κοινωνίας, στα “Μνημόνια” που, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούσαν Συνθήκες άνευ όρων υποδούλωσης της Χώρας στους “Δανειστές”, όχι της Χώρας, αλλά του προηγουμένου κυβερνητικού καθεστώτος.

Και τότε, με την απόκτηση της πολυπόθητης κυβερνητικής εξουσίας, αποκαλύφθηκε αυτό που φοβόμασταν οι κομματικά ακαπίστρωτοι πολίτες, πολλοί από τους οποίους συνδιαμορφώνουν το 45% των απεχόντων από την διαδικασία των εκλογών.

Αποκαλύφθηκε πως ΚΑΙ η Αριστερά, είναι ικανή και πρόθυμη να εξαπατήσει τον “κυρίαρχο Λαό” !!

Και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη έκταση και βάθος απ' ότι ήταν ικανές να τον εξαπατήσουν οι “άλλες Δημοκρατικές δυνάμεις”, οι γνωστές μουτσούνες των Μαυρτογιαλούρων....με το μεγάλο, γνωστό και παραδεδεγμένο “ηθικό μειονέκτημα” τους.....

Αυτοί οι επαίσχυντοι Μαυρογιαλούροι, δεν τόλμησαν, όχι να κάνουν, αλλά ούτε να το σκεφτούν, το τερατώδες που έκαναν οι “Αριστεροί” ομοφρονούντες τους: να αντιστρέψουν αποτέλεσμα Δημοψηφίσματος (!!!!) και από βροντερό ΟΧΙ να υπογράψουν ΝΑΙ στις εξωχώριες δυνάμεις που, από τη σκιά, κυβερνούν φανερά σήμερα τη Χώρα μας, επιβάλλοντας στη “Βουλή των Άβουλων” να υπογράφει , ως Νόμους που θέλει ο “Κυρίαρχος Ελληνικός Λαός”, τις αποφάσεις των “δανειστών” τους !!!......

Ο κομματικός “κυβερνισμός”, ρούφηξε στη μαύρη τρύπα του κάθε ίχνος “ηθικού πλεονεκτήματος” που υποτίθετο πως είχε η “Αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ και ξέβρασε την κυνική πραγματικότητα.

Το “ηθικό πλεονέκτημα” της “Αριστεράς” απέβη η μεγάλη παγίδα της κοινωνίας που παγιδεύτηκε εντελώς ανήθικα, στην πρώτη απόπειρα δραπέτευσής της από την αιχμαλωσία της, εξαπατημένη/προδομένη κατά τον πλέον ύπουλο και αποτελεσματικό τρόπο....

Αποκαλύφθηκε έτσι, πως ο βούρκος της εξαπάτησης είναι το φυσικό περιβάλλον που ανθεί και ευδοκιμεί η κομματοκρατία, οριζόμενη ως “η πάγια πολιτική νοοτροπία και πρακτική που προτάσσει πάντοτε το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος”. 

 

Τό συμπέρασμα είναι φαεινότερο ηλίου: Όσο ο Λαός θα επιτρέπει να λειτουργεί το καθεστώς αυτής της κομματοκρατίας, ενδεδυμένης άλλοτε τα γαλαζοπράσινα “ταγιέρ” της και άλλοτε τα ροζέ εσώρουχα της, τόσο και περισσότερο θα καταστρέφεται η Χώρα και η κοινωνία μας.

Και, ο Λαός θα το επιτρέπει, όσο αργεί να αντιληφθεί τον ευνουχισμό της κριτικής του σκέψης που γίνεται καθημερινά με μικρές επεμβάσεις της τεράστιας προπαγάνδας, που αποτελεί το νυστέρι αυτού του ευνουχισμού του....