Ο ΓΑΠ έβγαλε πάλι το πιστόλι

• Του Όθωνα Ιακωβίδη

Καλά είχαμε ησυχάσει, μετά από εκείνη τη φοβερή μέρα, στις Βρυξέλλες, τότε που ο ΓΑΠ «έβγαλε το πιστόλι και το άφησε επάνω στο τραπέζι», για να τρομάξουν οι συμπαίκτες του, σ’ εκείνη τη φοβερή παρτίδα πόκερ, στην οποία παίχθηκαν «τα ρέστα» της Ελλάδας.

Όλοι, βέβαια, θυμόμαστε πως το πιστόλι το πήρε, τότε, η Μέρκελ η οποία δεν απείλησε, αλλά, η αθεόφοβη, πυροβόλησε !!!
 
Ευτυχώς, δεν σημάδεψε για να σκοτώσει, αλλά για να τρομοκρατήσει τον αυτόκλητο πιστολέρο, μιας και πεθαμένος δεν θα της ήταν χρήσιμος. 
Αυτός, έντρομος, χάρισε τα ρέστα του (που ήταν όλος ο μελλοντικός πλούτος της Ελλάδας) σηκώθηκε από το τραπέζι και, αφού ευχαρίστησε τη Μέρκελ και τους άλλους συμπαίκτες του που δεν τον «καθάρισαν», γύρισε στην Ελλάδα, αυτοδοξαζόμενος που είναι ακόμη ζωντανός.

Προχθές, ο ΓΑΠ, ξανάβγαλε το πιστόλι. Απειλεί τώρα τον Ελληνικό λαό, πως αν δεν υποστηρίξει τους εξαρτημένους από το κόμμα του «ανεξάρτητους» Δημάρχους και περιφερειάρχες, «θα πάει σε εκλογές».

Καλά, δεν του έχει πεί κανένας από τους ακριβοπληρωμένους (από το υστέρημα των πενομένων Ελλήνων) συμβούλους του, ότι ο Λαός είναι πιο άγριος, ακόμη και από τη Μέρκελ μαινόμενη;

Κανένας δεν του έχει πεί τίποτε, για το ότι ο Λαός στερείται διπλωματικής συμπεριφοράς και «θα του ρίξει στο ψαχνό»;

Ποιος σώφρων παίκτης, βγάζει πιστόλι την ώρα που όλοι γύρω του ψάχνουν να βρούνε όπλο για να τον «καθαρίσουν»;

Ή, μήπως, θέλει να «αυτοκτονήσει», «διά χειρός τρίτου»;

Όπως και να ‘χει, ο νεκροθάφτης άρχισε να σκάβει λάκκο στον Καιάδα της ιστορίας…

Μνημόνιο: Το μνήμα της κομματοκρατίας

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Έχουν περάσει έξι μήνες από την υπογραφή του επαίσχυντου «Μνημονίου», που σφράγισε και «κλείδωσε» την παράδοση της εθνικής Ανεξαρτησίας μας, στον πιο ζωτικό εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας μας.

Όμως, «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Έτσι, προς επιβεβαίωση, για ακόμη μία φορά, της σοφής αυτής ρήσης, αυτή η οδυνηρή και εξευτελιστική απώλεια της εθνικής Ανεξαρτησίας μας, (η κατάκτηση της οποίας είναι πληρωμένη με εκατόμβες Ελληνικών κορμιών και ποτάμια αίματος ) ήδη δρα προς τη θετική της πλευρά. Άρχισε να υφαίνεται η κατεδάφιση και το ξήλωμα του πλέγματος των αιτίων αυτής της τραγικής και εξευτελιστικής εθνικής απώλειας.
Αυτό, γίνεται με την αποκάλυψη της σύνθεσης αυτού του πλέγματος, σε όσους πολίτες δεν έχουν, ακόμη, αντιληφθεί ότι η κύρια αιτία της πτώχευσης είναι η «κομματοκρατία» και η πατρωνία τής κατεστημένης πολιτικής ηγεσίας, από οικονομικά συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή.

Η αποκάλυψη αυτή, γίνεται με μία σειρά επί μέρους αποκαλύψεων, όπως:

• Η αποκάλυψη του ψεύδους που εξέπεμπαν επί σειρά ετών τα δύο «κόμματα εξουσίας» που έχαιραν για την επίτευξη μίας Υγιούς Οικονομίας, την ίδια ώρα που στη χώρα κυριαρχούσε η αποβιομηχανοποίηση, η συρίκνωση του Αγροτικού τομέα, το θέριεμα του Δημοσιοϋπαλληλισμού, ο άκρατος και δανειοτροφούμενος καταναλωτισμός (με την παράλληλη ανάπτυξη της Τραπεζικής επέκτασης), η πλήρης αδιαφορία για έρευνα και τεχνολογία, το ξερίζωμα κάθε ίχνους κινήτρου επιχειρηματικότητας, ο οικονομικός εφησυχασμός, κλπ.

• Η αποκάλυψη του κομματικού ψεύδους της ύπαρξης ιδεολογικών στοχεύσεων (Σοσιαλισμός, πατριωτισμός) με τον παταγώδη παραμερισμό τους από τον χυδαίο «κυβερνητισμό» (δηλαδή την επιδίωξη διαχείρισης του εθνικού πλούτου, υπάρχοντος και μέλλοντος) που αποκαλύφθηκε ότι, όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούσε τον μοναδικό πολιτικό στόχο των κομμάτων.

• Η αποκάλυψη του κομματικού ψεύδους της ύπαρξης διαφορών στην οικονομική πολιτική διαχείρισης των κοινών. Μία αποκάλυψη που έγινε με την άσκηση πανομοιότυπης πρακτικής και ρητορικής κατά την εναλλαγή των δύο «κομμάτων εξουσίας» στην κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τα τελευταία 30 χρόνια. (Ότι έλεγε ο ένας σαν κυβέρνηση και το απέρριπτε ο άλλος σαν αντιπολίτευση, το έλεγε ο άλλος σαν κυβέρνηση και το απέρριπτε ο ένας σαν αντιπολίτευση).

• Η τελευταία αποκάλυψη, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχει ολοκληρωθεί, είναι το ψέμα ότι η παρούσα κρίση είναι κάτι που σύντομα θα περάσει με τα μέτρα που παίρνονται.

Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι βουτηγμένο στο ψέμα, διότι δεν έχει άλλο δρόμο σωτηρίας, έξω από τη συνέχιση του ψέματος.

Ο λαός ξέρει ότι αν αρχίσεις με ένα ψέμα, που δεν θέλεις να το αποκαλύψεις, είσαι υποχρεωμένος να λες συνέχεια ψέματα για να δικαιολογήσεις πράγματα που έχουν σχέση με το πρώτο σου ψέμα.
Έτσι, το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, είναι υποχρεωμένο να ψεύδεται συνεχώς, αφού δεν μπορεί να αποκαλύψει το αρχικό του (και θεμελιώδες) ψέμα. Ότι, δηλαδή, σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα είναι ο μόνος υπαίτιος της πτώχευσης, με τη νοοτροπία και πρακτική της «κομματοκρατίας» που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Και δικαιολογημένα (από τη δική του οπτική) δεν μπορεί να το κάνει, διότι το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο γι’ αυτόν. «Σφάξτε τους όλους μετά τα Χριστούγεννα!», «Είπατε ψέματα, μας εξαπατήσατε, φύγετε τώρα για χάρη της Χώρας»! γράφει στο κύριο άρθρο της η φιλοκυβερνητική μέχρι τώρα Ιρλανδική εφημερίδα «Σάντεϊ Ιντιπέντεντ», και παρουσιάζει στην πρώτη σελίδα της, με τη μορφή... επικήρυξης, τα κεφάλια και των 15 μελών της κυβέρνησης με αυτό τον οκτάστηλο τίτλο.

Έτσι, η προπαγάνδα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, δίνει τον «υπέρ όλων» αγώνα της, όχι για να σώσει το ένοχο καθεστώς, (αυτό είναι νομοτελειακά τελειωμένο), αλλά για να του δώσει λίγο χρόνο να ανασυντάξει την υποχώρησή του.

Έτσι, ο πάταγος της κατάρρευσης που, τον πρώτο που θα πλάκωνε ήταν το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, παρουσιάστηκε σαν μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης, αφού έτσι, το κράτος, απόφυγε την πτώχευση, την οποία η προπαγάνδα (προκειμένου να ναρκώσει τη λαϊκή αντίδραση) παρουσίασε ως αδυναμία πληρωμής των μισθών και των συντάξεων. Αυτό είναι το τελευταίο ψέμμα που η αποκάλυψή του είναι εν εξελίξει.
Είναι το ψέμμα, επάνω στο οποίο παίζεται το τελευταίο κέρδος χρόνου, καθώς οι εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτών και συνταξιούχων, μικροεμπόρων και μαγαζατόρων παραμένουν στα σπίτια τους, μπροστά στην τηλεόραση, για να καταλάβουν το τι γίνεται, μπερδεμένοι από τις νέες έννοιες των νέων λέξεων που κυριάρχησαν στα ερτζιανά κύματα και στους Ελληνικούς αιθέρες και μπήκαν στη ζωή μας: Τα spreads, τα CDS, «οι αγορές», το ΔΝΤ, ο «Ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης», τα πιστόλια που έσκαγαν στα χέρια μας και όλα τα συναφή, ζάλισαν περισσότερο τα ήδη ζαλισμένα μυαλά της Ελληνικής κοινωνίας που από την ευφορία της εκλογικής νίκης τού «λεφτά υπάρχουν», έχει ήδη πέσει στην οργισμένη απογοήτευση τού «δεν υπάρχει σάλιο» (και όλοι γνωρίζουν πως, όταν δεν υπάρχει σάλιο, η διείσδυση (του ΔΝΤ και κάθε δυνατού) είναι πολύ πιο οδυνηρή, έως και αβάσταχτη.…).

Αλλά, «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια», όπως αποφαίνεται η λαϊκή σοφία.
Έτσι, όσο προχωρούμε στην υλοποίηση των επιταγών του «Μνημονίου», όλο και περισσότερο θα αποκαλύπτεται το έγκλημα της παράδοσης της πανάκριβης και ανεκτίμητης εθνικής Ανεξαρτησίας μας, που «αγοράζεται» μόνο με αίμα.

• Η μετατροπή των δανείων μας , από δάνεια οφειλόμενα σε ιδιώτες (ιδιωτικές Τράπεζες, Ταμεία, Funds, κλπ) σε δάνεια οφειλόμενα σε Κράτη
• Η αποδοχή του «μεταβιβαστέου» των «ομολόγων δανεισμού» μας, από τους δανειστές μας σε τρίτους (άλλα κράτη ή χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς), με ότι αυτό συνεπάγεται, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί
• Η παραίτησή μας από τη διεθνή «ασυλία» της Δημόσιας περιουσίας του Ελληνικού κράτους (που έχει η Δημόσια περιουσία κάθε κράτους) προς τους πιστωτές του.
• Η παραίτησή μας από τη δικαιοδοσία των Ελληνικών δικαστηρίων για την εκδίκαση της υπόθεσης μη πληρωμής δόσεων των δανείων μας και η εκ μέρους μας αποδοχή της εκδίκασης τέτοιων υποθέσεων από τα δικαστήρια της Αγγλίας,

αποτελούν κάποιες αδιανόητες και ασυγχώρητες παραχωρήσεις προ τους δανειστές μας, οι οποίες, όμως, δείχνουν την πραγματική στόχευση της δανειακής αυτής σύμβασης (Μνημόνιο) και αποκαλύπτουν το άλλο ψέμα: Το Μνημόνιο δεν έγινε για το καλό της Ελληνικής Οικονομίας. Έγινε για τη διασφάλιση της καταβολής του χρέους μας στους δανειστές μας. Έτσι, ενώ η εξόφλησή του ήταν αμφίβολη, διότι δεν υπήρχαν εμπράγματες εγγυήσεις («υποθήκευση» περιουσιακών στοιχείων), τώρα έγινε σίγουρη, αφού «υποθηκεύτηκε», κατά τον καλύτερο τρόπο για τους δανειστές μας, η (διεθνώς απαγορευμένη να υποθηκεύεται) Δημόσια περιουσία του κράτους.

Αλλά, το χειρότερο, δεν είναι αυτό !!!

Το ακόμη χειρότερο, είναι το ότι με όλα αυτά που γίνονται: περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ανεργία, ανέχεια, στραγγάλισμα της αγοράς και σπάσιμο της «ραχοκοκαλιά της οικονομίας» (των μικρομεσαίων επιχειρήσεων), είναι αποδεδειγμένο και ομολογημένο από κορυφαίους Νομπελίστες οικονομολόγους, ότι δεν μπορούν να αποτρέψουν την πτώχευση.
Προχθές, (23/11) ο σοβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, σε ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ, είπε, μεταξύ άλλων, κατά λέξη: «Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν….»

Έτσι, λοιπόν, οδηγούμενοι, με μαθηματική ακρίβεια (από το καθεστώς πολιτικό σύστημα), προς αυτό το οποίο προσπαθούμε, θυσιάζοντας την αξιοπρέπειά μας, να αποφύγουμε (την πτώχευση), όλες οι θυσίες μας είναι μάταιες και χωρίς κανένα απολύτως αντίκρυσμα.
Ο λόγος, λοιπόν, που γίνονται αυτές οι αιματηρές για την κοινωνία θυσίες, δεν είναι για το καλύτερο αύριό της. (Αυτό είναι το τελευταίο ψέμα του καθεστώτος).
Ο μόνος λόγος που γίνονται, είναι για να κερδηθεί λίγος χρόνος, υπέρ:

• της ανασύνταξης του ίδιου του ενόχου (του καθεστώτος πολιτικού συστήματος) που διέπραξε το έγκλημα
• της καλύτερης κατοχύρωσης των απαιτήσεων των δανειστών μας, οι οποίοι, στο βάθος, είναι οι πάτρωνες του ενόχου αυτού καθεστώτος.

Αυτές οι αλήθειες, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το Μνημόνιο θα αποτελέσει το μνήμα του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος που, πέραν όλων αυτών, έχει οδηγήσει τη Δημοκρατία να αποτελεί πρόσχημα της λειτουργίας μίας πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας, το καταστροφικό αποτέλεσμα της οποίας, το βιώνουμε όλοι μας, σαν φτωχοί πολίτες μίας πτωχευμένης Χώρας.

Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει αυτός ο πλούτος, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου, για την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας που έχουμε πάρει.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com.

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες
για να σταματήσουμε, πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και ετοιμάζεται, όπως δείχνουν τα σημάδια, να παραδώσει κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, δηλαδή το μέλλον της κοινωνίας μας.

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

* κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην καθημερινή πολιτική πρακτική, κατά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης».

Ο Γιώργος Παπανδρέου ως παράγων λύσης του Κυπριακού.

Όθων Ιακωβίδης

22 Οκτ. 2010

Διαβάζω στον Τύπο, ότι επίκειται νέα επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδας κ. Γιώργου Παπανδρέου, και συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Χριστόφια, (πολλαπλή στο μικρό χρονικό διάσημα της πρωθυπουργίας ΓΑΠ), γεγονός που μαρτυρεί αυξημένη κινητικότητα και δημιουργεί το εξής εύλογο ερώτημα:

- Με ποια εχέγγυα υποστηρικτού μίας λύσης αποδεκτής και σύμφωνης με το πάνδημο Κυπριακό ΟΧΙ του Κυπριακό λαού, (που ισχύει ακόμη), καλείται ο κ. Παπανδρέου, (διαπρύσιος υποστηρικτής του ΟΧΙ) να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη νέα φάση που έχει μπεί η διαπραγμάτευση για τη λύση του Κυπριακού;

Για να του επιτραπεί αυτός ο ρόλος, θα έπρεπε, προηγουμένως, να προβεί σε δημόσια αποκήρυξη της θέσης του υπέρ του Σχεδίου Ανάν, που ήρθε σε αντίθεση με το 73% του Κυπριακού λαού και της επίσημης ηγεσίας του, υπό τον μακαρίτη Πρόεδρο του ΟΧΙ, Τάσσο Παπαδόπουλο.

Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν έχει , ως σήμερα, αποκηρύξει την πανηγυρικά δεδηλωμένη του θέση υπέρ του Σχεδίου Ανάν, για τη λύση του Κυπριακού. Όσο δεν την αποκηρύσσει, σημαίνει ότι εμμένει σ’ αυτήν.

Εμμένοντας σ’ αυτήν, και εμπλεκόμενος (με πρωταγωνιστικό , μάλιστα, ρόλο) στην επιλογή λύσης, προδιαγράφει την πορεία λύσης προς μία ορισμένη κατεύθυνση, αυτή που περικλείεται στο πνεύμα και γράμμα του σχεδίου Ανάν.

Αν είναι έτσι, πάλι πρέπει, ευθαρσώς, να το δηλώσει.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι το ίδιο παιχνίδι (Σχέδιο Ανάν) παίζεται πάλι τώρα, με διαφορετικό όνομα και διαφορετικό «ντήλερ» και καλούνται στο τραπέζι οι παλιοί καλοί του παίκτες, για να «ρεφάρουνε» από το «ξεβράκωμα» που τους έκανε ο Τάσσος.

Αν δεν είναι έτσι, ο λαός, Κυπριακός και Ελληνικός, περιμένει ειλικρινείς δηλώσεις που θα ξεκαθαρίσουν το αντιφατικό, αυτή τη στιγμή, τοπίο, που έχει θολώσει από την ταυτόχρονη παρουσία στη σκηνή, αφ΄ενός της λαϊκής βούλησης του επιβλητικού ΟΧΙ και αφ΄ετέρου της επανεμφάνισης των πρωταγωνιστών της υποστήριξης του ΝΑΙ και της επιμονής επαναδιαπραγμάτευσης επί της ίδιας βάσης, που εκπορεύεται από μία ηττοπαθή υποχωρητικότητα (Κύπρου και Ελλάδας) απέναντι στην Τουρκία, στο πεδίο των διαπραγματεύσεων της τελευταίας, για την είσοδό της στην ΕΕ.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του….

Πολιτικά Ταμπού και Ξόρκια

• Γράφει ο Όθων Iακωβίδης

Ποιά ανάγκη της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας καλύπτει η ύπαρξη των κομμάτων;

Η ερώτηση είναι προβοκατόρικη και, αρχικά, μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το σημείωμα αυτό, θα είναι αντιδημοκρατικού περιεχομένου και προτάσεων.
Συμβαίνει, όμως, ακριβώς το αντίθετο.

Η Δημοκρατία, απέχει πολύ από την «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» που έχει δημιουργηθεί (και επικρατήσει) στον «Δυτικό κόσμο», ταμπού της οποίας αποτελούν τα κόμματα, ως απαραίτητο (και έξω από κάθε αμφισβήτηση) συστατικό της, καθώς είναι οι ενδιάμεσοι μηχανισμοί «αντιπροσώπευσης» των πολιτών στο κέντρο αποφάσεων (Βουλή) και εκτέλεσής τους (Κυβέρνηση).

Αυτή την πραγματικότητα, δεν τη βλέπει μόνον ο γράφων, αλλά αποτελεί παρατήρηση πολλών επιστημονικών πονημάτων της εξελισσόμενης πολιτικής που, όμως, δεν προβάλλονται όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί δεν αποτελεί θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας, ενώ είναι η κύρια αιτία της τρέχουσας πτώχευσης της χώρας και της εξαπλωνόμενης φτώχειας της κοινωνίας..

Αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή του ΠΑΣΟΚ «σε τί εξυπηρετεί η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ τη σημερινή κοινωνία;» θα σου αραδιάσει ένα κατεβατό ανοησίες, που είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα.
Το ίδιο θα συμβεί αν ρωτήσεις έναν (οποιονδήποτε) βουλευτή της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ, που μένει ατράνταχτα σταθερό στη αρχική ιδεολογία του.
Και, είναι σίγουρο ότι δεν θα απαντούν στο πολύ απλό αυτό ερώτημα, διότι πράγματι , κανένα κόμμα, σήμερα δεν προσφέρει κάποια «πολιτική λύση» των προβλημάτων της κοινωνίας (πλήν του ΚΚΕ που προσφέρει την κομμουνιστική εκδοχή, ιστορικά πλέον και αποδεδειγμένα, λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφάρμοσαν).
Εξ ίσου αποδεδειγμένα λανθασμένη και καταστροφική για τους λαούς που την εφαρμόζουν, (μεταξύ των οποίων και εμείς) αποδείχθηκε και η νεοφιλελεύθερη θεωρεία, μετά την αποκάλυψη της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας που δημιούργησε η «παγκοσμιοποίηση της οικονομίας» και της κάλυψης της καταστροφής που προξένησε, από το Δημόσιο Ταμείο, δηλαδή την τσέπη του κάθε πολίτη, Αμερικανού, Ιρλανδού, Έλληνα, Γάλλου, Άγγλου, κ.ο.κ.

Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό των ρημαγμένων ιδεολογιών, το μόνο διαφορετικό που «προσφέρει» το κάθε κόμμα στην πολιτική διαδικασία, είναι τα διαφορετικά πρόσωπα που το καθ’ ένα προτείνει για να καθίσουν στις καρέκλες της πολιτικής Εξουσίας.

Αυτή η στείρα μήτρα πολιτικής ιδεολογίας, που εκπέμπει μόνο «κυβερνητισμό», είναι που κάνει τη μεγάλη ζημιά καθώς προσπαθεί να ωραιοποιήσει και να παρουσιάσει κάποια από τις καταστροφικές ιδεολογίες ή κάποιες παραφυάδες τους, σαν το ζητούμενο για την βελτίωση της κοινωνίας.

Αλλά, αν η ύπαρξη των κομμάτων, όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τίποτε, αλλά προξενεί σύγχιση και οπισθοδρόμηση, ποιος ο λόγος να υπάρχουν, με τις σημερινές δικαιοδοσίες τους;

Η προπαγάνδα που υφιστάμεθα, από την πρώτη στιγμή που στο μυαλό μας εισάγεται η έννοια της Δημοκρατίας και η λειτουργία της, συνδέει την έννοια της Δημοκρατίας με την ύπαρξη των κομμάτων, σαν οργανισμούς εκτελεστικής και νομοθετικής Εξουσίας.
Αυτό έχει γίνει ταμπού, δηλαδή στερεότυπο και θέσφατο, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι.
Τα κόμματα χρειάζονται, είναι απαραίτητα στη Δημοκρατία, σαν φορείς ζύμωσης και ανάπτυξης πολιτικών ιδεών και ρευμάτων, αλλά , η τρέχουσα, παταγώδης και καταστροφική για τη χώρα πρακτική τους, απέδειξε κατά τον πλέον εμφανή τρόπο, πως πρέπει να μένουν έξω, εντελώς αποκομμένα από την διαδικασία διακυβέρνησης της χώρας, όπως γίνεται τώρα, εγκαθιστάμενα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, ως κυρίαρχοι φορείς και μηχανισμοί κυβερνητικής εξουσίας.

Τα κόμματα χρειάζονται για να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, με τη διαρκή ανίχνευση της εξεύρεσης του τρόπου βελτίωσης της ευημερίας των πολιτών, που αποτελούν τη Δημοκρατική κοινωνία.
Αυτό τον ρόλο πρέπει να παίξουν και σ’ αυτόν να περιορισθούν.
Όποτε παρακολουθήσουμε οποιαδήποτε συζήτηση «στραγγυλής τραπέζης», με καλεσμένους πολιτικούς, διαπιστώνουμε ότι αυτό που τους απασχολεί, δεν είναι τα ζέοντα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά η ανάδειξη και προβολή των λαθών του ενός κόμματος έναντι του άλλου, με σκοπό το κέρδος της προτίμησης του ενός ή του άλλου, στο στοίχημα της κούρσας του κυβερνητισμού.

Η αναφορά των παραπάνω αληθειών, οδηγεί αυτομάτως τη λογική στη σκέψη πως ο ρόλος των κομμάτων, στην «κοινοβουλευτική Δημοκρατία» της σημερινής εποχής, δείχνει πως πρέπει να αλλάξει.
Πρωτίστως στην Ελλάδα, όπου η κομματοκρατία (οριζόμενη ως η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος) συνδυαζόμενη με την πατρωνία (που ασκείται από διεθνή και εγχώρια κέντρα), ξεχείλωσαν και κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας και απειλούν να καταστρέψουν πολλά περισσότερα.

Κάποτε πρέπει να ανοίξει στον ευρύ δημόσιο διάλογο αυτό το θέμα που είναι κυρίαρχο, καθώς αποδεδειγμένα, η λειτουργία των κομμάτων, που οδήγησε στην εμπέδωση της κομματοκρατίας ως «κυρίαρχης άποψης» στην τρέχουσα πολιτική πρακτική, όχι μόνο δεν πρόσφερε στην Ελληνική κοινωνία, αλλά , όπως το βιώνουμε όλοι μας σήμερα, την έχει οδηγήσει να σέρνεται στο τέλμα της υπανάπτυξής της, χωρίς φώς στο βάθος του τούνελ.
Σε αυτό οδήγησε ο «κυβερνητισμός», ο κομματικός ανταγωνισμός για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας , αφού έγινε αυτοσκοπός, ισχυρότερος της ιδέας, η οποία γέννησε το κόμμα για να την υπηρετεί.

Χειροπιαστό παράδειγμα αυτής της αλλοτρίωσης, αποτελεί η τρέχουσα, πλήρης απόταξη των σοσιαλιστικών του Αρχών, από το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, προκειμένου το κόμμα να παραμείνει στις καρέκλες της εξουσίας, που κατέλαβε με (ψευδή, όπως αποδείχτηκε) υποσχέσεις σοσιαλιστικού περιεχομένου.

Αυτό το ταμπού (το κόμμα ως μηχανισμός εξουσίας) μπορεί και πρέπει να ξορκισθεί από μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση (την οποία πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός) που θα φέρει ένα νέο Σύνταγμα Προεδρικής Δημοκρατίας, με Πρόεδρο εκλεγόμενο απ’ ευθείας από τον Λαό, ο οποίος θα επιλέγει τους υπουργούς της κυβέρνησής του, μεταξύ των αρίστων κάθε τομέα και Βουλή κληρωτών βουλευτών, δηλαδή πολιτών (Λυκειακής τουλάχιστον μόρφωσης) που θα κληρώνονται για ένα μικρό χρονικό διάστημα (1,5 – 2 χρόνων), προκειμένου να ασκούν έλεγχο στις πράξεις της Κυβέρνησης και να δέχονται ή να απορρίπτουν, σύμφωνα με το κοινωνικό όφελος (και όχι με το κομματικό συμφέρον, όπως γίνεται ως σήμερα), τους νόμους που θα φέρνει προς ψήφιση, στη Βουλή, η ακομμάτιστη κυβέρνηση.

Η, με αυτό τον τρόπο, εγκατάσταση και λειτουργία μίας μορφής «Άμεσης/ Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», φέρνει πραγματικά «τον λαό στην εξουσία» , παραχωρώντας του και εγκαθιστώντας τον κυρίαρχα στη νομοθετική Εξουσία, τον ένα από τους τρείς πυλώνες της Δημοκρατίας.
Με αυτό τον τρόπο :
• Καταργεί αυτομάτως και οριστικά την εμπορευματοποίηση της πολιτικής, δηλαδή την αδιαφάνεια και διαφθορά που εγκυμονεί η εξάρτηση της εκλογής του βουλευτή
- από τους χρηματοδότες της και
- από τη «μιντιοκρατία» (άλλο ένα εξάμβλωμα της Δημοκρατίας που οφείλει την ύπαρξή του στην κομματοκρατία) και τους ιδιοκτήτες της

• Κόβει οριστικά και αμετάκλητα τον ομφάλιο λώρο, μέσω του οποίου η «μιντιοκρατία» (και η ολιγαρχία των αφεντικών της) μπορεί να ποδηγετεί την πολιτική εξουσία.

• Καταργεί οριστικά κάθε δυνατότητα συνέχισης της οικογενειοκρατίας και, κατ’ επέκταση, της ημετεροκρατίας, (που γεννά τη φαυλοκρατία) ανοίγοντας έτσι τον (κλεισμένο) δρόμο στην αξιοκρατία, σε όλο τον κοινωνικό οργανισμό.

• Η Βουλή παύει να αποτελεί (όπως συμβαίνει σήμερα) όργανο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος

• Δημιουργεί μία Βουλή με πραγματικά ελεύθερη και ανεξάρτητη γνώμη και βούληση, όπως ορίζει ρητά το Σύνταγμα (και καταπατείται απερίφραστα με την «κομματική πειθαρχία»)

• Απαλλάσσει οριστικά τον πολίτη από τη θέση του κομματικού ανδράποδου και του εξώνητου στον κομματικό ινστρούχτορα

• Καταργεί, αυτομάτως, τη συνενοχή της συναλλαγής του πολίτη με το κομματικό σύστημα, σχέση που έχει καλλιεργηθεί τα χρόνια της μεταπολίτευσης, ως μέσον διαιώνισης της κομματοκρατίας.

• Απελευθερώνει τις παραγωγικές ικανότητες της κοινωνίας (κυρίως των νέων), που ως σήμερα είναι φαλκιδευμένες στο γονυπετές προσκύνημα του δημοσιοϋπαλληλισμού, πληρωμένου με τον κομματικό εξανδραποδισμό της, και τον ευνουχισμό της δημιουργικότητας της νεολαίας.

• Λύνει οριστικά τα δεσμά της Δικαιοσύνης και τους δεσμούς της με την κομματική εξουσία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μία, πραγματικά ανεξάρτητη, Δικαιοσύνη

• Καθιστά τη Βουλή ένα σώμα παραγωγής οιωνεί δημοψηφισμάτων, καθώς οι αποφάσεις της θα είναι γνήσια αντιπροσωπευτικές της κοινής γνώμης, χωρίς ενδιάμεσους και φίλτρα συμφερόντων.

Η εξασφάλιση της πραγματοποίησης και ενός μόνο από τα παραπάνω
απαριθμούμενα πλεονεκτήματα, που εξασφαλίζει η συγκεκριμένη
θεσμική αλλαγή, θα έπρεπε να ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει όλες τις, κομματικά ακαπίστρωτες, Δημοκρατικές δυνάμεις της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, για την θέσπισή της.

Τουλάχιστον, ας αρχίσει να συζητείται.

ΓΑΛΛΙΑ – ΕΛΛΑΣ , σημειώσατε ένα

Όθων Ιακωβίδης

21 Οκτ. 2010

Παρακολουθώ κι εγώ, στην τηλεόραση, αυτά που γίνονται τις μέρες αυτές στη Γαλλία, όπου, εκατομμύρια πολίτες έχουνε βγεί στους δρόμους και επιμένουν, εδώ και μέρες, να δείχνουν την αποφασιστικότητά τους να μην αφήσουν να περάσει η αλλαγή του νόμου που θέλει να παρατείνει, κατά δύο χρόνια, το όριο της συνταξιοδότησης των Γάλλων εργαζομένων.

Και, ένα αίσθημα βαθειάς πίκρας με κυριεύει όταν, θέλοντας και μη, στο μυαλό μου γίνεται η σύγκριση της πολιτικής ευαισθησίας, επαγρύπνησης και αγωνιστικότητας των Γάλλων πολιτών, με εμάς.

Εμάς που, για να σωθούν τα πολιτικά και φυσικά τομάρια τους και τα οικονομικά στηρίγματα αυτών που μας πτώχευσαν, (δηλαδή σύσσωμου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), όχι μόνο τα όρια της συνταξιοδότησης των εργαζομένων αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από αυτά των Γάλλων, όχι μόνο έκοψαν από τους πένητες συνταξιούχους και μισθοσυντήρητους, σημαντικά γι’ αυτούς ποσά, όχι μόνο «έκλεισαν τις στρόφιγγες» της χρηματοδότησης των μικρο/μεσαίων επιχειρήσεων, μαραίνοντας την αγορά και στέλνοντας στην ανεργία χιλιάδες απασχολούμενους σ΄αυτές, όχι μόνο γύρισαν τους μισθούς σε περασμένα χρόνια την ίδια στιγμή που άφησαν τις τιμές των προϊόντων να είναι οι ψηλότερες της Ευρώπης, όχι μόνο κατεδάφισαν τις οικοδομικές κατασκευές και έστειλαν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους (σε αυτόν μόνο τον τομέα), στην απελπισία του αμφίβολου μεροκάματου, όχι μόνο εκτόξευσαν τη ψυχοφθόρο ανεργία στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, (τότε που τα τραίνα ήταν γεμάτα από Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν να βρούν ψωμί στις φάμπρικες της Γερμανίας και στα ανθρακορυχεία του Βελγίου), αλλά έκαναν και κάτι άλλο, ακόμη χειρότερο από όλα αυτά μαζί: Διαπραγματεύτηκαν και παράδωσαν σε αλλοεθνείς την Εθνική μας Ανεξαρτησία !!! Παράδωσαν τη διαχείριση του πιο στρατηγικού Εθνικού Εργαλείου, σε ξένους, στους δανειστές μας.

Πριν μας πτωχεύσουν οικονομικά, μας πτώχευσαν κοινωνικά και πολιτικά.

Μας έκαναν καπιστρωμένα ανδράποδα που το μόνο οπτικό πεδίο που αφήνουν οι κομματικές παρωπίδες που μας έχουν φορέσει, είναι προς την κατεύθυνση της οσμής της προσωπικής μας ευμάρειας.

Όταν βλέπω νέα παιδιά, γεμάτα ζωή και ενέργεια, να γεμίζουν θέατρα και γήπεδα για να ζητωκραυγάσουν τον Γιώργο, τον Αντώνη, την Αλέκα, τον Αλέξη, τον Καρατζαφέρη, δηλαδή τους πολιτικά πτωχευμένους εκπροσώπους της ολοσχερούς πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχει αντίσταση: Όλη η ενέργεια αντίστασης που έχουμε μέσα μας, σαν κοινωνία, ξεθυμαίνει στο ενδοκομματικό «πεδίο βολής», αφήνοντας, έτσι, στο απυρόβλητο, τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που έχει αλλοτριώσει και εκτρέψει τη Δημοκρατία σε μία οικογενειοκρτούμενη πολιτική και οικονομική ολιγαρχία.

Ίσως αυτή η υπαρκτή διαφορά της ποιότητας της Δημοκρατίας, να είναι η διαφορά μας με τους Γάλλους που αιτιολογεί και τη διαφορά της τρέχουσας συμπεριφοράς των δύο κοινωνιών.

Τελευταία ελπίδα καταδίκης αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, στην παρούσα συγκυρία, οι επικείμενες εκλογές ΟΤΑ της 7^ης Νοεμβρίου.

Ίσως ξεμυτίσει κάποιο φώς, στην άκρη του γκρίζου τούνελ.

Δεν πρέπει να αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.

Οι μαϊμούδες και οι μαϊμουνιές τους

• Η εύθυμη πλευρά μίας ζοφερής πραγματικότητας

Η σύγχρονη Ελληνική κοινωνία έχει πλημμυρίσει από ότι «μαϊμού» μπορεί να βάλει το μυαλό του ανθρώπου.
Θες μπλουζάκι LACOST; Έχει. Θες πουκάμισο ARMANI; Έχει. Επιμένεις για ROLEX; Θα βρείς. Χρειάζεσαι ανταλλακτικά για τη MERCEDES σου; Έχει. Θέλεις τσάντα LUI VUITON; Όσες θέλεις. Θέλεις τη συλλογή κλασσικής μουσικής της DEUTCHE GRAMΜOPHON; Κυκλοφορεί στα πανέρια της λαϊκής. Θέλεις Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο; Ότι πεις. Σου χρειάζεται κοστούμι VALENTINO; Θα σου βρούμε. Μήπως θέλεις και παρθένα νύφη; Και τέτοια έχει.
Η Ελλάδα αποτελεί πλέον τον Αμαζόνιο των μαϊμουνιών .
Τελευταία, έκανε την εμφάνισή του και ένα νέο είδος. Η μοναδική Ελληνική πανίδα, έκρυβε επιμελώς, όλα αυτά τα χρόνια, σοσιαλιστές/μαϊμούδες που εμφανίσθηκαν ξαφνικά, μετά τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 και έπιασαν όλα τα πόστα στο δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού.
Ως τότε, ήταν τόσο καλή η απομίμησή τους, ώστε ξεγελούσαν κάθε μουστερή για τη γνησιότητά τους.
Ακόμη πιο πρόσφατα, για να αποφύγουν το άγος της ενοχής για την εκχώρηση της Εθνικής κυριαρχίας μας σε ξένους (στο ΔΝΤ & Σία), έχουμε Δημάρχους και Περιφερειάρχες, απολύτως εξαρτώμενους από τα κόμματα που τους επέλεξαν να είναι υποψήφιοι, οι οποίοι εμφανίζονται στην αγορά ως μαϊμούδες «ανεξάρτητοι».
Οι απολύτως εξαρτημένοι «ανεξάρτητοι», προκειμένου να πείσουν τα άλλα μαϊμούνια του δάσους ότι «ο γάϊδαρος πετάει», ώστε να τους ψηφίσουν, δεν τους νοιάζει που οδηγούν την κοινή λογική στη σχιζοφρένεια. Δεν τους νοιάζει που ακυρώνουν τις έννοιες των λέξεων, καθιστώντας τες κι αυτές «μαϊμούδες». Π.χ για να πεις, σήμερα, ότι είσαι πατριώτης, (δηλαδή ότι αγαπάς την πατρίδα σου) πρέπει να εκδόσεις και ένα διευκρινιστικό σύγγραμμα που θα πείθει ότι δεν είσαι μαϊμού πατριώτης που κρύβει φασίστα. Άκρως αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, όπως η κατάληψη δημόσιων χώρων (δρόμων, σχολείων, πανεπιστημίων κλπ) έχουν μαϊμουνοποιηθεί και έχουν αποκτήσει το περίβλημα του «αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος». Οι νεώτερες γενιές, που βρήκαν έτσι τα πράγματα, έχουν εγγράψει στο μυαλό τους τις μαϊμούδες έννοιες ως σωστές και άντε τώρα να μάθουν και να καταλάβουν ότι η Δημοκρατία δεν είναι ασυδοσία, αλλά αυστηρός αυτοπεριορισμός της ελευθερίας του καθ’ ενός, μέχρι το όριο που θίγεται η ελευθερία του άλλου.
Όπως ακριβώς, οι νεώτερες γενιές των φίλων μας Σκοπιανών, που έχουν ανοίξει τα μάτια τους σε μία χώρα με το μαϊμού όνομα «Μακεδονία», οπότε, δικαίως, κατά την κρίση τους, νομίζουν ότι αυτοί είναι η συνέχεια των ιστορικών Μακεδόνων και οι Έλληνες θέλουν να τους πάρουν κάτι που δικαιωματικά ανήκει σ’ αυτούς.
Όμως, γιατί να μην «ανθούν» οι κάθε είδους άλλες «μαϊμούδες» όταν το ίδιο το καθεστώς πολιτικό σύστημα έχει καταντήσει η Μεγάλη Μαϊμού που μας αγκαλιάζει όλους, καθώς είναι ολοφάνερο στον κάθε πολίτη που βλέπει τη χώρα να πορεύεται σύμφωνα με τα συμφέροντα μίας πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας που εκμεταλλεύεται ασύστολα ολόκληρη την κοινωνία και το περιβάλλον, να αποκαλεί αυτή την πρακτική, «Δημοκρατία»; Γιατί να μας εκπλήττουν οι σοσιαλιστές/μαϊμούνια; Γιατί να μας εκπλήττει η ΝΔ που έχει το θράσος, (διά στόματος Σαμαρά), όντας βασική ένοχος της βαρύτατης Εθνικής απώλειας και της οικονομικής αιχμαλωσίας μας, να εμφανίζεται υπέρμαχος μίας μαϊμουδένιας δραπέτευσής μας, η αρχιμαϊμού;
Η «βιομηχανία» των προϊόντων «μαϊμού» ανθεί, σε όλα τα επίπεδα, δείχνοντας ένα αγοραστικό κοινό που θέλει να δείχνει κάτι που δεν είναι.. Ένα αγοραστικό κοινό που το έχουν εκπαιδεύσει έτσι, ώστε να είναι και αυτό «μαϊμούνι» ή, τουλάχιστον, να του αρέσει η μαϊμουνιά, δηλαδή τα προϊόντα μαϊμού, ή τουλάχιστον να μην τα απεχθάνεται. Έτσι μπορεί να ανεχθεί και τους σοσιαλιστές μαϊμού, και τους σωτήρες μαϊμού και τη δημοκρατία μαϊμού που μαγειρεύεται στα μαγειρεία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας από μία διεθνή ολιγαρχία που πειραματίζεται στην Ελληνική κοινωνία για τους όρους της αυριανής κοινωνίας που σκέφτεται να επιβάλλει, διεθνώς.
Οι Έλληνες, στο βαθμό που έχουν αλλοτριωθεί σε μαϊμούνια, προσφέρονται για πειραματόζωα.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Αυτή η αλλοτρίωση που φαίνεται να έχει επικρατήσει, είναι επιφανειακή, ή έχει εισχωρήσει βαθειά στην ιδιοσυστασία του νεοέλληνα;
Οι ιστορικές καταβολές της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Διανόησης και της συσπείρωσης μπροστά στον θανάσιμο κίνδυνο, υπάρχουν ακόμη στον χαρακτήρα μας, ή κι αυτές έχουν γίνει «μαϊμού»;
Θα δείξει.

Συνδικαλισμός. Αποκάλυψη, τώρα

• Του Όθωνα Ιακωβίδη

Μέσα στην αντάρα της μεγάλης φουρτούνας, αποκαλύπτεται η ικανότητα του κάθε μέλους του πληρώματος του καραβιού.
Τις ώρες εκείνες, που ο καθ’ ένας βρίσκεται «ενώπιος ενωπίω», δηλαδή απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο δρεπάνι του ολέθρου, δεν περνάει το δήθεν. Είναι η ώρα της αλήθειας. Δεν χωράνε ψέματα και υπεκφυγές, γιατί η νομοτέλεια της φύσης δεν ξεγελιέται. Το δήθεν, είναι για να ξεγελάμε τους άλλους, όχι τον εαυτό μας. Αυτός μας ξέρει καλά.

Την ώρα της κρίσης, το καλοραμμένο κοστούμι, δεν εντυπωσιάζει κανέναν πιά, ούτε από το πλήρωμα, ούτε από τους επιβάτες, γιατί δεν βοηθά σε τίποτε, ούτε στο γρήγορο «κουβάδιασμα» των νερών από το κατάστρωμα, ούτε στο σκαρφάλωμα επάνω στα κατάρτια, ούτε στο «τιμόνιασμα» του σκάφους.

Το «σινιέ» πουκάμισο, γραβάτα, ρολόϊ, παπούτσια, που την προηγούμενη μέρα, στο πάρτυ στην ηλιόλουστη παραλία, έδειχνε το status του κατόχου του και αποσπούσε την προσοχή και το θαυμασμό των πρόθυμων γυναικών και των υποψηφίων συνεταίρων και επενδυτών, δεν καθιερώνουν τον κάτοχό τους στην ηγεσία του πληρώματος που απειλείται με αφανισμό, από στιγμή σε στιγμή, στα μαύρα και αφηνιασμένα κύματα.

Αυτά, είναι χρήσιμα (και πολλές φορές αποτελεσματικά), για να πείσουν κάποιοι, χωρίς προσόντα, ότι τα έχουνε, ή για να πείσουν ότι είναι άλλοι από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Έτσι, την ώρα της φουρτούνας, ο ψευτοπαλληκαράς, θα μαζευτεί στη γωνιά και, με χεσμένο το σινιέ κοστούμι, θα περιμένει ποιό θα είναι το κύμα που θα τον αρπάξει για να τον ρίξει στα μανιασμένα φίδια του καιρού και της θάλασσας και ο ψευτοκαπετάνιος, μέσα στα χρυσοποίκιλτα γαλόνια της στολής του, τη μόνη εντολή που θα είναι ικανός να δώσει εκείνη την ώρα, θα είναι στον «μαρκόνη», να στέλνει ασταμάτητα SOS, περιμένοντας μοιρολατρικά, τη σωτηρία του από άλλους.

Η Οικονομία της Ελλάδας, εδώ και 25 χρόνια, κινείται, εν γνώσει των καπεταναίων της, επάνω σε ένα «βουβό κύμα» δανεισμού τεραστίων διαστάσεων, που τον τελευταίο χρόνο έπαψε να είναι «βουβό» και ξέσπασε σε τρικυμία μεγίστου βαθμού, ικανή να βουλιάξει ανά πάσα στιγμή, το πλοίο «ΕΛΛΑΣ» .

Είναι γνωστό πια σε όλους, ότι η ευθύνη, τόσο της εισόδου του πλοίου όσο και της μη έγκαιρης εξόδου του από αυτά τα επικίνδυνα νερά, είναι αποκλειστικά των καπεταναίων και του πληρώματος, που όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης» κουμαντάριζαν το πλοίο και την πορεία του, εναλλασσόμενοι στο «πιλοτήριο».
Σήμερα, όμως, θέλω να σταθούμε σε ένα μέλος του πληρώματος, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην περιπέτεια που ζεί σήμερα η Ελληνική κοινωνία, μετά την παράδοση της Οικονομίας της σε ξένα χέρια.
Αναφέρομαι στο Συνδικαλισμό.
Σε έναν τεράστιο μηχανισμό, που απασχόλησε (και απασχολεί) τεράστιο αριθμό εργατοωρών και δαπανά τεράστια ποσά για τη μελέτη, προαγωγή και εμπέδωση των συμφερόντων των εργαζομένων που εκπροσωπεί. Ένα μηχανισμό, που αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματικός και, εν τέλει, άχρηστος έως επιζήμιος (αφού «εν μία νυκτί» έχασε όλα τα «κεκτημένα» που «εξασφάλισε μετά από αγώνες» όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης).
Πράγματι, που πήγαν, ρε παιδιά, τα «κεκτημένα»;;;
Και, πώς ήταν «κεκτημένα», αφού τα χάσαμε;
Άρα, ποτέ δεν τα κατακτήσαμε πραγματικά. Ήταν κι αυτά δανεικά, σαν το χρήμα, επάνω στο οποίο στηρίχθηκε και η απόκτησή τους. Το μόνο που δεν χάθηκε, είναι η «βουλευτοποίηση» και υπουργοποίηση της συνδικαλιστικής ηγεσίας.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, γίνεται η αποκάλυψη της αλήθειας.
Και η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή, ιδίως για εμάς που νομίζαμε ότι όλη αυτή η δαπάνη τεράστιου χρόνου και χρήματος, που έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια από την παραγωγική διαδικασία και το Ταμείο της κοινωνίας, άξιζαν.
Όμως, τίποτε το δήθεν δεν αξίζει πραγματικά. Και αυτό, φαίνεται την «ώρα της κρίσης. Τη «στιγμή της αλήθειας» που, ή ο ταυρομάχος θα «φάει» με το ξίφος του τον ταύρο, ή ο ταύρος θα ξεντεριάσει τον ταυρομάχο με τα κέρατά του.
Σήμερα, λοιπόν, που η θύελλα της οικονομικής κρίσης έχει ήδη ξεσπάσει και μέρα με τη μέρα ο Βοριάς σαρώνει όλο και δυνατότερα το κοινωνικό τοπίο, τα στημένα σκηνικά ξηλώνονται και τα κοστούμια σχίζονται. Και αποκαλύπτεται η Αλήθεια που όταν είναι γυμνή, μπορεί να είναι και άσχημη, αλλά είναι πάντα απλή: Έτσι, βλέπουμε, πλέον, καθαρά, ότι ο συνδικαλισμός, στην Ελλάδα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το δεύτερο «δεκανίκι» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος. (Το πρώτο, είναι η κομματοτρεφόμενη οικονομική ολιγαρχία).
Ήταν ο μηχανισμός που ανέλαβε εργολαβικά τον εξανδραποδισμό της Ελληνικής κοινωνίας στο κομματικό σκλαβοπάζαρο.
Ήταν ο ενδιάμεσος μηχανισμός που εξασφάλιζε ψήφους στα κόμματα και αργομισθίες στους ψηφοφόρους.
Ψήφους μόνιμους ή «επί συμβάσει», αναλόγως της μονιμότητας της είσπραξης της αντιμισθίας του Δημοσίου που προσεφέρετο στο ανδράποδο για την προτίμηση του κόμματος που το διόριζε.
Ήταν ο μηχανισμός που επιτρέπει στον αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Θεόδωρο Πάγκαλο να λέει προς τα ανδράποδα του κόμματός του (και των άλλων κομμάτων) «μαζί τα φάγαμε», εννοώντας τα δισεκατομμύρια των δανεικών Ευρώ που πνίγουν σήμερα την κοινωνία μας.
Ήταν ο μηχανισμός που ευνούχισε τον Έλληνα (κυρίως το νέο) από την (πατροπαράδοτη και άκρως επιτυχημένη διεθνώς) επιχειρηματικότητα, καθιστώντας τον κηφήνα και λάτρη της αργομισθίας.
Αυτά και μόνο, για να μην αναφερθούν και άλλα πολλά, σκιαγραφούν ένα μηχανισμό που αντί να προσφέρει στους εργαζόμενους , δηλαδή σε όλη την κοινωνία, κάτι το ωφέλιμο, δημιούργησε βαθειές πληγές στο κορμί της και στο πνεύμα της, που δύσκολα θα επουλωθούν.

Απόδειξη και ομολογία του συνδικαλισμού για τον ρόλο του ως Ηρακλή του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος, αποτελεί η σημερινή κριτική στάση του απέναντι στο σύστημα αυτό, που με μία υπογραφή του, (αυτή του «μνημονίου») γκρέμισε όλες τις δήθεν «κατακτήσεις» που έσειαν πανηγυρικά πάνω από τα κεφάλια τους, ως αδιαφιλονίκητα «κεκτημένα» οι εργατοπατέρες.
Αν δεν ήταν τσιράκια του συστήματος αυτού, θα είχαν βγεί στους δρόμους, όχι φωνάζοντας, παραπειστικά και αποπροσανατολιστικά συνθήματα, εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων που αυτό προβλέπει, αλλά θα φώναζαν εναντίον αυτών έφεραν το Μηνημόνιο.

Αυτών που επί 25 χρόνια δημιουργούσαν όλες τις προϋποθέσεις να χάσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία στον, πλέον ζωτικό Ελληνικό χώρο, αυτόν της Εθνικής Οικονομίας μας.
Δηλαδή θα φώναζαν εναντίον του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που είναι ο μόνος υπεύθυνος για την άλωση της Ελληνικής κοινωνίας από αλλοεθνείς.


Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί κάποια αυτοτελή ύπαρξη, που ήρθε απρόσκλητη, απαίτησε και παρέλαβε την διαχείριση της Ελληνικής Οικονομίας.

Το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα και επιλογή του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι και ο συνδικαλισμός.

Εκείνο, όμως, που είναι απαράδεκτο, είναι η απόπειρα συνέχισης της κοροϊδίας των εργαζομένων, από την ηγεσία των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ κλπ. Διότι αυτό γίνεται, όταν διαμαρτύρονται εναντίον του Μνημονίου.

Εναντίον του Μνημονίου φωνάζουν μόνον όσοι είναι ένοχοι της ύπαρξής του, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ.

Και είναι φυσικό και επόμενο. Διότι, μόνον έτσι μπορούν να θολώσουν τα νερά της πραγματικότητας, που είναι ανελέητη, καθώς επιτάσσει την πλήρη εξυγίανση του πολιτικού σκηνικού του παρόντος και του μέλλοντος από δήθεν πατριώτες, δήθεν ικανούς και δήθεν λαοπρόβλητους ηγέτες, μαζί με τα τσιράκια τους.

Τα κοστούμια τους σχιστήκανε, τα γαλόνια τους ξηλωθήκανε και φάνηκε η απύθμενη ανεπάρκειά τους.
Η αποκάλυψη είναι σε θέα όλης της Ελληνικής κοινωνίας.

Μόνο οι κομματικά αποβλακωμένοι δεν τη βλέπουν.

Ο εχθρός του λαού

Μια απορία, που τριγυρνά στο μυαλό μου (και χιλιάδων άλλων συμπολιτών μου, υποθέτω) τα τελευταία χρόνια, έγινε βασανιστικά αφόρητη, μετά την παράδοση της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Χώρας μας, σε αλλοεθνείς (ΔΝΤ & Σία).

Μιλάμε, δηλαδή, για την εκχώρηση ότι πολυτιμότερου έχει η πατρίδα του κάθε ανθρώπου, σε κάθε μέρος του κόσμου, της ελευθερίας να αποφασίζει αυτός για τον τρόπο διαχείρισης των οικονομικών του πόρων.

Η παράδοση αυτή δεν συντελέσθηκε με την υπογραφή του «Μνημονίου», αλλά προετοιμάζονταν (εν αγνοία τους, θέλω να πιστεύω) καθ’ όλο το διάστημα της «μεταπολίτευσης», με πρωταγωνιστές της προετοιμασίας αυτής τα δύο «κόμματα εξουσίας» και κομπάρσους τα άλλα.

Και η καταστροφική αυτή πορεία, δεν ήταν κρυφή. Φαινότανε. Τη έβλεπαν καθαρά όσοι δεν ήθελαν να έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους κλειστά στα σημεία, στα σημάδια και στα........ ντοκουμέντα. Και φωνάζαμε (γιατί κι εγώ ήμουν ένας απ’ αυτούς) σε «ώτα μη ακουόντων».

Αυτή είναι και η απορία μου:

* Τι και ποιος φταίει που, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν «βλέπει» την πραγματικότητα;

 

* Τι και ποιος φταίει που, η ψεύτικη εικόνα μίας «δοτής πραγματικότητας», σκεπάζει και εξαφανίζει την πραγματική;

 

* Τι και ποιος φταίει που, τα αντανακλαστικά μίας ελεύθερης κοινωνίας, απέναντι στον κίνδυνο απώλειας της ελευθερίας της, έχουν ναρκωθεί, και δεν την ξυπνούν από το κώμα της αδράνειάς της;

 

* Τι και ποιος φταίει που, «έναντι πινακίου φακής» εκχωρούμε (εμείς οι πολίτες) το δικαίωμα της κυριαρχίας της ζωής μας, σε ανθρώπους και μηχανισμούς (κόμματα) αποδεδειγμένα ανάξιους αυτής της εμπιστοσύνης μας;

 

* Τι και ποιος φταίει που, οι ένοχοι αυτής της εγκληματικής Εθνικής απώλειας, όχι μόνο δεν βρίσκονται στη φυλακή ή, τουλάχιστον, δεν είναι καθισμένοι στο σκαμνί του υπόδικου αυτού του μέγιστου πολιτικού κακουργήματος, αλλά συνεχίζουν να μας κυβερνούν, και να διεκδικούν τη συναίνεσή μας, μέσα από εκλογές;

 

* Τι και ποιος φταίει που, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες (εκλογές) ετοιμάζονται να νομιμοποιήσουν το έγκλημά τους και (πιθανότατα) να το διευρύνουν;

Με άλλα λόγια, ποιος είναι και που βρίσκεται ο εχθρός του λαού που ευθύνεται για όλα αυτά και δεν τον αφήνει να προοδεύσει;

* Μήπως είναι η ελλιπής Παιδεία, που δεν διδάσκει στο παιδί τι είναι, πώς κατακτάται και πώς συντηρείται η Δημοκρατία, παρά μόνο τού μαθαίνει το πώς θα κάνει καλά το επάγγελμα που θα διαλέξει, ώστε να βγάζει περισσότερα χρήματα;

 

* Μήπως είναι η προπαγάνδα της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας της κατανάλωσης, που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) προωθούν και διαφημίζουν εξαντλητικά, αφού αυτή (η διαφήμισή της) αποτελεί και τη μόνη πηγή εσόδων τους;

 

* Μήπως είναι ο νέος τρόπος ζωής που έχει επιβληθεί από το νέο κοινωνικό μοντέλο (του καταναλωτισμού) που δεν αφήνει στον πολίτη χρόνο σκέψης έξω από το καθημερινό κυνήγι των εσόδων του, που όσο πάει και αγριεύει;

 

* Μήπως είναι η Ελληνική «πολιτική παραταξιακή παθογένεια» , απότοκος του εμφυλίου, που δεν αφήνει να δεί ο καθ΄ένας καθαρή την εικόνα της πραγματικότητας, αλλά και πεισματικά δεν θέλει να βγάλει τις πολιτικές παρωπίδες του που, εν γνώσει του, φορά;

 

* Μήπως είναι η εμπέδωση της αντίληψης (που την έχει επιβάλλει η άρχουσα τάξη) ότι ο πολίτης είναι εξαιρετικά αδύναμος να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων;

 

* Ή μήπως είναι η εμπέδωση της αντίληψης ότι φταίει η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, που είναι τεμπέλης, καλοπερασάκιας, αρπακόλας, εκ γεννετής και εκ πεποιθήσεως λαμόγιο, κουτοπόνηρος και καταφερτζής;

Πολλά άλλα «μήπως», θα μπορούσαν να αραδιαστούν για να περιγράψουν τις φανερές αιτίες της κακοδαιμονίας της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας και άλλα τόσα για τις αόρατες και βαθύτερες.

Όλα όμως, δείχνουν στην ίδια κατεύθυνση. Στη διαχρονική ηγεσία της και τις επιλογές της.

Όμως, σε μία δημοκρατική κοινωνία, ο τελευταίος υπεύθυνος είναι ο λαός.

Ακόμη κι αν παραδεχτούμε (την πραγματικότητα) ότι η Δημοκρατία μας, τα τελευταία χρόνια έχει διολισθήσει σε μία οικογενειοκρατούμενη ολιγαρχία, πολιτική και οικονομική που δρά υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας αποκλειστικά προς «ίδιον όφελός» της, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία, ελαφρυντικό και, τελικά, μετάθεση της ευθύνης όλων μας προς κάτι (το πολιτικό σύστημα μας) που εξαρτάται από εμάς, όσο φέρουμε τον τίτλο της «Δημοκρατίας».

Άρα: Ο εχθρός του (Ελληνικού) λαού, είναι ο κακός εαυτός του.

Αυτός είναι που εξουσιοδότησε «εν λευκώ» τους επαγγελματίες της ποδηγέτησής του, να παίξουν στην πλάτη του το ολέθριο παιχνίδι της εξάρτησης, της πατρωνίας και της κομματοκρατίας , με αποτέλεσμα την εκκωφαντική και δραματική πτώχευση του Ελληνικού κράτους.

Μία πτώχευση, που δεν ομολογείται (λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης) από τους διεθνείς πολιτικούς συμπαίκτες, ώστε να αποτρέψουν την επανάληψη μίας νέας «δίκης στου Γουδή», με θύμα το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπα που το απαρτίζουν.

Με το «μνημόνιο», εξαγοράσθηκε λίγος χρόνος, ώστε οι ένοχοι να διαχειριστούν την «επόμενη μέρα» του πολιτικού εγκλήματός τους για «να πέσουν , όσο γίνεται, στα μαλακά».

Ένα πρώτο «μαξιλάρι» αυτής της πτώσης, αποτελούν οι επικείμενες εκλογές των ΟΤΑ του «Καλλικράτη».

Όποιος ψηφίσει Συνδυασμό εξαρτώμενο ή υποστηριζόμενο από οποιοδήποτε κόμμα του Κοινοβουλίου, προσφέρει αυτό το μαξιλάρι.

Ας το σκεφθεί καλά.

Ίσως μένουν λίγα ακόμη δευτερόλεπτα του ιστορικού χρόνου, για να αντιδράσουμε κατάλληλα και να ανατρέψουμε την πορεία προς το τίποτε, στην οποία η κοινωνία μας είναι μεθοδικά δρομολογημένη.

Οι επόμενες γενικές εκλογές, σε τρία (άνευ απροόπτου) χρόνια, πρέπει να αποτελέσουν το «ραντεβού με την ιστορία», κατά το οποίο θα πρέπει να ρίξουμε στον ιστορικό Καιάδα όλο το πολιτικό εξάμβλωμα και την πολιτική σαβούρα που κρατά στο τέλμα, την πρόοδο της Ελληνικής κοινωνίας.

Αν δεν συμβεί αυτό, φοβάμαι πως τότε θα έχει χαθεί και η δυνατότητα, κάποιοι να πούνε: « η καταστροφική αυτή πορεία, δεν ήταν κρυφή. Φαινότανε. Τη έβλεπαν καθαρά όσοι δεν ήθελαν να έχουν τα μάτια τους 

Αίτημα προς τον Μίκη Θεοδωράκη

του Όθωνα Ιακωβίδη

 

Μεγάλε μας Μίκη,
Μετά το έμμετρο αυτό προσκλητήριο, (που ξεπήδησε αυθόρμητα από ψυχής), επέτρεψέ μου να υποβάλλω ένα αίτημα των Ελλήνων που συμμερίζονται τις δικές σου σκέψεις. Αυτές που διατυπώνεις πρόσφατα, μετά την άλωση της Εθνικής Ανεξαρτησίας στον πλέον στρατηγικό ζωτικό χώρο της πατρίδας, αυτόν της Εθνικής Οικονομίας μας.
Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εκτενώς στο μέγεθος της καταστροφικής πρακτικής που ασκήθηκε από όλα τα κόμματα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος (όχι, βέβαια, στον ίδιο βαθμό) για να φθάσουμε στην οικονομική πτώχευση και στην κοινωνική τελμάτωση που ζούμε στις μέρες μας.
Τα είπες όλα, με τη λέξη «κατοχή».
Αυτό, όμως, που έχει αυτή τη στιγμή αξία, δεν είναι η περιγραφή της αιχμαλωσίας μας και η αποκάλυψη των ενόχων. Αυτά, πρέπει να ακολουθήσουν το πρωτεύον.
Αυτό που έχει αυτή τη στιγμή αξία, είναι η επανάκτηση της παραδομένης Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, και του χαμένου τμήματος της  Ελευθερίας μας στη διαχείριση του Εθνικού πλούτου μας (παρόντος και μέλλοντος), που παραδόθηκε με αντάλλαγμα τη σωτηρία του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος.
Για την επανάκτηση αυτή, χρειάζεται μία μόνο προϋπόθεση: Η λαϊκή απαίτηση γι’ αυτό.
Αυτή υπάρχει. Το δείχνουν όλες οι έγκυρες δημοσκοπήσεις.
Λείπει, όμως, η έκφρασή της μέσα από μία πολιτική δύναμη. Μία ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ που, αρχικά θα συσπειρώσει και μετά θα εκτινάξει αυτή την (υπάρχουσα) τεράστια δύναμη,  ώστε να κατακτήσει δύο τινα:

• Την επανάκτηση της χαμένης Ελευθερίας μας στη διαχείριση του Εθνικού πλούτου μας.
• Την «εκ βάθρων» αναδιαμόρφωση της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, ώστε να μην επιτρέψει ξανά τα φαινόμενα….       οικογενειοκρατούμενης ολιγαρχίας (πολιτικής και οικονομικής) να φαλκιδεύσουν τη δημοκρατική λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την πτώχευση του κράτους και τη δυστυχία της κοινωνίας μας.

Εννοείται ότι σε αυτή τη νέα πολιτική δύναμη, δεν έχει θέση κανένα πρόσωπο και μηχανισμός του καθεστώτος διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Στο σημείο αυτό καλείσαι (από το συντριπτικό ποσοστό του 80% της Ελληνικής κοινωνίας που αποδοκιμάζει το καθεστώς πολιτικό σύστημα) να βοηθήσεις.
Είσαι ο μόνος που μπορεί να το κάνει, δηλαδή να καλέσει τα κατάλληλα πρόσωπα για να συμπράξουν στη δημιουργία της απαιτούμενης (από τη συγκυρία) ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ.
Και είσαι ο μόνος, διότι, πέρα από τη γνώση προσώπων και πραγμάτων, διαθέτεις, μόνο εσύ, όλες τις προϋποθέσεις γι’ αυτή την αποστολή: το αδιαμφισβήτητο Δημοκρατικό φρόνημα, το πελώριο πατριωτικό ανάστημα, την αναντίρρητη αποδοχή της αποδεδειγμένης πολιτικής ανιδιοτέλειας.
Στα μαύρα χρόνια της αστυνομοκρατίας και της χούντας,  ενσάρκωσες τον εθνικό “μαγικό αυλητή”, που κράτησε όρθια την Ελληνική καρδιά και ψυχή.
Η μοίρα σου το φέρνει έτσι, και σου προσφέρεται η δυνατότητα, πριν πας στο ραντεβού σου με τους άλλους μεγάλους μας, να δώσεις ένα «φιλί ζωής» στο μεγάλο σου έρωτα, τη Δημοκρατική Ελευθερία, δηλαδή την Ελλάδα.
Είσαι πολύ τυχερός, γιατί τέτοιο φιλί σε αυτή τη Θεία ύπαρξη, πολύ λίγοι θνητοί μπορεί να έχουν γευτεί.
Εμείς, που απλώς θα το δούμε, θα είμαστε εξ ίσου τυχεροί γιατί θα βιώσουμε, στο εγγύς μέλλον,  τη νέα, ανανεωμένη και καλύτερη ζωή, προοπτική και μέλλον, που αυτό το φιλί θα δώσει στην πατρίδα.
Όθων Ιακωβίδης
Υ/Γ: Όποιος έχει πρόσβαση στο μεγάλο  Μίκη, παρακαλείται να του μεταφέρει το παραπάνω μήνυμα.