Άσυλο, γενικώς…

Εντάξει. Το ότι οι φοιτητές (οι φυσικοί αυριανοί κυβερνήτες του τόπου) έχουν εξασφαλισμένο (από την “άψογη” λειτουργία της Δημοκρατίας μας) άσυλο κάθε παρανομίας τους εντός του Πανεπιστημίου, το έχουμε εμπεδώσει, μετά και από την ιστορική αγόρευση του εισαγγελέα Κομοτινής, με την οποία (εκφράζοντας το δημόσιο αίσθημα) προσάρμοσε τον (καταδικάζοντα κάθε παραβάτη του) Νόμο, με την τρέχουσα πρακτική οικοδόμησης (χτισίματος) των Πρυτάνεων εντός των γραφείων τους, ανηλεούς ξυλοδαρμού τους, απαγόρευσης των συνεδριάσεων των καθηγητών και άλλα τέτοια όμορφα και δημοκρατικά.

Το ότι οι αγρότες έχουν εξασφαλισμένο (από την “άψογη” λειτουργία της Δημοκρατίας) άσυλο κάθε παρανομίας που επιφέρει η άρνηση της ελευθερίας κυκλοφορίας στους δημόσιους (;) δρόμους στους άλλους πολίτες, το έχουμε εμπεδώσει, σε βαθμό που κανείς από αυτούς που έχουν δημόσια φωνή να μην το καταγγέλλει με στεντώρεια φωνή.

Το άσυλο των κουκουλοφόρων να σπάνε κατά βούληση τα μαγαζιά μας, το έχουμε εμπεδώσει κι αυτό με μοιρολατρική ευλάβεια, σε βαθμό ανοιχτής πρόσκλησης «ειρηνικής αρπαγής» (δηλαδή, «μπάτε, πάρτε ότι θέλετε, αλλά χωρίς σπασίματα, φωτιές και άλλα όμορφα συναφή), προκειμένου να αποφεύγεται η βδομαδιάτικη ανακαίνιση όλης της υποδομής του καταστήματος…

Το άσυλο των πολιτικών ταγών μας (που, η ανοχή τού «ας βάλει λίγο το δάχτυλο στο μέλι», οδήγησε στο λούσιμό τους σε βαρέλια μελιού και γκιούμια γάλακτος), που είναι το συγχωροχάρτι της ψήφου μας, αφού στις εκάστοτε εκλογές ξαναδίνουμε στους ίδιους (με άλλα, ίσως, ονόματα) τη διαχείριση των βαρελιών του δημόσιου μελιού.

Ας μην αναφερθώ και σε άλλα Άσυλα, όπως των Δημοσίων Υπαλλήλων, που κατεβάζουν ατιμώρητοι τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος ή των τηλεπικοινωνιών, όποτε θιγεί κάποιο «κεκτημένο» τους, το άσυλο πάντων των καταληψιών (φοιτητών, μαθητών, κουκουλοφόρων) στα καταλαμβανόμενα ενδιαιτήματα, ή το άσυλο των τσαντάκηδων, που βρίσκεται στην αδυναμία και στην ανοργανωσιά της κομματοκρατούμενης Αστυνομίας, που έχει οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς ανύποπτων γυναικών.

Απορώ, γιατί ακόμη οι μόνοι που δεν έχουμε άσυλο, είμαστε οι νομοταγείς πολίτες, που ως οφειλέτες των Τραπεζών μας παίρνουν το σπίτι μας, ως οφειλέτες στη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ μας κόβουν το ρεύμα και το τηλέφωνο, ως οφειλέτες στην Εφορία, μας κλείνουν τα μαγαζιά.
Τελικά, διαπιστώνεται ότι, για να δημιουργηθούν όλα αυτά τα Άσυλα, συλήθηκε το νόημα της Δημοκρατίας και εξανεμίστηκε ο σκληρός πυρήνας της, που συνοψίζεται στο «η ελευθερία μου φθάνει μέχρι τα όρια της δικής σου ελευθερίας και μη παρέκει».

Ζούμε, λοιπόν, το αίσχος μίας συλημένης τραβεστί Δημοκρατίας που την ξεμαλλιάζουν και την εξευτελίζουν όσοι μπορούν και όποτε θέλουν.
Και είναι τραβεστί (δηλαδή, μεταμφιεσμένη) διότι η πραγματική Δημοκρατία (πρέπει να) είναι πολύ σκληρή με αυτούς που αποπειρώνται να την αποδυναμώσουν, να την εξευτελίσουν και να την αποψιλώσουν από τις Αρχές της ιδιοσυστασίας της, ώστε να μείνει μόνο η ταμπέλα «Δημοκρατία» που θα καλύπτει την ουσία της γενικευμένης αυθαιρεσίας και ασυδοσίας..

Το πρώτιστο και ύψιστο, λοιπόν, καθήκον της (όποιας) κυβέρνησης θέλει να φέρει τον τίτλο «Δημοκρατική», είναι η προάσπιση της ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας και ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΠΟΝΤΑΙ.
Τουλάχιστον, αυτό το θεμελιώδες και πρώτιστο καθήκον της, μπορεί να το υπερασπισθεί πειστικά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;