Εκλογές ΟΤΑ: "stress test" για τον ένοχο και για το θύμα..

του Όθωνα Ιακωβίδη

Αυτές οι εκλογές ΟΤΑ, είναι το κάτι άλλο. Δεν είναι ο «νόμος του Καλλικράτη» που κάνει τη διαφορά.
Είναι άλλα πράγματα, πολύ πιο ενδιαφέροντα.
Πρώτα-πρώτα είναι η «ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ» που έχει στήσει το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα, σύσσωμο, για το στυγερό έγκλημα που έχει διαπράξει, παραδίνοντας στο ΔΝΤ & Σία την Εθνική μας Ανεξαρτησία, στο πλέον ευαίσθητο εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας μας, αφού προηγουμένως κατασπατάλησε τον πλούτο της, την υπερχρέωσε (σε βαθμό κακουργήματος) και ταυτόχρονα την αποψίλωσε από κάθε ικμάδα παραγωγής προϊόντων.
Μετά το έγκλημά του, αυτός ο ένοχος, (ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, μηχανισμοί και πρόσωπα που το στηρίζουν και το υπηρετούν) μαθημένο στην πλήρη ατιμωρησία του, (που αυτό έχει πλέξει με ένα κατάλληλο νομικό και προπαγανδιστικό πλέγμα), έχει το θράσσος να διεκδικεί, πλαγίως, μέσα από τη διαδικασία των επικείμενων εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, την αθώωσή του. Αυτή, προσδοκά να την αποκτήσει με την αναβάπτισή του στην λαϊκή ανοχή, που ετοιμάζεται να εισπράξει μέσα από τις εκλογές των ΟΤΑ, με τον περιορισμό των επιλογών των ψηφοφόρων προς την κατεύθυνση αυτής της αθώωσης. ...
Αθώωσης, που κρύβεται πίσω από την ψήφιση προσώπων που ανήκουν ή υποστηρίζονται από κάποιο (οποιοδήποτε) κόμμα, δηλαδή αποτελούν συνενόχους του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος..
Μόλις την αποκτήσει, θα την εκλάβει ως εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, διότι, ακριβώς , τα πρόσωπα που θα ψηφιστούν, αποτελούν πρόσωπα του ίδιου του ενόχου.
Έτσι, θα την παρουσιάσει ως νομιμοποίηση της καταστροφικής πρακτικής του και θα τη χρησιμοποιήσει, για να παρατείνει τη διαμονή του στα πολυτελή διαμερίσματα της Εξουσίας και να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του.
Δεύτερον, οι εκλογές αυτές αποτελούν ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, οπαδούς των δήθεν σοσιαλιστών, των δήθεν φιλελεύθερων, των δήθεν αριστερών και των δήθεν δεξιών (όλοι γίναμε ένας αχταρμάς του δήθεν), να δείξουν, επί τέλους, ότι τους έχει μείνει ακόμη λίγη κρίση, ικανή να καταλάβει τα οφθαλμοφανή και τα αυταπόδεικτα.
Θα το αποδείξουν, ψηφίζοντας:
* ΟΧΙ αθώωση των ενόχων της καταστροφής μας
* ΟΧΙ αθώωση των ενόχων της αιχμαλωσίας μας σε αλλοεθνείς.
* ΟΧΙ στους κομματικά (ή διακομματικά) υποστηριζόμενους συνδυασμούς
* Ψήφο ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΥΣ υποψήφιους. (Όποιοι και να ‘ναι, δεν τους βαρύνει το έγκλημα της παράδοσης εθνικού ζωτικού χώρου).
* ΟΧΙ αποχή
* ΟΧΙ άκυρο
* Όπου δεν υπάρχουν ακομμάτιστοι συνδυασμοί, ψηφίζουμε ΛΕΥΚΟ.
Και, προσοχή: Όταν λέμε «ακομμάτιστους», δεν εννοούμε τους δήθεν ακομμάτιστους, «τύπου Γκιουλέκα».
Τρίτον, οι εκλογές αυτές αποτελούν ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΥΤΕΣ (πρωταγωνιστές και κομπάρσους τόσο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, όσο και της τοπικής) «να βγούν από το μαντρί» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, «πριν μπεί ο λύκος μέσα».
Αρκεί, ΤΩΡΑ μία γενναία παραδοχή της αλήθειας: ομολογία της συνενοχής τους στο έγκλημα, κατάδοση του (ήδη γνωστού) εγκληματία και αίτημα ειλικρινούς «συγνώμης», από το θύμα, την Ελληνική κοινωνία.
Η γενναιότητα μίας τέτοιας παραδοχής και ομολογίας, θα εκτιμηθεί δεόντως από την κοινωνία.
Όσοι θα σωθούν με γενναιότητα, θα έχουν μέλλον στη νέα Ηγεσία που η κοινωνία ψάχνει.
Οι λιπόψυχοι, οι φοβισμένοι, οι θρασύδειλοι, που εκτιμούν ότι είναι ασφαλείς μέσα στη θωράκιση της κομματικής προπαγάνδας τους και στις αγκάλες των πληρωμένων «φίλων» (συνενόχων) τους, να είναι σίγουροι ότι θα τους φάει το μαύρο το σκοτάδι της πολιτικής νύχτας που έρχεται γι αυτούς.
Οι επικείμενες εκλογές ΟΤΑ, τους προσφέρουν μία μεγάλη ευκαιρία να σωθούν. Ας την εκμεταλλευτούν. Όσοι μπορούν να δούν πιο μακρυά από τη μύτη τους….

Δεν έχω ήχο

Του Όθωνα Ιακωβίδη

22 Αυγ. 2010

Το ότι ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία, έχουμε οδηγηθεί στην αιχμαλωσία, οδηγημένοι από σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι γεγονός που ήδη το ζούμε.

Το ότι αυτό έγινε εξ αιτίας της κατάληψης του συστήματος αυτού, από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας*, αποτελεί, πλέον, κοινή παραδοχή, αλλά και ομολογία των ίδιων των ενόχων.

Τώρα, μετά την αιχμαλωσία μας αυτή, εκείνο που προέχει, είναι η απόδρασή μας.

To πρόβλημα της απόδρασης αυτής, σήμερα, δεν λύεται με τη συνεχή άσκηση κριτικής στο καθεστώς πολιτικό σύστημα, όσο εύστοχη κι αν είναι αυτή .

Ούτε λύεται με την παραγωγή γενικών παραινέσεων και υποδείξεων (πλαγίων και ευθέων) για την απελευθέρωσή μας από την αιχμαλωσία μας.

Τέτοιες, υπάρχουν πολλές και πολύ εύστοχες στο διαδίκτυο.

To πρόβλημα της Ελληνικής κοινωνίας, σήμερα, είναι η αποφασιστική συσπείρωση των πολιτών, κάτω από μία (οποιαδήποτε) αξιόπιστη πρόταση «δραπέτευσης» από την αιχμαλωσία μας.

Και, για να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πρέπει , προηγουμένως, να λυθεί ένα άλλο: Ο τρόπος της διάδοσης της πρόσκλησης, για τη διαμόρφωση αυτής της πρότασης, στο σύνολο του κοινωνικού σώματος.

Χωρίς αυτή τη διάδοση, δεν μπορεί να υπάρξει η απαραίτητη συσπείρωση των ομοφρονούντων πολιτών ώστε να αποτελέσουν ένα δυνατό πολιτικό ρεύμα που θα επιχειρήσει την απόδραση από την αιχμαλωσία και (αμέσως μετά) την ανασύνταξη της Δημοκρατίας μας.

Αν δεν βρεθεί τρόπος, αυτή η πρόταση να φθάσει στον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει, από τα επόμενα.

Σε κάθε επιχείρηση, στρατιωτική, εμπορική, διαφημιστική, πολιτική, αν δεν υπάρχει αξιόπιστο σύστημα διαβιβάσεων των πληροφοριών και των εντολών δράσης, η (όποια) μάχη είναι χαμένη εκ των προτέρων.

Αυτό συμβαίνει, σήμερα, στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, έχει μπλοκάρει κάθε δυνατότητα μεταβίβασης ειδήσεων αναφερομένων σε κάθε προσπάθεια που βρίσκεται εκτός του πεδίου της δικής του δράσης.

Επιτρέπει την κυκλοφορία μόνο των ειδήσεων που αναφέρονται στα δικά του πρόσωπα και πράγματα.

Έτσι και σύμφωνα με το αξίωμα «τίποτε δεν υπάρχει για εμένα, αν δεν γνωρίζω την ύπαρξή του», ο απανταχού Έλληνας πολίτης το μόνο που γνωρίζει ότι υπάρχει, είναι το καθεστώς πολιτικό σύστημα (πρόσωπα και γεγονότα που κινούνται γύρω από αυτό).

Τι κι αν, μεταξύ λίγων ομοφρόνων, ανταλλάσσονται ιδέες λαμπρές και προτάσεις διαμάντια;

Αν αυτά, δεν μπορούν να κοινωνηθούν με τις πολλές χιλιάδες των ομοφρόνων (αλλά μη συμμετεχόντων στον διάλογο αυτό) πολιτών, είναι σαν να μην υπάρχουν.

Παράδειγμα των τελευταίων (χθεσινών, σημερινών και αυριανών) ημερών: Σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, (που αποτελούν το εργαλείο «διαβιβάσεων» και προπαγάνδας του συστήματος) μεταξύ των πρώτων ειδήσεων, φιγουράρει η κάθοδος του Κώστα Μπακογιάννη (υιού του μακαρίτη Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας Μητσοτάκη/Μπακογιάννη, θυγατέρας Κων/νου Μητσοτάκη) στις επικείμενες εκλογές του Δήμου Καρπενησίου (πατρίδας του πατέρα του, στην οποία ποτέ δεν έζησε).

Σε τί ενδιαφέρει αυτό, τον καταταλαιπωρημένο κάτοικο της Αλεξανδρούπολης, τον άστεγο των Γρεβενών, τον άνεργο της Θεσσαλονίκης, τον εξουθενωμένο αγρότη του Μυλοποτάμου Αιτωλοακαρνανίας και κάθε χωριού, πόλης και κωμόπολης της Ελλάδας ;;;

Και, γιατί πουθενά η είδηση αυτή δεν συνοδεύεται από , έστω και ένα, σχόλιο περί της οικογενειοκρατίας, που αποτελεί ένα από τα κυριότερα στοιχεία και αιτίες που έχουν οδηγήσει ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία στην πτώχευση, στη μιζέρια και στην ανυποληψία ;;;

Η ψήφιση του «Νόμου Καλλικράτη» είναι κομμένη και ραμμένη ώστε να αποκλείσει, τουλάχιστον από αυτές τις εκλογές ΟΤΑ, τη συμμετοχή ακηδεμόνευτων και ακομμάτιστων κινήσεων των πολιτών.

Έτσι, έχει ήδη παγιδεύσει τους πολίτες κάθε περιφέρειας, (όσους από αυτούς ψηφίσουν), να αναδείξουν τοπικό ηγέτη τους, κάποιο από τα «ημέτερα» πρόσωπα της καταστροφικής κομματοκρατίας*.

Δεν έχει σχέση τίνος κόμματος εκλεκτός θα είναι ο υποψήφιος. Όπως και να’ χει, θα είναι «ημέτερος» του καθεστώτος συστήματος, του μοναδικού ενόχου του Εθνικού εγκλήματος της απώλειας Εθνικής κυριαρχίας, στον πλέον ευαίσθητο και ζωτικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας μας.

Και, αυτό θα γίνει διότι, το μεγαλύτερο κομμάτι (σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις) της Ελληνικής κοινωνίας, αηδιασμένο από την νοοτροπία της κομματοκρατίας* και τις συνέπειές της, δεν έχει τη δυνατότητα ενδοσυνεννόησής του, ώστε να συντονιστεί σ’ ένα βροντερό ΟΧΙ σε κάθε συνδυασμό με οποιαδήποτε κομματική εξάρτηση.

Να πώς προβάλλει το πρόβλημα. Ενώ υπάρχει ο τρόπος να καταδικάσουμε τον ένοχο, δεν μπορούμε να το κάνουμε, γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τους ενόρκους (ψηφοφόρους) που σε λίγες μέρες θα δικάσουν, στο πολιτικό δικαστήριο, σύσσωμο το υπόδικο (καταστροφικό) πολιτικό σύστημα και να τους δώσουμε το σύνθημα: «ΟΧΙ σε κάθε συνδυασμό με οποιαδήποτε κομματική εξάρτηση».

Αποτέλεσμα; Θα αθωωθεί ο ένοχος και, αναβαπτισμένος σ’ αυτή του την αθώωση, θα γίνει πιο θρασύς, πιο σκληρός, πιο ανάλγητος.

Θα ερμηνεύσει αυτή την πλαστή (γιατί αυτός την έχει πλάσει) αθώωση, ως επιβράβευση του εγκλήματός του και θα προχωρήσει ακάθεκτος στο επόμενο.

Κι εμείς, η πλειοψηφία της κοινωνίας, θα βουλιάξουμε ακόμη περισσότερο στον εξευτελισμό της προσωπικής και εθνικής αιχμαλωσίας μας, μηρυκάζοντας σαν εύπεπτο χορτάρι την κακομοιριά μας.

Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε; Μήπως, προφταίνουμε ακόμη, κάτι να κάνουμε;

*κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» στην τρέχουσα πολιτική πρακτική.

Το μαντρί, ο λύκος και τα πρόβατα

«Όποιος βγαίνει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος», είπε ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ και η φράση του αυτή έμεινε στη κοινοβουλευτική ιστορία μας για να σηματοδοτεί τη δύναμη του κόμματος που «τρώει» όποιον βγαίνει από τα περιμαντρωμένα όριά του.

Από τότε, πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι της κοινοβουλευτικής λειτουργίας της Δημοκρατίας μας και η σχέση του λύκου με τα απολωλότα πρόβατα, αλλοτριώθηκε.
Αφού φαγώθηκαν μερικά, (Αρσένης, Τσοβόλας,  Στεφανόπουλος, Πεζματζόγλου, κ.α), άλλα  που βγήκανε από το μαντρί, μπήκανε σ’ άλλο....
μαντρί και εξασφάλισαν τη ζήση τους και τη βολή τους.

Κάποια απ’ αυτά,  γίνηκαν τσομπαναρέοι στο νέο μαντρί που πήγαν (Μητσοτάκης, Δαμανάκη) ή γύρισαν και γίνηκαν τσομπάνοι στο ίδιο το μαντρί από το οποίο έφυγαν (Σαμαράς, Αβραμόπουλος) ή έκαναν δικό τους μαντρί και στέριωσαν στον κάμπο σαν τιμημένοι τσομπαναρέοι (Καρατζαφέρης). Ένα μάλιστα από αυτά, αφού φαγώθηκε σαν πρόβατο, επέστρεψε στον κάμπο, ως Τσέλιγκας/επιστάτης όλων των μαντριών (Κωστής Στεφανόπουλος).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πορευτήκαμε ως τις μέρες μας, ευτυχισμένοι μέσα στην αφθονία και τη νοστιμιά των γαλακτοκομικών προϊόντων που μας παρείχαν τα μαντριά, που ανέπτυξαν εν τω μεταξύ την τεχνολογία τους, προσφέροντάς μας 54 γεύσεις τυριών, 33 γεύσεις γιαουρτιών, 7 ποικιλίες γάλακτος, παχύ και άπαχο βούτυρο, μπλέ και κόκκινο ανθότυρο, μανούρι σε σκόνη, μέχρι «και του πουλιού το γάλα».
Και ενώ όλα πήγαιναν καλά και το κυρίαρχο πρόβλημα, μέσα στην ευδαιμονία μας, ήταν το που θα βρούμε κάποια αποτελεσματική δίαιτα για να χάσουμε κανα κιλό, ώστε να μη χάσουμε τη δυνατότητα δοκιμής και της πλέον δυσπρόσιτης στάσης στην εμπέδωση της Ινδικής φιλοσοφίας του κάμα-σούτρα, αποκαλύφθηκε, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, ότι η ζωωτροφές που οι τσομπαναρέοι τάϊζαν τα πρόβατα, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν δανικές από τους γείτονες και πρέπει να πληρωθούν, εδώ και τώρα !!!!
Από πού; Αυτές γινήκαν γάλα, το γάλα έγινε τυρί, βούτυρο, γιαούρτι κι αυτά φαγώθηκαν. Κάποιοι, πιο επιτήδειοι, πιο νοικοκυραίοι, τα πούλησαν κι έβαλαν τα λεφτά στη Τράπεζα. Κάποιοι έκαναν και βίλες. Η κάθε κατάθεση κι η κάθε βίλα, είναι αυτού που την έχει. Δεν είναι όλων μας, ενώ τα λεφτά τα χρωστάμε όλοι μαζί, σοσιαλιστικά.

Τώρα, τι θα κάνουμε ;;
Πάνω στο ερώτημα, έφτασε κι η απάντηση, δια στόματος των τσομπάνων: «Οι γείτονες πρέπει να πάρουν τα λεφτά που τους χρωστάμε. Αυτό είναι το σίγουρο. Τώρα, τρόποι υπάρχουν. Θα τους βρούμε. Οι γείτονες είναι καλοί. Δεν θα μας πάρουν και το κεφάλι !! Νά. Προτείνουν να ξεπληρωθούν με κάποια επί πλέον δουλειά που θα κάνουμε (κάνετε) γι αυτούς. Λένε, δηλαδή, μετά το άρμεγμά μας (σας), εμείς (εσείς) τα πρόβατα, να δουλεύουμε (δουλεύετε) γι αυτούς, στα δικά τους τα χωράφια. Θα μας (σας) ζεύγουν, σαν βόδια ή σαν μουλάρια και θα τραβάμε (τραβάτε) το υνί  ή το αλέτρι.
Και, κοιτάξτε, «μη σαν παίρνει από κάτω».  Δεν θα είναι για πάντα αυτό. Για λίγα χρόνια μόνο θα το κάνουμε (κάνετε)».
Αυτά τα σοφά είπαν οι τσομπαναρέοι κι αποσύρθηκαν στο κονάκι τους «να δουν πως θα το πάρουν» τα πρόβατα.

Το πρόβατο, όμως, είναι ζώο ευλογημένο απ’ τον Χριστό, που το πήρε και στην αγκαλιά του. Δεν πρέπει να το πειράζεις περισσότερο του δέοντος, γιατί μπορεί να γίνει και λύκος.
Και οι τσομπαναρέοι, με τη συμπεριφορά τους και με τα ψέμματά τους, το έκαναν λύκο.
Και τώρα, ο λύκος ετοιμάζεται να μπεί στο μαντρί και να φάει τους τσομπαναρέους ως  λαχταριστά πρόβατα.
Και, προσοχή στη λεπτομέρεια: Ο λύκος έχει αρχίσει να πεινάει και «είναι και στον καιρό που σέρνει»…

«Όποιος βγαίνει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος», είχε πεί ο Ευάγγελος Αβέρωφ.
Τώρα, «όποιος δεν βγεί απ’ το μαντρί, θα τον φάει ο λύκος», (αφού πρώτα τον ξεσκίσει, συμπληρώνω εγώ).
Κοίτα πώς αλλάζουν τα πράγματα !!!…..

ΦΟΝ ΦΟΥΦΟΥΤΟΙ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ΞΕΣΚΟΥΦΩΤΗ

(Σχόλιο σε άρθρο του Χαρίδημου Τσούκα με τίτλο «Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες»)

Διαβάζω από το άρθρο του πανεπιστημιακού καθηγητή και διακεκριμένου αρθρογράφου, Χαρίδημου Τσούκα:

«Ουδόλως με στεναχωρεί να με κυβερνούν οι βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια βαλκάνιοι κατσαπλιάδες».

Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία, και το ρουσφέτι.»

Με την ίδια λογική και μία δικτατορία να είχε επιβάλλει τα ίδια αυτά μέτρα, ο συντάκτης του σημειώματος, θα ήταν με το μέρος της.

Η λογική αυτή, που διαμορφώνεται και εκτείνεται εκτός των πλαισίων της Δημοκρατικής λειτουργίας και εκτός των πλαισίων της εθνικής μας κυριαρχίας, είναι μία πολύ επικίνδυνη πολιτική άποψη.

Το οικονομικό ζητούμενο μίας κοινωνίας, δεν μπορεί να ορίζει και να διαφεντεύει το πολιτικό ζητούμενο, δηλαδή το πολίτευμα και τον βαθμό ελευθερίας της.

Η αντινομία αυτή και οι κίνδυνοι που πηγάζουν από αυτή, αποτυπώνεται στον τίτλο του άρθρου μου “ECONOMY UBER ALLES”, που αναρτήθηκε προ ημερών στον «ΑΚΤΙΒΙΣΤΗ».

Η λειτουργία του πολιτεύματος οφείλει να εξασφαλίζει το οικονομικό ζητούμενο της κοινωνίας και όχι το αντίθετο.

Το ότι αυτό δεν συμβαίνει σήμερα, (όπως αποδεικνύεται από τα καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα), είναι απόδειξη ότι πάσχει η λειτουργία του πολιτεύματος.

Η λύση (κατά την άποψή μου) δεν είναι να καταργήσουμε τις δημοκρατικές ελευθερίες μας για να σιάξουμε την Οικονομία μας, αλλά να επαναφέρουμε τη λειτουργία της Δημοκρατίας στη σωστή της θέση.

Και, για να μη μείνει ημιτελής η πρόταση, η λειτουργία της Δημοκρατίας μας πρέπει να ρυθμιστεί έτσι, ώστε να αποκλείσει τη συνέχιση της διακυβέρνησης της χώρας από μία οικογενειοκρατούμενη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, γεγονός που οδήγησε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα.

Σ’ ένα άλλο σημείο του ίδιου άρθρου του, ο Χαρίδημος Τσούκας, γράφει:

«Ας προσέχαμε…Δεν είχαμε το θάρρος να υπερβούμε τη χρόνια ακρασία μας και το πληρώνουμε. Όλα κοστίζουν. Το «έλλογο εγώ», λέει ο Φρόιντ, δεν κυβερνάται από την «αρχή της ηδονής», αλλά από την «αρχή της πραγματικότητας». Εμείς την αγνοήσαμε.»

Ο Φρόϋντ τα λέει πολύ σωστά. Όμως, ποιοι «εμείς» αγνοήσαμε την «αρχή της πραγματικότητας»;

Αν εννοεί τους κυβερνώντες, δεν ισχύει το «το πληρώνουμε» που αναφέρει παρακάτω, διότι αυτοί, βέβαια, είναι γνωστό και πρόδηλο ότι δεν μετέχουν σε καμία πληρωμή των λαθών τους, ούτε και στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Αν εννοεί εμάς, τους πολίτες, τότε του διαφεύγει η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα της πλήρους άγνοιας της επικινδυνότητας της οικονομικής κατάστασης της χώρας από κάθε πολίτη της Ελληνικής κοινωνίας (δεν την ήξερε, κατά δήλωσή του, ούτε ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης !!! και νύν πρωθυπουργός).

Άρα, εμείς, οι Έλληνες πολίτες, δεν μπήκαμε ποτέ στο δίλημμα της επιλογής μεταξύ της «ηδονής» και της «πραγματικότητας», αφού δεν γνωρίζαμε την πραγματικότητα.

Είχε, λοιπόν, στρωθεί μία τράπεζα «ηδονής», με επίσημους καλεσμένους τους «ημέτερους» της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, που μοίραζαν αποφάγια και ψίχουλα στον υπόλοιπο λαό, καθιστώντας τον συνένοχο, αφού επέτρεπε το τσιμπούσι.

Αυτή η ανοχή καθιστά τον Ελληνικό Λαό συγκατηγορούμενο και συνένοχο, από τον Χαρίδημο Τσούκα, για την απώλεια της ελευθερίας του να ορίζει αυτός τα της Οικονομίας του.

Αυτό, το θεωρώ, τουλάχιστον άδικο. Γι’ αυτό και γράφω το σημείωμα αυτό.

Personα non grata

Όθων Ιακωβίδης

5 Αυγ. 2010

Στη γλώσσα της διεθνούς διπλωματίας, η φράση αυτή δηλώνει ότι, το περί ού ο λόγος πρόσωπο, είναι μη επιθυμητό στη χώρα.

Σε λίγο, έχουμε εκλογές για την ανάδειξη των «τοπικών αρχόντων». Πολλοί από τους υποψήφιους, οι περισσότεροι, είναι πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού κάποιου από τα κόμματα που συνθέτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα.

Το καθεστώς αυτό, κρίνεται ΕΝΟΧΟ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ, από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας, για την απώλεια ζωτικού στρατηγικού εθνικού χώρου (αυτού της Οικονομίας μας).

Αυτό δείχνουν όλες οι έγκυρες δημοσκοπήσεις.

Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, δεν είναι απρόσωπο, ούτε αποτελείται μόνο από τους 300 των κομμάτων της Βουλής.

Το συνθέτουν και όλα τα εκτός Βουλής πρόσωπα και οι μηχανισμοί που ανήκουν σ’ αυτό.

Και είναι γνωστό στον κάθε πολίτη, (αλλά βεβαιώνεται και από τις μετρήσεις και εκθέσεις των διεθνών οργάνων) ότι και ο θεσμός της Ελληνικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, είναι διεφθαρμένος στον ίδιο (πανύψηλο) βαθμό, με το θεσμό της Κεντρικής Διοίκησης της χώρας.

Λογικό είναι, αφού και οι δύο αυτοί θεσμοί, συνθέτουν το «καθεστώς πολιτικό σύστημα», το οποίο διακατέχεται από το σύνδρομο της «κομματοκρατίας»*.

Σ’ αυτό, λοιπόν, το καταδικασμένο στη συνείδηση του λαού καθεστώς πολιτικό σύστημα, ανήκουν και όλα τα πρόσωπα των υποψηφίων τοπικών αρχόντων που υποστηρίζονται από τα κόμματα.

Τώρα, πώς είναι δυνατόν, οι ΕΝΟΧΟΙ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ, να διεκδικούν την ηγεσία των τοπικών κοινωνιών, είναι ένα φαινόμενο άξιο απορίας.

Η εξήγηση, βέβαια, υπάρχει και μπορούν να την αντιληφθούν όσοι δεν φορούν βαθειά τις κομματικές παρωπίδες που εμποδίζουν τα αυτιά και τα μάτια να βλέπουν πέρα από το οπτικό πεδίο που επιτρέπουν αυτές.

Η εξήγηση, δίνεται από το μέγεθος της προπαγάνδας που βομβαρδίζει νυχθημερόν τον εγκέφαλο των πολιτών με κροτίδες αποπροσανατολισμού της σκέψης και βόμβες απορρύθμισης της λογικής.

Παράδειγμα: Η απλή, ορατή από τον κάθε πολίτη, αλήθεια που περιγράφεται παραπάνω, (οι ΕΝΟΧΟΙ ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ να διεκδικούν την ηγεσία των τοπικών κοινωνιών ) περνά απαρατήρητη, δεν τη συζητά και δεν τη σχολιάζει κανένας, είναι σαν να μην υπάρχει.

Η μοναδική συζήτηση μεταξύ των φυλακισμένων, για το ποιος από τους φυλακισμένους της Α’ Πτέρυγας των φυλακών είναι ο καταλληλότερος για την αποκομιδή των σκουπιδιών και τη συντήρηση του αυλόγυρου της Πτέρυγας αυτής, τους κάνει να ξεχάσουν το κύριο μέλημά τους που είναι η δραπέτευση από τη φυλακή και η τιμωρία των ενόχων της (άδικης) φυλάκισής τους.

Άξιος ο μισθός του Διευθυντή των φυλακών και του Αρχιφύλακα «αυλισμού των φυλακισμένων».

Εμείς, όμως, η Ελληνική κοινωνία, που βιώνουμε την αιχμαλωσία μας στις επιταγές των εντολέων (ΔΝΤ & Σία) , στα χέρια των οποίων που μας παρέδωσε σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, έχουμε τώρα (με τις εκλογές αυτές) την ευκαιρία να αρχίσουμε να ανοίγουμε το λαγούμι της απόδρασής μας.

Η αξίνα μας, είναι η ψήφος μας.

Αυτή, πρέπει να μιλήσει και να αποφανθεί για όλα τα παραπάνω πρόσωπα, που τα βαρύνει η ενοχή της μεγάλης εθνικής απώλειας (και ας καμώνονται πως δεν το ξέρουν).

Για το καθ’ ένα από αυτά τα πρόσωπα, η ετυμηγορία, είναι μία : Personα non grata .

*κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην τρέχουσα πολιτική πρακτική.