Το “κόμμα των Νεάντερταλ”, η Δημοκρατία και ο Φασισμός

30/IX/2013

Επειδή, τίς μέρες αυτές, με τη σύλληψη της ηγεσίας του κόμματος των Νεάντερταλ (διάβαζε ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ) πολύ κουβέντα γινεται στα βοθροκάναλα της κρατικής προπαγάνδας περί δημοκρατίας, φασισμού και ναζισμού, θεωρώ πως είναι χρήσιμο να πούμε δυό λόγια για να ξέρουμε (όταν μιλάμε) για τί πράγμα μιλάμε.
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή:
Ο “άνθρωπος του Νεάντερταλ” (αυτό το ανθρωποειδές που έζησε πριν καμιά εκατοστή χιλιάδες χρόνια) έζησε σε μία κοινωνία όπου επικρατούσε το δόγμα του “ισχυροτέρου”, δηλαδή γίνονταν αυτό που ήθελε ο δυνατότερος της ομάδας. Από την καλή μερίδα του φαγητού, ως την ερωτική συνεύρεση με τη θηλυκιά της αρεσκείας του. Μία πρακτική (γνωστή ως “Νόμος της ζούγκλας”)
που συνεχίζει να επικρατεί στις κοινωνίες όλων των ζώων του ζωικού βασιλείου.
Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια για να γεννηθεί στις ανθρώπινες κοινωνίες ένα αίσθημα που δεν υπάρχει σε κανένα από τα άλλα ζώα: Το αίσθημα της Δικαιοσύνης.
Αυτό, είναι γέννημα της ανθρώπινης ευφυίας, που αντιλήφθηκε ότι η ζωή του ατόμου μέσα στην κοινωνία, γίνεται καλύτερη (δηλαδή πιό ευχάριστη για τα άτομα που την αποτελούν) όταν διέπεται από κανόνες δικαίου.
Και όχι μόνον αυτό. Αντιλήφθηκε ότι και η ίδια η κοινωνία, σαν μία ξεχωριστή οντότητα, γίνεται ισχυρότερη (απέναντι σε άλλες) όταν λειτουργεί με κανόνες δικαίου, διότι έτσι δίνει κίνητρο υπεράσπισής της σε όλα τα μέλη της..
Έτσι (τα τελευταία δυό-τρείς χιλιάδες χρόνια) η κοινωνική ζωή (δηλαδή η συμπεριφορά μεταξύ των ατόμων της ανθρώπινης κοινωνίας) διέπεται από κανόνες δικαίου, τους νόμους, γεγονός που έχει ανατρέψει το δόγμα του “ισχυροτέρου” (δηλαδή το “Νόμο της ζούγκλας”) στη
συμβίωση των ανθρώπων μέσα στις κοινωνίες τους.
Η πρακτική, λοιπόν, ανθρώπων που θέλουν να επιβάλλουν την (όποια) άποψή τους με ρόπαλα και μαχαίρια, γυρνά το ρολόϊ της εξέλιξης, χιλιάδες χρόνια πίσω.
Αυτή η πρακτική, στη σύγχρονη εποχή, έχει και την θεωρητική κάλυψη του Φασισμού, της ιδεολογίας που θέλει να επαναφέρει τη λειτουργία της κοινωνίας στο δόγμα του “ισχυροτέρου”.
Και για να εξηγούμαστε, ο φασισμός, δεν εκφράζεται μόνον από ροπαλοφόρους και μαχαιροβγάλτες μαυροντυμένους με τον αγκυλωτό σταυρό, που μιμούνται τις σιδηρόφραχτες ορδές του φασιστικού άξονα που αιματοκύλισε όλο τον κόσμο με τον Β'ΠΠ.
Έχει εκφραστεί και από ροπαλοφόρους και μαχαιροβγάλτες με το σφυροδρέπανο στο πέτο ή στο μανίκι, που καθάριζαν τους “αντιφρονούντες” κατά χιλιάδες, στις στέπες της Σιβηρίας και στις ψυχιατρικές κλινικές της Σοβιετίας, έχει εκφραστεί και από σιδηρόφρακτους “ιππότες” με το
σύμβολο του Χριστού (!!!) στο στήθος (που ξεκλήρισαν ολόκληρους πληθυσμούς στην Αμερική), έχει εκφραστεί και από Ισλαμιστές που έκαναν το ίδιο, με το μισοφέγγαρο στο σαρίκι.
Όλοι αυτοί, πίσω από κάθε έμβλημα που υπηρετούσαν, ασκούσαν τέλεια το φασιστικό δόγμα.
Ένα δόγμα που στάζει αίμα. Ένα δόγμα αντικοινωνικό.
Στις μέρες μας, ο φασισμός εκφράζεται και από συμπαθέστατους γραβατοφόρους που, αντί ρόπαλα και μαχαίρια (αυτά είναι για τους αγροίκους και παλιομοδίτες φασίστες) “καθαρίζουν με ο βαμβάκι”, με υπογραφές σε μία κόλλα χαρτί, στην οποία τυλίγουν τα θύματά τους, μεμονωμένα ή και κατά χιλιάδες.
Η “Νέα Τάξη”- “The New Order”, που στις μέρες μας προσπαθεί να παγκοσμιοποιήσει την κυριαρχία μία κλειστής και ολιγομελούς Ολιγαρχίας (αυτής των παραγωγών του Χρήματος) επί της παγκόσμιας κοινωνίας, αποτελεί την πιό καταστροφική (για την Ελευθερία του ανθρώπου και
την κοινωνία του) έκφραση του φασισμού, αλλά και την πιό επικίνδυνη, καθώς είναι δυσδιάκριτη, κρυπτόμενη πίσω από μία εξαιρετικά επεξεργασμένη μάσκα της Δημοκρατίας (αυτήν της “Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας”) με την οποία η κοινωνία παραπλανάται ότι δήθεν αυτή (η κοινωνία) αποφασίζει για τα θέματά της, ενώ αυτό που γίνεται είναι η κοινωνία να αποφασίζει ποιοί θα αποφασίζουν για λογαριασμό της, αφήνοντας έτσι τις τύχες της στην
Ολιγαρχία αυτή, που έχει φροντίσει η όποια επιλογή της κοινωνίας προκύπτει μέσα από “άψογες δημοκρατικές διαδικασίες”, να είναι “δικοί της άνθρωποι”.

Η διαφορά μεταξύ του “αποφασίζω για το ποιός θα αποφασίζει για λογαριασμό μου” και “αποφασίζω για τη λύση του προβλήματός μου”, μπορεί (με μία πρώτη ματιά) να μη φαίνεται και όσο μεγάλη, αλλά (με την καταστροφή που έχει επέλθει στη Χώρα μας, εξ αιτίας αυτού) αποδεικνύεται τεράστια.

Είναι η διαφορά μεταξύ της Δημοκρατίας (που ο Δήμος αποφασίζει για το ποια θα είναι η λύση στο κάθε πρόβλημά του) και της Ολιγαρχίας , όπου μία πολιτική και οικονομική ελίτ (εδώ, στην Ελλάδα έχουμε και βαρβάτη οικογενειοκρατία) μονοπωλεί τη λήψη αποφάσεων για λογαριασμό τής κοινωνίας, που καλείται (πάντοτε αυτή, όπως και τώρα) να πληρώσει τα λάθη ή τις προδοσίες της ελίτ αυτής.

Το αντίδοτο του φασισμού (κάθε έκφανσης) είναι ένα : Η (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ως φορέας και εκφραστής του “Δικαίου των Νόμων” που νομοθετεί το ίδιο το σώμα της κοινωνίας, με δημοψηφισματικούς μηχανισμούς, χωρίς ενδιάμεσους χονδρεμπόρους (κόμματα) της λαϊκής
βούλησης.

Το ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε και δεν λειτουργεί η Δημοκρατία, αλλά μία πολιτική και Οικονομική Ολιγαρχία με καλοκουρντισμένες τις μεταξύ τους σχέσεις, ώστε να καλλιεργείται και να αναπαράγεται η Ολιγαρχία αυτή, αποδεικνύεται από τα εξής απλά και ορατά σε όλους, γεγονότα:

1. Η ύπαρξη μίας βαθύτατα ριζωμένης οικογενειοκρατίας (οι 72 εκ των 300 της “βουλής” είναι γόνοι των ιδίων οικογενειών- ο κατάλογος εδώ
http://hkommatokratia.blogspot.gr/p/blog-page_8538.html ). Όμως, Δημοκρατία και οικογενειοκρατία, είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες, που η μία  αποκλείει την άλλη, καθώς η “Θεία Χάρις” που φώτιζε τους βασιλικούς θρόνους, έσβυσε με την δημοκρατική προτίμιση του άξιου.
Επί πλέον, η “κλειστή” οικογενειοκρατία, εξουδετερώνει τη δημοκρατική  Αξιοκρατία, που είναι ο μόνος δρόμος προόδου της κοινωνίας, σε κάθε
τομέα και επίπεδο.

2. Η θωράκιση της Ολιγαρχίας αυτής απέναντι στο Νόμο (με τις γνωστές αντισυνταγματικές διατάξεις περί “ευθύνης των Υπουργών και βουλευτών”) με αποφάσεις της ίδιας αυτής Ολιγαρχίας, είναι άλλη μία απόδειξη παροπλισμού της Δημοκρατίας.

3. Η εξαφάνιση και των τριών πυλώνων της Δημοκρατίας, (Ισηγορία, Ισονομία, Ισοπολιτεία) ου και μόνο ένας αν δεν λειτουργεί, αποτελεί απόδειξη μη ύπαρξης Δημοκρατίας.

 Της Ισηγορίας , δηλαδή του δικαιώματος του πολίτη να έχει ίσα δικαιώματα σ τηναγόρευση των θέσεών του από το δημόσιο βήμα. Από το “Δημόσιο Βήμα” (που στην εποχή μας είναι η τηλεόραση) πόσο ακούτε (αν έχετε, ποτέ, ακούσει) την υποστήριξη των θέσεων αυτών που (σαν εμένα) υποστηρίζουν ότι δεν έχουμε Δημοκρατία, αλλά μία Ολιγαρχία που έχει καταστρέψει τη Χώρα ;;;

 Της Ισονομίας, δηλαδή της ισότητας όλων των πολιτών απέναντι στο Νόμο. Ποιός δεν βλέπει ότι αν δεν έχεις χρήματα για έναν καλό δικηγόρο, (ή έναν κακό δικαστή) δεν έχεις ελπίδα να βρείς το δίκιο σου;;;

 Της Ισοπολιτείας, δηλαδή της ισότητας όλων των πολιτών στα πολιτικά τους δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Ποιός δεν ξέρει πως αν δεν έχεις τα απαιτούμενα χρήματα για να λάβεις μέρος σε εκλογές (οι δαπάνες φθάνουν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων Ευρώ) δεν μπορείς να το κάνεις ;;;;
Ποιός δεν γνωρίζει πως η ψήφος του πολίτη, μέσα από τους δαιδάλους του εκάστοτε εκλογικού συστήματος, πηγαίνει αλλού κι αλλού;;

4. Τέλος, η μεγαλύτερη απόδειξη πως στη Χώρα μας δεν έχουμε Δημοκρατία, αλλά μας κυβερνά μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, αποτελεί το αποτέλεσμα της διακυβέρνησής της: Μία πραγματικά δημοκρατική διακυβέρνηση, δεν μπορεί να φέρει (ή να ανέχεται) την καταστροφή και τη δυστυχία των πολλών (αυτών που αποφασίζουν στη Δημοκρατία) προκειμένου να ευημερούν κάποιοι λίγοι....
Αυτή η αυταπόδεικτη Αλήθεια, δεν έχει ακουστεί ποτέ και δεν έχει γίνει καμία δημόσια και ευρεία συζήτηση επ'αυτής. Το κάστρο της προπαγάνδας, έχει ψηλούς τοίχους....

Η Δημοκρατία, λοιπόν, στις μέρες μας και στη Χώρα μας, βάλλεται, τόσο από το κόμμα των Νεάντερταλ, όσο και από τα κόμματα του “Δημοκρατικού τόξου” που, εκόντα ή άκοντα, έχει αποδειχθεί ότι αποτελούν, πλέον, την “5η Φάλλαγγα” της ¨Νέας Τάξης”, που επιχειρεί να επιβάλλει η “Διεθνής του Χρήματος”.
Η ανθρώπινη κοινωνία χρειάζεται μία μεγάλη επανάσταση όπου το Πνέυμα θα πρέπει να εξολοθεύσει τον δυνάστη του, το Χρήμα, που έχει γίνει η παγκόσμια Θρησκεία με τους πιό φανατικούς πιστούς....
Θα ήταν πολύ ωραίο, η επανάσταση αυτή να ξεκινούσε από εδώ, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, που είναι η μόνη μήτρα που μπορεί να κυοφορήσει μία τέτοια επανάσταση....
Και είναι τώρα η ώρα, που η καταστροφή έριξε (εδώ, στην Ελλάδα) τις μάσκες και τα προπετάσματα και φάνηκε η Αλήθεια που δεν βλέπαμε, απασχολημένοι με την επιφάνεια των πραγμάτων, όπως μας την παρουσίαζαν .....

Το ελπιδοφόρο είναι πως στο συμπέρασμα αυτό δεν οδηγείται μόνον η σκέψη ενός ασήμαντου πολίτη (όπως η αφεντιά μου) αλλά υποστηρίζεται και από τη σκέψη ανθρώπων που κατέχουν ύψιστες θέσεις σε κυβερνητικούς μηχανισμούς που διαθέτουν την απαιτούμενη δύναμη διεξαγωγής (και μάλιστα νικηφόρας) μίας τέτοιας επανάστασης.
Αναφέρομαι στον Αλεξάντρ Ντούγκιν, εκ των διαμορφωτών της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσσίας του Πούτιν.
Πριν απ'όλα, το τοπίο πρέπει να καθαρίσει από τους ρύπους του φασισμού και να αναδυθεί η (πρ(γματική) Δημοκρατία..

Γι αυτόν τον αγώνα, αξίζει κάθε θυσία.