ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Προσέξτε πόσο ύπουλα και πόσο εντατικά δουλεύει η προπαγάνδα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος (της κομματοκρατούμενης Ολιγαρχίας, που συστήνεται ως “Κοινοβουλευτική Δημοκρατία”).

• Εδώ και μέρες, όλη τη δημόσια συζήτηση (τόσο στο βήμα της Βουλής, όσο και στα πορτοπαράθυρα της TV) μονοπωλεί η αλλαγή του εκλογικού Νόμου, δηλαδή ο τρόπος που τα κόμματα θα καταλαμβάνουν τις κυβερνητικές ή τις αντιπολιτευτικές θέσεις στο Κοινοβούλιο.

Αυτό, λοιπόν, που ο Λαός ακούει σε όλα τα ΜΜΕ, από το πρωί ως το βράδυ, είναι όλη αυτή η μπαρουφολογία για το αν το εκλογικό σύστημα πρέπει να προσφέρει στη Χώρα κυβερνησιμότητα ή στο Κοινοβούλιο αναλογικότητα, σύμφωνα με τις ψήφους που πήρε στις εκλογές το κάθε κόμμα.

Έτσι, είναι απολύτως φυσικό (και λογικό) το μυαλό του ακροατή πολίτη, να εστιάζει σε αυτό το (ψευδο)δίλημμα και να μη επιτρέπει να περνά μία άλλη σκέψη που, όμως, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του προβληματισμού που θέτει το πρόβλημα του εκλογικού Νόμου.

Και η σκέψη αυτή, που εξαφανίζεται ταχυδακτυλουργικά από τα σαήνια της προπαγάνδας, είναι: “Πόσο και πώς βοηθά η ύπαρξη των κομμάτων, στην υποδειγματική λειτουργία της Δημοκρατίας”;;;

Αφού, λοιπόν, δεν την θέτει κανένας, τη θέτει εδώ, αυτό το σημείωμα.

Και για να μην αρχίσουμε με τη θεωρεία περί Πολιτειακών συστημάτων, πολιτευμάτων, κλπ, ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, με το τρέχον όνομά τους:

Τίθεται το ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν δεν ήταν στο Κοινοβούλιο ο Λεβέντης (και το κόμμα του) ή αν είχε 10 έδρες περισσότερες ή λιγότερες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν δεν ήταν στο Κοινοβούλιο το (εναπομείναν, παλαιό) Πα.Σο.Κ ή αν είχε 10 έδρες περισσότερες ή λιγότερες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν δεν ήταν στο Κοινοβούλιο το (υβρίδιο της μιντιοκρατίας) “ΠΟΤΑΜΙ”, ή αν είχε 10 έδρες περισσότερες ή λιγότερες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν δεν ήταν στο Κοινοβούλιο το (σταθερό στις απόψεις του) ΚΚΕ ή αν είχε 10 έδρες περισσότερες ή λιγότερες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν δεν ήταν στο Κοινοβούλιο η (φασιστική) ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ή αν είχε 10 έδρες περισσότερες ή λιγότερες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν ήταν στο Κοινοβούλιο το (αντιμνημονιακό) ΛΑ.Ε με 10-20 έδρες, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

Τίθεται το επόμενο ερώτημα (και παρακαλώ τον αναγνώστη να το απαντήσει, μέσα του, πριν πάμε παρακάτω):

• Αν στις τελευταίες δύο εκλογές (τις οποίες κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ) είχε κερδίσει η ΝΔ, η Ελληνική κοινωνία θα είχαμε άλλες (ουσιαστικά καλύτερες ή χειρότερες) συνθήκες διαβίωσης ;;

1. Αν εξαιρέσω τις απαντήσεις κάποιων (λίγων) που είναι κομματικά καπιστρωμένοι, όλοι οι άλλοι ξέρετε πολύ καλά ότι, οι συνθήκες διαβίωσης της κοινωνίας μας θα ήταν οι ίδιες με τις σημερινές (με ελάχιστες διαφορές προς το καλύτερο ή το χειρότερο), καθώς θα είμασταν πάλι το ίδιο “φόρου υποτελείς” προς τους “δανειστές/δυνάστες” μας.
2. Τρανή απόδειξη αυτού, αποτελεί το γεγονός που το ΟΧΙ του Δημοψηφίσματος (το οποίο υποστήριξε η κυβέρνηση) έγινε ΝΑΙ (το οποίο υποστήριξε η Αντιπολίτευση) και το οποίο, τελικά, υπηρέτησαν πιστά αμφότερες, Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση....

Επανέρχεται, λοιπόν, εντονώτερα, το ερώτημα: “Αφού σε τίποτε δεν βοηθά την κοινωνία ο διαχωρισμός της σε κόμματα, ποιος ο λόγος ύπαρξης των”;;

Θα έλεγα, μάλιστα πως, ο διαχωρισμός της σε κόμματα, όχι μόνον προσφέρει στην κοινωνία το ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ, αλλά:

• μπολιάζει την (παραδειγματιζόμενη από την ηγετική ελίτ της) κοινωνία στο Ψέμμα, στην υποκρισία, στη συναλλαγή, στην τεμπελιά, στη συμφεροντολογία, στην εξαπάτηση, δηλαδή σε καταστάσεις που όχι μόνον δεν συντείνουν στην ανάπτυξη του ατόμου και της κοινωνίας, αλλά συνεργούν στην καθυστέρηση και την αποσάθρωσή της.
• με την “πανταχού παρούσα και κρατούσα” κομματική “ημετεροκρατία”, αδρανοποιεί και σκοτώνει την αξιοκρατία, χωρίς την οποία η κοινωνία καταδικάζεται σε τελμάτωση !!...
• Με την άνθιση της οικογενειοκρατίας (φαινόμενο τού αντίποδα της Δημοκρατίας) νοθεύει την έννοια της Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να την απαξιώνει, σε βαθμό νοσταλγίας δικτατορικών λύσεων !!...
• “Εμπορευματοποιεί” την Πολιτική. Αυτή η εμπορευματοποίηση της πολιτικής, είναι που την έχει οδηγήσει να είναι, σήμερα (και όχι μόνον στην Ελλάδα) υποχείριο της Οικονομίας, με αποτέλεσμα (που όλοι βλέπουμε και βιώνουμε) η αόρατη και ασπόνδυλη “Αυτοκρατορία του Χρήματος” να επελαύνει εναντίον της παγκόσμιας κοινωνίας, και να υποδουλώνει κοινωνίες/κράτη (όπως και την Ελλάδα) με σημαιοφόρους της κυβερνήσεις κραταιών κρατών.
• Η παρεμβολή της κομματικής οντότητας στο σύστημα λήψεις αποφάσεων (και Νομοθέτησης αυτών) πολλές φορές δημιουργεί διλήμματα, μεταξύ τού “τί θέλει ο Λαός” και τού “τί συμφέρει στο κόμμα”, με αποτέλεσμα την (πάντοτε) απόκλιση των αποφάσεων, υπέρ τού “τί συμφέρει στο κόμμα”.
  Η κομματοκρατία, γεννά το πολιτικό σύνδρομο, κατά το οποίο η πολιτική νοοτροπία και πρακτική, προτάσσει πάντοτε το κομματικό συμφέρον (με ότι αυτό κρύβει) από το κοινωνικό όφελος.
  Σ' αυτό το σύνδρομο οφείλεται η καταστροφή τής, συνεχώς και ανελεήτως λεηλατούμενης, κοινωνίας.

Όμως, αν η ύπαρξη των κομμάτων δεν προσφέρει στην κοινωνία τίποτε περισσότερο από αυτές τις καταστροφικές επιπτώσεις, σε ποιον προσφέρει ;; (διότι, σε κάποιον πρέπει να προσφέρει, αλλιώς δεν θα υπήρχαν κόμματα, χωρίς κανέναν ενδιαφερόμενο για την ύπαρξή τους)...

Εγώ, με “σώας τας φρένας” και “χωρίς φόβο και πάθος”, τον μόνο που βρίσκω να έχει σοβαρό ενδιαφέρον από την ύπαρξη των κομμάτων, είναι η “Πολιτική ελίτ”, δηλαδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού που συνθέτει τα διάφορα κόμματα, που το επίπεδο της ζωής/διαβίωσης του εξαρτάται από τη θέση/δύναμη που έχει το κόμμα του στο Κοινοβούλιο, γεγονός που, πρωταρχικά, προϋποθέτει την ύπαρξη των κομμάτων στο πολιτικό σύστημα.

• Αυτοί, μάλιστα ! Έχουν κάθε λόγο (και μάλιστα πολύ σοβαρό) να υπάρχουν κόμματα στο πολιτικό σύστημα.

Και, εμβαθύνοντας λίγο στη σκέψη, βρίσκω και μία άλλη κοινωνική ομάδα που έχει (κι αυτή) σοβαρό λόγο ύπαρξης των κομμάτων, στο σύστημα διακυβέρνησης της Χώρας.

Είναι η Οικονομική ελίτ, τα συμφέροντα της οποίας, από κάποιο σημείο και μετά, είναι απολύτως φυσικό και λογικό, να είναι αντίθετα με τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, όταν, για να είναι κάποιος μέλος αυτής της ελίτ (σε μία κοινωνία που η ιεράρχηση τής κοινωνικής αποδοχής και δύναμης, στηρίζεται στο “πόσα έχω”) πρέπει (για να είναι “σημαντικός”) να έχει πολλαπλασίως περισσότερα τα πάντα (δηλαδή Χρήμα) από τον “άσημο” πολίτη.

Εδώ, στο σημείο αυτό, δημιουργείται ένα πολύ κρίσιμο θέμα για τον τρόπο υποστήριξης των συμφερόντων της Οικονομικής ελίτ: Πώς είναι δυνατόν, η ελίτ αυτή, να επιβάλλει τα συμφέροντά της επί του ασήμαντου πολίτη, που όμως αποτελεί την πλειοψηφία που αποφασίζει, στη Δημοκρατία ;;

• Ένας τρόπος είναι, η Οικονομική ελίτ να έχει μαζί της (αν όχι υποχείριο της) την πολιτική ελίτ.

Πώς μπορεί να την έχει μαζί της ;

Προσφέροντας ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΊΑ των διαφόρων κομμάτων τη δυνατότητα αύξησης ή συντήρησης της πολιτικής εξουσίας που επιδιώκει το κάθε κόμμα.

• Το μέγεθος της πολιτικής εξουσίας κάθε κόμματος, είναι μέγεθος ανάλογο με τον όγκο (και την ποιότητα) της προπαγάνδας/διαφήμισης που μπορεί να ασκήσει.
• Το μέγεθος (και η ποιότητα) της προπαγάνδας/διαφήμισης, είναι μέγεθος απολύτως ανάλογο με το διαθέσιμο Χρήμα.

Δεδομένου ότι τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (και προπαγάνδας) ανήκουν στην Οικονομική ελίτ, στην οποία ανήκει και το Χρήμα (δηλαδή και τα δύο απαιτούμενα) αυτή καθίσταται (εκ των πραγμάτων) ο κύριος ρυθμιστής για τη διανομή της πολιτικής εξουσίας στο κομματοκρατούμενο Σύστημα της “Κοινοβουλευτικής/κομματικής Δημοκρατίας”.

Μάλιστα, αυτός ο εσωτερικός αγώνας (μέσα στα πλαίσια του “Συστήματος” αυτού) για την κομματική διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας, προσδίδει στο “Σύστημα” και στοιχεία δημοκρατικότητας, αφού δημιουργεί (για τον Λαό) εικόνα ύπαρξης πολλών διαφορετικών επιλογών (διάφορα κόμματα, αντιμαχόμενα σφοδρά μεταξύ τους) ενώ στην πραγματικότητα, η κυβερνώσα οντότητα, είναι ΜΙΑ, ασχέτως κάθε εκλογικού αποτελέσματος: το δίδυμο της Οικονομικής και Πολιτικής ελίτ (Πολιτικο/Οικονομική Ολιγαρχία).

Ατράνταχτη απόδειξη του ότι η κοινωνία κυβερνάται συνεχώς (ασχέτως των εκλογικών αποτελεσμάτων) από την Ολιγαρχία αυτή, αποτελεί το αδιαμφισβήτητο ΓΕΓΟΝΟΣ πως οι πολλοί (ο Δήμος) υποφέρουν, προκειμένου να ευημερεί αυτή η ελίτ.

Αυτό, δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αν λειτουργούσε η πραγματική Δημοκρατία, καθώς αποτελεί λογικό άτοπο.

• Και, σημειώνω και υπογραμμίζω, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα.... συμβαίνει παντού, όπου λειτουργεί η “Κοινοβουλευτική/κομματική Δημοκρατία” που κάθε άλλο είναι, παρά Δημοκρατία.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Από τα παραπάνω, προκύπτει πως τα κόμματα είναι το κύριο συστατικό που νοθεύει τη Δημοκρατία και την καθιστά Ολιγαρχία στην οποία, μάλιστα, η ύπαρξή τους προσφέρει τον μανδύα της Δημοκρατίας, κάτω από τον οποίο μπορεί και κρύβεται πειστικά, η ταυτότητα της Ολιγαρχίας.

Και μόνον η πράξη αυτής της τεράστιας (σε έκταση, διάρκεια και βάθος) εξαπάτησης της κοινωνίας (η Ολιγαρχία να παρουσιάζεται ως Δημοκρατία) αρκεί για να συμπεράνει ο κάθε νουνεχής πολίτης πως, η εξαπάτηση αυτή, δεν μπορεί να γίνεται για το καλό της κοινωνίας, καθώς η κάθε εξαπάτηση, γίνεται για να εκμεταλλευτεί ο εξαπατών, τον εξαπατόμενο.

Αντί, λοιπόν, να συζητείται το ΑΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ Ή ΟΧΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, η προπαγάνδα παίρνει σαν δεδομένο το ότι χρειάζονται, ενώ, (σύμφωνα με τα προηγούμενα γεγονότα και λογικές σκέψεις) είναι απόλυτα βέβαιο ότι ΔΕΝ χρειάζονται και προχωρά στη διαιώνιση της χρείας των, μέσα από την επιλογή του τρόπου εκλογής των.

Η Δημοκρατία, δεν έχει καμία ανάγκη την ύπαρξη κομμάτων.

Τουναντίον (σύμφωνα με τα παραπάνω) έχει ανάγκη την μη ύπαρξη κομμάτων στα κέντρα λήψης αποφάσεων της

• Άλλωστε και στην αρχαία Αθήνα, κανενός οργάνου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονταν μέσω κομμάτων, που ούτε καν υπήρχαν, παρ' όλο που υπήρχαν κοινωνικές/οικονομικές τάξεις, απολύτως διακριτές μεταξύ τους.

Η Δημοκρατία, αυτό που έχει ανάγκη είναι η ύπαρξη των τριών Εξουσιών και η λειτουργία τους εντελώς ανεξάρτητα η μία από την άλλη, ώστε η κάθε μία να ελέγχει τις άλλες:

• Νομοθετική
• Εκτελεστική
• Δικαιοσύνη

και για τη λειτουργία των οποίων δεν χρειάζονται κόμματα.

Τρόποι και δυνατότητες, για να εφαρμοσθεί στην πράξη η υποδειγματική λειτουργία της Δημοκρατίας, χωρίς κόμματα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της, υπάρχουν και δεν είναι καθόλου δύσκολο να θεσμοθετηθούν, αρκεί να υπάρξει η εκπεφρασμένη βούληση του κυρίαρχου Λαού.

Αυτοί, μπορούν να βρεθούν μέσα από έναν, ανάλογης σοβαρότητας, διάλογο.

Εκείνο που προέχει, είναι να γίνει αντιληπτή η ανάγκη προβληματισμού της κοινωνίας, για την αναγκαιότητα ή μή της ύπαρξης κομμάτων στα κέντρα λήψης αποφάσεων της.

Το σημείωμα αυτό, ανοίγει ένα δημόσιο διάλογο, επάνω σε αυτόν τον προβληματισμό, που δεν είναι ένας ακόμη προβληματισμός, ανάμεσα στους άλλους.

Είναι Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ (ο κυριότερος όλων) διότι άπτεται της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΑΤΗΣ που αποτελεί τη ΜΗΤΡΑ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΆΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΊΑΣ, καθώς είναι ο μηχανισμός που επιτρέπει στην Ολιγαρχία του Χρήματος, να χειραγωγεί την Πολιτική Ολιγαρχία (η οποία δημιουργείται με την ύπαρξη των κομμάτων) και έτσι να επιβάλλει τα συμφέροντά της, επί της ανθρώπινης κοινωνίας.