Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΑΒΟΥΛΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Η ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΑΒΟΥΛΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ

Όθων Ιακωβίδης

Όταν η Δημοκρατία αποτελεί ένδυμα μίας τραβεστί Ολιγαρχίας που προσπαθεί να ξεγελάσει τον μουστερή για να του πλασάρει το παρά φύσιν ως φυσικό, επόμενο είναι και ο οίκος της Δημοκρατίας, η Βουλή, να μετατρέπεται σε οίκο ανοχής....


Και η ανοχή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί, καθώς, καθισμένη στους καναπέδες μπροστά από την τηλεόραση, παρακολουθεί σκηνές “απείρου κάλλους” να διαδραματίζονται σε ένα σουρεαλιστικό έργο, όπου μέσα σε ένα αυστηρό σκηνικό, όπως είναι αυτό του Ελληνικού κοινοβουλίου, γελοία πρόσωπα αναφωνούν γελοίους διαλόγους, επάνω σε ένα γελοίο σενάριο.

Η χθεσινοβραδυνή παράσταση ξεπέρασε κάθε προηγούμενο σουρεαλιστικό μεγαλείο, με το έργο από δράμα να εξελίσσεται σε μαθηματική / σταυρολεξική φαρσοκωμωδία, καθώς, αντί μίας κάλπης, (που στήνεται παντού στην οικουμένη όταν θέλουν να ψηφίσουν για κάτι), στον εν λόγω “οίκο ανοχής”, στήθηκαν τέσσερις (4) κάλπες!!! χωρίς οι ψηφίζοντες να γνωρίζουν τί ψηφίζουν και σε ποιά !!!
Και αυτό, δεν ήταν το καλύτερο: Ο υπερβατικός σουρεαλισμός των συντελεστών του έργου εκτινάχθηκε από  την ανατρεπτική διάθεση του σεναρίου, όπου η ομάδα των δολοφόνων, με το πτώμα της Ελληνικής Οικονομίας να σφαδάζει μπροστά της, καθώς οδηγείται στον ενταφιασμό του (που γίνεται με το “χτίσιμo” τού πτώματος στον τσιμεντένιο τοίχο της προπαγάνδας), το εγκαταλείπουν και πιάνονται σε ένα περήφανο ξεκατίνιασμα, με αφορμή την παράλειψη κάποιου να δηλώσει εγκαίρως στους άλλους το “πόσα πιάσαν” από μία άλλη (ίσως και την ίδια) κλοπή, πράξη στην οποία επιδίδεται επαγγελματικά η ομάδα αυτή, ντυμένη χωροφύλακας !!!

Είχαμε δεί και στο παρελθόν σκηνές αλησμόνητες, παιγμένες από τον ίδιο θίασο, αυτόν της “κομματοκρατίας”.

• Ποιός μπορεί να ξεχάσει τα “ομοιόμορφα και τα ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια” με τα οποία επιχειρήθηκε η ενθρόνιση του Σαρτζετάκη στο θώκο του Προέδρου της Δημοκρατίας ! (μία ενθρόνιση που, τελικά,  τον εκθρόνισε από το βάθρο του ήρωα της αντίστασης στο παρακράτος της Δεξιάς της 10ετίας του 60, που είχε κερδίσει με τη στάση του στην υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη !!!)
• Ποιός μπορεί να ξεχάσει την Θοδώρα την Τζάκρη (μιμούμενη πειστικότατα τη Βάσω Παπανδρέου στην ψήφιση του 1ου “Μνημονίου”)  όταν, μετά από μία βιρτουόζικη παράσταση αντίστασης στον βιασμό, πήραν (σαν να το ευχαριστιόταν κι όλας, οι βιτσιόζες)την πλέον κατάλληλα υποβοηθούσα θέση,  για την επαίσχυντη αυτή πράξη που μόλις είχαν καταγγείλει, οιμόζουσες σε έναν μοναδικά εκτελούμενο  κλαυσίγελο!!!
• Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον (υπουργό τότε) Χρυσοστομίδη να υπεραμύνεται της καταψήφισης του ολέθριου Μνημονίου, το οποίο ο ίδιος ψήφισε (!!!) επικαλούμενος (και μάλιστα υπερηφάνως !!!) άγνοια του περιεχομένου του νόμου υποδούλωσης της χώρας, που περιχαρής ψήφισε !!!!!!
• Ποιός μπορεί να ξεχάσει τους πύρινους καταγγελτικούς  λόγους του κάθε αντιπολιτευόμενου που μόλις γίνει κυβέρνηση, υποστηρίζει με απαράμιλλο σθένος και αυτοθυσία, αυτό που προηγουμένως κατήγγειλε ως ειδεχθές έγκλημα!!!
• Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις κωλοτούμπες όλων των συντελεστών αυτής της παράστασης, όλα αυτά τα χρόνια, που έκαναν την Κομανέντσι να “πετάξει τα μετάλλια της” από ντροπή, νοιώθοντας ένα τίποτε μπροστά τους.....

Όλα αυτά τα μοναδικά “κατορθώματα” της κομματοκρατίας, θα ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικά και ψυχοθεραπευτικά, αν η παράσταση αυτή δεν είχε άμεση επίπτωση στην καθημερινότητα των πολιτών που την παρακολουθούν.
Αλλά, από την τροπή αυτής της άθλιας παράστασης, εξαρτάται το

• αν θα ρίξει κι άλλο κούτσουρο στη σόμπα (το πετρέλαιο αποτελεί πλέον ανάμνηση)ή θα την αφήσει να σβύσει,
• αν θα φάει κάτι για βράδυ (το ωραίο δείπνο που ετοίμαζε καθημερινά η γυναίκα, έχει μείνει κενή αναπόληση), η θα κοιμηθεί νηστικός, 
• αν θα έχει κι αύριο δουλειά (η βεβαιότητα αυτή αποτελεί, πλέον, παρελθόν γι' αυτούς που ακόμα έχουν δουλειά),
• αν θα έχει και αύριο η οικογένεια το σπίτι της (κι αυτή η βεβαιότητα χάνεται μέρα με τη μέρα),
• αν ο γιός κι η κόρη “πάρουν των ομματιών τους” και ξενητευτούν
• κι άλλα πολλά φαρμακερά ΑΝ.

Αυτή, λοιπόν, η άθλια παράσταση, πρέπει να τελειώσει.

Και, το τέλος της το βάζουν οι θεατές της, καθώς αυτοί είναι που πληρώνουν, με το ιδρωποτισμένο και πολλές φορές ματωβαμένο εισιτήριό τους, τη διατήρηση αυτού του θιάσου.

Η κοινωνία μας, δικαιούται, επί τέλους, να δεί και να απολαύσει το έργο τής (πραγματικής) Δημοκρατίας και όχι αυτής της ψευδεπίγραφης που χρησιμοποιείται για την κάλυψη τής  (με τα γνωστά σε κάθε Έλληνα ονοματεπώνυμα) οικογενειοκρατούμενης πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που κυβερνά τον τόπο.

Όποιος συμφωνεί, καλείται να αφήσει τον καναπέ και την τηλεόραση (που αποτελεί το ναρκωτικό που το σύστημα πλασάρει δωρεάν) και να ψάξει να βρεί τον δρόμο που οδηγεί στην ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ο οποίος είναι ο μόνος που οδηγεί στη δραπέτευση από την αιχμαλωσία μας στα ξένα συμφέροντα, στα οποία μας έχουν πουλήσει ως ανδράποδα ευτελούς αξίας.
Αυτό στοχεύει και η “Επιχείρηση Μαραθών 2013” (www.2013marathon.org).

Τρέχω να συνταχθώ.