Μίκης Θεοδωράκης: Φάρος στη φουρτούνα

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Όποιος βλέπει τον Μίκη Θεοδωράκη, φορώντας κομματικά γυαλιά, τον βλέπει παραμορφωτικά, δηλαδή όχι όπως πραγματικά είναι.
Ο Μίκης ήταν πάντοτε αταλάντευτος στην ίδια θέση, αυτή του μαχητή της Δημοκρατικής Ελευθερίας. Και , ας μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει Δεξιά ή Αριστερή Ελευθερία ούτε Δεξιά ή Αριστερή Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία είναι μία.
Όταν μπαίνει η διεκδίκηση της «Δεξιάς» ή «Αριστεράς» μονοπώλησής της, τότε έχουμε μονομερή απόκλιση της Δημοκρατίας προς τα εδώ ή προς τα εκεί και τότε η Δημοκρατία «μπατάρει».
Έχουμε δει το πώς λειτουργεί η «Δεξιά Δημοκρατία» στις διάφορες «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, και έχουμε δει το πώς λειτουργεί η «Αριστερή Δημοκρατία» στα μονοκομματικά καθεστώτα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Η Δημοκρατία, δηλαδή η λειτουργία της κοινωνίας με γνώμονα το αέναο κυνήγι της κοινωνικής τελειότητας (ισονομία-ισηγορία-αξιοκρατία-αλληλεγγύη-ασφάλεια και εξασφάλισης μίας ευχάριστης ζωής για όλη την κοινωνία) δεν κατακτάται πηγαίνοντας μονόπαντα προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά.
Κατακτάται ψηλαφίζοντας, πριν κάθε βήμα, το «κοινωνικώς ωφέλιμο» , αδιαφορώντας αν αυτό χαρακτηρίζεται (από τους ταμπελοποιούς) «Δεξιά» ή «Αριστερά» πορεία.

Ο Μίκης αυτό έκανε πάντοτε και γι’ αυτό μπέρδευε όσους σκέφτονται φορώντας κομματικές παρωπίδες.
Και πάλι, αυτό κάνει, στα 85 του, επιμένοντας στη σταθερά του, που πάντοτε ήταν η διαφύλαξη της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, που πρόσφατα έχει παραδοθεί (από το καθεστώς πολιτικό σύστημα) σε τρίτους, αλλοεθνείς.

Το ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν με τη στάση του και θα τον κατηγορήσουν για καιροσκοπισμό (αν είναι δυνατόν ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Μίκης, να καιροσκοπεί στα 85 του!!!) ή οτιδήποτε άλλο, είναι φυσικό και αναμενόμενο.
Η κομματική τύφλωση, σε πολλές περιπτώσεις, αποτελεί αθεράπευτο σύμπτωμα της Ελληνικής νοοτροπίας, γεγονός που δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτο, τα κόμματα.

Αυτή την τύφλωση, ως αθεράπευτο σύμπτωμα, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει καμία λογική.
Γι αυτό κι εγώ, παραιτούμαι κάθε τέτοιας προσπάθειας. Απλά, την περιμένω, σαν φυσικό κοινωνικό φαινόμενο.

Το puzzle του οδοιπορικού της πτώχευσης

 

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Η παρακολούθηση του οδοιπορικού μίας πορείας, μπορεί να οδηγήσει και στην κατανόηση του αρχικού της σχεδιασμού.
Η κατανόηση του σχεδιασμού της, πάντοτε, έχει μία αξία, είτε η πορεία είναι θριαμβευτική, είτε είναι καταστροφική. Είτε έχει ολοκληρωθεί, είτε βρίσκεται σε εξέλιξη.
Και, έχει αξία, διότι, από την κατανόηση του σχεδιασμού της, βγαίνουν συμπεράσματα, ώστε να επαναληφθεί με την ίδια ή και μεγαλύτερη επιτυχία (αν είναι θριαμβευτική) ή να αποτραπεί η επανάληψή της ή να διακοπεί η συνέχισή της (αν είναι καταστροφική).

Η γενικές αυτές παρατηρήσεις, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν αφορούν την πορεία της τρέχουσας πτώχευσης του Ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας.

Τα κομμάτια αυτής της πορείας, βρίσκονται σκόρπια και άλλα είναι φανερά , σε κοινή θέα, ενώ άλλα βρίσκονται κρυμμένα σαν επτασφράγιστα μυστικά.
Η συρραφή τους λοιπόν, μοιάζει πολύ με τη συμπλήρωση κομματιών ενός δύσκολου, αλλά ενδιαφέροντος puzzl, που θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη μου.

Στα δύσκολα puzzl, για να βοηθηθεί ο «λύτης» τους, υπάρχει ένας «οδηγός» που απεικονίζει την ολοκληρωμένη εικόνα που ψάχνουμε να σχηματίσουμε.

Επίσης, υπάρχει μία τεχνική για τη «λύση» ενός puzzle. Αν βρείς κάποια «κομμάτια/κλειδιά», η συναρμολόγηση των υπόλοιπων γίνεται πολύ πιο εύκολη.

Στο puzzle της Ελληνικής χρεοκοπίας, λογικό είναι να χρησιμοποιήσουμε σαν «οδηγό», το οδοιπορικό που ακολούθησαν άλλες χώρες που χρεοκόπησαν, πρόσφατα.
Επ’ αυτού, έχουμε τις μαρτυρίες κάποιων πρωταγωνιστών αυτών των χρεοκοπιών, οι οποίοι έχουν ομολογήσει (Ο John Perkins, συγγραφέας του “Confessions of an economic hitman” , που συστήνεται ως «οικονομικός εκτελεστής» της «πρώτης οικουμενικής αυτοκρατορίας», ομολογεί με συγκεκριμένες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, ότι η χρεοκοπία χωρών της Ν. Αμερικής, ήταν σχεδιασμένη από τους «Παγκόσμιους Άρχοντες του χρήματος», προκειμένου αυτοί να αποκτήσουν την κυριότητα (και εκμετάλλευση) των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χωρών.
Το σχέδιο ήταν απλό και βασισμένο στην αλήθεια που διατύπωσε ο John Adams (1735-1826, ο δεύτερος Πρόεδρος των ΗΠΑ): «Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα Έθνος. Ο ένας είναι με το σπαθί, ο άλλος με το χρέος».
Αυτοί, λοιπόν, που «έβαλαν στο μάτι» το πετρέλαιο, τον χαλκό, τις μπανάνες ή κάτι άλλο, δάνεισαν τις χώρες αυτές με ποσά που δεν ήταν σε θέση να ξεπληρώσουν και, στηριζόμενοι στην αδυναμία τους αυτή, «κατάσχεσαν» τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές .

Αν αυτός είναι ο «καμβάς» του puzzle του οδοιπορικού της χρεοκοπίας της πατρίδας μας, κοιτάξτε κάτι, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, «κομμάτια/κλειδιά» που εμφανίστηκαν στη δημοσιότητα και δεν διαψεύστηκαν, ως αυτή τη στιγμή:

• ΚΟΜΜΑΤΙ (1): Στο Greek American news Agency.com αποκαλύπτεται-για την ακρίβεια δημοσιοποιείται - ένα έγγραφο βόμβα που αφορά μυστική συμφωνία του Ανδρέα Παπανδρέου με την αμερικανική κυβέρνηση και την χρηματοδότηση του ΠΑΚ, μετέπειτα Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Ο Ανδρέας, λοιπόν, με απόδειξη δημοσιευμένο έγγραφο, στο οποίο αναφέρονται οι (πολύ ενδιαφέρουσες) δεσμεύσεις του προς τους χρηματοδότες του, χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 Δολάρια το 1974 για τη συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ.
  Σημείωση: Η δυναστεία Rockefeller συγκαταλέγεται στα επίλεκτα ιδρυτικά μέλη των «Παγκοσμίων Αρχόντων του χρήματος».

• ΚΟΜΜΑΤΙ (2). Το Δημόσιο χρέος της Ελλάδας (σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας) ήταν 1,972 δίς Ευρώ (24,1% του ΑΕΠ) όταν ανέλαβε την Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ , το 1981. Το 1988, το ΠΑΣΟΚ παραδίδει στη «συγκυβέρνηση» χρέος 15,8 δισ. Ευρώ (66,4% ΤΟΥ ΑΕΠ). Βλέπουμε, λοιπόν, μία εκτίναξη του Δημόσιου Χρέους, κατά 801 % !!!! από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Μαζί με την εκτίναξη του χρέους, εισάγεται μία καινοτομία: Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει. «Ο κύβος ερρίφθη».

• ΚΟΜΜΑΤΙ (3). Σε όλη την περίοδο της «μεταπολίτευσης», η κομματική μάχη της αλληλοδιαδοχής στην κυβερνητική εξουσία, με την εξαγορά της ψήφου των πρόθυμων και λοβοτομημένων από την κομματική προπαγάνδα ανδράποδων, και την ικανοποίηση της ανικανοποίητης λαιμαργίας των χρηματοδοτών του δικέφαλου τέρατος της Σκύλλας και της Χάρυβδης του δικομματισμού, ανεβάζει το Δ.Χ στο σημερινό δυσθεώρητο ύψος και ρίχνει την κοινωνία στην παγωνιά και στην ξεφτίλα της πτώχευσης.

• ΚΟΜΜΑΤΙ (4). Με την υπογραφή του «Μνημονίου», έχουμε (σαν Ελλάδα) παραιτηθεί από την ασυλία της κατάσχεσης της Δημόσιας περιουσίας μας. Επίσης, έχουμε αποδεχθεί την μεταβίβαση των χρεωστικών τίτλων μας, από τους δανειστές μας σε τρίτους. Δηλαδή, αυτά που δανειζόμαστε σήμερα από το ΔΝΤ και τις άλλες χώρες, μπορούν να μεταβιβαστούν σε μία άλλη χώρα και αν θα είμαστε σε αδυναμία εξόφλησής τους την ημέρα της πληρωμής τους, ο κομιστής των τίτλων (δηλαδή η άλλη χώρα) θα μπορεί να κατάσχει ότι περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας, θέλει. Κάποιο αεροδρόμιο, κάποιο πολεμικό πλοίο, ένα λιμάνι, κλπ.

• ΚΟΜΜΑΤΙ (4). Το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως δέκατο μέλος, ο Πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι:
  «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα. 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων».

Ας μείνουμε στην αναφορά του ορυκτού πλούτου. Ο Νίκος Μάρτης, επί σειρά ετών Υπουργός της ΝΔ, μαρτυρεί (με πρόσφατη επιστολή του της 13/11/2010) την διακομματική κωλυσιεργία (;) επί μία 30ετία (!!!) στην παραγωγή 3 τόνων χρυσού ετησίως και 150 τόνων αργύρου ετησίως, στην περιοχή της Αμφίπολης του Στρυμώνα. Σχετικά με το ουράνιο, επικαλούμενος επίσημες αναφορές της Ε.Ε.Α.Ε. (Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας) αναφέρει ότι, το 1984 με τις έρευνες που πραγματοποίησε το κέντρο «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ», τα βέβαια αποθέματα στο χωριό Μαραμένα Σερρών, έφθαναν τους 6.000 τον. Μεταλλεύματος Ουρανίου. Έχουμε ουράνιο στη Λεκάνη Σερρών, στο Παρανέστι, στην Κερκίνη, στο Βαθύ στο Κιλκίς, στο Σύμβολο Όρος (στην Καβάλα). Οι γνωρίζοντες, υπολογίζουν την αξία αυτών των ορυκτών σε πολλές δεκάδες δις Ευρώ.
Ολόκληρη η επιστολή του Ν. Μάρτη εδώ

• ΚΟΜΜΑΤΙ (5). Παρακολουθούμε, αυτές τις μέρες, τι γίνεται με τα πετρέλαια και το Φυσικό Αέριο. Αποκαλύπτεται, ταυτόχρονα με την αποκάλυψη της αδυναμίας εξόφλησης των δανεικών μας, το επιθετικό ενδιαφέρον ξένων οίκων εξόρυξης αυτών των ενεργειακών προϊόντων. Ταυτόχρονα αποκαλύπτεται μία αδιαφανής στάση της κυβέρνησης, απέναντι στη διαχείριση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών που, σύμφωνα με αυτά που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, η αξία τους μπορεί να διευθετήσει το Δημόσιο Χρέος της χώρας (!!!) που αυτή τη στιγμή στραγγαλίζει την κοινωνία μας. Η κυβέρνηση, διά του Αντιπροέδρου της κ. Πάγκαλου, δηλώνει (στη Βουλή) ότι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα αξιοποιήσιμες ποσότητες πετρελαίων. Σαν να θέλουν να το κρύψουν. Αλλά, κρύβει κάποιος κάτι, μόνον όταν οι σκοποί του είναι δόλιοι.

Τα μεγέθη για τα οποία μιλάμε είναι τεράστια. Και μιλάμε για περιουσία του λαού, δηλαδή περιουσία στην οποία μετέχει ο καθ’ ένας μας.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, από τα νούμερα που αναφέρουν οι γνωρίζοντες, μόνο από τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου που βρίσκονται Νότια και Ανατολικά της Κρήτης, στον κάθε Έλληνα, αναλογεί ένα ποσό 25.000 Ευρώ. Δηλαδή σε μία τετραμελή οικογένεια, αναλογούν 100.000 Ευρώ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπορεί όλα αυτά να αποτελούν τους κρίκους μίας πραγματικότητας, μπορεί και όχι.
Το ερώτημα, όμως, τίθεται αμείλικτο: ΑΝ η πραγματικότητα είναι κοντά σ’ αυτή την υπόθεση, θα περιμένουμε (σαν κοινωνία) πρώτα να γίνει η ολοκλήρωση του κακού, να τα χάσουμε όλα και μετά να δράσουμε, ή πρέπει να δράσουμε τώρα, αμέσως;
Αν «ξυπνήσουμε» μετά την ολοκλήρωση του κακού, το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε θα είναι η τιμωρία των ενόχων, αλλά η ουσία θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Αυτή η περιουσία, που ανήκει και στη δική σου οικογένεια, δεν σε ενδιαφέρει;
Την ώρα που δουλεύεις ένα μήνα για 592 ή 1.592 Ευρώ, δεν σε πειράζει να σου κλέψουν 25 χιλιάρικα; Ή δεν πιστεύεις ότι αυτό συμβαίνει; Μήπως, όμως, πίστευες ότι μπορεί να πτωχεύσει το κράτος μας; Και όμως, αυτό έγινε.
Η απάντηση είναι δική σου, φίλε συμπατριώτη.
Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει αυτός ο πλούτος, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου, για την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας που έχουμε πάρει.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες
για να σταματήσουμε , πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και ετοιμάζεται, όπως δείχνουν τα σημάδια, να παραδώσει κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, δηλαδή το μέλλον της κοινωνίας μας.

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Ψωμί; Παιδεία; Ελευθερία;

18 Νοε. 2010

Ένα λαϊκό αίτημα, που διατυπώθηκε από την εξεγερμένη νεολαία:

• εν μέσω μίας χούντας (αυτής των συνταγματαρχών) που (όπως ήταν «φυσικό»), στραγγάλιζε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 
   
• 20 περίπου χρόνια από το τέλος ενός καταστροφικού εμφυλίου, (συνέχεια της λαίλαπας του Β’Παγκοσμίου Πολέμου) που καθυστέρησε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, δηλαδή το ΨΩΜΙ από τον Έλληνα εργαζόμενο
  
• σε μία κοινωνία νικητών και ηττημένων, που η προπαγάνδα των νικητών επέβαλλε τη δική «ΠΑΙΔΕΙΑ» .

Σήμερα, τέλη του 2010, μετά 36 χρόνια «Δημοκρατικής» διακυβέρνησης της χώρας, είναι εξοργιστικά οδυνηρό, να διαπιστώνεται ότι το ίδιο τρίπτυχο αίτημα παραμένει ανεκπλήρωτο, αφού, για να ικανοποιηθεί το αίτημα για ΨΩΜΙ, η «Δημοκρατική» ηγεσία, αντί να δημιουργήσει μηχανισμό παραγωγής «ψωμιού», βρήκε πιο εύκολο (και προσοδοφόρο, γι’ αυτήν) να δημιουργήσει μηχανισμό δανειοληψίας και για να δανειστεί, αλλοτρίωσε καταστροφικά την ΠΑΙΔΕΙΑ τής κοινωνίας και στο τέλος κουτσούρεψε και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της .

Με άλλα λόγια, η Ελληνική κοινωνία, (υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), πλήρωσε πανάκριβα, με την καταστροφή της Παιδείας της και την απώλεια της Ελευθερίας της, κάτι που δεν απόκτησε (το Ψωμί), αφού αυτό που της δόθηκε, καλείται να το επιστρέψει και μάλιστα με αβάσταχτους τόκους.

Και, για να μην μένουν κενά από την συνοπτική αυτή περιγραφή της πραγματικότητας, εξηγούμαι:

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι το «ΨΩΜΙ» (δηλαδή όλη η καταναλωτική ευμάρεια που ξεχείλησε τα ψυγεία από τρόφιμα, τους δρόμους από αυτοκίνητα και τις παραλίες από εξοχικά) ήταν δανεικά που τώρα απαιτούνται από τους δανειστές μας.

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι η «ΠΑΙΔΕΙΑ», δηλαδή η ασκούμενη «μόρφωση», στο σπίτι (από τους γονιούς και την προπαγανδιστική τηλεόραση), στο σχολείο (από το εγκύκλιο κρατικό πρόγραμμα παραγωγής παπαγάλων), στην κοινωνία (από τα παραδείγματα των γύρω και, κυρίως, της ηγεσίας του τόπου) παράγει, πλήν εξαιρέσεων, πολιτικά ανάπηρους (η κομματική προπαγάνδα τους έχει τυφλώσει) και πνευματικά στείρους πολίτες, με μόνη φιλοδοξία την (χωρίς και μεγάλο κόπο) απόκτηση μίας μονοδιάστατης ικανότητας χρηματικού πλουτισμού.

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι, έχουμε παραδώσει, σαν χώρα, την Εθνική Ανεξαρτησία μας , δηλαδή την (πανάκριβα πληρωμένη με εκατόμβες νεκρών) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας, για να σωθεί ο μηχανισμός (δηλαδή το καθεστώς πολιτικό σύστημα) που, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, οδήγησε στην πτώχευση, για να βασιλεύει αυτό.

Και, βέβαια, δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρχουν Έλληνες πολίτες που να πιστεύουν αυτό που ισχυρίζεται το πολιτικό σύστημα, ότι δηλαδή, η σύμβαση δανεισμού, (το «Μνημόνιο»), που οι πιστωτές μας επέβαλαν, συντάχθηκε από αυτούς «για να ορθοποδήσει η Ελληνική Οικονομία» και όχι για να εξασφαλιστεί η πληρωμή των δανεικών.

Όσοι, τυχόν, το πιστεύουν αυτό, είναι κλασσικά παραδείγματα της «Παιδείας» που προαναφέρεται.

Για να υπάρξει πραγματικά Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, με ότι συνεπάγεται το καθ’ ένα από αυτά τα βασικά αγαθά, υπάρχει μία και μοναδική προϋπόθεση: Πρέπει να αποκατασταθεί ή να εγκατασταθεί πάλι, η λειτουργία μίας πραγματικής (και όχι ψευδεπίγραφης, όπως η σημερινή) Δημοκρατίας.

• ΑΞΙΩΜΑ: Η μόνη εγγύηση ύπαρξης ΨΩΜΙΟΥ, ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, είναι η λειτουργία της ανόθευτης Δημοκρατίας.

• ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ: Η σημερινή εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας : Μετά 36 χρόνια, στερείται αυτών των αγαθών, διότι η Δημοκρατία, με μία βαθμηδόν διολίσθησή της όλα αυτά τα χρόνια, έχει εκπέσει σε μία Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) κομματοκρατούμενη και οικογενειοκεντρική.

Το συμπέρασμα, από την απεικόνιση αυτής της σκληρής πραγματικότητας, είναι απλό: Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει το αύριο, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου,για την ολική επαναφορά της ανόθευτης Δημοκρατικής λειτουργίας.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες

για να σταματήσουμε , πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και δεν είναι, πλέον, απίθανο, να παραδώσει και άλλους ζωτικούς χώρους

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.

Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Ο Μίκης «βγαίνει στο βουνό»

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Πριν λίγο καιρό, ο Μίκης Θεοδωράκης γιόρτασε τα 85 του.
Αν βγάλουμε τα πρώτα 15 χρόνια του, έχει 70 χρόνια ζωής, γεμάτης από αγώνες.
Αγωνίζεται ασταμάτητα, πότε με τις νότες, πότε με τις πολιτικές ιδέες, πότε με την τρέχουσα καθημερινότητα.
Και είναι πάντοτε νικητής.

• Τις νότες τις έχει τιθασσεύσει κατά έναν εξαιρετικό, μοναδικά δικό του τρόπο και τις έχει δώσει τη γνωστή μας μαγική φόρμα που μας έχει κάνει να ερωτευτούμε πιο δυνατά ή πιο βαθειά τον άλλο ή την άλλη, αλλά μας έχει κάνει να ερωτευτούμε και την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Αποκάλυψε και μας έδειξε, πόσο μεγάλη και όμορφη είναι, όχι σε έκταση και όχι μόνο σε τοπία, αλλά, κυρίως, μέσα στο αιώνιο δημιουργικό περιεχόμενό της, (που αποτελεί τη σπορά όλου του Δυτικού πολιτισμού), αλλά και μέσα στην αιώνια απειλή και διαρκή ταλάντωσή της μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου της.
• Η πολιτική του τοποθέτηση, κυριαρχημένη από την αγάπη προς τις ιδέες της Ελευθερίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Πατρίδας, τού προσέφερε μεγάλες αγωνίες και ταλαιπωρίες, αλλά τον ξεπλήρωσε και με μεγάλες τιμές, παγκόσμιας αναγνώρισης.

Αυτός ο πάμπλουτος αναμνήσεων, εκτίμησης και αναγνώρισης άνθρωπος, που θα μπορούσε να κάθεται και να απολαμβάνει ευτυχής και αμέριμνος αυτόν τον ατέλειωτο πλούτο του, προχθές κατέβηκε ταπεινά (και με δυσκολία) τα σκαλιά του θεάτρου του φίλου του Στέφανου Ληναίου και, συνομιλώντας με συμπολίτες του, είπε την απόφασή του να συστρατευθεί στον αγώνα κατά της «κατοχής» που βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία.
Ο Μίκης θεοδωράκης, δεν μίλησε για όλα αυτά που κινητοποιούν και κατεβάζουν στους δρόμους τις χιλιάδες των συμπολιτών μας, δηλαδή την οικονομική αφαίμαξη που , όντως, υφίστανται από την εκτέλεση της βούλησης των δανειστών μας.

Μίλησε μόνο για την κατοχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της Δημοκρατικής Ελευθερίας μας, που παραδόθηκε σε αλλοεθνείς, στους δανειστές του καθεστώτος πολιτικού συστήματός μας. (Και, ας μου επιτραπεί να πώ, σε παρένθεση, ότι το Δημόσιο Χρέος δεν το πήρε η Ελληνική κοινωνία που καλείται να το πληρώσει, αλλά το πήρε το καθεστώς πολιτικό σύστημα για να πληρώσει την εξαγορά και συντήρηση των ανδραπόδων του, που αποτέλεσαν, όλα αυτά τα χρόνια, τα κομματικά του στηρίγματα. Περισσότερα επ’ αυτού, στο ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ: ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΝ)

Με τη σοφία του, ο Μίκης, είπε αυτό που πάψαμε να συνειδητοποιούμε. Ότι η οικονομική ευμάρειά μας, είναι ανάλογη με τη Δημοκρατική ευημερία μας. Δηλαδή, όσο περισσότερη Δημοκρατία έχουμε, τόσο καλύτερη (πλουσιότερη) θα είναι η ζωή μας.
Περίτρανη απόδειξη αυτού του αξιώματος, είναι η σημερινή κατάντια μας, που είναι ανάλογη της κατάντιας της Δημοκρατίας μας, που έχει εκπέσει σε μία κομματοκρατούμενη (και οικογενειοκεντρική) πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, παρασύροντας έτσι την κοινωνία στην οικονομική της πτώχευση.

Ο Μίκης, ήδη, «βγήκε στο βουνό» και άρχισε το «αντάρτικο» και την αντίσταση ενάντια στην «κατοχή», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τη σημερινή κατάσταση.

Το «βουνό» του 2010, είναι οι δρόμοι και οι πλατείες της πόλης μας. Είναι το σπίτι μας και το σπίτι του φίλου μας. Ο καθ’ ένας μας αποτελεί έναν «ελεύθερο σκοπευτή», με στόχο την στρατολόγηση των φίλων του, των συγγενών του, των συναδέλφων του. Το «τουφέκι» μας είναι η γνήσια αγάπη μας στην κοινωνία της πατρίδας μας και η σκοπευτική μας δεινότητα, είναι ο πειστικός λόγος μας.

Είναι φυσικό να είμαστε λίγοι στην αρχή, αλλά είναι βέβαιο (το έδειξαν και οι εκλογές) ότι θα γίνουμε πάρα πολλοί. Εμείς είμαστε η πλειοψηφία, και όχι το 19 % του κυβερνώντος (έξω από κάθε Δημοκρατική ηθική) κόμματος.

Ο Μίκης, με το παράδειγμά του, καλεί σε αυτή την «επιστράτευση» κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που σκέφτεται και νοιώθει «υπό κατοχή», να συνδράμει αυτό το «αντάρτικο» με όλες του τις δυνάμεις.

Ιδιαιτέρως, με τη στάση του, καλεί «να παρουσιασθούν υπό τα όπλα» οι πνευματικές (και όχι μόνο) εκείνες προσωπικότητες, που θα προσδώσουν κύρος, αξιοπιστία και αποφασιστικότητα στην κίνηση αυτή.

Στο βαλτωμένο γκρίζο τοπίο, ένα αεράκι άρχισε να θροΐζει τα πεσμένα κίτρινα φύλλα.
Ο στίχος, σπρωχμένος από τις θείες νότες, αρχίζει ν’ ακούγεται από μακρυά: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»

Αδέρφια, Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες, καλή αντάμωση στο «βουνό».

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΤΩΡΑ

Όθων Ιακωβίδης

10 Νοε 2010

Η προχθεσινή εκλογική διαδικασία, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά μετά το «διακαναλικό» εκβιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού προς τον «κυρίαρχο λαό». ( Τώρα, το πόσο κυρίαρχος είναι, όταν , αφ’ ενός, δεν ερωτάται εν όψει παράδοσης, σε αλλοεθνείς, της εθνικής κυριαρχίας του στον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας του και εφ ετέρου, η Δημοκρατία του επιτρέπει, αυτός ο «κυρίαρχος λαός» να κυβερνάται από μία εξαθλιωμένη κυβερνητική μειοψηφία του 19 % του εκλογικού σώματος, είναι μια άλλη κουβέντα).

Αυτός ο λαός, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, έδωσε δύο μαθήματα μετά ραπισμού στον πρωθυπουργό του, ΓΑΠ:

• Το πρώτο χαστούκι, ήταν η αδιαφορία του προς τον εκβιασμό «ψηφίστε με γιατί αλλιώς θα έρθουν χειρότερες μέρες». Η στάση του λαού, με την αποχή, τα λευκά και τα άκυρα (που περιείχαν υβριστικά μηνύματα) , έδειξε τον βαθμό εκτίμησης, εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που χαίρει ο πρωθυπουργός από τον «διεφθαρμένο» (όπως ο ίδιος τον αποκάλεσε) λαό του. Και πήρε ΜΗΔΕΝ με τόνο. Τι πρωθυπουργός είναι αυτός, που δεν μπορεί ούτε να φοβίσει το «πόπολο»;;;
• Το δεύτερο χαστούκι, ήταν ακόμη χειρότερο. Ο λαός, επιβεβαίωσε, για άλλη μια φορά, ότι ο πρωθυπουργός του είναι χυδαίος και αποτυχημένος μπλοφατζής. Αφού έδωσε στον ΓΑΠ ότι ζητούσε για να υλοποιήσει την απειλή του, (την πλήρη λαϊκή απαρέσκεια, μετα περιφρονήσεως) ο τελευταίος δεν τόλμησε, όχι να υλοποιήσει τον εκβιασμό του, αλλά ούτε να αναφερθεί σ’ αυτόν. Τον κατάπιε και σφυρίζει αδιάφορα, άβουλος, αδύναμος, ανίκανος και μοιραίος.

Αυτό, ήταν μία ακόμη αποκάλυψη, πρώτου μεγέθους, που προστέθηκε στις δύο, πολύ σημαντικές, που προηγήθηκαν.

Αναφέρομαι στις αποκαλύψεις της χυδαίας εκμετάλλευσης του οραματικού σοσιαλισμού από το ΠΑΣΟΚ και του «δεξιού πατριωτισμού» από τη ΝΔ , για τον ίδιο ακριβώς ΜΟΝΑΔΙΚΌ (όσο και κυνικό) σκοπό τους, τον «κυβερνητισμό» τους.

Εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες παγιδεύτηκαν, (και είναι ακόμη πιασμένοι στα δόκανα του εξανδραποδισμού τους) όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», από την προπαγανδιστική εκμετάλλευση αυτών των ιδανικών, που έπεσαν «εν μία νυκτί» σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, με την υπογραφή της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, προκειμένου να σωθεί το καθεστώς πολιτικό σύστημα, και όχι η Ελληνική κοινωνία, όπως διατυμπανίζει η προπαγάνδα επί 24ώρου βάσεως. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κάποιος Έλληνας που θα αμφισβητήσει το ότι, αν κάποια μέρα δεν πληρωνόντουσαν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα έμενε ξεκρέμαστος, κάποιος από τους 300,και όχι μόνον αυτοί, στις αγχόνες που θα γέμιζαν την πλατεία Συντάγματος.

Εδώ, όμως, σήμερα, πρέπει να σταθούμε σε μία άλλη παταγώδη αποκάλυψη, μεγαλύτερη από αυτές, που έρχεται να συμπληρώσει τις προηγούμενες, εξαιρετικά οδυνηρές για την κοινωνία και τη Δημοκρατία μας.

Αποκαλύφθηκε πλέον, κατά τον πιο αδιαμφισβήτητο και αδιάψευστο τρόπο, ότι η Δημοκρατία, στη χώρα μας, έχει υποκατασταθεί από τη λειτουργία μίας άτυπης Ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής.

Συχνά αναφέρομαι (και ίσως κάποιοι να σκέφτονται ότι υπερβάλλω) όταν λέω πως ο καθ’ ένας, που βλέπει τα πράγματα χωρίς κομματικές παρωπίδες, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην Ελλάδα, όπως έχει «εξελιχθεί» καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διολισθαίνει συνεχώς και επικίνδυνα προς τον αντίποδα της Δημοκρατίας και έχει ήδη δημιουργήσει ένα πολιτικό εξάμβλωμα, μία κομματοκρατούμενη ολιγαρχία, (πολιτική και οικονομική),  που σφετερίζεται τη νομιμότητα της  Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, έχοντας αφαιρέσει (με τις τροποποιήσεις του Συντάγματος) τις κυριότερες δικλείδες ασφάλειας της Δημοκρατικής λειτουργίας, (διάκριση λειτουργίας των τριών εξουσιών, δυνατότητα παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας, κλπ).

Έτσι, παρακολουθούμε δέσμιοί του, ένα «πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, που καθιστά την Κυβέρνηση ένα μη δημοκρατικό όργανο, ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά» όπως αποφαίνεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος (πρακτικά συνεδρίου Θεσσαλονίκης 14-15/04/2008)

Η πικρή και δυσκολοπίστευτη αυτή αλήθεια, αποκαλύπτεται σήμερα, κατά τον πλέον αδιάψευστο τρόπο, όταν, το κυβερνόν κόμμα στέκεται ακόμη στην κυβέρνηση, μετά από την πλέον επίσημη, φρέσκια ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, στηριζόμενο σε μία εξαιρετικά ασθενή μειοψηφία, ενός 19 % του εκλογικού σώματος !!!

Και, δεν στέκεται, απλώς, στην κυβέρνηση, καταργώντας de facto την αρχή της «Δεδηλωμένης». Δεσμεύει το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας με επώδυνες μακροχρόνιες συμβάσεις στρατηγικής σημασίας και αμφιβόλου ωφέλειας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αφοπλισθεί από κάθε δυνατότητα ενεργητικής του παρέμβασης και το μόνο που μπορεί να κάνει, σαν αντίδραση στα τεκταινόμενα, είναι η παθητική παραίτησή του.

Η ουσία της πραγματικότητας, δηλαδή η Αλήθεια, δεν μπορεί να αλλάξει από διαδικαστικές διατάξεις.

Το ότι το κυβερνόν κόμμα (και η πολιτική του) υποστηρίζεται από 1.900.000 Έλληνες πολίτες, (από το σύνολο των 9.900.000) , δηλαδή το 19 %, είναι μία πραγματικότητα, αδιαμφισβήτητη (αφού κανένας δεν προσέβαλλε τις προχθεσινές εκλογές για βία και νοθεία).

Το ότι 1.200.000 πολίτες (το 40 % αυτών που, πρίν μόλις ένα χρόνο, έδωσαν την εμπιστοσύνη τους στο κυβερνόν κόμμα), χθές την απέσυραν, είναι μία πραγματικότητα.

Το ότι, μέσα από ένα σύμπλεγμα νόμων και κανονισμών, μπορεί η Χώρα να κυβερνάται από αυτή την ελάχιστη μειοψηφία, (του 19 %) είναι μέν νόμιμο (αφού στηρίζεται σε νόμους, έστω και αν αυτοί είναι διαμορφωμένοι από το ίδιο το πολιτικό σύστημα που ευνοείται) αλλά δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, αφού ο (άγραφος) θεμελιώδης νόμος της Δημοκρατίας είναι, να κυβερνά η πλειοψηφία και να ελέγχει η μειοψηφία.

Στην , ήδη, εκπεσμένη «Δημοκρατία» μας, βλέπουμε και βιώνουμε να κυβερνά μία, συνεχώς ψευδόμενη, μειοψηφία, ενώ η κομματικά άστεγη πλειοψηφία, μένει φιμωμένη στην άκρη.

Αυτό είπε χθές ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας την ανάληψη πρωτοβουλίας του για την οργάνωση της αντίστασης της Ελληνικής κοινωνίας στη νέα κατοχή της από επίβουλες δυνάμεις και τους συνεργάτες τους. (link στο σχετικό video).

Γίνεται πάλι επίκαιρο και αγαπημένο το «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Η ώρα των λόγων, έχει παρέλθει. Τώρα είναι η ώρα της δράσης.

Όλοι, όσοι βλέπουμε την ανάγκη αυτής της αντίστασης, περιμένουμε το σύνθημα του Μίκη, για να μαζευτούμε σε μία τεράστια σιδερένια γροθιά και μία απέραντη αγκαλιά.

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ΚΑΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

 

 

 

 

 

 

Rate This

 
Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Ανδρείκελον (κατά το λεξικό του Δημητράκου): «ο άνευ πρωτοβουλίας ενεργών κατά ξένας υποδείξεις».
Μεθαύριο, πάμε να ψηφίσουμε.
Το σκηνικό ήταν στημένο για εκλογή «Τοπικών Αρχόντων», αλλά ένας εκ των σκηνοθετών, με «διακαναλικό διάγγελμά» του το άλλαξε και το έργο που θα παιχθεί είναι «εκλογές κομματικές».
Κατέστησε έτσι, ανδρείκελα, όλους τους χιλιάδες κομπάρσους των κομματικών μηχανισμών που, ως υποψήφιοι Τοπικοί Άρχοντες,  ίδρωναν να πείσουν ότι οι εκλογές αυτές είναι ανεξάρτητες από την κομματική αντιπαράθεση και ότι οι ίδιοι είναι ανεξάρτητοι από τα κόμματα από τα οποία εξαρτιόταν η έγκριση της υποψηφιότητάς τους.
Πριν ένα χρόνο, το σκηνικό ήταν στημένο για εκλογή  Κυβέρνησης.
Σαν πολίτες ελεύθερης χώρας, πήγαμε και ψηφίσαμε για  να εκλέξουμε τους κυβερνήτες μας.
Αυτοί, τους οποίους εκλέξαμε, εκχώρησαν (ταυτόχρονα με την πολιτική ψυχή τους, τον Σοσιαλισμό) την κυβέρνηση της Οικονομίας μας, δηλαδή την Ανεξαρτησία της χώρας μας, σε τρίτους, αλλοεθνείς, καθιστώντας τούς εαυτούς τους ανδρείκελα των πιστωτών μας, καθισμένα βολικά σε πλούσιους υπουργικούς θώκους και άνετα βουλευτικά έδρανα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, (μαζί με δεξιά απόφυσή της, που προσυπέγραψε το βλεδυρό έγγραφο τής παράδοσης αυτού τού πρώτιστου Εθνικού στρατηγικού χώρου, της Οικονομίας, υπογράφοντας το «Μνημόνιο»), χαμένη μέσα στις ενοχές της για τα μαύρα χάλια τής οικονομίας που διαχειρίστηκε επί πέντε χρόνια και στη ντροπή από την αποκαλυφθείσα ψευτιά με την οποία κάλυπτε αυτά τα χάλια, συνηγορώντας σε αυτή την Εθνική απώλεια, έδειξε με τη στάση της, κατά τον πλέον αναμφισβήτητο τρόπο, ότι και αυτή αποτελεί ένα κόμμα «κυβερνητισμού», με πρώτο μέλημά του την απόκτηση ή διατήρηση της κυβερνητικής Εξουσίας,  με χρήση του πατριωτισμού «προς άγραν ψήφων» , όπως ακριβώς του Σοσιαλισμού από το Πα.Σο.Κ.
Τόσο ο Σοσιαλισμός, όσο και ο Πατριωτισμός, με το πρώτο δυνατό φύσημα, έγιναν στροβιλίζοντα στον άνεμο κουρελόπανα. Η μόνη σταθερά που έμεινε ακλόνητη στη θέση της, ήταν και παραμένει, ο «κυβερνητισμός».
Το ΚΚΕ, αντιμετωπίζει την πτώχευση της κοινωνίας σαν ευκαιρία να ψαρέψει οπαδούς του προτεινόμενου, από αυτό, αδιέξοδου , αντί να κάνει χαρακίρι, μετά από μία δημόσια ομολογία τής ανικανότητάς του να προβλέψει τον κίνδυνο και να καταγγείλει τους εκάστοτε εγκληματούντες κυβερνητικούς, πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.
Η λοιπή «Αριστερά», χαμένη στον λαβύρινθο μεταξύ των συνιστωσών και των συνισταμένων δυνάμεών της, αποδείχτηκε και αυτή πολύ κατώτερη των περιστάσεων, άξια μόνο να συντηρεί μισθολογικά το πολιτικό προσωπικό αυτού του λαβύρινθου.
Οι περισσότεροι πολίτες, υπό την επήρεια μίας πολύ καλά οργανωμένης προπαγάνδας, (που αρχίζει από το σχολείο και ολοκληρώνεται στον τηλεοπτικό καναπέ), έχουν καταστεί κατευθυνόμενες μαριονέτες όλων των παραπάνω κομμάτων, νευρόσπαστα  με προκαθορισμένη, κατευθυνόμενη και γνωστή συμπεριφορά, σύμφωνα με τα πολιτικά ταμπού και στερεότυπα που έχει στήσει η διακομματική προπαγάνδα επί σειρά ετών.
Ζούμε λοιπόν, σε μία κοινωνία όπου κουρντισμένα νευρόσπαστα εκλέγουν ανδρείκελα για να τους κυβερνούν.
Και αυτό, το λέμε Δημοκρατία.
Και το χειρότερο, το πιστεύουμε ότι είναι Δημοκρατία.
Εδώ, ταιριάζει η ρήση του μεγάλου Γκαίτε (Johann Wolfrang von Goethe):  «Κανείς δεν είναι πιο απελπιστικά σκλαβωμένος, από αυτόν που νομίζει ότι είναι ελεύθερος».
Η μόνη ελπίδα, βρίσκεται στο γεγονός ότι είμαστε Έλληνες, δηλαδή λαός απρόβλεπτης συμπεριφοράς.
Έχω την εντύπωση ότι αυτή η απρόβλεπτη συμπεριφορά, θα ξεσπάσει προς τη σωστή κατεύθυνση, όταν γίνει αντιληπτό ότι το δίχτυ που έχει απλωθεί γύρω και επάνω μας, απειλεί και αφαιμάζει όλο και περισσότερο την «τσέπη» μας, όσο περισσότερο μειώνεται η Ελευθερία μας και η ουσία της Δημοκρατίας μας.
Με άλλα λόγια, η απρόβλεπτη Ελληνική συμπεριφορά, θα ξεσπάσει όταν γίνει αντιληπτή η απλή πραγματικότητα ότι, η Ελευθερία και η Δημοκρατία, είναι ο μόνος δρόμος που εγγυάται την οικονομική ευρωστία και ευμάρεια της κοινωνίας ολόκληρης. (Αυτός είναι, εξ άλλου, και ο λόγος που εφευρέθηκε η Δημοκρατία, σαν κοινωνική πρακτική).
Αυτό, δεν είναι θεωρία. Αυτό που (εμείς οι απλοί πολίτες)  ζούμε σήμερα, είναι η χειροπιαστή διαπίστωση πως, η διολίσθηση της Δημοκρατίας μας στη λειτουργία μίας οικογενειοκρατούμενης ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής,  οδήγησε στον σημερινό οικονομικό στραγγαλισμό μας.
Αν η Δημοκρατία μας δεν είχε καταντήσει τραβεστί*, (από το πολύ μακιγιάρισμα που της έκαναν οι ευνούχοι των ανακτόρων της), δεν θα είχε επιτρέψει την λάθρα (και υπό τον μανδύα της) γέννηση και θέριεμα της ύπουλης αυτής ολιγαρχίας, που μόνο μέλημά της είναι, η δική της πολιτική και οικονομική γιγάντωση, πράγμα το οποίο, ως σήμερα, πέτυχε, με αντίτιμο την πτώχευση όλης της υπόλοιπης Ελληνικής  κοινωνίας.
Η ώρα της απαλλαγής μας από αυτό το μίασμα, έχει φτάσει.
Η Αλήθεια, (αυτή που αποτυπώνεται παραπάνω) είναι πλέον εμφανής και ορατή. Απομένει να πέσουν οι παρωπίδες που εμποδίζουν σε πολλούς συμπολίτες μας να τη δούν.
Ήδη, πολλοί από αυτούς, τις έχουν πετάξει και αυτό θα φανεί μεθαύριο, στις κάλπες.
Το καθεστώς πολιτικό σύστημα άρχισε να τρέμει από το φόβο του, γι αυτό θέλει να προλάβει την οριστική εξαφάνισή του στον Καιάδα της ιστορίας, παίζοντας το τελευταίο του χαρτί. Αυτό, θα είναι η συγκρότηση μίας «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» που σχεδιάζεται να προκύψει μετά τις επαπειλούμενες πρόωρες Γενικές Εκλογές που απείλησε ο ΓΑΠ.
Στην πραγματικότητα,   θα είναι «Κυβέρνηση Σωτηρίας» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος και όχι της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελληνική κοινωνία, θα μιλήσει στη γλώσσα της Δημοκρατίας, τότε μόνον, όταν:

• Όταν οι φορτηγατζήδες δεν θα κλείσουν τους δρόμους γιατί χάνουν την περιουσία τους, αλλά γιατί έχασαν την Ελευθερία τους να αποφασίζουν αυτοί για το βιός τους, μέσα από μία πραγματική Δημοκρατία.
• Όταν τα συνδικάτα των εργαζομένων, (απαλλαγμένα από τις αποτυχημένες κομματογενείς και κομματοτρεφόμενες ηγεσίες τους που οδήγησαν τους εργαζόμενους στη σημερινή εξαθλίωση της ανεργίας και της υποβάθμισης της αξίας τους), δεν θα παραλύουν τη χώρα με απεργίες για το μισθό, τις υπερωρίες  και τις αργίες τους, αλλά για την Ελευθερία να ορίζουν αυτοί, μέσα από Δημοκρατικές διαδικασίες που εγγυώνται την κοινωνική δικαιοσύνη, τις συνθήκες της δουλειάς τους, την αμοιβή τους, τη σχόλη τους.
• Όταν οι αγρότες δεν θα κατεβάσουν τα τρακτέρ στις Εθνικές Οδούς για να ζητήσουν λεφτά, αλλά για να ζητήσουν Ελευθερία να αποφασίζουν αυτοί, μέσα από μία πραγματική Δημοκρατία, για το μέλλον τους που σήμερα, δεν ξέρουν ούτε αυτοί οι ίδιοι, ποιος το διαπραγματεύεται, πού και πώς.
• Όταν οι φοιτητές δεν θα σπάζουν το πανεπιστήμιο για τη διατήρηση ενός ψευδεπίγραφου «ασύλου», αλλά για την ασυλία της Ελευθερίας μίας πραγματικά Δημοκρατικής Παιδείας, που δεν υπάρχει.
• Όταν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, η «σπονδυλική στήλη» της Οικονομίας μίας μικρομεσαίας (σε πληθυσμό) χώρας, δεν θα μεμψιμοιρούν για τη μείωση του τζίρου και τη ροή της Τραπεζικής χρηματοδότησής τους, αλλά θα συμπράξουν στην αποκατάσταση της λειτουργίας μίας πραγματικά Δημοκρατικής κοινωνίας, σαν τη μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη σωτηρία τους από υπερεθνικούς κολοσσούς.

Μία πρώτη γεύση της αλλαγής πορείας της κοινωνίας, ένα πρώτο βήμα της, περιμένουμε να δούμε το βράδυ της μεθαυριανής Κυριακής.
Ραντεβού, εκεί.

τραβεστί*: μεταμφιεσμένος

Οι, κατά Πάγκαλον, «παραγωγικές» δυνάμεις της χώρας.

 Ο κ. Πάγκαλος, προχθές, έδωσε ένα δείγμα της ορθότητας του τρόπου που βλέπει τα πράγματα.  Δήλωσε, με κάθε επισημότητα, από το βήμα της κρατικής τηλεόρασης, ότι η Αστυνομία και ο Στρατός, δεν συγκαταλέγονται στις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, διότι δεν παράγουν έργο.

Επειδή δεν είδα και δεν άκουσα κανέναν από τους μεγαλόσχημους «γαλονάδες», τους  (προφανώς, κομματογενείς) «αρχηγούς» των χιλιάδων αστυνόμων και αξιωματικών των ενόπλων δυνάμεων να βάζει τα πράγματα στη θέση τους, αναλαμβάνω αυτόκλητος συνήγορός τους και λέω το εξής απλό: Ο κ. Πάγκαλος, στην ίδια εκπομπή, όταν ο δημοσιογράφος τόλμησε ,εναντιώμενος στην άποψη Πάγκαλου, να τον ρωτήσει γιατί δεν τους θεωρεί παραγωγικούς, απάντησε ότι «παραγωγικός είναι μόνο όποιος παράγει προϊόντα και υπηρεσίες».
Επειδή ο συμπαθής δημοσιογράφος (κ.Σπηλιόπουλος της ΕΤ) στερείται ετοιμότητας ενώπιον μεγαλόσχημων προϊσταμένων του,  ερωτώ εγώ τον κ. Πάγκαλο αν η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΏΝ (που παρέχει η Αστυνομία) ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ (που παρέχει ο Στρατός) είναι ή δεν είναι μία παρεχόμενη υπηρεσία.
Αν αυτή η υπηρεσία είναι αντιπαραγωγική, δηλαδή κοστίζει περισσότερο από ότι προσφέρει, τότε τι πρέπει να πούμε για τις υπηρεσίες που προσέφερε ο κ. Πάγκαλος, μαζί με όλο το συνάφι τού πολιτικού προσωπικού τού καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που πτωχεύσανε την Ελλάδα για να εδραιώσουν τα κόμματά τους στη διεκδίκηση ή διατήρηση της Εξουσίας;;;
Ωραίο και επίκαιρο ερώτημα έθεσε ο κ. Πάγκαλος με τη διατύπωση της σκέψης του.
Η απάντηση ίσως δοθεί στις κάλπες, την επόμενη Κυριακή…