1/V/2013
Αρχικά, να ξεκαθαρίσουμε ότι, λέγοντας “τα όπλα μας”, εννοούμε τα “όπλα” του Λαού, στην αιχμαλωσία του στα Μνημόνια και , κυρίως, στους Μνημονιοφύλακες (που είναι σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα).
Ένα πολύ δυνατό (ίσως το αποτελεσματικότερο) όπλο που έχει ο λαός για να εκπαραθυρώσει τ καθεστώς πολιτικό σύστημα της Ολιγαρχίας, είναι η “Πολιτική Απεργία Διαρκείας” , μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, σαν μέσο και τρόπος εκδίωξης τού σάπιου αυτού πολιτικού καθεστώτος, από τις θέσεις της πολιτικής εξουσίας τις οποίες κατέλαβε και κατέχει με ύπουλο τρόπο.
Όταν λέμε “κατέλαβε και κατέχει με ύπουλο τρόπο τις θέσεις της πολιτικής εξουσίας” αναφερόμαστε στις νόθες (από χέρι) εκλογές με τις οποίες καταλαμβάνεται η κυβερνητική Εξουσία, η οποία συνεχίζει να διατηρείται και να κατέχεται (από το ίδιο πολιτικό σύστημα), κάνοντας ασύστολη χρήση μίας επιστημονικά στημένης προπαγάνδας (πανάκριβης, αλλά τζάμπα για το σύστημα, αφού την πληρώνει ο λαός).
Το ότι οι εκλογές είναι “νόθες από χέρι”, αποδεικνύεται από το αποτέλεσμά τους, όταν η “οικογενειοκρατία” βγάζει μάτι (όταν οι 72 στους 300 “βουλευτές” είναι γόνοι των δίων οικογενειών !!!)... και άλλοι τόσοι είναι “βουλευτές του σωλήνα” της “μιντιοκρατίας”.... Οι υπόλοιποι είναι οι επιλογές των αρχηγών , σύμφωνα με τον βαθμό που ο κάθε υποψήφιος επιτυγχάνει στο άθλιο “άθλημα” του γλυψίματος τού αρχηγού.
Αφού, λοιπόν, εξηγήθηκε τί εννοούμε όταν λέμε ότι, “ο λαός πρέπει να εκπαραθυρώσει το καθεστώς πολιτικό σύστημα της Ολιγαρχίας, που κατέλαβε και κατέχει με ύπουλο τρόπο τις θέσεις της πολιτικής εξουσίας”, ας έρθουμε να δούμε “πώς και γιατί καίγονται τα όπλα που μπορούν να πετύχουν αυτή την εκπαραθύρωση”.
Οι ίδιοι που προτείνουν αυτό το όπλο, (την “Πολιτική Απεργία Διαρκείας” , μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ), του αφαιρούν την αποτελεσματικότητά του, με την κακή χρήση που του κάνουν.
Και εξηγούμαι: Για να σταματήσει ένας πολίτης να πληρώνει κάτι, για το οποίο ως χθές ένοιωθε υποχρεωμένος να το κάνει(τόσο απέναντι στο αίσθημα συνέπειας των υποχρεώσεών του προς το Κράτος όσο και απέναντι στον Νόμο,) πρέπει να συντρέξουν δύο παράγοντες:
1. Να πιστέψει ότι ο τρόπος συμπεριφοράς του προς το Κράτος ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ
2. Να πιστέψει ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙ Η ΤΣΙΜΠΙΔΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ, μέ όλα τα επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται.
Για να πιστέψει ότι ο τρόπος συμπεριφοράς του προς το Κράτος ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ Α ΛΛΑΞΕΙ, θαπρέπει να αντιληφθεί ότι το Κράτος έχει πάψει να φροντίζει γι' αυτόν (αφού έχει πάψει να φροντίζει για την κοινωνία ολόκληρη). Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει.
Το δεύτερο που πρέπει να γίνει, για να πεισθεί ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΑΣΕΙ Η ΤΣΙΜΠΙΔΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ, (μέ όλα τα επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται), είναι να καταλάβει ότι, όταναυτή η πράξη που καλείται να κάνει, γίνεται ταυτόχρονα από ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, αυτή η γενική (από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας) αποδοχή και υιοθέτησή της, ακυρώνει την παρανομία της πράξης αυτής, καθιστώντας την κοινωνική απαίτηση.
Όμως, αυτό, δεν μπορεί να γίνει όταν καλείται μεμονωμένα ο κάθε πολίτης να κάνει παύση των πληρωμών του προς το Δημόσιο και τις Τράπεζες. Τον σπρώχνουμε να πέσει ακάλυπτος, χωρίς καμία ασπίδα, στη μάχη που εμείς επιλέγουμε, χωρίς προηγουμένως να του έχουμε εξασφαλίσει την γενικευμένη αποδοχή της.. Γi' αυτό (και πολύ καλά κάνει) δεν ακολουθεί....
Πώς μπορεί να εξασφαλισθεί η γενίκευση αυτής της πράξης;
Πολύ απλά: Αφού, πρώτα, πιστέψει ότι ο τρόπος συμπεριφοράς του προς το Κράτος ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, για τους λόγους που θα του εξηγήσουμε, καλούμε τον κάθε πολίτη να πεί αν συμφωνεί να το κάνει, υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει προηγουμένως εξασφαλισθεί το ότι η πράξη αυτή
θα γίνει μόνον όταν συμφωνήσει να την κάνει μία “κρίσιμη μάζα” (π.χ) 1.000.000 πολίτες σ' όλη την Ελλάδα.
Δεσμευόμαστε ότι ΤΌΤΕ ΜΌΝΟ (αφού θα έχουμε εξασφαλίσει την ακύρωση της παρανομίας της εν λόγω πράξης) θα δοθεί το σύνθημα έναρξης της παύσης πληρωμών.
Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την αποδοχή της από την κοινωνία.
Τώρα, το ότι (με την κακή χρήση που κάνουν) αφαιρούν από το πιό ισχυρό όπλο, την αποτελεσματικότητά του, είναι γεγονός.
Το ΑΝ αυτό γίνεται με αυτό τον σκοπό ή γίνεται από άγνοια, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: Το όπλο αφοπλίζεται και αχρηστεύεται...
Προσωπικά, θέλω να πιστεύω ότι αυτός ο αφοπλισμός των όπλων, δεν γίνεται από κακή πρόθεση, αλλά στις εποχές που ζούμε, τίποτε δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο της αθωότητας.
Ας προσέξουν, λοιπόν, αυτοί που εμφανίζονται σαν οδηγοί και ταγοί τής Αντίστασης στα Μνημόνια και στους υποστηρικτές τους, να κάνουν σωστή χρήση τών λαϊκών όπλων και να μην τα παροπλίζουν και τα αχρηστεύουν με τον τρόπο τους, διότι θα ακολουθήσει ο δικός τους επώδυνος παροπλισμός.
