"ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ" & "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"
Όθων Ιακωβίδης (28/ΧΙ/2020)

Η πανδημία του κορωνιού και η παγκοσμίως ομοιόμορφη πολιτική του αντιμετώπιση καθώς και η πρωτοφανής κομματική εχθρότητα που αναπτύχθηκε στο εσωτερικό της κοινωνίας των ΗΠΑ κατά την τελευταία εκεί εκλογική αναμέτρηση, αποτελούν δύο κορυφαία γεγονότα παγκόσμιας απήχησης, που έφεραν με δύναμη στην επιφάνεια την υποβόσκουσα οικουμενική αντιπαλότητα της Νέας Τάξης με την υπάρχουσα.
Και, για να μη μιλάμε με γενικότητες, η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων είναι αυτή που θεμελιώθηκε επάνω στην ύπαρξη των εθνών/κρατών και τις ομαδοποιήσεις που αυτά επιλέγουν για την ενδυνάμωση των συμφερόντων τους, ενώ η Νέα Τάξη, "The New World Order", είναι αυτή που θεμελιώνεται επάνω στην οικονομική δύναμη μίας υπερεθνικής, απάτριδος και αόρατης εξωθεσμικής οντότητας που, με όπλο της το Χρήμα, αγοράζει και χρησιμοποιεί τη Διανόηση, την Επιστήμη, την Τεχνολογία, τις Τέχνες και τον Πολιτισμό, αλλά και τις κυβερνήσεις κρατών, για την επίτευξη της κυριαρχίας της επί της παγκόσμιας κοινωνίας.

Η παύση της διεθνούς πολιτικής αντιπαλότητας μεταξύ Φιλελευθερισμού και Σοσιαλισμού, που επήλθε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (το 1991), έδρασε ως εμβρυουλκό της Νέας αυτής Τάξης που εκκολάπτετο μέσα "στην κοιλιά" της παλιάς, στη μήτρα του Φιλελευθερισμού . Αυτός, αφού προηγουμένως μεταλλάχθηκε σε Νεοφιλελευθερισμό που έθρεψε και μεγάλωσε, τόσο σε όγκο όσο και σε βαθμό καλοπέρασης της, τη Μεσαία τάξη με το νέκταρ και ευαγγέλιο τής υπερκατανάλωσης (τροφοδοτούμενης από χρήμα/φούσκα), τώρα, μετεξελιγμένος ως Νέα Τάξη Πραγμάτων, εξελίσσεται σε νεοπλασία τής μεσαίας τάξης και την απειλεί με πλήρη συρρίκνωση ἐως εξαφανισμό της στο έρεβος της τάξης των πενομένων επαιτών που σέρνονται κατά χιλιάδες, στα μπουντρούμια τα ευρισκόμενα "κάτω από τα όρια της φτώχειας".

Το ευαγγέλιο αυτό (του καταναλωτισμού) με ρομφαία του την τηλεόραση, τύφλωσε την κοινωνία και την κατέστησε άβουλο όργανο των εξουσιαστών της οι οποίοι αναδείχθηκαν ακριβώς μέσα από την ίδια υπερκατανάλωση αγαθών, που υποσκίασε σε μεγάλο βαθμό την κατανάλωση πνευματικών αγαθών, λοβοτομώντας, έτσι, την κοινή λογική.

Έτσι, στη ΝΤ, το Χρήμα επιβάλλει τη θέληση του επί της Πολιτικής, ενώ προηγουμένως η Πολιτική ήταν εκείνη που επέβαλλε τη θέληση της επί της Οικονομίας.
Αυτό το εβλέπουμε στις δύο μεγαλύτερες Οικονομικές οντότητες του πλανήτη: Τόσο στην Αμερική όσο και στην Κίνα.
Στην μέν φιλελεύθερη Αμερική η Οικονομία της υποχώρησε σημαντικά στα τελευταία 15-20 χρόνια, ενώ ο πλούτος των Αμερικανικών επιχειρήσεων" εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, μετά την διεθνοποίηση, τόσο της παραγωγής (που μεταφέρθηκε σε Κίνα και αλλού) όσο και των χρηματηστηριακών συναλλαγών που αφέθηκαν ασύδοτες, άνευ οποιουδήποτε ελέγχου.
Στη δε Κϊνα, η Οικονομική της πρόοδος κατέστη ο πρώτιστος στόχος, εγκαταλείποντας ουσιαστικά την πολιτική της ιδεολογία (κομμουνισμό) στα αζήτητα, ως παρελθόν άνευ αξίας.

Έχουμε, λοιπόν, ήδη μπει σε μία Νέα Εποχή που ονομάζεται και "τέταρτη βιομηχανική επανάσταση" και χαρακτηρίζεται από την εφαρμογή της "τεχνητής νοημοσύνης", η οποία καθιστά τον άνθρωπο, ανθρωποειδές, ένα είδος "σαρκικού ρομπότ".
Όταν , όμως, η τεχνολογία είναι στα χέρια των εξουσιαστών του ανθρώπου, κανένας δεν μπορεί να περιμένει ή να ελπίζει την εφαρμογή της προς όφελος των ανθρώπων.
Το πιο σατανικό από όλα, είναι το ότι όλα αυτά γίνονται με νόμους και διαταγές των εκλεγμένων από τον ίδιο το λαό, κυβερνήσεων!...
Ήδη, η Ελληνική κοινωνία, που χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο με την επιβολή των Μνημονίων, συμπεριφέρεται σαν ένα καθοδηγούμενο ρομπότ, που σκάβει με τα ίδια της τα χέρια τον λάκο μέσα στον οποίο προορίζεται να θαφτεί η ίδια, ως άχρηστο απόριμμα της ιστορίας, μόλις ολοκληρωθεί ο ρόλος της, όπως αυτός καθορίζεται ερήμην της, από τους εξουσιαστές της. Το κάνει, ψηφίζοντας και ξαναψηφίζοντας αυτούς που την κατέστρεψαν και συνεχίζουν να την καταστρέφουν.
Και, τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε, εμείς οι πολίτες, να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε αυτό το μαύρο και απαίσιο μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας; Ή, μήπως, είναι όλα χαμένα;;

Εγώ βλέπω πως δεν είναι όλα χαμένα.
1ον) Διότι υπάρχει το πρότυπο, που μπορεί να λειτουργήσει ως όραμα. Το μοντέλο της ανθρώινης κοινωνίας, το οποίο εγγυάται το ευχάριστο πέρασμα του ανθρώπου από τη ζωή. Αναφέρομαι στη Δημοκρατία. Την πραγματική και όχι αυτό το πολίτευμα (του κοινοβουλευτισμού) που παρουσιάζεται ως δημοκρατία για να ξεγελά τον λαό.

2ον) Διότι κανένας άνθρωπος δεν θέλει να είναι υπόδουλος, άρα η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων είναι φύσει εναντίον της υποδούλωσης των. Άρα: Υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό που το μόνο που χρειάζεται, είναι να κινητοποιηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση.

3ον) Διότι το "Σύστημα" έχει την "Αχίλλειο πτέρνα" του. Είναι το προσωπείο της Δημοκρατίας που του είναι απαραίτητο (όσο ακόμη του είναι απαραίτητο) για να κρύβει το απεχθές πρόσωπο της Ολιγαρχίας. Και, αφού θέλει να φορά αυτό το προσωπείο, είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιεί κάποιες διαδικασίες που είναι δημοκρατικές, όπως οι εκλογές.

4ον) Διότι τώρα ξέρουμε το όπλο του με το οποίο το καθεστώς καθοδηγεί την κοινωνία προς μία κατεύθυνση που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της. Τώρα ξέρουμε πως αυτό το επιτυγχάνει με την προπαγάνδα της, που εκπέμπεται από τα ΜΜΕ. Και, όταν γνωρίζεις το όπλο του αντιπάλου σου, γνωρίζεις και το πως μπορείς να το αχρηστεύσεις ή να του μειώσεις την εμβέλεια του.

Αν αυτά τα τέσσερα δεδομένα χρησιμοποιηθούν με τον κατάλληλο τρόπο, η επέλαση της Νέας Τάξης μπορεί να ανακοπεί και η νίκη να στεφανώσει , για ακόμη μία φορά, τον λαό.

Μιλάμε, λοιπόν, για την παγκοσμιοποίηση της Δημοκρατίας.

Απλά, σκεφτείτε: - Αν είχαμε μια Παγκόσμια Συνομοσπονδία που θα την αποτελούσαν όλα τα υπάρχοντα έθνη /κράτη, με πολίτευμα την Πραγματική Δημοκρατία (όπου τις αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι ένας Μονάρχης ή μία Ολιγαρχία που δήθεν αντιπροσωπεύει τον λαό) :

• θα είχαμε τον φόβο ενός πυρηνικού πολέμου ;; Όχι, διότι δεν θα υπήρχαν διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των ομοσπόνδων, πλέον, εθνών/κρατών. Για τον ίδιο λόγο, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν και πόλεμοι μεταξύ των.

• θα είχαμε επιτρέψει τόση μεγάλη δυστυχία στους συνανθρώπους μας με λιγότερα προσόντα; Όχι, διότι δεν το επιτρέπει η ανθρώπινη ηθική, η οποία θα πρυτανεύει στις αποφάσεις των ανθρώπων του λαού που θα αποφασίζουν για κάθε θέμα που θα απασχολεί την κοινωνία.

Μόνο με αυτές τις παραπάνω δύο κατακτήσεις, η ανθρώπινη κοινωνία θα ήταν εντελώς διαφορετική, πολύ πιο ανθρώπινη, από αυτή που είναι σήμερα.

Στον περιορισμένο αυτό χώρο ενός άρθρου, δεν μπορεί να γίνει πλήρης ανάπτυξη του θέματος. Το συμπέρασμα, ωστόσο, είναι πασιφανές: Το αντίδοτο της Οικονομικής παγκοσμιοποίησης της Νέας Τάξης, είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.