Άσυλο, γενικώς…

Εντάξει. Το ότι οι φοιτητές (οι φυσικοί αυριανοί κυβερνήτες του τόπου) έχουν εξασφαλισμένο (από την “άψογη” λειτουργία της Δημοκρατίας μας) άσυλο κάθε παρανομίας τους εντός του Πανεπιστημίου, το έχουμε εμπεδώσει, μετά και από την ιστορική αγόρευση του εισαγγελέα Κομοτινής, με την οποία (εκφράζοντας το δημόσιο αίσθημα) προσάρμοσε τον (καταδικάζοντα κάθε παραβάτη του) Νόμο, με την τρέχουσα πρακτική οικοδόμησης (χτισίματος) των Πρυτάνεων εντός των γραφείων τους, ανηλεούς ξυλοδαρμού τους, απαγόρευσης των συνεδριάσεων των καθηγητών και άλλα τέτοια όμορφα και δημοκρατικά.

Το ότι οι αγρότες έχουν εξασφαλισμένο (από την “άψογη” λειτουργία της Δημοκρατίας) άσυλο κάθε παρανομίας που επιφέρει η άρνηση της ελευθερίας κυκλοφορίας στους δημόσιους (;) δρόμους στους άλλους πολίτες, το έχουμε εμπεδώσει, σε βαθμό που κανείς από αυτούς που έχουν δημόσια φωνή να μην το καταγγέλλει με στεντώρεια φωνή.

Το άσυλο των κουκουλοφόρων να σπάνε κατά βούληση τα μαγαζιά μας, το έχουμε εμπεδώσει κι αυτό με μοιρολατρική ευλάβεια, σε βαθμό ανοιχτής πρόσκλησης «ειρηνικής αρπαγής» (δηλαδή, «μπάτε, πάρτε ότι θέλετε, αλλά χωρίς σπασίματα, φωτιές και άλλα όμορφα συναφή), προκειμένου να αποφεύγεται η βδομαδιάτικη ανακαίνιση όλης της υποδομής του καταστήματος…

Το άσυλο των πολιτικών ταγών μας (που, η ανοχή τού «ας βάλει λίγο το δάχτυλο στο μέλι», οδήγησε στο λούσιμό τους σε βαρέλια μελιού και γκιούμια γάλακτος), που είναι το συγχωροχάρτι της ψήφου μας, αφού στις εκάστοτε εκλογές ξαναδίνουμε στους ίδιους (με άλλα, ίσως, ονόματα) τη διαχείριση των βαρελιών του δημόσιου μελιού.

Ας μην αναφερθώ και σε άλλα Άσυλα, όπως των Δημοσίων Υπαλλήλων, που κατεβάζουν ατιμώρητοι τους διακόπτες του ηλεκτρικού ρεύματος ή των τηλεπικοινωνιών, όποτε θιγεί κάποιο «κεκτημένο» τους, το άσυλο πάντων των καταληψιών (φοιτητών, μαθητών, κουκουλοφόρων) στα καταλαμβανόμενα ενδιαιτήματα, ή το άσυλο των τσαντάκηδων, που βρίσκεται στην αδυναμία και στην ανοργανωσιά της κομματοκρατούμενης Αστυνομίας, που έχει οδηγήσει σε σοβαρούς τραυματισμούς ανύποπτων γυναικών.

Απορώ, γιατί ακόμη οι μόνοι που δεν έχουμε άσυλο, είμαστε οι νομοταγείς πολίτες, που ως οφειλέτες των Τραπεζών μας παίρνουν το σπίτι μας, ως οφειλέτες στη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ μας κόβουν το ρεύμα και το τηλέφωνο, ως οφειλέτες στην Εφορία, μας κλείνουν τα μαγαζιά.
Τελικά, διαπιστώνεται ότι, για να δημιουργηθούν όλα αυτά τα Άσυλα, συλήθηκε το νόημα της Δημοκρατίας και εξανεμίστηκε ο σκληρός πυρήνας της, που συνοψίζεται στο «η ελευθερία μου φθάνει μέχρι τα όρια της δικής σου ελευθερίας και μη παρέκει».

Ζούμε, λοιπόν, το αίσχος μίας συλημένης τραβεστί Δημοκρατίας που την ξεμαλλιάζουν και την εξευτελίζουν όσοι μπορούν και όποτε θέλουν.
Και είναι τραβεστί (δηλαδή, μεταμφιεσμένη) διότι η πραγματική Δημοκρατία (πρέπει να) είναι πολύ σκληρή με αυτούς που αποπειρώνται να την αποδυναμώσουν, να την εξευτελίσουν και να την αποψιλώσουν από τις Αρχές της ιδιοσυστασίας της, ώστε να μείνει μόνο η ταμπέλα «Δημοκρατία» που θα καλύπτει την ουσία της γενικευμένης αυθαιρεσίας και ασυδοσίας..

Το πρώτιστο και ύψιστο, λοιπόν, καθήκον της (όποιας) κυβέρνησης θέλει να φέρει τον τίτλο «Δημοκρατική», είναι η προάσπιση της ομαλής λειτουργίας της Δημοκρατίας και ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΠΟΝΤΑΙ.
Τουλάχιστον, αυτό το θεμελιώδες και πρώτιστο καθήκον της, μπορεί να το υπερασπισθεί πειστικά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΣΥΚΙΑΣ & ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΓΑΠ

Μετά την ευωχία της μεγάλης (εκλογικής) νίκης, ήρθε η ώρα της πληρωμής της.
Ο ΓΑΠ (και δι’ αυτού ολόκληρη η κυβέρνηση) πρέπει να αποκτήσει ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ απέναντι στους θορυβημένους δανειστές του δανειοδίαιτου* και ταυτόχρονα αναξιόπιστου Ελληνικού κράτους.

Αυτό δηλώνουν με κάθε ευκαιρία δημοσίων δηλώσεων, τόσο ο ίδιος ο ΓΑΠ, όσο και οι Υπουργοί του.
Ξέρετε, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν δανειοδίαιτο οργανισμό (είτε πρόκειται για ανθρώπινο, είτε για κοινωνικό, όπως και ένα κράτος) είναι να χαρακτηρισθεί αναξιόπιστος, αφού ο δανεισμός προϋποθέτει πίστη (του δανειστή) ότι ο οφειλέτης του είναι άξιος να του επιστρέψει τα (πάντοτε έντοκα) δανεικά. Αλλιώς δεν τον (ξανα)δανείζει, οπότε στον, καθαρό μέχρι πρότινος, ουρανό, αρχίζουν να μαζεύονται και να φτερουγίζουν απειλητικά, πτωματοφάγα όρνια.

Ζητείται, λοιπόν, ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. 

Ο ΓΑΠ κέρδισε τις πρόσφατες εκλογές με συγκεκριμένες δηλώσεις, για την τεκμηριωμένη αλήθεια και την καλά μελετημένη τήρηση των οποίων, χτυπιόντουσαν και ορκιζόντουσαν κοιτάζοντάς μας στα μάτια, τόσο ο ίδιος όσο και σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, προσπαθώντας να (ξανα)χτίσουν την προ ετών χαμένη όλωσδιόλου αξιοπιστία του κόμματός τους.

Μία από τις κυρίαρχες αυτές δηλώσεις, που αναφέρονταν στη διευθέτηση των οικονομικών της χώρας, (που ήταν και ο μόνος λόγος της πρόωρης προσφυγής σε εκλογές), ήταν το περίφημα «ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΟ»

Εκ των πραγμάτων (από τα συγκεκριμένα, φορολογικά και άλλα μέτρα, που ήδη δρομολογήθηκαν νομοθετικά) αποδεικνύεται ότι το «σχέδιο» του ΓΑΠ ήταν να εφαρμόσει το (καταδικασμένο μετά βδελυγμίας από τον λαό, στις πρόσφατες εκλογές) πρόγραμμα του Κώστα Καραμανλή. (Αλήθεια, τι άλλο θα έκανε ο ΚΚ αν ήταν σήμερα Πρωθυπουργός;)

Παρ’ όλα αυτά, οι δανειστές μας δεν είναι ευχαριστημένοι και ζητούν από τον ΓΑΠ περισσότερες αποδείξεις, (μετρούμενες σε χρήμα) για να πεισθούν ότι θα έχουμε να πληρώνουμε τις δόσεις των δανείων μας..
Δεν τους νοιάζει, αν αυτό το «περισσότερα» που ζητούν, αποτελεί το φύλλο συκιάς που κρατά απελπισμένα στο σημείο του πολιτικού ανδρισμού του ο ΓΑΠ, σαν μία συμβολική απόδειξη ότι δεν είναι γυμνός (από αξιοπιστία). 

Διότι, προκειμένου να επιδιώξει να δημιουργήσει αξιοπιστία απέναντι στους δανειστές μας, είναι καταδικασμένος να χάσει και το τελευταίο αυτό κάλυμμα της αξιοπιστίας του (και του κόμματός του), μένοντας (αμφότεροι) χωρίς ούτε το φύλλο συκιάς, απέναντι στον Έλληνα πολίτη.

Το τραγελαφικό της υπόθεσης, είναι ότι οι ανηλεείς αυτοί δανειστές μας, δεν ψηφίζουν στις εκλογές, κατά τις οποίες εκλέγεται η ομάδα (κόμμα) που ορίζεται διαχειριστής των οικονομικών της χώρας.
Ψηφίζουν μόνον οι Έλληνες πολίτες, απέναντι στους οποίους ο ΓΑΠ θα είναι πλέον πολιτικά εντελώς γυμνός και τελεσίδικα αναξιόπιστος.
Το πραγματικά ενδιαφέρον ερώτημα, λοιπόν, είναι : Πώς εξαφανίζεται ένα πελώριο και οφθαλμοφανές ψέμμα (σαν το «ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΟ»);
Ζητείται «μάγος» του επιπέδου Κόπερφηλντ (που εξαφάνισε από τα μάτια 10.000 παρόντων θεατών, το άγαλμα της Ελευθερίας στη Ν. Υόρκη) !!!
Το «έργο», αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον….
Και κάτι ακόμη. Ποιο στέλεχος της κυβέρνησης, θα βρεί χρόνο και μυαλό για την άσκηση πραγματικής πολιτικής επί των τεραστίων προβλημάτων της Ελληνικής κοινωνίας, όταν το "θαύμα" που θα χρειαστεί το ΠΑΣΟΚ (για να μην εξαφανισθεί στην "μαύρη τρύπα" που δημιουργεί η βαρύτητα του "μεγάλου ψεύδους" του), απαιτεί νυχθημερόν απασχόληση κάθε σκεπτόμενου που υπάρχει στο χώρο;
Το έργο, μπορεί από δράμα να γίνει και γκράν γκινιόλ ή ακόμη και φαρσοκωμμωδία....
Εξαρτάται από τη διάθεση του θεατή.