ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ; ΣΥΝΕΣΗ Ή ΑΠΟΚΟΤΙΑ;

Όθων Ιακωβίδης

• Οι πολίτες σηκώνουν τις μπάρες των διοδίων και περνούν χωρίς να πληρώνουν διόδια.
• Οι πολίτες δεν κόβουν εισιτήρια στα λεωφορεία.
• Ο Δήμαρχος Στυλίδας (Απόστολος Γκλέτσος) κόβει τα κιγκλιδώματα και ανοίγει διόδους, εκεί που απαγορεύεται, για να περνούν οι δημότες του.
• Το ΚΚΕ, εδώ και πολύ καιρό, φωνάζει προτρέποντας το λαό σε ανυπακοή...

Ένα κύμα άρνησης της νομιμότητας αρχίζει να δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε τσουνάμι, ικανό να καταστρέψει τα πάντα, στο διάβα του.

Μέσα σε αυτή την (καινούργια) πραγματικότητα, ο «πανταχόθεν βαλλόμενος» πολίτης, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα : Σύνεση (με υπακοή στους νόμους)  ή αποκοτιά (με ανυπακοή στους νόμους);

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, πριν λίγο καιρό (με αφορμή τους αποκλεισμούς λιμένων και κρουαζιερόπλοιων από το ΠΑΜΕ) απηύθηνε έκκληση υπακοής στη νομιμότητα, «διότι οδηγούμεθα στον γκρεμό», όπως είπε.

Τις παραινέσεις του τις ακολουθούν όσοι (καΙ πολύ σωστά) σκέφτονται ότι χωρίς την τήρηση των νόμων δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαλά η οποιαδήποτε κοινωνία.

Καμία λογική δεν υποστηρίζει την καταπάτηση των νόμων, πλην μίας εξαίρεσης: Οι νόμοι καταπατώνται (μέχρι της τελικής απόσυρσής τους) όταν είναι άδικοι, αφύσικοι, αντικοινωνικοί. 

Και επειδή το καθεστώς πολιτικό σύστημα, (μετά την διολίσθησή του σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που δρά υπό τον μανδύα της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας μας), λειτουργεί άδικα, αφύσικα και αντικοινωνικά, επόμενο είναι να παράγει νόμους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του.

Έτσι, οι νόμοι αυτοί, που παράγονται από ένα νομοθετικό σύστημα που μόνο κατ’ επίφαση είναι νόμιμο, είναι και αυτοί μόνο κατ’ επίφαση νόμιμοι.

Το ότι οι νόμοι που παράγει το «κατ’επίφαση νόμιμο» πολιτικό κατεστημένο, είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του,  αποδεικνύεται και από την  αμφισβήτηση (που εγείρεται από επιφανείς νομικούς και τον Δικηγορικό Σύλλογο των Αθηνών) της νομιμότητας τού υπερ-νόμου (δηλαδή του «Μνημονίου»), που αυτή την ώρα κυριαρχεί και εξουσιάζει τη ζωή ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

Το ότι  το ίδιο το πολιτικό κατεστημένο, αυτή τη στιγμή, είναι «κατ’επίφαση νόμιμο», αποδεικνύεται από το γεγονός ότι  η Δικαιοσύνη έχει αποδεχθεί (έστω και κατ’ αρχή, με την έναρξη της διαδικασίας εξέτασης μαρτύρων), την κατηγορία ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ εναντίον της Κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των Ελλήνων βουλευτών, που ψήφισαν και νομιμοποίησαν το «Μνημόνιο».

Αυτή η πραγματικότητα, οδηγεί στην σκέψη ότι, υπό τις σημερινές συνθήκες, η ζητούμενη νομιμοφροσύνη, είναι η άρνηση συμμόρφωσης προς νόμους «κατ’ επίφαση νόμιμους» που παράγονται από ένα «κατ’ επίφαση νόμιμο» πολιτικό σύστημα που κυβερνά τη χώρα. Έτσι, η αποκοτιά, γίνεται σύνεση. 

Οπότε το αμέσως φυσικό επόμενο, είναι οι πολίτες να εναντιώνονται στους νόμους αυτούς, προκειμένου να αποκατασταθεί η πραγματική και ουσιαστική νομιμότητα του πολιτικού συστήματος, που θα αποκαταστήσει, αυτομάτως,  και την ζητούμενη νομιμότητα των νόμων.

Εδώ, βρίσκεται ένα πολύ κρίσιμο σημείο : «Ποιος» και «πώς» θα ξεριζώσει την «κατ’ επίφαση νομιμότητα» , για να επαναφέρει την πραγματική δημοκρατική νομιμότητα στη θέση της.

• Στο «ποιος», η απάντηση είναι μία : ο Λαός.
• Στο «πώς», η απάντηση μέχρι πρό τινος δεν υπήρχε, και αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο, καθώς μία κοινωνία χωρίς νόμους, δηλαδή χωρίς κοινωνικό συμβόλαιο διοίκησής της, είναι χειρότερη ακόμη και από την κοινωνία με κακούς νόμους.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ανεβαίνοντας στην πολιτική σκηνή με τη Διακήρυξη της 1^ης Δεκέμβρη και τη  συγκρότηση ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, κάλυψε αυτό το επικίνδυνο κενό, στήνοντας απέναντι στο ένοχο πολιτικό κατεστημένο το «αντίπαλο δέος»:  Τον Ελληνικό λαό που, μετά την αποκάλυψη των μεγάλων ψεμμάτων και της μεγάλης απάτης εις βάρος του, όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», είναι αποφασισμένος να το στείλει στον καιάδα της ιστορίας και να χτίσει από την αρχή την ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ. Μία Ελλάδα που δεν θα είναι «κατ’ επίφαση δημοκρατία», που δεν θα έχει παιδιά και αποπαίδια, που δεν θα είναι η ξεφτίλα των δανειστών της, που θα δείξει το ανάστημα που έχει κληρονομήσει και άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος.

Αυτά όλα πρέπει να γίνουν εγκαίρως, ώστε κατά την κατάρρευση του κατεστημένου πολιτικού σκηνικού (που ήδη έχει αρχίσει), να μην υπάρξει «κενό εξουσίας» που οδηγεί, είτε στο χάος μίας κοινωνικής ζούγκλας, είτε στην ανακύκλωση των ίδιων προσώπων και μηχανισμών, αυτών που οδήγησαν στην τρέχουσα καταστροφή.

Όσοι ανεξάρτητοι πολίτες αντιλαμβανόμαστε την «κατ’ επίφαση» νομιμότητα μη νόμιμων νόμων, συσπειρωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο ΟΧΙ. Αυτό που ζήτησε ο μεγάλος Μίκης,  προτείνοντας «ανυπακοή» για το γκρέμισμα και Αλήθεια για το ξαναχτίσιμο..

«ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΤΙΝΤΗΣ...

Πολύς λόγος έγινε τελευταία για τον χαρακτηρισμό κάποιων (αορίστως αναφερομένων) στελεχών του κόμματος της ΝΔ, ως «ντιντήδες», σε άρθρο  του Νεοδημοκράτη αβανταδόρου του κ. Σαμαρά, κ. Φαήλου Κρανιδιώτη.

«Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό, κεφάλα» , λέει η λαϊκή σοφία, εννοώντας ότι  κάποιος κριτικάρει τον άλλον, χωρίς να βλέπει τον εαυτό του. Και εξηγούμαι...

Φαντάζομαι ότι στην έννοια «ντιντής» που απέδωσε ο κ. Φ.Κ, δεν  ήθελε να προσδώσει εμφανισιακά χαρακτηριστικά, γιατί αν αρχίσουμε να συζητάμε για τα γούστα της εμφάνισης και των τρόπων του καθ’ ενός δημοσίου προσώπου, θα εκπέσουμε σε κουβεντούλα  “life style” και όχι της πολιτικής στάσης του. Όχι ότι είναι κακό, αλλά, νομίζω, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο».

Ο κ. Φ.Κ, πολύ σωστά, διαισθάνθηκε το άρωμα ενός «ντιντιδισμού» να διαχέεται στη μπαρουτιασμένη ατμόσφαιρα της τρέχουσας φτωχοποίησης της Ελληνικής κοινωνίας, με κάθε πέρασμα της ΝΔ, από τη σκηνή της καθημερινής πολιτικής ροής.

Το άρωμα, όμως, αυτό που πιάνουν τα ρουθούνια του κ. Φ.Κ , σ’ εμάς που δεν είμαστε του κόμματος, μας μυρίζει άσχημα, βρωμάει, θα έλεγα.

Όντως, η συμπεριφορά της ΝΔ, κατά την μετά την παράδοση της εθνικής Οικονομίας μας στο «ΔΝΤ & Σία», εποχή, είναι συμπεριφορά ντιντή εν μέσω αλαφιασμένων οπαδών της «θύρας 224», που ο διαιτητής σφύριξε άδικο πέναλτυ εις βάρος της ομαδάρας τους..

Και εξηγούμαι, δανειζόμενος (από Dr. Strange Attractor/antinews) τον ορισμό του Ντιντή, ως πολιτική έκφραση: «Με καθωσπρέπει συμπεριφορές και άφθονα ραφιναρισμένα μισόλογα, ο ντιντής προωθεί τη πολιτική του, που συνήθως τον κρατά στο απυρόβλητο,  και παράλληλα τον οδηγεί στο  να κάνει μια πετυχημένη πολιτική καριέρα αβρόχοις ποσί(ν). Η πολιτική του φιλοσοφία συνήθως συνοψίζεται σε αυτό που η επιστήμη χαρακτηρίζει ως trivial ή superfluous (τετριμμένο, κοινότυπο)».

Αλλά, αυτή η περιγραφή του ντιντή,  είναι το πειστικότατο πορτραίτο της σημερινής ΝΔ, όπως εμφανίζεται μετά την υπογραφή του «Μνημονίου», με αρχηγό της τον κ. Αντώνη Σαμαρά που συνεχίζει να πολιτεύεται με το ίδιο πνεύμα (της εξαπάτησης της κοινωνίας), που επέφερε την πτώχευση. 

Προκαλεί την κοινή νοημοσύνη, (με τους καλούς τρόπους, χαμόγελα και άψογο παρουσιαστικό, ακολουθώντας άψογα το «σαβουάρ βίβρ» του πρωτοκόλλου) καθώς προσπαθεί να πείσει (με πολύ τάκτ) για τον πατριωτισμό και την ορθότητα των κομματικών θέσεών του,  προβάλλοντας ακλόνητα επιχειρήματα ότι το πτώμα (η δολοφονία του οποίου συντελέσθηκε και με δικά του θανατηφόρα κτυπήματα, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί (!!!)) πρέπει να ενταφιασθεί, όπως επιβάλλουν οι παραδόσεις και όχι να καεί, όπως απαιτεί ο έτερος του εγκλήματος. 

 

Ο πατριωτισμός, λοιπόν, του κ. Σαμαρά και της ΝΔ, εξαντλείται στη διεκδίκηση (πάντα με τάκτ) της ορθότητας διαχείρισης των λεπτομερειών της κηδείας της Πατρίδας, την οποία το κόμμα του μαχαίρωνε θανάσιμα, μαζί με τις ορδές των ΠΑΣΟΚων, και υπό τα όμματα των λοιπών κομμάτων, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Πολύ σωστά, λοιπόν, ο κ. Φ.Κ, επισημαίνει τη αμετροεπή εμφάνιση του ντιντιδισμού στο πολιτικό σκηνικό.

Μόνο που η μπάλα παίρνει όλο του το κόμμα, μαζί με τον αρχηγό του.