2010: Η χρονιά των μεγάλων αποκαλύψεων

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Μέσα στο παγκόσμιο «χαμηλό βαρομετρικό» που παγώνει όλο τον «Δυτικό κόσμο» από την οκονομική ύφεση που προκάλεσε το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας μεγατόνων (που έγινε το 2008), το ωστικό κύμα της έφτασε στη δική μας χώρα στο τέλος του 2009. Το 2010 καταλάβαμε πολύ καλά το νόημα πολλών εννοιών και λέξεων που μασούσαμε παπαγαλιστί, τα τελευταία χρόνια..Αποκαλύφθηκε ότι ο επωνομαζόμενος «νεοφιλελευθερισμός», που διαφημίστηκε σαν ο «χρυσός κανόνας» της οικονομικής προόδου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την τρόμπα που φούσκωνε τη φούσκα του «καπιταλισμού».


Ένας καπιταλισμός, που αποκαλύφθηκε, με την κατάρρευση .... των χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων και την πληρωμή των ζημιών αυτών από την κοινωνία, (με χρέωση του κάθε πολίτη και όχι από άλλους καπιταλιστές), ότι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, μία παγκόσμια φενάκη, στα χέρια των χονδρεμπόρων της λαϊκής εντολής, (κυβερνητικά κόμματα των «κοινοβουλευτικών δημοκρατιών») ώστε να μοιράζουν τον κοινωνικό πλούτο στους κομματικούς «ημετέρους» και αφεντικά, σαν “dealer” σημαδεμένης τράπουλας, με ανυποψίαστο θύμα τον εκ γεννετής εξαπατημένο πολίτη.

Η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη «οικονομική παγκοσμιοποίηση», στο πλοίο της οποίας ναυτολογηθήκαμε άρον-άρον κι εμείς (η Ελληνική κοινωνία) ως μούτσοι και θαλαμηπόλοι, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το όχημα διευκόλυνσης της συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου στα λίγα χέρια της «Διεθνούς του χρήματος», δηλαδή της «Διεθνούς της Εξουσίας».

Αν σε αυτές τις πρόσφατες σεισμικές αποκαλύψεις, προσθέσουμε και τις αμέσως προηγούμενες:
την αποκάλυψη του κομμουνισμού ως πρόφαση συγκέντρωσης του πλούτου και της Εξουσίας σε μία άλλη Ολιγαρχία (την μονοκομματική νομενκλατούρα) την αποκάλυψη της αδυναμίας του σοσιαλισμού να ανθίσει στο τοξικό περιβάλλον της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» (ελεγχόμενης από συστάσεώς της,από την «Ολιγαρχία της Εξουσίας»), οδηγούμαστε σε μία άλλη αποκάλυψη, εξαιρετικά σημαντική, αν την αντιληφθούμε και την πάρουμε σαν τροχιοδεικτική βολή σκόπευσης μίας καλύτερης κοινωνίας του μέλλοντος.

Η αποκάλυψη αυτή, μετά την απογραφή όλων των προηγουμένων, έγκειται στη διαπίστωση ότι, η μόνη σταθερά που δείχνει το πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από το κακό στο καλό, από την κοινωνική αδικία στην κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ο φάρος της «ανόθευτης Δημοκρατίας».
Για να μη κάνουμε διάλεξη για τον όρο «ανόθευτη», αναφέρεται μόνον η σοφή τοποθέτηση επί του θέματος, του Μέγα Αριστοτέλη, που (παραφράζοντάς τον) έλεγε : «Η εκλογή αντιπροσώπων του λαού, νοθεύει τη Δημοκρατία. Αυτή, παραμένει ανόθευτη και δυνατή, μόνο με την κλήρωση των εκπροσώπων του λαού, στα κέντρα λήψης αποφάσεων».

Ερχόμενοι, λοιπόν, στον σημερινό Ελληνικό μικρόκοσμο, μέσα στο 2010, αποκαλύφθηκε και διαπιστώσαμε ότι η λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας, έχει εκθρέψει μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά θρασύτατου δυνάστη, που νοιάζεται μόνο για το δικό του συμφέρον, έστω και αν αυτό είναι εγκληματικά εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό αποδείχθηκε από την πτωχευτική υπερχρέωση του κράτους και την παράδοση του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας.

Εμείς, σαν Έλληνες, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά από τους άλλους, στις πηγές της Δημοκρατίας και, ίσως, άθελά μας, εξ αιτίας αυτής της στενής μας συγγένειας με αυτή την κόρη του Ελληνικού πνεύματος, να βρισκόμαστε πάλι στην πρωτοπορία μίας νέας νίκης που πρέπει να κάνουν οι κοινωνίες εναντίον του δυνάστη τους.

Η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας με την διοχέτευση μίας μεγάλης δόσης αμεσότητας της λαϊκής θέλησης στο κέντρο λήψης αποφάσεων, είναι αναντίρρητα (και αποδεδειγμένα, πλέον) ιστορική ανάγκη, για την ίδια την ύπαρξη της Ελληνικής κοινωνίας, στο άμεσο μέλλον. Η τρέχουσα συγκυρία, επιβάλλει την επείγουσα εφαρμογή αυτής της αναζωογόνησης, στην κοινωνία μας.

Δεν μπορούμε να συντηρούμε, πλέον, μία καταστρεπτική κατάσταση. Η σωστή «δοσολογία» αυτής της καίριας ανατροπής στην τρέχουσα λειτουργία της «κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», μπορεί να αποτελέσει το πρότυπο που θα υιοθετηθεί, αμέσως μετά, από τις κοινωνίες άλλων κρατών της Δύσης, που όλες τους υποφέρουν, λιγώτερο ή περισσότερο, από τα ίδια συμπτώματα, που προαναφέρθηκαν.
Οι μεγάλες αποκαλύψεις φέρνουν μεγάλες ανατροπές και καταρρεύσεις, που χρειάζονται, μεγάλης έκτασης και βάθους, ανοικοδομήσεις.

Στην Ανατολή αυτής της ανοικοδόμησης, ανέτειλε, ήδη, το άστρο του Μίκη Θεοδωράκη (και της ¨ΣΠΙΘΑΣ»» του). Στην τελευταία δημοσκόπηση της «KAΠΑ RESEARCH” με σκοπό τής δημοσκόπησης την «Ερευνα κοινής γνώμης σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις», που δημοσιεύεται σήμερα στο ΒΗΜΑ, στην ερώτηση «ποιος είναι ο σημαντικότερος Έλληνας με βάση τα έργα και την προσφορά του το 2010;» ο (αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, ως προς τις πολιτικές του απόψεις) Μίκης Θεοδωράκης, φιγουράρει στη δεύτερη θέση, μακράν πάνω από τον τρίτο (που είναι ο Κάρολος Παπούλιας) και λίγο κάτω από τον καθημερινά και ανηλεώς διαφημιζόμενο Πρωθυπουργό Γ.Α.Παπανδρέου. 

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται μόλις στην Πέμπτη θέση και οι άλλοι «πολιτικοί αρχηγοί» είναι εξαφανισμένοι. Τα φαινόμενα δείχνουν ότι η ανοικοδόμηση της διαλυμένης πατρίδας και η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας, βρίσκεται σε καλό δρόμο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΟΟΔΟ

ΠΗΓΗ: http://neakeratsiniou.blogspot.com/2011/01/2010-2011.html#ixzz5tvE05H79

ΓΑΠ : «Δεν θα γίνω όμηρος»

Όθων Ιακωβίδης

24 Δεκ. 2010

Ο μέγας όμηρος, που έχει θέσει σε ομηρία ολόκληρη την Ελληνική κυβέρνηση (καθιστώντας την «κυβέρνηση ανδρείκελων») και ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, (αφαιρώντας της την εθνική κυριαρχία της και καθιστώντας την πολυεπίπεδα φτωχειά), έκανε τη δήλωση: «Δεν θα γίνω όμηρος» !!!

Αυτό είπε, προς τους άμοιρους βουλευτές του, αμέσως μετά την ψήφιση τού προϋπολογισμού, κατά την οποία, για ακόμη μία φορά, οι όμηροι της «κομματικής πειθαρχίας», απετάχθησαν μεν, τον Σατανά, τοποθέτησαν δε, τα κούτσουρα στην πυρά της ανθρωποθυσίας, στην οποία αυτοί οι ίδιοι έχουν καταδικάσει την Ελληνική κοινωνία.

Ένας-δυό δεν άντεξαν αυτή την πράξη και αποχώρησαν. 
Η αποχώρησή τους, όμως, πλήττει την «κομματική πειθαρχία» και αυτό είναι ασυγχώρητο για το κόμμα.
 Ο αρχηγός πρέπει να λάβει τα μέτρα του. Τι κι αν η «κομματική πειθαρχία» είναι άκρως αντισυνταγματική νοοτροπία και πρακτική, αφού το Σύνταγμα (στην τήρηση του οποίου ορκίζονται με πανηγυρικές τελετουργίες, όλοι αυτοί) ρητά προβλέπει (στο άρθρο 60) το «απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφου, του βουλευτή, κατά συνείδηση», ενώ πουθενά δεν αναφέρεται κάποια, έστω και υπόνοια υποχρέωσης τήρησης «κομματικής πειθαρχίας», δεδομένου ότι και το κόμμα, ως λειτουργικός θεσμός του πολιτεύματος, δεν υφίσταται σε καμία διάταξη του Συντάγματος !!! 
(Η μόνη αναφορά του κόμματος, στο Σύνταγμά μας, είναι στο άρθρο 29, παρ. 1, που λέει « Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα, μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα»… ). 
 

Τώρα, το πώς αυτός ο «θεσμός» (που δεν είναι), έχει καταφέρει να αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας στην ιεραρχία της δημοκρατίας μας και να έχει απορροφήσει και να μονοπωλεί και τις τρείς Εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) που το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ότι πρέπει να είναι μεταξύ τους ανεξάρτητες, είναι μία άλλη, μεγάλη κουβέντα. 
 

Εκείνο που ξέρουμε πολύ καλά, διότι το βλέπουμε, είναι ότι το κόμμα συνθέτει την Κυβέρνηση η οποία είναι «σάρξ εκ της σαρκός» της κομματικής πλειοψηφίας της Βουλής και η οποία (κυβέρνηση) διοικεί και την Δικαιοσύνη. 

Δηλαδή, οι τρείς εξουσίες της «Δημοκρατίας» μας, είναι δύο, η εξής μία: το κόμμα.

Θα ήταν για πολύ γέλιο, αν δεν ήταν ΤΡΑΓΙΚΟ. 
 

Αφήσαμε τη Δημοκρατία μας να διολισθήσει σιγά-σιγά και να έχει καταλήξει να αποτελεί τον μανδύα και το πρόσχημα μίας οικογενειοκρατούμενης Ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής, που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, με τα ονόματά της.

Αυτή είναι το πρόβλημά μας, αυτή είναι η αιτία της πτώχευσής μας. 

Το ξεδόντιασμα αυτής πρέπει, λοιπόν, να είναι ο στόχος μας.

Αν δεν εξυγιανθεί η Δημοκρατία μας, δεν μπορεί να εξυγιανθεί η Οικονομία μας, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η κοινωνία μας.

Αυτής της μεταμφιεσμένης σε Δημοκρατία, Ολιγαρχίας, είμαστε όλοι όμηροι.

Η μόνη ελπίδα να βγούμε από την ομηρία μας αυτή, είναι να το καταλάβουμε και ο καθ’ ένας, να πεί στον εαυτό του: «Δεν θα γίνω όμηρος».

Η «ΣΠΙΘΑ» του Μίκη Θεοδωράκη, είναι «κίνημα Ανεξάρτητων πολιτών», δηλαδή πολιτών που θέλουν να απελευθερωθούν από την ομηρία τους αυτή.

Οι πόρτες είναι ανοιχτές και μας/σας περιμένει.

Το στριπ-τΙζ του προϋπολογισμού και οι μωρές παρθένες

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Η εικόνα της Βουλής των Ελλήνων κατά την χθεσινή ψήφιση του Προϋπολογισμού του 2011, ήταν κάτι το εξαιρετικά σουρεαλιστικό.
Ο πολιτικός διάλογος, κάτω από το τραγικό (που περιέχεται στη τρέχουσα κατάσταση της κοινωνίας) είχε κάτι το εξαιρετικά φαιδρό, που σε κάποιες περιπτώσεις έφθανε ως το γελοίο.

Ας δούμε μαζί κάποιες σκηνές του έργου (που θα μπορούσε, στο μέλλον, με μία εμπνευσμένη σκηνοθεσία, να αποτελέσει σουρεαλιστικό αριστούργημα για τους σινεφίλ).

1. Το «Σοσιαλιστικό»(;) κόμμα,(ο αρχηγός του οποίου είναι και Πρόεδρος της «Διεθνούς Σοσιαλιστικής» και ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να διαδώσει παντού σ’ όλη την υφήλιο τα αγαθά του Σοσιαλισμού), ψήφισε τον πιό νεοφιλελεύθερο προϋπολογισμό, που μπροστά του οι προϋπολογισμοί της Δεξιάς που εμφανίσθηκαν στην Ελληνική Βουλή, από το απώτατο ως το πρόσφατο παρελθόν, φαντάζουν ως κομμουνιστικής εμπνέυσεως και περιεχομένου!! ( Μέσα από αυτά τα γεγονότα, αναρωτιέται κανείς, τι άλλο πρέπει να κάνει ο ΓΑΠ για να εκλεγεί ή να ανακηρυχθεί Πρόεδρος της Γαλαξιακής Σοσιαλιστικής….)
2. Ο Σαμαράς, ζηλεύοντας τη δόξα του Λαζόπουλου, έβγαλε πολύ γέλιο με την ατάκα του: «Δεν θα γίνουμε συνένοχοι της χρεωκοπίας», όταν και οι τυφλοί έχουν δεί και οι κουφοί έχουν ακούσει πως το κόμμα του έχει τη μισή (τουλάχιστον) ευθύνη της φτώχειας μας, η οποία δεν είναι προϊόν του τελευταίου χρόνου ή της τελευταίας 5ετίας, αλλά αποτελεί προϊόν σύσσωμης της κομματικής νοοτροπίας και πρακτικής των τελευταίων 30 χρόνων. Ακούγοντας τον Σαμαρά να λέει αυτά, είδαμε μπροστά μας τον Παλαιοκώστα, (ποζάροντας μπροστά στο ελικόπτερο με το οποίο δραπέτευσε), να λέει στο Δικαστήριο: « - Έ, όχι κύριε Πρόεδρε, να με κατηγορείται και για δραπέτη», «Το ελικόπτερο πετούσε κοντά στις φυλακές και βρέθηκα κι εγώ μέσα»….
3. Ο Καρατζαφέρης, που ψήφισε υπέρ της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας, επετέθηκε λάβρος στην κυβέρνηση για την πιστή τήρηση των όρων της παράδοσης αυτής, τους οποίους ο ίδιος έχει υπογράψει φαρδειά-πλατειά σε κάθε σελίδα τού Μνημονίου. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.
4. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επιχείρησε να σώσει (όσο μπορούσε) τα προσχήματα, λέγοντας ευρηματικά ότι «η κυβέρνηση είναι εθνικής ανάγκης και όχι κυβέρνηση της πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ», αλλά δεν έπεισε, καθώς δεν είπε ποιος την ορίζει και τη νομιμοποιεί σαν τέτοια. Φαίνεται πως ξέχασε ότι η κυβέρνηση αυτή κάθισε στις καρέκλες της εξουσίας με την (κίβδηλη, όπως αποδείχθηκε) βεβαίωση του «λεφτά υπάρχουν» και την, ως εκ τούτου υπόσχεση αύξησης μισθών και συντάξεων, ως αντίπαλη πρόταση στο πάγωμα των μισθών και συντάξεων που έλεγε η ΝΔ. Και μόνο το γεγονός ότι παρέδωσε τον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο της πατρίδας μας, σε τρίτους, της στερεί το δικαίωμα να ελπίζει ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης». Τουναντίον, αυτή η πράξη της, την χαρακτηρίζει σαν «κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας». Χαρακτηρισμός που επιβεβαιώνεται κατά τον πλέον αναντίρρητο τρόπο, με την άσκηση ποινικής δίωξης που άσκησε χθές ο Εισαγγελέας Εφετών των Αθηνών, για εθνική προδοσία (!!!) εναντίον της κυβέρνησης και όσων υπέγραψαν το Μνημόνιο. Φαίνεται, επίσης πως ο Βαγγέλης ξέχασε πως στις πρόσφατες εκλογές, το κόμμα του έχασε κατά 1.200.000 ψήφους την δύναμη και ισχύ της εντολής διακυβέρνησης της χώρας και κυβερνά με ένα (πρωτοφανώς ελάχιστο) 19 % του εκλογικού σώματος, εφαρμόζοντας, όχι αύξηση, όχι πάγωμα, αλλά ανηλεή μείωση των μισθών και των συντάξεων. Τα δύο αυτά γεγονότα (και όχι εικασίες ή θεωρίες) δικαιολογούν όσους λέμε ότι η «Εθνική ανάγκη» δεν εξυπηρετείται από μία κυβέρνηση που έχει παραδώσει τη διαχείριση της Εθνικής Οικονομίας σε τρίτους, αλλά «Εθνική ανάγκη» είναι η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε μία νέα ηγεσία, στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχει κανένα από τα πρόσωπα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.
5. Το «κλού» ,όμως, της βραδυάς, ήταν η ψήφιση του προϋπολογισμού, από τους βουλευτές και τις βουλευτίνες του ΠΑΣΟΚ. Οι καϋμένοι και οι καϋμένες, αναγκάστηκαν να τον υπερψηφίσουν, παρ’ όλο που καταδίκασαν μετά βδελυγμίας το περιεχόμενο αυτού του τρισκατάρατου προϋπολογισμού, που έδρασε σαν αναγκαστικό στρίπ-τήζ της βουλευτικής ιδιότητάς τους, αποκαλύπτοντας την άχαρη γύμνια της άψυχης μαριονέτας. Έτσι, αφού έβγαλαν έναν πολύ ωραίο και πειστικό λόγο για την ανάγκη διατήρησης της παρθενίας, με κορυφαία του χορού των παρθένων, τη Βάσω, παρακολουθήσαμε όλοι (ως βιτσιόζοι οφθαλμολάγνοι) τον βιασμό των παρθένων που, αφού δήλωσαν στον βιαστή τους την απέχθειά τους γι’ αυτό που τους κάνει, σήκωσαν όσο πιο βολικά μπορούσαν, τα πόδια…

Ζήσαμε, λοιπόν, εικόνες ανείπωτου «μεγαλείου», με σέξ, βία και χρήμα, μοναδικές, ανεπανάληπτες, που μόνο στον πυθμένα της παρακμής μπορεί κάποιος να βρεί…

Μάτωσε χθές η Ολιγαρχία

Δεν ήταν επίθεση εναντίον του Χατζηδάκη αυτό που έγινε χθές, στην οδό Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Έλαχε στον άτυχο Χατζηδάκη, (που δεν είναι και από τους πλέον αντιπαθείς υπηρέτες της καταστροφής μας), να βρίσκεται την «λάθος ώρα» στο «λαθος μέρος» , ώστε να προσωποποιήσει το ένοχο της ξεφτίλας καθεστώς πολιτικό σύστημα και να δεχθεί το πρώτο ηχηρό σκαμπίλι που έδωσε  ο θυμός του λαού σ’ αυτό, ματώνοντας το πρόσωπό του.

Το μάτωμα του αρρωστημένου συστήματος στο πρόσωπο του Χατζηδάκη, ήταν μήνυμα και δείγμα για το τί πρόκειται να ακολουθήσει, καθώς το πολιτικό κατεστημένο δείχνει ότι δεν έχει αντιληφθεί την πραγματικότητα και ….την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα κάτω από την επιφάνειά τους, μετά την εξευτελιστική παράδοση της διαχείρισης της χώρας σε τρίτους, αλλοεθνείς, που σαν επακόλουθο έχει το άπλωμα του (υφασμένου από το ΔΝΤ & Σία) σάβανου της φτώχειας, επάνω σ’ όλη την Ελληνική κοινωνία .

Η (μία ακόμη) απόδειξη  ότι, σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα (από τα Αριστερά ως τα Δεξιά) δεν έχει αντιληφθεί την ρέουσα πραγματικότητα και συμπεριφέρεται «σα να μή τρέχει τίποτε», με την ίδια ακριβώς νοοτροπία και συμπεριφορά της καταστροφής, την ώρα που η κοινωνία βουλιάζει στην ξεφτυλισμένη φτώχεια,  είναι η εμμονή του στην απόκρυψη της μίας και μοναδικής Αλήθειας. 
Αυτής που δεν το συμφέρει να ακούγεται, αλλά που βοά πως αυτό (το καθεστώς πολιτικό σύστημα)είναι ο μόνος υπεύθυνος (και άρα, ένοχος) για την πτώχευση της χώρας και επιμένει να είναι και ο αδιαφιλονίκητος διαχειριστής της φτώχειας  που  αυτό έφερε.

Επίκαιρο παράδειγμα αυτής της αδυναμίας ειλικρίνιας, οι δηλώσεις καταδίκης  αυτής της πράξης λαϊκής διαμαρτυρίας, που το καθεστώς την εκλαμβάνει και την παρουσιάζει ότι είναι εναντίον του προσώπου του Χατζηδάκη, ενώ όλοι τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι έτσι.

Κανένας από τους πολίτες που επιτέθηκαν, δεν είχε κάτι προσωπικό μαζί του. Ούτε χρωστούσε λεφτά σε κάποιον απ ‘αυτούς, ούτε του είχε πειράξει τη γυναίκα ή την κόρη, ούτε είχε κάνει κάτι συγκεκριμένο εναντίον κάποιου συγκεκριμένου εξ αυτών.

Παρ’ όλ’ αυτά, βγαίνει σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, από την Παπαρήγα μέχρι τον Καρατζαφέρη και, με αφορμή το συγκεκριμένο επεισόδιο, καταδικάζουν την «πράξη βίας» εναντίον του Χατζηδάκη, αντί να δεχθούν το σκαμπίλι (που έπεσε στα μούτρα του καθ’ ενός τους) με ταπεινοφροσύνη και να ζητήσουν συγνώμη για τη μεγάλη απάτη που έστησαν, εδώ και 35 χρόνια, ζώντας μέσα στη χλιδή της Εξουσίας, με δανεικά που πήρανε χωρίς να τα ζητήσουν, από τον Ελληνικό λαό, διά χειρός των αγοραστών των ομολόγων του Δημόσιου Χρέους.

Και, μη τολμήσει να βγεί κάποιος από αυτούς τους κυρίους ή τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους και να πεί ότι στο πρόσωπο του Χατζηδάκη χτυπήθηκε η Δημοκρατία, διότι θα επαληθεύσει και με άλλο παράδειγμα ότι το καθεστώς δεν έχει αντιληφθεί την ρέουσα πραγματικότητα, που φωνάζει ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα έχει διολισθήσει και έχει δώσει τη θέση της σε  μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, που κυβερνά τη χώρα.

Αυτή ήταν στο στόχαστρο. 
Αυτή μάτωσε χθές από το σκαμπίλι του δικαίως οργισμένου Ελληνικού λαού.

Ο «ΚΑΝΕΝΑΣ», ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΙΝΑΙ Κ Α Ν Ε Ν Α Σ.

Δεκέμβριος 10, 2010

 

 

Για ακόμη μία φορά, οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν την ίδια, αμετάβλητη (εδώ και δύο περίπου χρόνια), διάθεση του κοινωνικού σώματος: Στην ερώτηση ποιον προτιμούν για Πρωθυπουργό,  ο «Κανένας» υπερτερεί σημαντικά των επώνυμων υποψηφίων. 

Παρ’ όλ’ αυτά, στις εκλογές που έχουν διεξαχθεί ενδιάμεσα, την πρωθυπουργία, τη δημαρχία και την περιφερειαρχία, κερδίζουν πρόσωπα που έχουν φυσική υπόσταση, με όνομα και παράνομα.

Αυτό, είναι και δικαιολογημένο, όταν όλοι αυτοί οι πολίτες που λένε «κανένας», δεν έχουν εναλλακτική πρόταση, δεν έχουν λύση στο αδιέξοδο της επιλογής τους. Αυτό είναι που τους αναγκάζει να ψηφίσουν τον «μη χειρότερο» , που πάντοτε είναι ο προηγούμενος χειρότερος  διαχειριστής της τύχης των Ελλήνων πολιτών, τα τελευταία 20 χρόνια.

Αυτή η εναλλαγή από τη «Σκύλλα των ανικάνων στη Χάρυβδη των εξώνητων*», έφερε και το (λογικά, αναμενόμενο με βεβαιότητα) αποτέλεσμα της πολυεπίπεδης πτώχευσης της κοινωνίας και τη φτώχεια των πολιτών.

Αυτό το «κενό επιλογής» έρχεται να καλύψει η πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, μετά από τη λαϊκή επίκληση στην αγάπη του προς την παραπαίουσα πατρίδα.

Τώρα, λοιπόν, απέναντι στο τέρας της σύγχρονης Σκύλας και Χάρυβδης της καταστροφικής κομματοκρατίας**, ΥΠΑΡΧΕΙ το αντίπαλο δέος. Και έχει όνομα. Λέγεται «ΣΠΙΘΑ» και είναι αυτή που άναψε ο Μεγάλος μας Μίκης, καλώντας όλους τους ανεξάρτητους Έλληνες πολίτες να φυσήξουν με τη δύναμη της ψυχής τους για να την κάνουν φωτιά.

Είναι η σπίθα που μπορεί (θα εξαρτηθεί από εμάς, τους κομματικά ακαπίστρωτους πολίτες) να κάψει ότι σαθρό και βρώμικο ταλανίζει την Ελληνική κοινωνία και την κρατά στο τέλμα της γενικής φτωχοποίησής της, όπως :

.        Την αναξιοκρατία

·        Την οικογενειοκρατία

·        Τον απερίσκεπτο και ψυχοφθόρο καταναλωτισμό

·        Τον ανήθικο πλουτισμό

·        Τη διδασκόμενη στα σχολεία απαιδευσία

·        Την αχαλίνωτη (και καταστροφική για την κοινή λογική) κομματική προπαγάνδα

·        Την αλλοτρίωση της Δημοκρατίας σε ασυδοσία

·        Την έκπτωση της Δημοκρατίας σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία

Και, για να γίνουν όλ’ αυτά πραγματικότητα, πρέπει, προηγουμένως, να γίνει κάτι άλλο: Πρέπει να φύγουν «άπαξ και δια παντός», από το προσκήνιο και το παρασκήνιο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, όλοι αυτοί (πρόσωπα και μηχανισμοί, κόμματα και πολιτικό προσωπικό τους) που μας έφεραν στο γκρεμό, που ήδη έχουμε αρχίζει να κατρακυλάμε.

Ο «Κανένας» , λοιπόν, πρέπει να γίνει «ΣΠΙΘΑ».

Ο κάθε πολίτης που έχει αντιληφθεί ποιος είναι ο ένοχος της  κοινωνικής (και της δικής του) μιζέριας και άρα ξέρει από ποιον πρέπει να απαλλαγεί, ας τρέξει να φυσήξει τη ΣΠΙΘΑ για να γίνει φωτιά.

Αλλά, ακόμα κι αν δεν έρθει να υπογράψει τη Διακήρυξή μας, κι αν δεν θέλει να αφήσει τα μαξιλάρια του καναπέ του, κι αν δεν θέλει να μιλήσει στον φίλο του κι αν δεν θέλει ή δεν μπορεί να θυσιάσει το κατιτίς του, μπορεί να κάνει κάτι πιο εύκολο: Αν ερωτηθεί (από κάποια δημοσκόπηση), «ποιον προτιμά για πρωθυπουργό ή τι κόμμα ψηφίζει, αντί να πεί «κανένας» να απαντήσει «ΣΠΙΘΑ».

Να φανεί στις δημοσκοπήσεις η πολιτική θέση του (αν ταυτίζεται με τα παραπάνω).

Είναι κι αυτό μία προσφορά στον αγώνα της μεγάλης ανατροπής που κήρυξε ο Μεγάλος Μίκης.

* εξώνητος : (Λεξικο Δημητράκου) «ο αντί χρημάτων απαρνηθείς τας αρχάς του, ο  

πουλημένος»

** κομματοκρατία : η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» στην καθημερινή πολιτική πρακτική.

Το επτασφράγιστο μυστικό της κρίσης.....

  Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Το σημείωμα αυτό, αναφέρεται στην ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ που αποτελεί ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών (που αποτελούν το Δημόσιο Χρέος) και η (επιτυχής) απόπειρα ετεροπροσωπείας του οφειλέτη.
Μία απάτη, που αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό, που φυλάσσεται με νύχια και με δόντια, από τον Δράκο της προπαγάνδας του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, καθώς η αποκάλυψή του (και η ευρεία αποδοχή της Αλήθειας) θα έστηνε κρεμάλες στην Πλατεία Συντάγματος.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους:
Κάθε προμελετημένο έγκλημα, κρύβεται κάτω από μία φτιαχτή πολυπλοκότητα, ώστε να μένει αθέατη η πλευρά της Αλήθειας του που, συνήθως, είναι πολύ απλή, όπως είναι το πάτημα της σκανδάλης ή το μπήξιμο του μαχαιριού στην καρδιά....

Έτσι, και η απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας και η αποκάλυψη της πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, (που αποτελεί προïόν μακρόχρονης διεργασίας της νοοτροπίας και πρακτικής της «ιθύνουσας τάξης»), παρουσιάζεται ότι πηγάζει από τον συνδυασμό του μεγάλου ελλείμματος «τρεχουσών συναλλαγών» και του τεράστιου χρέους του Ελληνικού κράτους.
Είναι, όμως, έτσι;;;
Επειδή, τόσο οι κουβέντες μεταξύ πολιτών, όσο και οι δημόσιες συζητήσεις «στρογγυλής τραπέζης», επικεντρώνονται στο Δημόσιο Χρέος μας, πρέπει κάποιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, για να γίνεται κατανοητή η Αλήθεια. Αυτή, που τόσο έξυπνα κουκουλώνουν ή παραμορφώνουν όσοι δεν θέλουν να φαίνεται καθαρή και αφτιασίδωτη.
Ας μου επιτραπεί να συμβάλλω κι εγώ λίγο σ’ αυτή την προσπάθεια.
Πρώτα-πρώτα , να μη μπερδεύουμε στο μυαλό μας, το «Δημόσιο Χρέος» , με το «Ιδιωτικό Χρέος».
Το τελευταίο, είναι το σύνολο των ποσών που χρωστά κάθε πολίτης στις Τράπεζες, από διάφορα δάνεια ή «κάρτες» που έχει πάρει, προκειμένου να αγοράσει διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες, για να ικανοποιήσει προσωπικές ή οικογενειακές ανάγκες ή γούστα.
Αυτές όλες οι δαπάνες, δεν έχουν καμία σχέση με το πρόβλημα του υπέρογκου δανεισμού του κράτους μας.
Το «Ιδιωτικό Χρέος» (που είναι άλλο τόσο, όσο το Δημόσιο), αποτελεί άλλο πρόβλημα, που ακόμη δεν έχει προκύψει επιτακτικά η ανάγκη λύσης του και ως εκ τούτου, ακόμη δεν συζητάμε γι’ αυτό).
Κάνω αυτή τη σημείωση, διότι πολλοί μπερδεύουν τα δύο αυτά μεγέθη, για να αποπροσανατολίσουν ακόμη περισσότερο τη σκέψη από την ευθεία της Αλήθειας.
Το «Δημόσιο Χρέος» (ΔΧ), είναι αυτό που σήμερα ταλανίζει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία. Αυτό, είναι το σύνολο των ποσών που δανείστηκε τα τελευταία 30 χρόνια και χρωστά το κράτος, προκειμένου:
αφ’ ενός να πληρώνει τη δαπάνη της λειτουργίας του και
αφ’ ετέρου να επενδύει σε Δημόσια έργα υποδομών, επάνω στις οποίες στήνεται η ανάπτυξη κάθε είδους επιχειρήσεων, που αποτελούν την πηγή παραγωγής του Εθνικού πλούτου (ΑΕΠ)
Το ΔΧ και η αδυναμία της περαιτέρω εξόφλησης των δόσεών του, είναι αυτό για το οποίο έγινε όλος αυτός ο ορυμαγδός της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας και της επέλασης του «ΔΝΤ & Σία», υπό το λάβαρο του «Μνημονίου».

Όλες οι συζητήσεις, γύρω από το θέμα αυτό, ξεκινούν από τη βάση ότι, η Ελληνική κοινωνία δανείστηκε αυτά τα ποσά, που τώρα δεν μπορεί να εξοφλήσει.

Όμως, η βάση αυτή δεν είναι αληθής, καθώς τα λεφτά αυτά, δεν τα δανείστηκε, (αφού δεν τα εισέπραξε) η Ελληνική κοινωνία !!
Απόδειξη αυτού, αποτελεί η μη ύπαρξη της αντίστοιχης Αξίας του Δ.Χ, κάπου, αφού αν τα έπαιρνε η Ελληνική κοινωνία, η αντίστοιχη αξία αυτών των δανείων θα βρισκόταν κάπου,
είτε υπό τη μορφή κάποιων έργων υποδομής, ίσης αξίας, που τώρα θα παρήγαγαν χρήμα και δεν θα είχαμε αυτό το χαώδες «έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών», αλλά θα είχαμε και περίσσευμα, όπως σε κάθε κράτος με σώφρονα και πατριωτική διοίκηση και διαχείριση
είτε υπό την μορφή υψηλής ποιότητας των παρεχομένων Δημοσίων Υπηρεσιών, όπως της Υγείας, της Ασφάλειας, της Δημόσιας Διοίκησης, της Παιδείας, της Έρευνας και Τεχνολογίας, κλπ.
Όμως, αν η Ελληνική κοινωνία δεν πήρε αυτά τα δάνεια, τότε δεν τα χρωστάει !!!
Αν, όμως, δεν τα πήρε η Ελληνική κοινωνία, ποιος τα πήρε, πώς, για ποιόν λόγο και, που είναι τα λεφτά ;;;;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, περνάει, υποχρεωτικά, από το σκεπτικό του τρόπου κατάληψης ή διατήρησης της κυβερνητικής Εξουσίας, από τους διεκδικητές της (κόμματα).
Επειδή στη Δημοκρατία, αυτό γίνεται με τη συγκέντρωση του μεγαλύτερου πλήθους των ψήφων, και αφού στις κομματικές ηγεσίες των Ελληνικών κομμάτων, καθ’ όλη , σχεδόν, την περίοδο της «μεταπολίτευσης» , επικράτησε η νοοτροπία της πρόταξης του κομματικού συμφέροντος από το κοινωνικό όφελος, στήθηκαν (από τα κόμματα) δύο μηχανισμοί:

• ένας μηχανισμός αγοράς ψήφων, δια της δημιουργίας στρατιών αμειβομένων ανδράποδων/ψηφοφόρων, υπό τον μανδύα του δημοσίου υπαλλήλου

• ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός μηχανισμός κομματικής προπαγάνδας, για την παραγωγή στρατιών κομματικών παροπιδοφόρων / ψηφοφόρων

Όμως, και οι δύο αυτοί μηχανισμοί, είναι εξαιρετικά κοστοβόροι και τα κόμματα δεν διέθεταν (δηλαδή, δεν μπορούσαν να εισπράξουν από τους «φίλους» τους) τα απαιτούμενα ποσά.
Επειδή, όμως η κομματική ανάγκη ήταν (πάντα) επείγουσα και κρίσιμη και, επειδή τα κόμματα δεν είχαν το «πρόσωπο» να δανειστούν τέτοια τεράστια ποσά, εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους ως διαχειριστές του Κρατικού Ταμείου και του Εθνικού πλούτου (που εγγυάται τον δανεισμό του κράτους) και άρχισαν να παίρνουν αυτά τα ποσά, με το πρόσχημα ότι τα χρειάζεται η κοινωνία.

Τα λεφτά αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διοχετεύθηκαν από τα κυβερνώντα κόμματα, προς δύο κατευθύνσεις :
στη μισθοδοσία των ανδράποδων / ψηφοφόρων τους (που την κομματική δαπάνη εξαγοράς τους, πολύ έξυπνα, την ταυτοποίησαν ως κρατική δαπάνη, προσλαμβάνοντάς τους ως δημόσιους υπαλλήλους), και
στην διοχέτευση (με τη μέθοδο των υπερτιμολογήσεων των δημοσίων έργων και προμηθειών) των απαιτουμένων (τεράστιων) ποσών προς την «κρατικοδίαιτη» (δηλαδή κομματοτρεφόμενη) οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου μέρος αυτής της λεηλασίας του εθνικού πλούτου να επιστρέφει στα κόμματα, με τη μορφή προεκλογικών ή τακτικών ενισχύσεων (βλέπε «σεμινάριο Siemens» με τίτλο «Το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο», στο οποίο απονεμήθηκε «ντοκτορά» Τσουκάτου, Μαντέλη, κλπ).
Η πτώχευσή μας, λοιπόν, δεν οφείλεται σε λανθασμένους χειρισμούς των Δημόσιων οικονομικών, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι ένοχοι της λεηλασίας, διαπληκτιζόμενοι (δήθεν) μεταξύ τους για το ποιος έκανε τα περισσότερα και μεγαλύτερα λάθη.
Η πτώχευσή μας οφείλεται στη μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ από εντεταλμένους διαχειριστές εις βάρος των εντολέων τους.
Τα δάνεια που χρεώθηκε η Ελληνική κοινωνία, τα πήραν τα κόμματα, «προς ίδιον όφελος», με βαρειά χρέωση του κάθε πολίτη, εν αγνοία του !!!!!
Κυρίαρχοι της λεηλασίας, τα δύο «κόμματα εξουσίας», που είχαν τη δυνατότητα, σαν εξουσιοδοτημένοι διαχειριστές του Δημοσίου Ταμείου και του Εθνικού Πλούτου, να εισπράττουν και να πληρώνουν για λογαριασμό της Ελληνικής κοινωνίας.
Με την ιδιότητά τους αυτή, χρέωναν στον κάθε μισθωτό, συνταξιούχο, ελεύθερο επαγγελματία και μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον λογαριασμό του κομματικού αγώνα τους για τη διεκδίκηση ή διατήρηση της δικής τους πολυτελέστατης διαβίωσης στα παλάτια της Εξουσίας, που αφού την οικειοποιήθηκαν και την μονιμοποίησαν, τη μοίρασαν και στις οικογένειές τους, δημιουργώντας τον μοναδικό ανά τον κόσμο τραγέλαφο της «Δημοκρατικής Οικογενειοκρατίας» (σαν να λέμε «ηλιόλουστη νύχτα»).

Έτσι, φθάσαμε στο σήμερα, στην ώρα της πληρωμής του λογαριασμού και της αποκάλυψης της τεράστιας αυτής απάτης, που περιγράφεται ως εξής: Ο απατεώνας (το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος) προκειμένου να κάνει τη δουλειά του την ώρα που ήθελε και αδυνατώντας να ζητήσει δανεικά από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), δανείστηκε από τον τοκογλύφο της γειτονιάς.
Επειδή ο ίδιος είναι αναξιόπιστος και αναξιόχρεος, δανείστηκε για λογαριασμό του πολίτη, από τον οποίο απόσπασε τη σχετική εξουσιοδότηση, αποκρύπτοντάς του την πράξη του αυτή.

Στη λήξη της προθεσμίας πληρωμής, αδυνατώντας να πληρώσει άλλες δόσεις του χρέους αυτού, στέλνει τον τοκογλύφο να εισπράξει από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), τα δανεικά που πήρε και ξόδεψε, αυτός.

Έτσι, ο κάθε πολίτης καλείται τώρα να δώσει, αναδρομικά (και με τόκους), τα δανεικά που πήρε από αυτόν, χωρίς να του το πεί, το καθεστώς πολιτικό σύστημα εδώ και 10, 20, 30 χρόνια, δια χειρός των δανειστών των κυβερνητών του.

Αυτός είναι ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών και η ετεροπροσωπεία του οφειλέτη, που (με απόλυτη επιτυχία) απεργάσθηκε το καθεστώς πολιτικό σύστημα, στήνοντας την «απάτη του αιώνα» εις βάρος του Έλληνα πολίτη.
Με αυτήν την απύθμενη απάτη, χρεώθηκε (εν αγνοία της) η Ελληνική κοινωνία, για να ευημερεί και να διαιωνίζει την ευημερία του, όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ο μηχανισμός διοίκησης της, δηλαδή τα κόμματα που συνθέτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό τους.

Επειδή, δεν υπάρχει δικαστήριο να δικάσει αυτόν τον ένοχο για αυτή την απίστευτη σε μέγεθος και τρομακτική σε βάθος ανθρώπινης δυστυχίας, απάτη, καθώς αυτή έχει νομιμοποιηθεί, μέσα από έναν προστατευτικό νομικό λαβύρινθο που ο ίδιος ο ένοχος κατασκεύασε, μία είναι η λύση απαλλαγής της κοινωνίας μας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του: Η συσπείρωση όλων των εξαπατημένων πολιτών έξω από τα τείχη αυτού του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος και η κατάληψη αυτού του οχυρού, με σκοπό, αφ’ ενός την εκπαραθύρωση, «άπαξ και διά παντός» των ενόχων και, αφ’ ετέρου, την ανοικοδόμηση και ανασύνταξη της (τραυματισμένης) Δημοκρατίας μας, με τρόπο που δεν θα επιτρέψει την επανάληψη των ίδιων φαινομένων.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει την πνοή του, όλη του τη δύναμη και ενέργειά του.
Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα και να προσφέρει το δικό του φύσημα στη «Σπίθα» που άναψε ο Μεγάλος Μίκης, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .
Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

ΟΙ ΣΟΥΠΕΣ

Στην αναμονή της προσδοκίας καλύτερων ημερών, (με κυβέρνηση ΓΑΠ), ήδη έχουμε κάποια δείγματα βεβαιότητας ότι τρώμε την ίδια σούπα ξαναζεσταμένη και σερβιρισμένη, σε βαθύ πιάτο αυτή τη φορά, αφού οι προηγούμενοι μας σερβίρισαν τη "σούπα ωμού κρέατος" σε ρηχό πιάτο, έτσι που δεν τρωγότανε. 

(Παρ' όλ' αυτά, 800.000 γευσιγνώστες έτρεξαν στην ουρά του συσσιτίου και αποθέωσαν τον νέο μάγειρα). 

Η "σούπα πρασίνου" που σερβιρίστηκε αχνιστή, αρχίζει να χάνει την ελκυστικότητά της, μετά και την πρόσφατη "τραβηχτική" των ζαρζαβατικών της από τους παραγωγούς τους, τους αγρότες, (τους φυσικούς διαχειριστές κάποιας "πράσινης ανάπτυξης", που για την ώρα, παραμένει αόρατη έως γκρίζα).

Αλλά, ας μην ανησυχούμε. Ότι και να γίνει, τουλάχιστον 800.000 γευσιγνώστες θα τρέξουν στην ουρά του επόμενου συσσιτίου και θα αποθεώσουν τον νέο (ή και τον ίδιο !!) μάγειρα, έστω κι αν τους δηλητηριάσει....

Μίκης Θεοδωράκης: Φάρος στη φουρτούνα

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Όποιος βλέπει τον Μίκη Θεοδωράκη, φορώντας κομματικά γυαλιά, τον βλέπει παραμορφωτικά, δηλαδή όχι όπως πραγματικά είναι.
Ο Μίκης ήταν πάντοτε αταλάντευτος στην ίδια θέση, αυτή του μαχητή της Δημοκρατικής Ελευθερίας. Και , ας μη μας διαφεύγει ότι δεν υπάρχει Δεξιά ή Αριστερή Ελευθερία ούτε Δεξιά ή Αριστερή Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία είναι μία.
Όταν μπαίνει η διεκδίκηση της «Δεξιάς» ή «Αριστεράς» μονοπώλησής της, τότε έχουμε μονομερή απόκλιση της Δημοκρατίας προς τα εδώ ή προς τα εκεί και τότε η Δημοκρατία «μπατάρει».
Έχουμε δει το πώς λειτουργεί η «Δεξιά Δημοκρατία» στις διάφορες «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, και έχουμε δει το πώς λειτουργεί η «Αριστερή Δημοκρατία» στα μονοκομματικά καθεστώτα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Η Δημοκρατία, δηλαδή η λειτουργία της κοινωνίας με γνώμονα το αέναο κυνήγι της κοινωνικής τελειότητας (ισονομία-ισηγορία-αξιοκρατία-αλληλεγγύη-ασφάλεια και εξασφάλισης μίας ευχάριστης ζωής για όλη την κοινωνία) δεν κατακτάται πηγαίνοντας μονόπαντα προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά.
Κατακτάται ψηλαφίζοντας, πριν κάθε βήμα, το «κοινωνικώς ωφέλιμο» , αδιαφορώντας αν αυτό χαρακτηρίζεται (από τους ταμπελοποιούς) «Δεξιά» ή «Αριστερά» πορεία.

Ο Μίκης αυτό έκανε πάντοτε και γι’ αυτό μπέρδευε όσους σκέφτονται φορώντας κομματικές παρωπίδες.
Και πάλι, αυτό κάνει, στα 85 του, επιμένοντας στη σταθερά του, που πάντοτε ήταν η διαφύλαξη της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, που πρόσφατα έχει παραδοθεί (από το καθεστώς πολιτικό σύστημα) σε τρίτους, αλλοεθνείς.

Το ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν με τη στάση του και θα τον κατηγορήσουν για καιροσκοπισμό (αν είναι δυνατόν ένας ευφυής άνθρωπος, όπως ο Μίκης, να καιροσκοπεί στα 85 του!!!) ή οτιδήποτε άλλο, είναι φυσικό και αναμενόμενο.
Η κομματική τύφλωση, σε πολλές περιπτώσεις, αποτελεί αθεράπευτο σύμπτωμα της Ελληνικής νοοτροπίας, γεγονός που δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτο, τα κόμματα.

Αυτή την τύφλωση, ως αθεράπευτο σύμπτωμα, δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει καμία λογική.
Γι αυτό κι εγώ, παραιτούμαι κάθε τέτοιας προσπάθειας. Απλά, την περιμένω, σαν φυσικό κοινωνικό φαινόμενο.

Το puzzle του οδοιπορικού της πτώχευσης

 

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Η παρακολούθηση του οδοιπορικού μίας πορείας, μπορεί να οδηγήσει και στην κατανόηση του αρχικού της σχεδιασμού.
Η κατανόηση του σχεδιασμού της, πάντοτε, έχει μία αξία, είτε η πορεία είναι θριαμβευτική, είτε είναι καταστροφική. Είτε έχει ολοκληρωθεί, είτε βρίσκεται σε εξέλιξη.
Και, έχει αξία, διότι, από την κατανόηση του σχεδιασμού της, βγαίνουν συμπεράσματα, ώστε να επαναληφθεί με την ίδια ή και μεγαλύτερη επιτυχία (αν είναι θριαμβευτική) ή να αποτραπεί η επανάληψή της ή να διακοπεί η συνέχισή της (αν είναι καταστροφική).

Η γενικές αυτές παρατηρήσεις, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν αφορούν την πορεία της τρέχουσας πτώχευσης του Ελληνικού κράτους και της κοινωνίας μας.

Τα κομμάτια αυτής της πορείας, βρίσκονται σκόρπια και άλλα είναι φανερά , σε κοινή θέα, ενώ άλλα βρίσκονται κρυμμένα σαν επτασφράγιστα μυστικά.
Η συρραφή τους λοιπόν, μοιάζει πολύ με τη συμπλήρωση κομματιών ενός δύσκολου, αλλά ενδιαφέροντος puzzl, που θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη μου.

Στα δύσκολα puzzl, για να βοηθηθεί ο «λύτης» τους, υπάρχει ένας «οδηγός» που απεικονίζει την ολοκληρωμένη εικόνα που ψάχνουμε να σχηματίσουμε.

Επίσης, υπάρχει μία τεχνική για τη «λύση» ενός puzzle. Αν βρείς κάποια «κομμάτια/κλειδιά», η συναρμολόγηση των υπόλοιπων γίνεται πολύ πιο εύκολη.

Στο puzzle της Ελληνικής χρεοκοπίας, λογικό είναι να χρησιμοποιήσουμε σαν «οδηγό», το οδοιπορικό που ακολούθησαν άλλες χώρες που χρεοκόπησαν, πρόσφατα.
Επ’ αυτού, έχουμε τις μαρτυρίες κάποιων πρωταγωνιστών αυτών των χρεοκοπιών, οι οποίοι έχουν ομολογήσει (Ο John Perkins, συγγραφέας του “Confessions of an economic hitman” , που συστήνεται ως «οικονομικός εκτελεστής» της «πρώτης οικουμενικής αυτοκρατορίας», ομολογεί με συγκεκριμένες αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, ότι η χρεοκοπία χωρών της Ν. Αμερικής, ήταν σχεδιασμένη από τους «Παγκόσμιους Άρχοντες του χρήματος», προκειμένου αυτοί να αποκτήσουν την κυριότητα (και εκμετάλλευση) των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτών των χωρών.
Το σχέδιο ήταν απλό και βασισμένο στην αλήθεια που διατύπωσε ο John Adams (1735-1826, ο δεύτερος Πρόεδρος των ΗΠΑ): «Υπάρχουν δύο τρόποι να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα Έθνος. Ο ένας είναι με το σπαθί, ο άλλος με το χρέος».
Αυτοί, λοιπόν, που «έβαλαν στο μάτι» το πετρέλαιο, τον χαλκό, τις μπανάνες ή κάτι άλλο, δάνεισαν τις χώρες αυτές με ποσά που δεν ήταν σε θέση να ξεπληρώσουν και, στηριζόμενοι στην αδυναμία τους αυτή, «κατάσχεσαν» τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές .

Αν αυτός είναι ο «καμβάς» του puzzle του οδοιπορικού της χρεοκοπίας της πατρίδας μας, κοιτάξτε κάτι, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, «κομμάτια/κλειδιά» που εμφανίστηκαν στη δημοσιότητα και δεν διαψεύστηκαν, ως αυτή τη στιγμή:

• ΚΟΜΜΑΤΙ (1): Στο Greek American news Agency.com αποκαλύπτεται-για την ακρίβεια δημοσιοποιείται - ένα έγγραφο βόμβα που αφορά μυστική συμφωνία του Ανδρέα Παπανδρέου με την αμερικανική κυβέρνηση και την χρηματοδότηση του ΠΑΚ, μετέπειτα Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Ο Ανδρέας, λοιπόν, με απόδειξη δημοσιευμένο έγγραφο, στο οποίο αναφέρονται οι (πολύ ενδιαφέρουσες) δεσμεύσεις του προς τους χρηματοδότες του, χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 Δολάρια το 1974 για τη συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ.
  Σημείωση: Η δυναστεία Rockefeller συγκαταλέγεται στα επίλεκτα ιδρυτικά μέλη των «Παγκοσμίων Αρχόντων του χρήματος».

• ΚΟΜΜΑΤΙ (2). Το Δημόσιο χρέος της Ελλάδας (σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας) ήταν 1,972 δίς Ευρώ (24,1% του ΑΕΠ) όταν ανέλαβε την Κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ , το 1981. Το 1988, το ΠΑΣΟΚ παραδίδει στη «συγκυβέρνηση» χρέος 15,8 δισ. Ευρώ (66,4% ΤΟΥ ΑΕΠ). Βλέπουμε, λοιπόν, μία εκτίναξη του Δημόσιου Χρέους, κατά 801 % !!!! από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Μαζί με την εκτίναξη του χρέους, εισάγεται μία καινοτομία: Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει. «Ο κύβος ερρίφθη».

• ΚΟΜΜΑΤΙ (3). Σε όλη την περίοδο της «μεταπολίτευσης», η κομματική μάχη της αλληλοδιαδοχής στην κυβερνητική εξουσία, με την εξαγορά της ψήφου των πρόθυμων και λοβοτομημένων από την κομματική προπαγάνδα ανδράποδων, και την ικανοποίηση της ανικανοποίητης λαιμαργίας των χρηματοδοτών του δικέφαλου τέρατος της Σκύλλας και της Χάρυβδης του δικομματισμού, ανεβάζει το Δ.Χ στο σημερινό δυσθεώρητο ύψος και ρίχνει την κοινωνία στην παγωνιά και στην ξεφτίλα της πτώχευσης.

• ΚΟΜΜΑΤΙ (4). Με την υπογραφή του «Μνημονίου», έχουμε (σαν Ελλάδα) παραιτηθεί από την ασυλία της κατάσχεσης της Δημόσιας περιουσίας μας. Επίσης, έχουμε αποδεχθεί την μεταβίβαση των χρεωστικών τίτλων μας, από τους δανειστές μας σε τρίτους. Δηλαδή, αυτά που δανειζόμαστε σήμερα από το ΔΝΤ και τις άλλες χώρες, μπορούν να μεταβιβαστούν σε μία άλλη χώρα και αν θα είμαστε σε αδυναμία εξόφλησής τους την ημέρα της πληρωμής τους, ο κομιστής των τίτλων (δηλαδή η άλλη χώρα) θα μπορεί να κατάσχει ότι περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας, θέλει. Κάποιο αεροδρόμιο, κάποιο πολεμικό πλοίο, ένα λιμάνι, κλπ.

• ΚΟΜΜΑΤΙ (4). Το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ως δέκατο μέλος, ο Πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι:
  «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα. 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων».

Ας μείνουμε στην αναφορά του ορυκτού πλούτου. Ο Νίκος Μάρτης, επί σειρά ετών Υπουργός της ΝΔ, μαρτυρεί (με πρόσφατη επιστολή του της 13/11/2010) την διακομματική κωλυσιεργία (;) επί μία 30ετία (!!!) στην παραγωγή 3 τόνων χρυσού ετησίως και 150 τόνων αργύρου ετησίως, στην περιοχή της Αμφίπολης του Στρυμώνα. Σχετικά με το ουράνιο, επικαλούμενος επίσημες αναφορές της Ε.Ε.Α.Ε. (Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας) αναφέρει ότι, το 1984 με τις έρευνες που πραγματοποίησε το κέντρο «ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ», τα βέβαια αποθέματα στο χωριό Μαραμένα Σερρών, έφθαναν τους 6.000 τον. Μεταλλεύματος Ουρανίου. Έχουμε ουράνιο στη Λεκάνη Σερρών, στο Παρανέστι, στην Κερκίνη, στο Βαθύ στο Κιλκίς, στο Σύμβολο Όρος (στην Καβάλα). Οι γνωρίζοντες, υπολογίζουν την αξία αυτών των ορυκτών σε πολλές δεκάδες δις Ευρώ.
Ολόκληρη η επιστολή του Ν. Μάρτη εδώ

• ΚΟΜΜΑΤΙ (5). Παρακολουθούμε, αυτές τις μέρες, τι γίνεται με τα πετρέλαια και το Φυσικό Αέριο. Αποκαλύπτεται, ταυτόχρονα με την αποκάλυψη της αδυναμίας εξόφλησης των δανεικών μας, το επιθετικό ενδιαφέρον ξένων οίκων εξόρυξης αυτών των ενεργειακών προϊόντων. Ταυτόχρονα αποκαλύπτεται μία αδιαφανής στάση της κυβέρνησης, απέναντι στη διαχείριση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών που, σύμφωνα με αυτά που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, η αξία τους μπορεί να διευθετήσει το Δημόσιο Χρέος της χώρας (!!!) που αυτή τη στιγμή στραγγαλίζει την κοινωνία μας. Η κυβέρνηση, διά του Αντιπροέδρου της κ. Πάγκαλου, δηλώνει (στη Βουλή) ότι δεν υπάρχουν στην Ελλάδα αξιοποιήσιμες ποσότητες πετρελαίων. Σαν να θέλουν να το κρύψουν. Αλλά, κρύβει κάποιος κάτι, μόνον όταν οι σκοποί του είναι δόλιοι.

Τα μεγέθη για τα οποία μιλάμε είναι τεράστια. Και μιλάμε για περιουσία του λαού, δηλαδή περιουσία στην οποία μετέχει ο καθ’ ένας μας.
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, από τα νούμερα που αναφέρουν οι γνωρίζοντες, μόνο από τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου που βρίσκονται Νότια και Ανατολικά της Κρήτης, στον κάθε Έλληνα, αναλογεί ένα ποσό 25.000 Ευρώ. Δηλαδή σε μία τετραμελή οικογένεια, αναλογούν 100.000 Ευρώ.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπορεί όλα αυτά να αποτελούν τους κρίκους μίας πραγματικότητας, μπορεί και όχι.
Το ερώτημα, όμως, τίθεται αμείλικτο: ΑΝ η πραγματικότητα είναι κοντά σ’ αυτή την υπόθεση, θα περιμένουμε (σαν κοινωνία) πρώτα να γίνει η ολοκλήρωση του κακού, να τα χάσουμε όλα και μετά να δράσουμε, ή πρέπει να δράσουμε τώρα, αμέσως;
Αν «ξυπνήσουμε» μετά την ολοκλήρωση του κακού, το μόνο που θα μπορούμε να κάνουμε θα είναι η τιμωρία των ενόχων, αλλά η ουσία θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Αυτή η περιουσία, που ανήκει και στη δική σου οικογένεια, δεν σε ενδιαφέρει;
Την ώρα που δουλεύεις ένα μήνα για 592 ή 1.592 Ευρώ, δεν σε πειράζει να σου κλέψουν 25 χιλιάρικα; Ή δεν πιστεύεις ότι αυτό συμβαίνει; Μήπως, όμως, πίστευες ότι μπορεί να πτωχεύσει το κράτος μας; Και όμως, αυτό έγινε.
Η απάντηση είναι δική σου, φίλε συμπατριώτη.
Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει αυτός ο πλούτος, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου, για την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας που έχουμε πάρει.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες
για να σταματήσουμε , πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και ετοιμάζεται, όπως δείχνουν τα σημάδια, να παραδώσει κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, δηλαδή το μέλλον της κοινωνίας μας.

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Ψωμί; Παιδεία; Ελευθερία;

18 Νοε. 2010

Ένα λαϊκό αίτημα, που διατυπώθηκε από την εξεγερμένη νεολαία:

• εν μέσω μίας χούντας (αυτής των συνταγματαρχών) που (όπως ήταν «φυσικό»), στραγγάλιζε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 
   
• 20 περίπου χρόνια από το τέλος ενός καταστροφικού εμφυλίου, (συνέχεια της λαίλαπας του Β’Παγκοσμίου Πολέμου) που καθυστέρησε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, δηλαδή το ΨΩΜΙ από τον Έλληνα εργαζόμενο
  
• σε μία κοινωνία νικητών και ηττημένων, που η προπαγάνδα των νικητών επέβαλλε τη δική «ΠΑΙΔΕΙΑ» .

Σήμερα, τέλη του 2010, μετά 36 χρόνια «Δημοκρατικής» διακυβέρνησης της χώρας, είναι εξοργιστικά οδυνηρό, να διαπιστώνεται ότι το ίδιο τρίπτυχο αίτημα παραμένει ανεκπλήρωτο, αφού, για να ικανοποιηθεί το αίτημα για ΨΩΜΙ, η «Δημοκρατική» ηγεσία, αντί να δημιουργήσει μηχανισμό παραγωγής «ψωμιού», βρήκε πιο εύκολο (και προσοδοφόρο, γι’ αυτήν) να δημιουργήσει μηχανισμό δανειοληψίας και για να δανειστεί, αλλοτρίωσε καταστροφικά την ΠΑΙΔΕΙΑ τής κοινωνίας και στο τέλος κουτσούρεψε και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της .

Με άλλα λόγια, η Ελληνική κοινωνία, (υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του καθεστώτος πολιτικού συστήματος), πλήρωσε πανάκριβα, με την καταστροφή της Παιδείας της και την απώλεια της Ελευθερίας της, κάτι που δεν απόκτησε (το Ψωμί), αφού αυτό που της δόθηκε, καλείται να το επιστρέψει και μάλιστα με αβάσταχτους τόκους.

Και, για να μην μένουν κενά από την συνοπτική αυτή περιγραφή της πραγματικότητας, εξηγούμαι:

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι το «ΨΩΜΙ» (δηλαδή όλη η καταναλωτική ευμάρεια που ξεχείλησε τα ψυγεία από τρόφιμα, τους δρόμους από αυτοκίνητα και τις παραλίες από εξοχικά) ήταν δανεικά που τώρα απαιτούνται από τους δανειστές μας.

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι η «ΠΑΙΔΕΙΑ», δηλαδή η ασκούμενη «μόρφωση», στο σπίτι (από τους γονιούς και την προπαγανδιστική τηλεόραση), στο σχολείο (από το εγκύκλιο κρατικό πρόγραμμα παραγωγής παπαγάλων), στην κοινωνία (από τα παραδείγματα των γύρω και, κυρίως, της ηγεσίας του τόπου) παράγει, πλήν εξαιρέσεων, πολιτικά ανάπηρους (η κομματική προπαγάνδα τους έχει τυφλώσει) και πνευματικά στείρους πολίτες, με μόνη φιλοδοξία την (χωρίς και μεγάλο κόπο) απόκτηση μίας μονοδιάστατης ικανότητας χρηματικού πλουτισμού.

Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που δεν έχει, πλέον, αντιληφθεί ότι, έχουμε παραδώσει, σαν χώρα, την Εθνική Ανεξαρτησία μας , δηλαδή την (πανάκριβα πληρωμένη με εκατόμβες νεκρών) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας, για να σωθεί ο μηχανισμός (δηλαδή το καθεστώς πολιτικό σύστημα) που, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, οδήγησε στην πτώχευση, για να βασιλεύει αυτό.

Και, βέβαια, δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρχουν Έλληνες πολίτες που να πιστεύουν αυτό που ισχυρίζεται το πολιτικό σύστημα, ότι δηλαδή, η σύμβαση δανεισμού, (το «Μνημόνιο»), που οι πιστωτές μας επέβαλαν, συντάχθηκε από αυτούς «για να ορθοποδήσει η Ελληνική Οικονομία» και όχι για να εξασφαλιστεί η πληρωμή των δανεικών.

Όσοι, τυχόν, το πιστεύουν αυτό, είναι κλασσικά παραδείγματα της «Παιδείας» που προαναφέρεται.

Για να υπάρξει πραγματικά Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, με ότι συνεπάγεται το καθ’ ένα από αυτά τα βασικά αγαθά, υπάρχει μία και μοναδική προϋπόθεση: Πρέπει να αποκατασταθεί ή να εγκατασταθεί πάλι, η λειτουργία μίας πραγματικής (και όχι ψευδεπίγραφης, όπως η σημερινή) Δημοκρατίας.

• ΑΞΙΩΜΑ: Η μόνη εγγύηση ύπαρξης ΨΩΜΙΟΥ, ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, είναι η λειτουργία της ανόθευτης Δημοκρατίας.

• ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΟΣ: Η σημερινή εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας : Μετά 36 χρόνια, στερείται αυτών των αγαθών, διότι η Δημοκρατία, με μία βαθμηδόν διολίσθησή της όλα αυτά τα χρόνια, έχει εκπέσει σε μία Ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική) κομματοκρατούμενη και οικογενειοκεντρική.

Το συμπέρασμα, από την απεικόνιση αυτής της σκληρής πραγματικότητας, είναι απλό: Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει το αύριο, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου,για την ολική επαναφορά της ανόθευτης Δημοκρατικής λειτουργίας.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες

για να σταματήσουμε , πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και δεν είναι, πλέον, απίθανο, να παραδώσει και άλλους ζωτικούς χώρους

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.

Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

Ο Μίκης «βγαίνει στο βουνό»

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Πριν λίγο καιρό, ο Μίκης Θεοδωράκης γιόρτασε τα 85 του.
Αν βγάλουμε τα πρώτα 15 χρόνια του, έχει 70 χρόνια ζωής, γεμάτης από αγώνες.
Αγωνίζεται ασταμάτητα, πότε με τις νότες, πότε με τις πολιτικές ιδέες, πότε με την τρέχουσα καθημερινότητα.
Και είναι πάντοτε νικητής.

• Τις νότες τις έχει τιθασσεύσει κατά έναν εξαιρετικό, μοναδικά δικό του τρόπο και τις έχει δώσει τη γνωστή μας μαγική φόρμα που μας έχει κάνει να ερωτευτούμε πιο δυνατά ή πιο βαθειά τον άλλο ή την άλλη, αλλά μας έχει κάνει να ερωτευτούμε και την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Αποκάλυψε και μας έδειξε, πόσο μεγάλη και όμορφη είναι, όχι σε έκταση και όχι μόνο σε τοπία, αλλά, κυρίως, μέσα στο αιώνιο δημιουργικό περιεχόμενό της, (που αποτελεί τη σπορά όλου του Δυτικού πολιτισμού), αλλά και μέσα στην αιώνια απειλή και διαρκή ταλάντωσή της μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου της.
• Η πολιτική του τοποθέτηση, κυριαρχημένη από την αγάπη προς τις ιδέες της Ελευθερίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Πατρίδας, τού προσέφερε μεγάλες αγωνίες και ταλαιπωρίες, αλλά τον ξεπλήρωσε και με μεγάλες τιμές, παγκόσμιας αναγνώρισης.

Αυτός ο πάμπλουτος αναμνήσεων, εκτίμησης και αναγνώρισης άνθρωπος, που θα μπορούσε να κάθεται και να απολαμβάνει ευτυχής και αμέριμνος αυτόν τον ατέλειωτο πλούτο του, προχθές κατέβηκε ταπεινά (και με δυσκολία) τα σκαλιά του θεάτρου του φίλου του Στέφανου Ληναίου και, συνομιλώντας με συμπολίτες του, είπε την απόφασή του να συστρατευθεί στον αγώνα κατά της «κατοχής» που βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία.
Ο Μίκης θεοδωράκης, δεν μίλησε για όλα αυτά που κινητοποιούν και κατεβάζουν στους δρόμους τις χιλιάδες των συμπολιτών μας, δηλαδή την οικονομική αφαίμαξη που , όντως, υφίστανται από την εκτέλεση της βούλησης των δανειστών μας.

Μίλησε μόνο για την κατοχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της Δημοκρατικής Ελευθερίας μας, που παραδόθηκε σε αλλοεθνείς, στους δανειστές του καθεστώτος πολιτικού συστήματός μας. (Και, ας μου επιτραπεί να πώ, σε παρένθεση, ότι το Δημόσιο Χρέος δεν το πήρε η Ελληνική κοινωνία που καλείται να το πληρώσει, αλλά το πήρε το καθεστώς πολιτικό σύστημα για να πληρώσει την εξαγορά και συντήρηση των ανδραπόδων του, που αποτέλεσαν, όλα αυτά τα χρόνια, τα κομματικά του στηρίγματα. Περισσότερα επ’ αυτού, στο ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ: ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΝ)

Με τη σοφία του, ο Μίκης, είπε αυτό που πάψαμε να συνειδητοποιούμε. Ότι η οικονομική ευμάρειά μας, είναι ανάλογη με τη Δημοκρατική ευημερία μας. Δηλαδή, όσο περισσότερη Δημοκρατία έχουμε, τόσο καλύτερη (πλουσιότερη) θα είναι η ζωή μας.
Περίτρανη απόδειξη αυτού του αξιώματος, είναι η σημερινή κατάντια μας, που είναι ανάλογη της κατάντιας της Δημοκρατίας μας, που έχει εκπέσει σε μία κομματοκρατούμενη (και οικογενειοκεντρική) πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, παρασύροντας έτσι την κοινωνία στην οικονομική της πτώχευση.

Ο Μίκης, ήδη, «βγήκε στο βουνό» και άρχισε το «αντάρτικο» και την αντίσταση ενάντια στην «κατοχή», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τη σημερινή κατάσταση.

Το «βουνό» του 2010, είναι οι δρόμοι και οι πλατείες της πόλης μας. Είναι το σπίτι μας και το σπίτι του φίλου μας. Ο καθ’ ένας μας αποτελεί έναν «ελεύθερο σκοπευτή», με στόχο την στρατολόγηση των φίλων του, των συγγενών του, των συναδέλφων του. Το «τουφέκι» μας είναι η γνήσια αγάπη μας στην κοινωνία της πατρίδας μας και η σκοπευτική μας δεινότητα, είναι ο πειστικός λόγος μας.

Είναι φυσικό να είμαστε λίγοι στην αρχή, αλλά είναι βέβαιο (το έδειξαν και οι εκλογές) ότι θα γίνουμε πάρα πολλοί. Εμείς είμαστε η πλειοψηφία, και όχι το 19 % του κυβερνώντος (έξω από κάθε Δημοκρατική ηθική) κόμματος.

Ο Μίκης, με το παράδειγμά του, καλεί σε αυτή την «επιστράτευση» κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που σκέφτεται και νοιώθει «υπό κατοχή», να συνδράμει αυτό το «αντάρτικο» με όλες του τις δυνάμεις.

Ιδιαιτέρως, με τη στάση του, καλεί «να παρουσιασθούν υπό τα όπλα» οι πνευματικές (και όχι μόνο) εκείνες προσωπικότητες, που θα προσδώσουν κύρος, αξιοπιστία και αποφασιστικότητα στην κίνηση αυτή.

Στο βαλτωμένο γκρίζο τοπίο, ένα αεράκι άρχισε να θροΐζει τα πεσμένα κίτρινα φύλλα.
Ο στίχος, σπρωχμένος από τις θείες νότες, αρχίζει ν’ ακούγεται από μακρυά: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»

Αδέρφια, Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες, καλή αντάμωση στο «βουνό».

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, ΤΩΡΑ

Όθων Ιακωβίδης

10 Νοε 2010

Η προχθεσινή εκλογική διαδικασία, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά μετά το «διακαναλικό» εκβιαστικό διάγγελμα του πρωθυπουργού προς τον «κυρίαρχο λαό». ( Τώρα, το πόσο κυρίαρχος είναι, όταν , αφ’ ενός, δεν ερωτάται εν όψει παράδοσης, σε αλλοεθνείς, της εθνικής κυριαρχίας του στον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας του και εφ ετέρου, η Δημοκρατία του επιτρέπει, αυτός ο «κυρίαρχος λαός» να κυβερνάται από μία εξαθλιωμένη κυβερνητική μειοψηφία του 19 % του εκλογικού σώματος, είναι μια άλλη κουβέντα).

Αυτός ο λαός, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, έδωσε δύο μαθήματα μετά ραπισμού στον πρωθυπουργό του, ΓΑΠ:

• Το πρώτο χαστούκι, ήταν η αδιαφορία του προς τον εκβιασμό «ψηφίστε με γιατί αλλιώς θα έρθουν χειρότερες μέρες». Η στάση του λαού, με την αποχή, τα λευκά και τα άκυρα (που περιείχαν υβριστικά μηνύματα) , έδειξε τον βαθμό εκτίμησης, εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που χαίρει ο πρωθυπουργός από τον «διεφθαρμένο» (όπως ο ίδιος τον αποκάλεσε) λαό του. Και πήρε ΜΗΔΕΝ με τόνο. Τι πρωθυπουργός είναι αυτός, που δεν μπορεί ούτε να φοβίσει το «πόπολο»;;;
• Το δεύτερο χαστούκι, ήταν ακόμη χειρότερο. Ο λαός, επιβεβαίωσε, για άλλη μια φορά, ότι ο πρωθυπουργός του είναι χυδαίος και αποτυχημένος μπλοφατζής. Αφού έδωσε στον ΓΑΠ ότι ζητούσε για να υλοποιήσει την απειλή του, (την πλήρη λαϊκή απαρέσκεια, μετα περιφρονήσεως) ο τελευταίος δεν τόλμησε, όχι να υλοποιήσει τον εκβιασμό του, αλλά ούτε να αναφερθεί σ’ αυτόν. Τον κατάπιε και σφυρίζει αδιάφορα, άβουλος, αδύναμος, ανίκανος και μοιραίος.

Αυτό, ήταν μία ακόμη αποκάλυψη, πρώτου μεγέθους, που προστέθηκε στις δύο, πολύ σημαντικές, που προηγήθηκαν.

Αναφέρομαι στις αποκαλύψεις της χυδαίας εκμετάλλευσης του οραματικού σοσιαλισμού από το ΠΑΣΟΚ και του «δεξιού πατριωτισμού» από τη ΝΔ , για τον ίδιο ακριβώς ΜΟΝΑΔΙΚΌ (όσο και κυνικό) σκοπό τους, τον «κυβερνητισμό» τους.

Εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες παγιδεύτηκαν, (και είναι ακόμη πιασμένοι στα δόκανα του εξανδραποδισμού τους) όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», από την προπαγανδιστική εκμετάλλευση αυτών των ιδανικών, που έπεσαν «εν μία νυκτί» σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, με την υπογραφή της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, προκειμένου να σωθεί το καθεστώς πολιτικό σύστημα, και όχι η Ελληνική κοινωνία, όπως διατυμπανίζει η προπαγάνδα επί 24ώρου βάσεως. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχει κάποιος Έλληνας που θα αμφισβητήσει το ότι, αν κάποια μέρα δεν πληρωνόντουσαν οι μισθοί και οι συντάξεις, θα έμενε ξεκρέμαστος, κάποιος από τους 300,και όχι μόνον αυτοί, στις αγχόνες που θα γέμιζαν την πλατεία Συντάγματος.

Εδώ, όμως, σήμερα, πρέπει να σταθούμε σε μία άλλη παταγώδη αποκάλυψη, μεγαλύτερη από αυτές, που έρχεται να συμπληρώσει τις προηγούμενες, εξαιρετικά οδυνηρές για την κοινωνία και τη Δημοκρατία μας.

Αποκαλύφθηκε πλέον, κατά τον πιο αδιαμφισβήτητο και αδιάψευστο τρόπο, ότι η Δημοκρατία, στη χώρα μας, έχει υποκατασταθεί από τη λειτουργία μίας άτυπης Ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής.

Συχνά αναφέρομαι (και ίσως κάποιοι να σκέφτονται ότι υπερβάλλω) όταν λέω πως ο καθ’ ένας, που βλέπει τα πράγματα χωρίς κομματικές παρωπίδες, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην Ελλάδα, όπως έχει «εξελιχθεί» καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διολισθαίνει συνεχώς και επικίνδυνα προς τον αντίποδα της Δημοκρατίας και έχει ήδη δημιουργήσει ένα πολιτικό εξάμβλωμα, μία κομματοκρατούμενη ολιγαρχία, (πολιτική και οικονομική),  που σφετερίζεται τη νομιμότητα της  Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, έχοντας αφαιρέσει (με τις τροποποιήσεις του Συντάγματος) τις κυριότερες δικλείδες ασφάλειας της Δημοκρατικής λειτουργίας, (διάκριση λειτουργίας των τριών εξουσιών, δυνατότητα παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας, κλπ).

Έτσι, παρακολουθούμε δέσμιοί του, ένα «πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, που καθιστά την Κυβέρνηση ένα μη δημοκρατικό όργανο, ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο όργανο που δεν λειτουργεί δημοκρατικά» όπως αποφαίνεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος (πρακτικά συνεδρίου Θεσσαλονίκης 14-15/04/2008)

Η πικρή και δυσκολοπίστευτη αυτή αλήθεια, αποκαλύπτεται σήμερα, κατά τον πλέον αδιάψευστο τρόπο, όταν, το κυβερνόν κόμμα στέκεται ακόμη στην κυβέρνηση, μετά από την πλέον επίσημη, φρέσκια ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, στηριζόμενο σε μία εξαιρετικά ασθενή μειοψηφία, ενός 19 % του εκλογικού σώματος !!!

Και, δεν στέκεται, απλώς, στην κυβέρνηση, καταργώντας de facto την αρχή της «Δεδηλωμένης». Δεσμεύει το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας με επώδυνες μακροχρόνιες συμβάσεις στρατηγικής σημασίας και αμφιβόλου ωφέλειας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει αφοπλισθεί από κάθε δυνατότητα ενεργητικής του παρέμβασης και το μόνο που μπορεί να κάνει, σαν αντίδραση στα τεκταινόμενα, είναι η παθητική παραίτησή του.

Η ουσία της πραγματικότητας, δηλαδή η Αλήθεια, δεν μπορεί να αλλάξει από διαδικαστικές διατάξεις.

Το ότι το κυβερνόν κόμμα (και η πολιτική του) υποστηρίζεται από 1.900.000 Έλληνες πολίτες, (από το σύνολο των 9.900.000) , δηλαδή το 19 %, είναι μία πραγματικότητα, αδιαμφισβήτητη (αφού κανένας δεν προσέβαλλε τις προχθεσινές εκλογές για βία και νοθεία).

Το ότι 1.200.000 πολίτες (το 40 % αυτών που, πρίν μόλις ένα χρόνο, έδωσαν την εμπιστοσύνη τους στο κυβερνόν κόμμα), χθές την απέσυραν, είναι μία πραγματικότητα.

Το ότι, μέσα από ένα σύμπλεγμα νόμων και κανονισμών, μπορεί η Χώρα να κυβερνάται από αυτή την ελάχιστη μειοψηφία, (του 19 %) είναι μέν νόμιμο (αφού στηρίζεται σε νόμους, έστω και αν αυτοί είναι διαμορφωμένοι από το ίδιο το πολιτικό σύστημα που ευνοείται) αλλά δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, αφού ο (άγραφος) θεμελιώδης νόμος της Δημοκρατίας είναι, να κυβερνά η πλειοψηφία και να ελέγχει η μειοψηφία.

Στην , ήδη, εκπεσμένη «Δημοκρατία» μας, βλέπουμε και βιώνουμε να κυβερνά μία, συνεχώς ψευδόμενη, μειοψηφία, ενώ η κομματικά άστεγη πλειοψηφία, μένει φιμωμένη στην άκρη.

Αυτό είπε χθές ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας την ανάληψη πρωτοβουλίας του για την οργάνωση της αντίστασης της Ελληνικής κοινωνίας στη νέα κατοχή της από επίβουλες δυνάμεις και τους συνεργάτες τους. (link στο σχετικό video).

Γίνεται πάλι επίκαιρο και αγαπημένο το «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Η ώρα των λόγων, έχει παρέλθει. Τώρα είναι η ώρα της δράσης.

Όλοι, όσοι βλέπουμε την ανάγκη αυτής της αντίστασης, περιμένουμε το σύνθημα του Μίκη, για να μαζευτούμε σε μία τεράστια σιδερένια γροθιά και μία απέραντη αγκαλιά.