Η “ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ” ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Ο Μίκης, 90 χρονών, πολυτραυματίας από τους αγώνες μίας ζωής για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία, ταμπουρωμένος στο ταμπούρι της ΣΠΙΘΑΣ, με λίγους απομείναντες Σπιθίτες και Σπιθίτισες να τον περιστοιχίζουν, σηκώνεται με δυσκολία στα πόδια του και φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, δείχνοντας το κατακτημένο από ανδρείκελα και μαριονέτες του κατακτητή, κοινοβούλιο : Επάνω τους !!!

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μιλά τακτικά, δημοσίως. 

Όταν, όμως, μιλά, τα λόγια του έχουν το βάρος μίας πείρας, βγαλμένης μέσα από τη συμμετοχή στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης του Ελληνικού Λαού με τους δυνάστες του, με όποιο προσωπείο κι αν αυτοί εμφανίστηκαν, τα τελευταία 75 χρόνια!!!...

Η τελευταία περιπέτεια της Χώρας μας, (που σηματοδοτείται από την άνευ όρων παράδοση σε ξένα χέρια της διαχείρισης της Εθνικής Οικονομίας, που ισοδυναμεί με παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας) περιγράφηκε, από τον ΜΘ, σαν μία νέα κατοχή, ακόμη χειρότερη από την κατοχή της από τις δυνάμεις του Ναζιστικού/Φασιστικού Άξονα, κατά τη διάρκεια του Β'ΠΠ.

Απέναντι σε αυτή την κατοχή, από το ταμπούρι της ΣΠΙΘΑΣ (που ο ίδιος ίδρυσε για να ενώσει Αριστερούς και Δεξιούς Έλληνες Δημοκράτες) ο Μίκης Θεοδωράκης έδειξε τον μοναδικό δρόμο για τη δραπέτευση από την αιχμαλωσία των “Μνημονίων” στην οποία, η πολιτική καμαρίλα που λυμαίνεται τη Χώρα ασύστολα σφετεριζόμενη τη Δημοκρατία, αιχμαλώτισε τον Ελληνικό Λαό. 

Ο δρόμος αυτός που από την πρώτη στιγμή της επισημοποίησης της αιχμαλωσίας μας, έδειξε ο ΜΘ με το μανιφέστο ίδρυσης της ΣΠΙΘΑΣ, είναι το ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, δηλαδή όλοι μαζί, Δεξιοί και Αριστεροί Δημοκράτες. 

Αυτό, που ως τώρα δεν έχει γίνει...

Και αφού ο Λαός, ακόμα δεν έχει ανοίξει τη μοναδική πόρτα που οδηγεί στη δραπέτευσή του από την τέλεια καταστροφή, οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας της Ελλάδας, δείχνουν ακίνητοι και κολλημένοι στην ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ.

Η τελευταία κινητοποίηση των αγροτών, μαγνήτισε επάνω της και άλλες επαγγελματικές τάξεις, για πρώτη φορά στα έξι αυτά χρόνια της “κατοχής των Μνημονίων”. Έδειξε έτσι, πως η συνδικαλιστική αυτή κινητοποίηση, μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης αντίδρασης όλης της κοινωνίας, πράγμα που έγινε σε καποιες πόλεις, όπως στις Σέρρες και στην Κόρινθο.

Ζεστάθηκε έτσι η ελπίδα να κουνηθούν, επί τέλους, οι ακίνητοι δείκτες του ρολογιού που μετρά την πορεία της Ελλάδας στην ιστορία.

Ζεστάθηκε η ελπίδα να έγινε κατανοητή, επί τέλους, η προτροπή του Μίκη και της ΣΠΙΘΑΣ του, για τη συσπείρωση ολόκληρης της κοινωνίας σε ένα ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, τον μοναδικό δρόμο για τη δραπέτευση από την αιχμαλωσία των “Μνημονίων” και των πατρόνων τους.

Και βέβαια, μπορεί ο πόλεμος να μην τελειώσει νικηφόρα για τον Λαό και μ' αυτή τη μάχη. Θα δοθεί και άλλη, και άλλη και άλλη μάχη. 

Και καλό θα είναι, στην επόμενη (αν χρειαστεί και άλλη, από αυτή την τωρινή) η κοινωνία να παραταχθεί συντεταγμένη και με “κεφαλή”.

Δηλαδή με συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που η αιχμή του δόρατός της θα είναι ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ (στραγγαλισμένης, σήμερα) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ (παραδομένης άνευ όρων, σήμερα) ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.

Πρέπει, σύντομα, οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας της Ελλάδας μας, να ξεκολλήσουν από την ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ στην οποία τους κρατά η κυβερνώσα (πολιτική και Οικονομική) Ολιγαρχία που συστήνεται ως Δημοκρατία, κρυμένη ύπουλα κάτω από τον κλεμμένο μανδύα της.