ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ, ΕΠΙ 200 ΧΡΟΝΙΑ, ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
(η ομιλία μου, στο Συνέδριο της 18ης και 19ης Δεκ. 2020 που οργάνωσε η Επιτροπή ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21'")
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το κυρίαρχο πρόταγμα της Εθνέγερσης των Ελλήνων, το 1821, ήταν το αίτημα για ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ.
"ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ Ή ΘΆΝΑΤΟΣ". "Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" σπαράζει ο Ρήγας στον θούριο του, ο οποίος αποτέλεσε τον προπομπό, το λίπασμα και τη μαγιά του ξεσηκωμού του 1821.
ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ Ή ΘΆΝΑΤΟΣ ήταν και το πρόταγμα/μήνυμα της Φιλικής Εταιρείας.
Κι ο Κολοκοτρώνης στη Πνύκα (το 1838) απευθυνόμενος στους νέους της εποχής του και σ'εμάς, μας λέει: " .....ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση".
.....και έρχεται ο μεγάλος μας ποιητής, ο Σολωμός και αφιερώνει στην Ελευθερία, το μεγάλο του ποίημα που εξιστορεί όλη την πάλη, ανθρώπων και ιδεών, κατά την αιματωβαμένη εθνεγερσία του 1821.
Η ΕΛΕΥΘΕΡἸΑ, αυτό το μεγάλο ζητούμενο των αγωνιστών του 1821, όταν εκφέρεται από τα χείλη τους, στοχεύει, βέβαια, άμεσα, στην απελευθέρωση του Γένους από τον Τουρκικό ζυγό, αλλά, δεν υπονοεί, αυτομάτως, με κανέναν τρόπο, την υποδούλωση του σε κάποιον άλλο δυνάστη, όπως στους Άγγλους ή τους Ρώσσους ή τους Γάλλους.
Στην Επανάσταση του 1821, δεν υπάρχει κανένα ίχνος του διλήμματος "«Κάλλιο σαρίκι τούρκικο παρά τιάρα παπική», που υπήρξε κατά τον επιθανάτιο ρόγχο της Βασιλεύουσας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Κ ανένας από τους Φιλικούς και έπειτα από τους αγωνιστές της πρώτης γραμμής, δεν διανοήθηκε ότι ο αγώνας γίνεται για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους, προκειμένου να (ή, άς) υποδουλωθούμε σε κάποιον άλλο.
Η φωτιά της Ελευθερίας άναψε, προκειμένου οι Έλληνες να αποκτήσουμε "δικό μας έδαφος, ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΡΑΤΟΣ" για να περιχαρακώσουμε και να στεγάσουμε την κοινωνία μας και αυτή να κυβερνάται όπως η ίδια θα ορίζει.
Με άλλα λόγια, οι Έλληνες, TO 1821, πολεμήσαμε για να κατακτήσουμε την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας, ΓΕΝΙΚΏΣ και όχι μόνον από τους Τούρκους. Πολεμήσαμε και ματώσαμε, μείναμε ανάπηροι ή γίναμε ηρωικά κουφάρια, για να αποκτήσουμε Κράτος και να αποφασίζουμε εμείς και μόνον εμείς για τα πάντα που αφορούν τη ζωή της κοινωνίας μας.
Αυτό, με πολιτικούς όρους, εκφράζεται με τις έννοιες της ΕΘΝΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΊΑΣ και της ΑΥΤΟΔΙΆΘΕΣΗΣ, οι οποίες έννοιες ΕΝΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΈΧΟΝΤΑΙ, ΩΣ ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΈΣΕΙΣ για την ύπαρξη της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ενος εθνους.
Με άλλα λόγια, Δεν νοείται ελεύθερο ένα έθνος, όταν εξαρτάται από τις διαθέσεις ενός άλλου Έθνους και δεν νοείται ελεύθερη μία κοινωνία όταν οι αποφάσεις για τη ζωή της, λαμβάνονται από άλλους και όχι από την ίδια την κοινωνία, τον ίδιο τον λαό της.
Όλοι ξέρουμε πως τα νοήματα αυτά, της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ και της ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, είναι οι ιδέες που κατά τον 18ο, 19ο και 20ό αιώνα κινητοποίησαν σχεδόν όλα τα έθνη και τους λαούς της Γης στο να απαιτήσουν και να αποκτήσουν (πληρωμένη με ποτάμια αίματος) την απελευθέρωση τους από τους δυνάστες τους , οι οποίοι ήταν, είτε αποικιοκράτες , είτε οι δυναστείες των Μοναρχιών τους.
Και μετά από αυτά τα ΓΕΝΙΚΑ, ας έλθουμε στα δικά μας:
Με τον αγώνα της εθνεγερσίας του 1821, οι Έλληνες κάναμε ένα πολύ μεγάλο βήμα για την κατάκτηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας. Όχι μόνο δραπετεύσαμε από την μακραίωνη υποδούλωση μας στους Τούρκους, αλλά αποκτήσαμε ΚΡΑΤΟΣ.
Σύμφωνα με όσα είπαμε προ ολίγου, από την επόμενη μέρα της ίδρυσης του κράτους μας , που ήταν το πρώτο (και πολύ μεγάλο) βήμα προς την Ανεξαρτησία, οι επόμενοι μεγάλοι στόχοι, για να ολοκληρώσουμε την Ελευθερία μας, θα έπρεπε να ήταν η εμβάθυνση της ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και η θεμελίωση της ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ.
Τους πετύχαμε κατα τη διάρκεια αυτών των 200 χρόνων; Πετύχαμε την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ;
Όχι.
Ακούσαμε τον καθηγητή κ. Κασιμάτη να αποφαίνεται ευθαρσώς πως "είμαστε υπόδουλοι" σε εξωχώριες δυνάμεις.
Ο κ. Μελετόπουλος τιτλοφόρησε την ομιλία του "ΑΠΟΙΚΙΑ ΕΛΛΑΣ", συμφωνόντας κι αυτός στο ίδιο συμέρασμα.
Όλοι οι ομιλητές, περιέγραψαν ΤΟ ΠΏΣ φαλκιδεύτηκε η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΜΑΣ και ιδίως τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία καταποντίστηκε, παραμένοντας μόνο σε κενές ομιλίες του πολιτικού προσωπικού...
Όπως αναπτύχθηκε από τις εισηγήσεις στο Συνέδριο αυτό, η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΝΑΡΚΟΘΕΤΗΘΗ με τις εξής ενέργειες :
τον, επί των ημερών της "Προεδρευόμενης Δημοκρατίας" υπερδανεισμό της Χώρας, πέραν των ορίων αντοχής της Εθνικης μας Οικονομίας, χάριν ικανοποίησης των κομματικών οπαδών των διαφόρων κομμάτων
την οικονομική κατάρρευση και αιχμαλωσία της Χώρας, (με τα γνωστά Μνημόνια φτωχοποίησης της κοινωνίας) εξ αιτίας αδυναμίας εξυπηρέτησης του δανεισμού αυτού
την αδυναμία άμυνας στον Οικονομικό Αρμαγεδδώνα, με την άσκηση νομισματικής πολιτικής. Καταστήκαμε ανίκανοι, εξ αιτίας της εκχώρησης του δικαιώματος έκδοσης χρήματος, σε ξένα χέρια, διαφορετικών συμφερόντων από τα Ελληνικά
την αλλοίωση της σύνθεσης της Ελληνικής κοινωνίας με τον ύπουλο και ασύδοτο εποικισμό από ανθρώπους εντελώς ξένους προς την Ελληνική ιδιοπροσωπεία, αν όχι και επικίνδυνους για την εθνική συνοχή και ασφάλεια, σε ενδεχόμενο Τουρκικής επίθεσης.
την αφαίμαξη της Ελληνικής κοινωνίας από το άνθος της νεολαίας της, η οποία κατέστη οικονομικός μετανάστης στη διεθνή αγορά.
Την κατάρρευση του Δημογραφικού, με άμεσο κίνδυνο τον σύντομο αφελληνισμό της κοινωνίας μας.
Την παράδοση, στους Σκοπιανούς, της εθνικής κυριαρχίας μας επί του, ανυπολογίστου αξίας, ονόματος της Μακεδονίας
Την εγκατάλειψη της ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων, εν όψει, μάλιστα, της εντεινόμενης Τουρκικής επιθετικότητας.
Την άσκηση ψοφοδεούς και ενδοτικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία που κινείται σταθερά προς επανάκτηση της ισχύος της παλιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με εμφανή τον άμεσο κίνδυνο απώλειας εδαφών, νησιών και θαλάσσιου πλούτου μας.
Την εισαγωγή, στην Ελληνική κοινωνία (μέσα από την εγκύκλιο Παιδεία και τα ΜΜΕ) του ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ και του ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ως τον μοντέρνο και προοδευτικό τρόπο σκέψης
Η απεικόνηση της πραγματικότητας αυτής, γεννά κάποια ΚΡΊΣΙΜΑ ΕΡΩΤΉΜΑΤΑ:
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ για τα εγκλήματα αυτά; Η απάντηση ειναι αυτονόητη:
- Αυτός που αποφάσισε την κάθε μία από αυτές τις καταστροφικές ενἐργειες.
-ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΆΣΙΣΕ, λοιπόν, αυτές όλες τις ενέργειες ;
Στη Δημοκρατία, όλοι το ξέρουμε: Ο Λαός αποφασίζει. Άρα: Αυτός ευθύνεται.
Έλα, όμως, που ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΡΙΣΙΜΟΤΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΖΗΤΗΜΑΤΑ, δεν ζητήθηκε, όχι Η ΑΠΟΦΑΣΗ, αλλά ΟΎΤΕ Η ΓΝΏΜΗ του λαού.
Στο ένα και μοναδικό θέμα που ζητήθηκε η απόφαση του, (για τη συνέχιση ή όχι των Μνημονίων, το 2015) ο λαός αποφάνθηκε (με 62%) ΟΧΙ και η "Κοινοβουλευτική Δημοκρατία" το έφτυσε και το έκανε ΝΑΙ.
Αλλά, αν δεν έλαβε ο Λαός τις αποφάσεις για τόσο κρίσιμα θέματα, τότε πως μορούμε να λέμε ότι έχουμε Δημοκρατία;
Η απάντηση είναι απλή: - ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ!
Αυτό ΤΟ ΓΕΓΟΝΌΣ, το ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΚΉ ΑΙΤΊΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΓΚΛΉΜΑΤΑ ΕΙΣ ΒΆΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΊΑΣ ΜΑΣ.
Θα αποφάσιζε ποτέ ο λαός να γίνει, ΈΣΤΩ ΚΑΙ ΈΝΑ από όλα τα παραπάνω εγκλήματα ;
Παρακαλώ, σκεφτείτε το.
Σίγουρα, πολλοί που ακούν να λέγεται πως ο Κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία, θα το αρνηθούν στο μυαλό τους και θα το απορρίψουν, ως αβάσιμο αφορισμό του ομιλούντος.
Θεωρώ, λοιπόν απολύτως σκόπιμη και απαραίτητη την τεκμηρίωση της αλήθειας ότι ο Κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αλλά Ολιγαρχία, διότι αν αυτή η αλήθεια δεν γίνει κατανοητή και αποδεκτή, τότε δεν θα στέκει η θέση που υποστηρίζω, ότι η Ελευθερία μας για την οποία θυσιάστηκαν οι ήρωες που ξεκίνησαν τον αγώνα της εθνεγερσίας μας , είναι ακόμη, χωλή και ανάπηρη και έχουμε ΧΡΕΟΣ να την ολοκληρώσουμε.
Για την τεκμηρίωση αυτή, καταθέτω, εδώ, τρείς αποδείξεις που θεωρώ αδιάσειστες:
Επιτρέψτε μου, πριν περάσω στις αποδείξεις, να συνοψίζω με πολύ αδρές γραμμές τη διάκριση των Πολιτευμάτων, όπως αυτή προκύπτει από την σχετική Επιστήμη που θεμελίωσε ο Αριστοτέλης, με τα "Πολιτικά"του.
ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ έχουμε όταν τις αποφάσεις για την κοινωνία ενός κράτους τις παίρνει μία ΟΛΙΓΟΜΕΛΉΣ ΟΜΆΔΑ της κοινωνίας
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχουμε, όταν ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΑΠΟΦΑΣΗ για την κοινωνία ενός κράτους, την παίρνει ΑΥΤΟΠΡΟΣΏΠΩΣ (χωρίς ενδιάμεσους "αντιπροσώπους") το σύνολο του λαού που αποτελεί την κοινωνία του.
Δηλαδή αυτό που γίνονταν στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Ε' αιώνα π.χ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η ταξινόμηση αυτή των Πολιτευμάτων (βάσει του ποιος αποφασίζει, τελικά) αποκλείει το ενδεχόμενο ύπαρξης μικτών, μεταξύ τους, πολιτευμάτων, όπως πχ "Μοναρχούμενη/Βασιλευόμενη Δημοκρατία"ή "Δημοκρατούμενη Ολιγαρχία", κλπ. ΄'Η το ένα θα είναι, ή το άλλο, ή το παρ' άλλο. Κάθε συνδυασμός μεταξύ τους είναι ΑΔΥΝΑΤΟΣ. Όπου επιχειρείται, υποκρύπτει εξαπάτηση.
Η λέξη "Δημοκρατία" εισάγεται παραπειστικά στην ονομασία των Ολιγαρχικών συστημάτων του Κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να εξαπατάται ο λαός ώστε να μην θέλει να τα ανατρέψει.
Ας περάσουμε, τώρα, στις τεις αποδείξεις:
1η Απόδειξη, αποτελεί το γεγονός τής επιμελούς θεσμοθέτησης, από κάθε σύστημα κοινοβουλευτισμού, του αποκλεισμού του λαού από κάθε συμμετοχή του στη λήψη αποφάσεων.
Η μόνη απόφαση που το σύστημα αυτό επιτρέπει (διά του Συντάγματος) στον λαό, είναι αυτή με την οποία ο λαός αποφασίζει να παραιτηθεί, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, από το δικαιώμα του να αποφασίζει για κάθε θέμα που τον αφορά, μεταφέροντας σε κάποιο παρένθετο πρόσωπο και μηχανισμό (βουλευτή και κόμμα) το δικαίωμα να λαμβάνει, αντ' αυτού, τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή του ψηφοφόρου.
Δηλαδή, το πολίτευμα του κοινοβουλευτισμού, επιτρέπει (περιοριστικά) στον λαό να είναι ελεύθερος (οπότε έχει και το δικαίωμα να αποφασίσει) μία μέρα κάθε τέσσερα χρόνια.
Και μάλιστα, η απόφαση του εκείνη τη μέρα, περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στην εκλογή του προσώπου και του μηχανισμού (βουλευτή και κόμματος) στους οποίους ο πολίτης δύναται να εκχωρήσει/μεταφέρει το δικαίωμα του να αποφασίζουν, για όλα τα προβλήματα του, κατά τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Έχει καμία σχέση αυτή η πρακτική με τη Δημοκρατία, που όπως είπαμε στην αρχή, ο Δήμος, δηλαδή η κοινωνία, ο κάθε πολίτης, αποφασίζει ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ, ΟΠΟΤΕΔΉΠΟΤΕ υπάρχει ανάγκη, για ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ που αφορά την κοινωνία του ;
Απόδειξη 2η: Διαβάζοντας τα επίσημα οικονομικά στοιχεία κάθε Χώρας που κυβερνάται μέ κάποιο κοινοβουλευτικό σύστημα, βλέπουμε πως ο πλούτος της είναι συσσωρευμένος σε χέρια πολύ λίγων, ΕΛΑΧΊΣΤΩΝ πολιτών της, ενώ εκατομμύρια πολιτών της ζουν στα όρια της φτώχειας και κάτω από αυτά. Βλέπουμε, επίσης, τα τελευταία χρόνια, τη μεσαία εισοδηματική τάξη να φθίνει συνεχώς, διολισθαίνουσα προς τους φτωχούς.
Η πραγματικότητα αυτή, με το δεδομένο ότι στη Δημοκρατία ο Δήμος/ο Λαός αποφασίζει για κάθε θέμα, δημιουργεί το εύλογο ερώτημα: -Είναι δυνατόν η πλειοψηφία του λαού να αποφασίζει να δυστυχεί βασανιστικά, προκειμένου να ευημερεί προκλητικά μία ελάχιστη μειοψηφία;;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από : - Όχι αυτό είναι αδύνατον.
Οπότε, δια της εις άτοπον απαγωγής, προκύπτει ότι όπου συμβαίνει αυτό το γεγονός (οι ευημερούντες να είναι ελάχιστοι και οι δυστυχούντες μυριάδες) είναι αδύνατον το πολίτευμα να είναι Δημοκρατία, ασχέτως το πως ονομάζεται.
Αυτό, όμως, συμβαίνει σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ που ονομάζουν το πολιτικό τους σύστημα Δημοκρατία και εννοούν τον κοινοβουλευτισμό. Άρα: Σε οποιαδήποτε Χώρα συμβαίνει αυτό το φαινόμενο (της προκλητικής ανισοκατανομής πλούτου) το πολίτευμα της δεν έχει καμία σχέση με Δημοκρατία, ασχἐτως του πως αυτοαποκαλείται.
Απόδειξη 3η: Το ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία, αλλά Ολιγαρχία, δεν αποτελεί άποψη της μηδαμηνότητας μου, αλλά αποτελεί απόρροια της παγκόσμιας διανόησης, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΆ, αρχής γενομένης από τον μέγα Αριστοτέλη και στη συνέχεια από τις μελέτες των γιγάντων του πνεύματος: Thomas Hobbs, John Locke, Spinoza, Mondesquieu, Jean-Jacques Rousseu, Hegel, για να φτάσουμε και στους συγχρόνους μας, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Noam Tsomsky, τον Γιώργο Κοντογιώργη.
Γράφει, σχετικά, ο Κορν. Καστοριάδης: "..... Δημοκρατία σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Υπάρχουν μόνο φιλελεύθερες Ολιγαρχίες σε ορισμένες Χώρες, σχετικά προνομιούχες από πολλές απόψεις. Τι γίνεται στην πραγματικότητα, σ'αυτές; Μιλάνε για δημοκρατία. Το καθεστώς, είναι, φυσικά, τελείως ολιγαρχικό. Φυσικά υπάρχουν φιλελεύθερες πλευρές αυτού του ολιγαρχικού καθεστώτος. Υπάρχουν ορισμένα δικαιώματα των ανθρώπων και των πολιτών, υπάρχει ένας ΛΕΓΌΜΕΝΟΣ ελεύθερος τύπος, αλλά αν κοιτάξει κανείς ποιοι πραγματικά κυβερνούν, ποιοι πραγματικά έχουν την εξουσία στα χέρια τους, θα δει ότι ούτε στις χειρότερες εποχές της λεγόμενης "Ρωμαϊκής Δημοκρατίας"- που δεν ήταν ποτέ δημοκρατία αλλά ολιγαρχία - το ποσοστό αυτών που έχουν δύναμη μέσα στην κοινωνία, ποτέ δεν ήταν τόσο λίγο όσο είναι σήμερα".
Και ο πολυγραφότατος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Γιώργος Κοντογιώργης, σημειώνει: "Στην πολιτική τυπολογία του Αριστοτέλη, το σημερινό (Ελληνικό) πολιτικό σύστημα ταξινομείται ως μια απλώς ΕΚΛΟΓΙΜΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ, δηλαδή στην ΚΑΤΗΓΟΡΊΑ ΤΗΣ ΑΥΣΤΗΡΆ ΠΡΏΙΜΗΣ, ΜΟΝΑΡΧΙΚΆ ΔΟΜΗΜΈΝΗΣ, ΟΛΙΓΑΡΧΊΑΣ".
Με την τελευταία Πολιτειακή αλλαγή (του 1975) τη λεγόμενη και "Μεταπολίτευση" που ήδη διαρκεί 46 χρόνια, έχουμε "Προεδρευόμενη Δημοκρατία", η οποία, με τις Συνταγματικές αναθεωρήσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα που έγιναν εν τω μεταξύ, έχει καταστεί (στην πρακτική εφαρμογή της) απολύτως πρωθυπουργοκεντρική, στο βαθμό που ο φημισμένος Πολιτειολόγος μας Γιώργος Κοντογιώργης, την κατονομάζει ως ΕΚΛΟΓΙΜΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ.
Αυτή η "Προεδρευόμενη Δημοκρατία" ΈΧΕΙ ΉΔΗ ΑΠΟΔΕΊΞΕΙ , με την πρακτική εφαρμογή της, πως ο Κοινοβουλευτισμός ουδεμία σχέση έχει με τη Δημοκρατία, καθώς επί των ημερών της και ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΕΊ Ο ΛΑΌΣ, ή αγνοώντας ή και καταπατώντας τη γνώμη του (όπως στο Δημοψήφισμα του 2015 και όπως με τα μεγάλα Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία) ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΎΛΙΟ (ως θεσμοθετημένο όργανο της Ολιγαρχίας) ΑΠΟΦΆΣΙΣΕ ΚΑΙ ΕΠΈΤΡΕΨΕ όλες τις καταστροφικές ενέργειες που προαναφέρθηκαν._
Έχοντας υπ'όψη αυτά και ατενίζοντας προς τα πίσω όλη την περιπέτεια του Πολιτεύματος της Ελλάδας, από την Εθνεγερσία του 1821 μέχρι σήμερα, βλέπουμε ότι, όλα αυτά τα 200 χρόνια, το Πολιτειακό Σύστημα της Ελλάδας, όπως απεικονίζεται στα Συντάγματα που έχουν μεσολαβήσει, κάνει ένα βήμα εμπρός, προς τη Δημοκρατία και ένα βήμα πίσω, με αποτέλεσμα, μετά από 12 Πολιτειακές αλλαγές, να παραμένει μέχρι σήμερα, σταθερά στάσιμο στο σημείο "ΕΛΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ", καθώς παραπαίει συνεχώς, μεταξύ Μοναρχίας, Ολιγαρχίας (που είναι ο Κοινοβουλευτισμός) και Δικτατορίας.
Μετά, λοιπόν, από την παραπάνω τεκμηρίωση της αλήθειας και την παραδοχή ότι επί 200 χρόνια δεν κατορθώσαμε, οι Έλληνες, να κατακτήσουμε τη Δημοκρατία, ταλαιπωρούμενοι μεταξύ Μοναρχίας και Ολιγαρχίας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας για την Ελευθερία, δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν έχει τελειώσει.
Βρισκόμαστε στο μετέωρο βήμα, με το ένα πόδι στον αέρα, έτοιμο για το βήμα/άλμα, που πρέπει να γίνει, προς τη Δημοκρατία,.
Πρέπει να γίνει, διότι αν δεν γίνει αυτό το βήμα, δεν θα αποκτήσουμε ποτέ ΚΑΙ Ανεξαρτησία, καθώς η κυβερνώσα μας Ολιγαρχία, είναι ταυτισμένη και συνώνυμη με την Εξάρτηση της Χώρας μας από την Οικονομική Παγκοσμιοποίηση τή "Νέας Τάξης", που δηλητηριάζει την κοινωνία μας με τα ευαγγέλια του ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ και του ΑΚΡΑΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ, εμφανιζόμενου ως ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΥ.
Οπότε, μην έχοντας κατακτήσει την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ και την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, που όπως είπαμε, αποτελούν τις ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ύπαρξης της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ενός κράτους, δεν μορούμε να ισχυριζόμαστε και να λέμε ότι είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, διότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ, παρ'ότι νομίζουμε ότι είμαστε.
Και εδώ, στο σημείο αυτό, πρέπει να θυμηθούμε τα διδάγματα του μεγάλου Πλάτωνα, που μέσα από την αλληγορία του Σπηλαίου του, μας λέει: "Δεν υπάρχει ασφαλέστερος δούλος, από εκείνον που, εσφαλμένα, πιστεύει ότι είναι ελεύθερος".
Αναφέροντες, λοιπόν, στους ήρωες του 1821 που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία τη δική τους και των απογόνων τους, δηλαδή τη δική μας, στεκόμαστε προσοχή απέναντι τους και τους λέμε:
Αναφερόμενοι ευλαβώς σ'εσάς, ηρωικοί γεννήτορες του κράτους μας, απολογούμαστε ντρεπόμενοι, που όλα αυτά τα 200 χρόνια, δεν κάναμε κάτι για να ολοκληρώσουμε το ὈΡΑΜΑ σας για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Που δεν κάναμε κάτι για την κατάκτηση της Αυτοδιάθεσης της κοινωνίας μας.
Είμαστε ένοχοι, όχι διότι δεν έχουμε κατακτήσει τη Δημοκρατία, 200 χρόνια μετά τη δική σας νίκη επί του βάρβαρου κατακτητή, αλλά διότι, ακόμη, δεν πολεμήσαμε καν για να την κατακτήσουμε.
Δεν κάναμε το χρέος μας και είμαστε υπόλογοι.
Αναγνωρίστε μας το ελαφρυντικό τής άγνοιας ή της ευπιστίας μας ΣΤΗΝ 'ΥΠΟΥΛΗ ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΌΡΗΣΗ της προπαγάνδας της Ολιγαρχίας και συγχωρείστε μας.
Αποδεχόμαστε το ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Θα φέρουμε τη Δημοκρατία στην κοινωνία μας, ώστε να αποκτήσουμε και Ανεξαρτησία.
Ορκιζόμαστε, όπως ορκισθήκατε κι εσείς πριν ξεκινήσετε το νικηφόρο αγώνα σας, ότι θα προσπαθήσουμε ΜΕ ΌΛΗ ΜΑς ΤΗ ΔΎΝΑΜΗ, ΝΑ ολοκληρώσουμε ΤΟ ΌΡΑΜΑ ΣΑΣ για μία ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ.
__________________________________
