Ο χαμαιλέων είναι ένα εκπληκτικό ζώο, που οφείλει τη μακραίωνη επιβίωσή του στην απαράμιλλη ικανότητά του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον, ώστε οι εχθροίτου (και τα θύματα του) να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή του.
Παρακολουθώντας τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων, ακούει κανείς την ίδια, στερεότυπη πλέον, πρόταση: «το πολιτικό σύστημα της χώρας, χρειάζεται αλλαγή».
Δηλαδή, αυτοί οι ίδιοι, που απαρτίζουν και ηγούνται του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που (όπως παραδέχονται οι ίδιοι) οδήγησε τη χώρα στην άνευ όρων παράδοση του πλέον στρατηγικού χώρου της, αυτού της οικονομίας της, σε τρίτους (αλλοεθνείς), αλλάζουν χρώμα και φεύγουν από τη θέση του κατηγορούμενου και μπαίνουν αυτόματα στη θέση του κατήγορου!
Αυτή η χαμαιλεόντειος προσαρμογή τους, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο, άξιο βαθύτερης παρατήρησης.
Με αυτή τη σκέψη, ακούσαμε εμβρόντητοι τον πρωθυπουργό μας, σε συνέντευξή του (στο «αλ τζαζίρα») να δηλώνει ανερυθρίαστος ότι είναι «μαζί» με τους διαδηλωτές που, συγκεντρωμένοι έξω από τη βουλή, απαιτούσαν «εν χορώ», «να καεί το μπουρδ…, η βουλή».
Η προσαρμογή του αυτή, στο φλεγόμενο πολιτικό περιβάλλον που απαιτεί «την κεφαλή του πολιτικού συστήματος επί πίνακι», είναι εξ ίσου εκπληκτική με την, προ ημερών, άλλη προσαρμογή των σοσιαλιστικών χρωμάτων του στα κελεύσματα του «διεθνούς νομισματικού ταμείου» (ΔΝΤ), όταν -για λογαριασμό του, αλλά και σύσσωμου του κυβερνώντος «πανελληνίου σοσιαλιστικού (sic) κινήματος» (ΠΑΣΟΚ) απεκδύθηκε του σοσιαλισμού και, σε μία στιγμή, ενδύθηκε τη στολή της θυσιαζόμενης Ιφιγένειας, προκειμένου να φυσήξει ο «ούριος άνεμος» του αχαλίνωτου φιλελευθερισμού.
Ορφάνεψε έτσι, βέβαια, το κόμμα του από το κύριο χαρακτηριστικό του (τον σοσιαλισμό), αλλά το διατήρησε στην κυβερνητική εξουσία και τον εαυτό του στην πρωθυπουργία (που είναι -όπως αποδεικνύεται ακόμη μία φορά- και το πραγματικό ζητούμενο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος).
Τον κ. Γ. Παπανδρέου, ανταγωνίζονται επάξια και όλοι οι άλλοι λαϊκοί ηγέτες. Ο κ. Σαμαράς, (μετά τη μεταμόρφωσή του από εχθρό της ΝΔ σε… ηγέτη της) προκειμένου να «μην τον φάει το σκοτάδι» ψήφισε στη βουλή «όχι» στη συνθηκολόγηση με το ΔΝΤ & Σία, ενδυόμενος τη λεοντή του απελπισμένου από την αιχμαλωσία του λαού, και απεκδυόμενος τη φυσιολογική «ιδεολογία» της ΝΔ .
Το ΚΚΕ, έχει βγει από τη συνομοταξία των χαμαιλεόντων, μετά την τελευταία (και μοιραία) μεταμόρφωση του διεθνούς «κομμουνισμού» της παχιάς κομματικής νομενκλατούρας, σε παράταξη των στερημένων πολιτών. Αυτή του η αδυναμία προσαρμοστικών μεταμορφώσεων, σε συνδυασμό με την επιμονή του να κυνηγά μύγες στο ψεκασμένο με εντομοκτόνα δάσος, το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, θα έλεγα, σε μαρασμό και εξαφάνιση.
Ο «συνασπισμός», πάσχοντας, εκ γενετής, από μία εσωτερική αδυναμία αφομοίωσης της (πολιτικής) τροφής του, καθυστερεί στις απαιτούμενες (κάθε φορά) προσαρμογές στο εναλλασσόμενο περιβάλλον, με αποτέλεσμα εντελώς αντίθετο με το επιδιωκόμενο. Έτσι, γίνεται εύκολο θύμα των άλλων θηρίων του δάσους, γεγονός που δικαιολογεί την διάχυτη απαισιοδοξία για το μέλλον της ύπαρξής του.
Ο «λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός» (ΛΑΟΣ), καινουργιοφερμένος στο δάσος, δείχνει πολύ καλά χαρακτηριστικά αλλαγών και μεταφορτώσεων. Φαίνεται ότι θα ζήσει, εκτός κι αν καεί ολόκληρο το δάσος της κομματοκρατίας, μέσα στο οποίο ζούνε όλοι αυτοί οι χαμαιλέοντες, πράγμα που φαίνεται πολύ πιθανό και σύντομο.
Οι χαμαιλέοντες είναι αξιοθαύμαστα ζώα και κάνουν πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους. Το πρόβλημα δεν είναι αυτοί.
Το πρόβλημα είμαστε εμείς, η τροφή τους.
Θα συνεχίσουμε να μη βλέπουμε τις μεταμορφώσεις τους και τις ορέξεις τους;
Όσο εμείς συνεχίζουμε να μη καταλαβαίνουμε, τόσο αυτοί θα ζούνε εις βάρος μας.
