Tο “VETO”

(29/Ι/2015)

Ίσως πρέπει να πούμε δυό λόγια για το “τι είναι το βέτο”, ώστε ξέρουμε για τί μιλάμε, όταν αναφερόμαστε σ' αυτό.

Η Ελληνική λέξη που αποδίδει την έννοια του “βέτο”, είναι “αρνησικυρία” (που, σύμφωνα με το λεξικό Δημητράκου, σημαίνει “νόμιμος άρνησις της κυρώσεως νομοθετήματος υπό του αρχηγού της Πολιτείας”).

Το δικαίωμα του βέτο, παρέχεται και σε κάθε Χώρα της Ευρ. Ένωσης , σαν αντιστάθμισμα τής αποδοχής (εκ μέρους της Χώρας) των αποφάσεων της ΕΕ, ώστε να διαφυλάσσεται , έτσι, η Εθνική κυριαρχία τής κάθε Χώρας, ασχέτως της δύναμης των ψήφων, που έχει στο σύνολο της ΕΕ.

Έτσι, η κάθε Χώρα (και η Ελλάδα όπως και η Κύπρος) έχει το δικαίωμα του Βέτο, σε κάθε απόφαση της “Ευρωπαϊκής Επιτροπής”, δηλαδή του “κυβερνείου” της ΕΕ, όταν θίγονται ζωτικά συμφέροντά της.

Δηλαδή, μπορεί να μπλοκάρει και να μην επιτρέψει τη λήψη μιας απόφασης της πλειοψηφίας, που η Χώρα θεωρεί ότι θίγει ζωτικά συμφέροντά της.

• * Σημειώνω πως στο Σύνταγμά μας υπάρχει (στο άρθρο 28, παρ. 3) η πρόβλεψη για τη δυνατότητα της Βουλής να αποδέχεται περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας τής Χώρας, ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ότι αυτή η εκχώρηση “γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας”.
  
  
• Αυτή η προϋπόθεση διασφαλίστηκε με την απόκτηση του δικαιώματος βέτο, κατά την είσοδο της Χώρας στην ΕΕ.

Τό βέτο, όπως και κάθε δικαίωμα, αν δεν το ασκείς (όταν πρέπει) δεν υπάρχει.

Όμως, πότε “πρέπει” ;;;

Η κοινή λογική λέει πώς πρέπει, όταν υποχρεώνεσαι να προβείς σε μία ενέργεια (ζωτικής σημασίας) που αν ήσουν μόνος σου, δεν θα το αποφάσιζες, καθώς έρχεται σε αντίθεση με πολύ σοβαρά, ζωτικά, συμφέροντά σου.

Αυτή τη στιγμή, μετά την υπογραφή των επαίσχυντων “Μνημονίων” με τα οποία (κατά παράβαση του παραπάνω άρθρου του Σ) υποθηκεύτηκε κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της – και, παραιτούμενη εκ των προτέρων από κάθε νομική άμυνα της - η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον μίας μεγάλης απειλής εκ μέρους των “δανειστών” της: να απαιτήσουν να κατάσχουν τις υποθηκευμένες αυτές αξίες, μόλις δεν πληρωθεί μία δόση των δανείων. 

Σημειώνεται πως η επόμενη δόση δεν μπορεί να πληρωθεί, αν η Ελλάδα δεν “πάρει” την επόμενη δόση του δανείου από του “δανειστές” της.

Με απλές κουβέντες, αυτό σημαίνει πως, αυτή τη στιγμή, “οι δανειστές” κρατούν στα χέρια τους την επιλογή αν θα πάρουν τις πλουτοπατραγωγικές πηγές της Χώρας “με το καλό” (δηλαδή σιγά-σιγά, μέσα από το “πρόγραμμα βοήθειας της Ελληνικής Οικονομίας” που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη) ή “με το ζόρι”, οδηγώντας τα πράγματα σε βίαιη κατάσχεση των ενυπόθηκων (όλων) πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας, κάνοντας χρήση των όρων των “Μνημονίων” στα διεθνή δικαστήρια, που θα δικάσουν την Ελλάδα με τον Αγγλικό Νόμο.

Ο καθ' ένας αντιλαμβάνεται πως μία τέτοια εχθρική εξέλιξη, μπορεί να οδηγήσει τη Χώρα στο δίλημμα, αν πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο “στρατηγικών εταίρων” όταν αυτοί την καταστρέφουν συστηματικά και ολοσχερώς...

Οπότε, έστω και σαν έσχατη ανάγκη ενός έσχατου σχεδίου άμυνας, η Ελλάδα δεν μπορεί (συναινώντας στις “κυρώσεις” εναντίον της) να “κλείσει την πόρτα” στην ομόδοξη Ρωσσία, τη μόνη δύναμη που έχει την ικανότητα να αποτρέψει τη χρήση βίας εναντίον της Ελλάδας, από οποιονδήποτε θα το σκέφτονταν....

Πέραν αυτού, η χρήση του δικαιώματος του βέτο στην ΕΕ, θα αναπτέρωνε την αξιοπρέπεια του Έλληνα, λαβωμένη βάναυσα, από την ασκούμενη τα τελευταία χρόνια δωσιλογική πολιτική. 

Και τέλος, ένα βέτο συνοδευόμενο από την Αλήθεια (που κρύβεται από τους Ευρωπαϊκούς λαούς) πως η Ελλάδα δεν μπορεί να συναινέσει στην υποστήριξη ενός φασιστικού καθεστώτος που εδραιώθηκε πραξικοπηματικά στην Ουκρανία, θα αποτελέσει ένα γεγονός πρώτης γραμμής, που θα φέρει την Ελληνική οπτική στην παγκόσμια επικαιρότητα και θα καταστήσει τη φωνή της Ελλάδας εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πράγμα που θα μας χρειαστεί για να ακουστούν και άλλες Αλήθειες που πρέπει να ακούγονται για να γκρεμίσουν, βαθμηδόν, την εγκληματική “Διεθνή του Χρήματος”, για να φέρουν την ανθρώπινη κοινωνία στα ανθρώπινα μέτρα, εκεί όπου βρίσκεται η ευτυχία της.

Και, τελικά, πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: Εν όψει της διαφύλαξης ύστατων ζωτικών εθνικών συμφερόντων, θα ασκήσουμε ή δεν θα ασκήσουμε το δικαίωμα του βέτο ;

Διατηρούμε ή έχουμε παραιτηθεί πλήρως από το δικαίωμα να έχουμε εθνική ανεξαρτησία;