2010: Η χρονιά των μεγάλων αποκαλύψεων

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Μέσα στο παγκόσμιο «χαμηλό βαρομετρικό» που παγώνει όλο τον «Δυτικό κόσμο» από την οκονομική ύφεση που προκάλεσε το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας μεγατόνων (που έγινε το 2008), το ωστικό κύμα της έφτασε στη δική μας χώρα στο τέλος του 2009. Το 2010 καταλάβαμε πολύ καλά το νόημα πολλών εννοιών και λέξεων που μασούσαμε παπαγαλιστί, τα τελευταία χρόνια..Αποκαλύφθηκε ότι ο επωνομαζόμενος «νεοφιλελευθερισμός», που διαφημίστηκε σαν ο «χρυσός κανόνας» της οικονομικής προόδου, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από την τρόμπα που φούσκωνε τη φούσκα του «καπιταλισμού».


Ένας καπιταλισμός, που αποκαλύφθηκε, με την κατάρρευση .... των χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων και την πληρωμή των ζημιών αυτών από την κοινωνία, (με χρέωση του κάθε πολίτη και όχι από άλλους καπιταλιστές), ότι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, μία παγκόσμια φενάκη, στα χέρια των χονδρεμπόρων της λαϊκής εντολής, (κυβερνητικά κόμματα των «κοινοβουλευτικών δημοκρατιών») ώστε να μοιράζουν τον κοινωνικό πλούτο στους κομματικούς «ημετέρους» και αφεντικά, σαν “dealer” σημαδεμένης τράπουλας, με ανυποψίαστο θύμα τον εκ γεννετής εξαπατημένο πολίτη.

Η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη «οικονομική παγκοσμιοποίηση», στο πλοίο της οποίας ναυτολογηθήκαμε άρον-άρον κι εμείς (η Ελληνική κοινωνία) ως μούτσοι και θαλαμηπόλοι, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το όχημα διευκόλυνσης της συγκέντρωσης του παγκόσμιου πλούτου στα λίγα χέρια της «Διεθνούς του χρήματος», δηλαδή της «Διεθνούς της Εξουσίας».

Αν σε αυτές τις πρόσφατες σεισμικές αποκαλύψεις, προσθέσουμε και τις αμέσως προηγούμενες:
την αποκάλυψη του κομμουνισμού ως πρόφαση συγκέντρωσης του πλούτου και της Εξουσίας σε μία άλλη Ολιγαρχία (την μονοκομματική νομενκλατούρα) την αποκάλυψη της αδυναμίας του σοσιαλισμού να ανθίσει στο τοξικό περιβάλλον της «Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» (ελεγχόμενης από συστάσεώς της,από την «Ολιγαρχία της Εξουσίας»), οδηγούμαστε σε μία άλλη αποκάλυψη, εξαιρετικά σημαντική, αν την αντιληφθούμε και την πάρουμε σαν τροχιοδεικτική βολή σκόπευσης μίας καλύτερης κοινωνίας του μέλλοντος.

Η αποκάλυψη αυτή, μετά την απογραφή όλων των προηγουμένων, έγκειται στη διαπίστωση ότι, η μόνη σταθερά που δείχνει το πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, από το κακό στο καλό, από την κοινωνική αδικία στην κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ο φάρος της «ανόθευτης Δημοκρατίας».
Για να μη κάνουμε διάλεξη για τον όρο «ανόθευτη», αναφέρεται μόνον η σοφή τοποθέτηση επί του θέματος, του Μέγα Αριστοτέλη, που (παραφράζοντάς τον) έλεγε : «Η εκλογή αντιπροσώπων του λαού, νοθεύει τη Δημοκρατία. Αυτή, παραμένει ανόθευτη και δυνατή, μόνο με την κλήρωση των εκπροσώπων του λαού, στα κέντρα λήψης αποφάσεων».

Ερχόμενοι, λοιπόν, στον σημερινό Ελληνικό μικρόκοσμο, μέσα στο 2010, αποκαλύφθηκε και διαπιστώσαμε ότι η λειτουργία της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας, έχει εκθρέψει μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά θρασύτατου δυνάστη, που νοιάζεται μόνο για το δικό του συμφέρον, έστω και αν αυτό είναι εγκληματικά εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτό αποδείχθηκε από την πτωχευτική υπερχρέωση του κράτους και την παράδοση του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας.

Εμείς, σαν Έλληνες, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά από τους άλλους, στις πηγές της Δημοκρατίας και, ίσως, άθελά μας, εξ αιτίας αυτής της στενής μας συγγένειας με αυτή την κόρη του Ελληνικού πνεύματος, να βρισκόμαστε πάλι στην πρωτοπορία μίας νέας νίκης που πρέπει να κάνουν οι κοινωνίες εναντίον του δυνάστη τους.

Η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας με την διοχέτευση μίας μεγάλης δόσης αμεσότητας της λαϊκής θέλησης στο κέντρο λήψης αποφάσεων, είναι αναντίρρητα (και αποδεδειγμένα, πλέον) ιστορική ανάγκη, για την ίδια την ύπαρξη της Ελληνικής κοινωνίας, στο άμεσο μέλλον. Η τρέχουσα συγκυρία, επιβάλλει την επείγουσα εφαρμογή αυτής της αναζωογόνησης, στην κοινωνία μας.

Δεν μπορούμε να συντηρούμε, πλέον, μία καταστρεπτική κατάσταση. Η σωστή «δοσολογία» αυτής της καίριας ανατροπής στην τρέχουσα λειτουργία της «κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας», μπορεί να αποτελέσει το πρότυπο που θα υιοθετηθεί, αμέσως μετά, από τις κοινωνίες άλλων κρατών της Δύσης, που όλες τους υποφέρουν, λιγώτερο ή περισσότερο, από τα ίδια συμπτώματα, που προαναφέρθηκαν.
Οι μεγάλες αποκαλύψεις φέρνουν μεγάλες ανατροπές και καταρρεύσεις, που χρειάζονται, μεγάλης έκτασης και βάθους, ανοικοδομήσεις.

Στην Ανατολή αυτής της ανοικοδόμησης, ανέτειλε, ήδη, το άστρο του Μίκη Θεοδωράκη (και της ¨ΣΠΙΘΑΣ»» του). Στην τελευταία δημοσκόπηση της «KAΠΑ RESEARCH” με σκοπό τής δημοσκόπησης την «Ερευνα κοινής γνώμης σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις», που δημοσιεύεται σήμερα στο ΒΗΜΑ, στην ερώτηση «ποιος είναι ο σημαντικότερος Έλληνας με βάση τα έργα και την προσφορά του το 2010;» ο (αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, ως προς τις πολιτικές του απόψεις) Μίκης Θεοδωράκης, φιγουράρει στη δεύτερη θέση, μακράν πάνω από τον τρίτο (που είναι ο Κάρολος Παπούλιας) και λίγο κάτω από τον καθημερινά και ανηλεώς διαφημιζόμενο Πρωθυπουργό Γ.Α.Παπανδρέου. 

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται μόλις στην Πέμπτη θέση και οι άλλοι «πολιτικοί αρχηγοί» είναι εξαφανισμένοι. Τα φαινόμενα δείχνουν ότι η ανοικοδόμηση της διαλυμένης πατρίδας και η αναζωογόνηση της Δημοκρατίας μας, βρίσκεται σε καλό δρόμο.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΟΟΔΟ

ΠΗΓΗ: http://neakeratsiniou.blogspot.com/2011/01/2010-2011.html#ixzz5tvE05H79

ΓΑΠ : «Δεν θα γίνω όμηρος»

Όθων Ιακωβίδης

24 Δεκ. 2010

Ο μέγας όμηρος, που έχει θέσει σε ομηρία ολόκληρη την Ελληνική κυβέρνηση (καθιστώντας την «κυβέρνηση ανδρείκελων») και ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, (αφαιρώντας της την εθνική κυριαρχία της και καθιστώντας την πολυεπίπεδα φτωχειά), έκανε τη δήλωση: «Δεν θα γίνω όμηρος» !!!

Αυτό είπε, προς τους άμοιρους βουλευτές του, αμέσως μετά την ψήφιση τού προϋπολογισμού, κατά την οποία, για ακόμη μία φορά, οι όμηροι της «κομματικής πειθαρχίας», απετάχθησαν μεν, τον Σατανά, τοποθέτησαν δε, τα κούτσουρα στην πυρά της ανθρωποθυσίας, στην οποία αυτοί οι ίδιοι έχουν καταδικάσει την Ελληνική κοινωνία.

Ένας-δυό δεν άντεξαν αυτή την πράξη και αποχώρησαν. 
Η αποχώρησή τους, όμως, πλήττει την «κομματική πειθαρχία» και αυτό είναι ασυγχώρητο για το κόμμα.
 Ο αρχηγός πρέπει να λάβει τα μέτρα του. Τι κι αν η «κομματική πειθαρχία» είναι άκρως αντισυνταγματική νοοτροπία και πρακτική, αφού το Σύνταγμα (στην τήρηση του οποίου ορκίζονται με πανηγυρικές τελετουργίες, όλοι αυτοί) ρητά προβλέπει (στο άρθρο 60) το «απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και ψήφου, του βουλευτή, κατά συνείδηση», ενώ πουθενά δεν αναφέρεται κάποια, έστω και υπόνοια υποχρέωσης τήρησης «κομματικής πειθαρχίας», δεδομένου ότι και το κόμμα, ως λειτουργικός θεσμός του πολιτεύματος, δεν υφίσταται σε καμία διάταξη του Συντάγματος !!! 
(Η μόνη αναφορά του κόμματος, στο Σύνταγμά μας, είναι στο άρθρο 29, παρ. 1, που λέει « Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα, μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα»… ). 
 

Τώρα, το πώς αυτός ο «θεσμός» (που δεν είναι), έχει καταφέρει να αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας στην ιεραρχία της δημοκρατίας μας και να έχει απορροφήσει και να μονοπωλεί και τις τρείς Εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) που το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει ότι πρέπει να είναι μεταξύ τους ανεξάρτητες, είναι μία άλλη, μεγάλη κουβέντα. 
 

Εκείνο που ξέρουμε πολύ καλά, διότι το βλέπουμε, είναι ότι το κόμμα συνθέτει την Κυβέρνηση η οποία είναι «σάρξ εκ της σαρκός» της κομματικής πλειοψηφίας της Βουλής και η οποία (κυβέρνηση) διοικεί και την Δικαιοσύνη. 

Δηλαδή, οι τρείς εξουσίες της «Δημοκρατίας» μας, είναι δύο, η εξής μία: το κόμμα.

Θα ήταν για πολύ γέλιο, αν δεν ήταν ΤΡΑΓΙΚΟ. 
 

Αφήσαμε τη Δημοκρατία μας να διολισθήσει σιγά-σιγά και να έχει καταλήξει να αποτελεί τον μανδύα και το πρόσχημα μίας οικογενειοκρατούμενης Ολιγαρχίας, πολιτικής και οικονομικής, που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, με τα ονόματά της.

Αυτή είναι το πρόβλημά μας, αυτή είναι η αιτία της πτώχευσής μας. 

Το ξεδόντιασμα αυτής πρέπει, λοιπόν, να είναι ο στόχος μας.

Αν δεν εξυγιανθεί η Δημοκρατία μας, δεν μπορεί να εξυγιανθεί η Οικονομία μας, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η κοινωνία μας.

Αυτής της μεταμφιεσμένης σε Δημοκρατία, Ολιγαρχίας, είμαστε όλοι όμηροι.

Η μόνη ελπίδα να βγούμε από την ομηρία μας αυτή, είναι να το καταλάβουμε και ο καθ’ ένας, να πεί στον εαυτό του: «Δεν θα γίνω όμηρος».

Η «ΣΠΙΘΑ» του Μίκη Θεοδωράκη, είναι «κίνημα Ανεξάρτητων πολιτών», δηλαδή πολιτών που θέλουν να απελευθερωθούν από την ομηρία τους αυτή.

Οι πόρτες είναι ανοιχτές και μας/σας περιμένει.

Το στριπ-τΙζ του προϋπολογισμού και οι μωρές παρθένες

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Η εικόνα της Βουλής των Ελλήνων κατά την χθεσινή ψήφιση του Προϋπολογισμού του 2011, ήταν κάτι το εξαιρετικά σουρεαλιστικό.
Ο πολιτικός διάλογος, κάτω από το τραγικό (που περιέχεται στη τρέχουσα κατάσταση της κοινωνίας) είχε κάτι το εξαιρετικά φαιδρό, που σε κάποιες περιπτώσεις έφθανε ως το γελοίο.

Ας δούμε μαζί κάποιες σκηνές του έργου (που θα μπορούσε, στο μέλλον, με μία εμπνευσμένη σκηνοθεσία, να αποτελέσει σουρεαλιστικό αριστούργημα για τους σινεφίλ).

1. Το «Σοσιαλιστικό»(;) κόμμα,(ο αρχηγός του οποίου είναι και Πρόεδρος της «Διεθνούς Σοσιαλιστικής» και ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να διαδώσει παντού σ’ όλη την υφήλιο τα αγαθά του Σοσιαλισμού), ψήφισε τον πιό νεοφιλελεύθερο προϋπολογισμό, που μπροστά του οι προϋπολογισμοί της Δεξιάς που εμφανίσθηκαν στην Ελληνική Βουλή, από το απώτατο ως το πρόσφατο παρελθόν, φαντάζουν ως κομμουνιστικής εμπνέυσεως και περιεχομένου!! ( Μέσα από αυτά τα γεγονότα, αναρωτιέται κανείς, τι άλλο πρέπει να κάνει ο ΓΑΠ για να εκλεγεί ή να ανακηρυχθεί Πρόεδρος της Γαλαξιακής Σοσιαλιστικής….)
2. Ο Σαμαράς, ζηλεύοντας τη δόξα του Λαζόπουλου, έβγαλε πολύ γέλιο με την ατάκα του: «Δεν θα γίνουμε συνένοχοι της χρεωκοπίας», όταν και οι τυφλοί έχουν δεί και οι κουφοί έχουν ακούσει πως το κόμμα του έχει τη μισή (τουλάχιστον) ευθύνη της φτώχειας μας, η οποία δεν είναι προϊόν του τελευταίου χρόνου ή της τελευταίας 5ετίας, αλλά αποτελεί προϊόν σύσσωμης της κομματικής νοοτροπίας και πρακτικής των τελευταίων 30 χρόνων. Ακούγοντας τον Σαμαρά να λέει αυτά, είδαμε μπροστά μας τον Παλαιοκώστα, (ποζάροντας μπροστά στο ελικόπτερο με το οποίο δραπέτευσε), να λέει στο Δικαστήριο: « - Έ, όχι κύριε Πρόεδρε, να με κατηγορείται και για δραπέτη», «Το ελικόπτερο πετούσε κοντά στις φυλακές και βρέθηκα κι εγώ μέσα»….
3. Ο Καρατζαφέρης, που ψήφισε υπέρ της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας, επετέθηκε λάβρος στην κυβέρνηση για την πιστή τήρηση των όρων της παράδοσης αυτής, τους οποίους ο ίδιος έχει υπογράψει φαρδειά-πλατειά σε κάθε σελίδα τού Μνημονίου. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.
4. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επιχείρησε να σώσει (όσο μπορούσε) τα προσχήματα, λέγοντας ευρηματικά ότι «η κυβέρνηση είναι εθνικής ανάγκης και όχι κυβέρνηση της πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ», αλλά δεν έπεισε, καθώς δεν είπε ποιος την ορίζει και τη νομιμοποιεί σαν τέτοια. Φαίνεται πως ξέχασε ότι η κυβέρνηση αυτή κάθισε στις καρέκλες της εξουσίας με την (κίβδηλη, όπως αποδείχθηκε) βεβαίωση του «λεφτά υπάρχουν» και την, ως εκ τούτου υπόσχεση αύξησης μισθών και συντάξεων, ως αντίπαλη πρόταση στο πάγωμα των μισθών και συντάξεων που έλεγε η ΝΔ. Και μόνο το γεγονός ότι παρέδωσε τον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο της πατρίδας μας, σε τρίτους, της στερεί το δικαίωμα να ελπίζει ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης». Τουναντίον, αυτή η πράξη της, την χαρακτηρίζει σαν «κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας». Χαρακτηρισμός που επιβεβαιώνεται κατά τον πλέον αναντίρρητο τρόπο, με την άσκηση ποινικής δίωξης που άσκησε χθές ο Εισαγγελέας Εφετών των Αθηνών, για εθνική προδοσία (!!!) εναντίον της κυβέρνησης και όσων υπέγραψαν το Μνημόνιο. Φαίνεται, επίσης πως ο Βαγγέλης ξέχασε πως στις πρόσφατες εκλογές, το κόμμα του έχασε κατά 1.200.000 ψήφους την δύναμη και ισχύ της εντολής διακυβέρνησης της χώρας και κυβερνά με ένα (πρωτοφανώς ελάχιστο) 19 % του εκλογικού σώματος, εφαρμόζοντας, όχι αύξηση, όχι πάγωμα, αλλά ανηλεή μείωση των μισθών και των συντάξεων. Τα δύο αυτά γεγονότα (και όχι εικασίες ή θεωρίες) δικαιολογούν όσους λέμε ότι η «Εθνική ανάγκη» δεν εξυπηρετείται από μία κυβέρνηση που έχει παραδώσει τη διαχείριση της Εθνικής Οικονομίας σε τρίτους, αλλά «Εθνική ανάγκη» είναι η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε μία νέα ηγεσία, στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχει κανένα από τα πρόσωπα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.
5. Το «κλού» ,όμως, της βραδυάς, ήταν η ψήφιση του προϋπολογισμού, από τους βουλευτές και τις βουλευτίνες του ΠΑΣΟΚ. Οι καϋμένοι και οι καϋμένες, αναγκάστηκαν να τον υπερψηφίσουν, παρ’ όλο που καταδίκασαν μετά βδελυγμίας το περιεχόμενο αυτού του τρισκατάρατου προϋπολογισμού, που έδρασε σαν αναγκαστικό στρίπ-τήζ της βουλευτικής ιδιότητάς τους, αποκαλύπτοντας την άχαρη γύμνια της άψυχης μαριονέτας. Έτσι, αφού έβγαλαν έναν πολύ ωραίο και πειστικό λόγο για την ανάγκη διατήρησης της παρθενίας, με κορυφαία του χορού των παρθένων, τη Βάσω, παρακολουθήσαμε όλοι (ως βιτσιόζοι οφθαλμολάγνοι) τον βιασμό των παρθένων που, αφού δήλωσαν στον βιαστή τους την απέχθειά τους γι’ αυτό που τους κάνει, σήκωσαν όσο πιο βολικά μπορούσαν, τα πόδια…

Ζήσαμε, λοιπόν, εικόνες ανείπωτου «μεγαλείου», με σέξ, βία και χρήμα, μοναδικές, ανεπανάληπτες, που μόνο στον πυθμένα της παρακμής μπορεί κάποιος να βρεί…

Μάτωσε χθές η Ολιγαρχία

Δεν ήταν επίθεση εναντίον του Χατζηδάκη αυτό που έγινε χθές, στην οδό Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Έλαχε στον άτυχο Χατζηδάκη, (που δεν είναι και από τους πλέον αντιπαθείς υπηρέτες της καταστροφής μας), να βρίσκεται την «λάθος ώρα» στο «λαθος μέρος» , ώστε να προσωποποιήσει το ένοχο της ξεφτίλας καθεστώς πολιτικό σύστημα και να δεχθεί το πρώτο ηχηρό σκαμπίλι που έδωσε  ο θυμός του λαού σ’ αυτό, ματώνοντας το πρόσωπό του.

Το μάτωμα του αρρωστημένου συστήματος στο πρόσωπο του Χατζηδάκη, ήταν μήνυμα και δείγμα για το τί πρόκειται να ακολουθήσει, καθώς το πολιτικό κατεστημένο δείχνει ότι δεν έχει αντιληφθεί την πραγματικότητα και ….την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα κάτω από την επιφάνειά τους, μετά την εξευτελιστική παράδοση της διαχείρισης της χώρας σε τρίτους, αλλοεθνείς, που σαν επακόλουθο έχει το άπλωμα του (υφασμένου από το ΔΝΤ & Σία) σάβανου της φτώχειας, επάνω σ’ όλη την Ελληνική κοινωνία .

Η (μία ακόμη) απόδειξη  ότι, σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα (από τα Αριστερά ως τα Δεξιά) δεν έχει αντιληφθεί την ρέουσα πραγματικότητα και συμπεριφέρεται «σα να μή τρέχει τίποτε», με την ίδια ακριβώς νοοτροπία και συμπεριφορά της καταστροφής, την ώρα που η κοινωνία βουλιάζει στην ξεφτυλισμένη φτώχεια,  είναι η εμμονή του στην απόκρυψη της μίας και μοναδικής Αλήθειας. 
Αυτής που δεν το συμφέρει να ακούγεται, αλλά που βοά πως αυτό (το καθεστώς πολιτικό σύστημα)είναι ο μόνος υπεύθυνος (και άρα, ένοχος) για την πτώχευση της χώρας και επιμένει να είναι και ο αδιαφιλονίκητος διαχειριστής της φτώχειας  που  αυτό έφερε.

Επίκαιρο παράδειγμα αυτής της αδυναμίας ειλικρίνιας, οι δηλώσεις καταδίκης  αυτής της πράξης λαϊκής διαμαρτυρίας, που το καθεστώς την εκλαμβάνει και την παρουσιάζει ότι είναι εναντίον του προσώπου του Χατζηδάκη, ενώ όλοι τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν είναι έτσι.

Κανένας από τους πολίτες που επιτέθηκαν, δεν είχε κάτι προσωπικό μαζί του. Ούτε χρωστούσε λεφτά σε κάποιον απ ‘αυτούς, ούτε του είχε πειράξει τη γυναίκα ή την κόρη, ούτε είχε κάνει κάτι συγκεκριμένο εναντίον κάποιου συγκεκριμένου εξ αυτών.

Παρ’ όλ’ αυτά, βγαίνει σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, από την Παπαρήγα μέχρι τον Καρατζαφέρη και, με αφορμή το συγκεκριμένο επεισόδιο, καταδικάζουν την «πράξη βίας» εναντίον του Χατζηδάκη, αντί να δεχθούν το σκαμπίλι (που έπεσε στα μούτρα του καθ’ ενός τους) με ταπεινοφροσύνη και να ζητήσουν συγνώμη για τη μεγάλη απάτη που έστησαν, εδώ και 35 χρόνια, ζώντας μέσα στη χλιδή της Εξουσίας, με δανεικά που πήρανε χωρίς να τα ζητήσουν, από τον Ελληνικό λαό, διά χειρός των αγοραστών των ομολόγων του Δημόσιου Χρέους.

Και, μη τολμήσει να βγεί κάποιος από αυτούς τους κυρίους ή τα δημοσιογραφικά τσιράκια τους και να πεί ότι στο πρόσωπο του Χατζηδάκη χτυπήθηκε η Δημοκρατία, διότι θα επαληθεύσει και με άλλο παράδειγμα ότι το καθεστώς δεν έχει αντιληφθεί την ρέουσα πραγματικότητα, που φωνάζει ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα έχει διολισθήσει και έχει δώσει τη θέση της σε  μία πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, που κυβερνά τη χώρα.

Αυτή ήταν στο στόχαστρο. 
Αυτή μάτωσε χθές από το σκαμπίλι του δικαίως οργισμένου Ελληνικού λαού.

Ο «ΚΑΝΕΝΑΣ», ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΙΝΑΙ Κ Α Ν Ε Ν Α Σ.

Δεκέμβριος 10, 2010

 

 

Για ακόμη μία φορά, οι δημοσκοπήσεις, δείχνουν την ίδια, αμετάβλητη (εδώ και δύο περίπου χρόνια), διάθεση του κοινωνικού σώματος: Στην ερώτηση ποιον προτιμούν για Πρωθυπουργό,  ο «Κανένας» υπερτερεί σημαντικά των επώνυμων υποψηφίων. 

Παρ’ όλ’ αυτά, στις εκλογές που έχουν διεξαχθεί ενδιάμεσα, την πρωθυπουργία, τη δημαρχία και την περιφερειαρχία, κερδίζουν πρόσωπα που έχουν φυσική υπόσταση, με όνομα και παράνομα.

Αυτό, είναι και δικαιολογημένο, όταν όλοι αυτοί οι πολίτες που λένε «κανένας», δεν έχουν εναλλακτική πρόταση, δεν έχουν λύση στο αδιέξοδο της επιλογής τους. Αυτό είναι που τους αναγκάζει να ψηφίσουν τον «μη χειρότερο» , που πάντοτε είναι ο προηγούμενος χειρότερος  διαχειριστής της τύχης των Ελλήνων πολιτών, τα τελευταία 20 χρόνια.

Αυτή η εναλλαγή από τη «Σκύλλα των ανικάνων στη Χάρυβδη των εξώνητων*», έφερε και το (λογικά, αναμενόμενο με βεβαιότητα) αποτέλεσμα της πολυεπίπεδης πτώχευσης της κοινωνίας και τη φτώχεια των πολιτών.

Αυτό το «κενό επιλογής» έρχεται να καλύψει η πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη, μετά από τη λαϊκή επίκληση στην αγάπη του προς την παραπαίουσα πατρίδα.

Τώρα, λοιπόν, απέναντι στο τέρας της σύγχρονης Σκύλας και Χάρυβδης της καταστροφικής κομματοκρατίας**, ΥΠΑΡΧΕΙ το αντίπαλο δέος. Και έχει όνομα. Λέγεται «ΣΠΙΘΑ» και είναι αυτή που άναψε ο Μεγάλος μας Μίκης, καλώντας όλους τους ανεξάρτητους Έλληνες πολίτες να φυσήξουν με τη δύναμη της ψυχής τους για να την κάνουν φωτιά.

Είναι η σπίθα που μπορεί (θα εξαρτηθεί από εμάς, τους κομματικά ακαπίστρωτους πολίτες) να κάψει ότι σαθρό και βρώμικο ταλανίζει την Ελληνική κοινωνία και την κρατά στο τέλμα της γενικής φτωχοποίησής της, όπως :

.        Την αναξιοκρατία

·        Την οικογενειοκρατία

·        Τον απερίσκεπτο και ψυχοφθόρο καταναλωτισμό

·        Τον ανήθικο πλουτισμό

·        Τη διδασκόμενη στα σχολεία απαιδευσία

·        Την αχαλίνωτη (και καταστροφική για την κοινή λογική) κομματική προπαγάνδα

·        Την αλλοτρίωση της Δημοκρατίας σε ασυδοσία

·        Την έκπτωση της Δημοκρατίας σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία

Και, για να γίνουν όλ’ αυτά πραγματικότητα, πρέπει, προηγουμένως, να γίνει κάτι άλλο: Πρέπει να φύγουν «άπαξ και δια παντός», από το προσκήνιο και το παρασκήνιο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, όλοι αυτοί (πρόσωπα και μηχανισμοί, κόμματα και πολιτικό προσωπικό τους) που μας έφεραν στο γκρεμό, που ήδη έχουμε αρχίζει να κατρακυλάμε.

Ο «Κανένας» , λοιπόν, πρέπει να γίνει «ΣΠΙΘΑ».

Ο κάθε πολίτης που έχει αντιληφθεί ποιος είναι ο ένοχος της  κοινωνικής (και της δικής του) μιζέριας και άρα ξέρει από ποιον πρέπει να απαλλαγεί, ας τρέξει να φυσήξει τη ΣΠΙΘΑ για να γίνει φωτιά.

Αλλά, ακόμα κι αν δεν έρθει να υπογράψει τη Διακήρυξή μας, κι αν δεν θέλει να αφήσει τα μαξιλάρια του καναπέ του, κι αν δεν θέλει να μιλήσει στον φίλο του κι αν δεν θέλει ή δεν μπορεί να θυσιάσει το κατιτίς του, μπορεί να κάνει κάτι πιο εύκολο: Αν ερωτηθεί (από κάποια δημοσκόπηση), «ποιον προτιμά για πρωθυπουργό ή τι κόμμα ψηφίζει, αντί να πεί «κανένας» να απαντήσει «ΣΠΙΘΑ».

Να φανεί στις δημοσκοπήσεις η πολιτική θέση του (αν ταυτίζεται με τα παραπάνω).

Είναι κι αυτό μία προσφορά στον αγώνα της μεγάλης ανατροπής που κήρυξε ο Μεγάλος Μίκης.

* εξώνητος : (Λεξικο Δημητράκου) «ο αντί χρημάτων απαρνηθείς τας αρχάς του, ο  

πουλημένος»

** κομματοκρατία : η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί «κρατούσα άποψη» στην καθημερινή πολιτική πρακτική.

Το επτασφράγιστο μυστικό της κρίσης.....

  Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Το σημείωμα αυτό, αναφέρεται στην ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΠΑΤΗ που αποτελεί ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών (που αποτελούν το Δημόσιο Χρέος) και η (επιτυχής) απόπειρα ετεροπροσωπείας του οφειλέτη.
Μία απάτη, που αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό, που φυλάσσεται με νύχια και με δόντια, από τον Δράκο της προπαγάνδας του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, καθώς η αποκάλυψή του (και η ευρεία αποδοχή της Αλήθειας) θα έστηνε κρεμάλες στην Πλατεία Συντάγματος.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους:
Κάθε προμελετημένο έγκλημα, κρύβεται κάτω από μία φτιαχτή πολυπλοκότητα, ώστε να μένει αθέατη η πλευρά της Αλήθειας του που, συνήθως, είναι πολύ απλή, όπως είναι το πάτημα της σκανδάλης ή το μπήξιμο του μαχαιριού στην καρδιά....

Έτσι, και η απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας και η αποκάλυψη της πτώχευσης της Ελληνικής κοινωνίας, (που αποτελεί προïόν μακρόχρονης διεργασίας της νοοτροπίας και πρακτικής της «ιθύνουσας τάξης»), παρουσιάζεται ότι πηγάζει από τον συνδυασμό του μεγάλου ελλείμματος «τρεχουσών συναλλαγών» και του τεράστιου χρέους του Ελληνικού κράτους.
Είναι, όμως, έτσι;;;
Επειδή, τόσο οι κουβέντες μεταξύ πολιτών, όσο και οι δημόσιες συζητήσεις «στρογγυλής τραπέζης», επικεντρώνονται στο Δημόσιο Χρέος μας, πρέπει κάποιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, για να γίνεται κατανοητή η Αλήθεια. Αυτή, που τόσο έξυπνα κουκουλώνουν ή παραμορφώνουν όσοι δεν θέλουν να φαίνεται καθαρή και αφτιασίδωτη.
Ας μου επιτραπεί να συμβάλλω κι εγώ λίγο σ’ αυτή την προσπάθεια.
Πρώτα-πρώτα , να μη μπερδεύουμε στο μυαλό μας, το «Δημόσιο Χρέος» , με το «Ιδιωτικό Χρέος».
Το τελευταίο, είναι το σύνολο των ποσών που χρωστά κάθε πολίτης στις Τράπεζες, από διάφορα δάνεια ή «κάρτες» που έχει πάρει, προκειμένου να αγοράσει διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες, για να ικανοποιήσει προσωπικές ή οικογενειακές ανάγκες ή γούστα.
Αυτές όλες οι δαπάνες, δεν έχουν καμία σχέση με το πρόβλημα του υπέρογκου δανεισμού του κράτους μας.
Το «Ιδιωτικό Χρέος» (που είναι άλλο τόσο, όσο το Δημόσιο), αποτελεί άλλο πρόβλημα, που ακόμη δεν έχει προκύψει επιτακτικά η ανάγκη λύσης του και ως εκ τούτου, ακόμη δεν συζητάμε γι’ αυτό).
Κάνω αυτή τη σημείωση, διότι πολλοί μπερδεύουν τα δύο αυτά μεγέθη, για να αποπροσανατολίσουν ακόμη περισσότερο τη σκέψη από την ευθεία της Αλήθειας.
Το «Δημόσιο Χρέος» (ΔΧ), είναι αυτό που σήμερα ταλανίζει ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία. Αυτό, είναι το σύνολο των ποσών που δανείστηκε τα τελευταία 30 χρόνια και χρωστά το κράτος, προκειμένου:
αφ’ ενός να πληρώνει τη δαπάνη της λειτουργίας του και
αφ’ ετέρου να επενδύει σε Δημόσια έργα υποδομών, επάνω στις οποίες στήνεται η ανάπτυξη κάθε είδους επιχειρήσεων, που αποτελούν την πηγή παραγωγής του Εθνικού πλούτου (ΑΕΠ)
Το ΔΧ και η αδυναμία της περαιτέρω εξόφλησης των δόσεών του, είναι αυτό για το οποίο έγινε όλος αυτός ο ορυμαγδός της παράδοσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας και της επέλασης του «ΔΝΤ & Σία», υπό το λάβαρο του «Μνημονίου».

Όλες οι συζητήσεις, γύρω από το θέμα αυτό, ξεκινούν από τη βάση ότι, η Ελληνική κοινωνία δανείστηκε αυτά τα ποσά, που τώρα δεν μπορεί να εξοφλήσει.

Όμως, η βάση αυτή δεν είναι αληθής, καθώς τα λεφτά αυτά, δεν τα δανείστηκε, (αφού δεν τα εισέπραξε) η Ελληνική κοινωνία !!
Απόδειξη αυτού, αποτελεί η μη ύπαρξη της αντίστοιχης Αξίας του Δ.Χ, κάπου, αφού αν τα έπαιρνε η Ελληνική κοινωνία, η αντίστοιχη αξία αυτών των δανείων θα βρισκόταν κάπου,
είτε υπό τη μορφή κάποιων έργων υποδομής, ίσης αξίας, που τώρα θα παρήγαγαν χρήμα και δεν θα είχαμε αυτό το χαώδες «έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών», αλλά θα είχαμε και περίσσευμα, όπως σε κάθε κράτος με σώφρονα και πατριωτική διοίκηση και διαχείριση
είτε υπό την μορφή υψηλής ποιότητας των παρεχομένων Δημοσίων Υπηρεσιών, όπως της Υγείας, της Ασφάλειας, της Δημόσιας Διοίκησης, της Παιδείας, της Έρευνας και Τεχνολογίας, κλπ.
Όμως, αν η Ελληνική κοινωνία δεν πήρε αυτά τα δάνεια, τότε δεν τα χρωστάει !!!
Αν, όμως, δεν τα πήρε η Ελληνική κοινωνία, ποιος τα πήρε, πώς, για ποιόν λόγο και, που είναι τα λεφτά ;;;;

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά, περνάει, υποχρεωτικά, από το σκεπτικό του τρόπου κατάληψης ή διατήρησης της κυβερνητικής Εξουσίας, από τους διεκδικητές της (κόμματα).
Επειδή στη Δημοκρατία, αυτό γίνεται με τη συγκέντρωση του μεγαλύτερου πλήθους των ψήφων, και αφού στις κομματικές ηγεσίες των Ελληνικών κομμάτων, καθ’ όλη , σχεδόν, την περίοδο της «μεταπολίτευσης» , επικράτησε η νοοτροπία της πρόταξης του κομματικού συμφέροντος από το κοινωνικό όφελος, στήθηκαν (από τα κόμματα) δύο μηχανισμοί:

• ένας μηχανισμός αγοράς ψήφων, δια της δημιουργίας στρατιών αμειβομένων ανδράποδων/ψηφοφόρων, υπό τον μανδύα του δημοσίου υπαλλήλου

• ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός μηχανισμός κομματικής προπαγάνδας, για την παραγωγή στρατιών κομματικών παροπιδοφόρων / ψηφοφόρων

Όμως, και οι δύο αυτοί μηχανισμοί, είναι εξαιρετικά κοστοβόροι και τα κόμματα δεν διέθεταν (δηλαδή, δεν μπορούσαν να εισπράξουν από τους «φίλους» τους) τα απαιτούμενα ποσά.
Επειδή, όμως η κομματική ανάγκη ήταν (πάντα) επείγουσα και κρίσιμη και, επειδή τα κόμματα δεν είχαν το «πρόσωπο» να δανειστούν τέτοια τεράστια ποσά, εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους ως διαχειριστές του Κρατικού Ταμείου και του Εθνικού πλούτου (που εγγυάται τον δανεισμό του κράτους) και άρχισαν να παίρνουν αυτά τα ποσά, με το πρόσχημα ότι τα χρειάζεται η κοινωνία.

Τα λεφτά αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης», διοχετεύθηκαν από τα κυβερνώντα κόμματα, προς δύο κατευθύνσεις :
στη μισθοδοσία των ανδράποδων / ψηφοφόρων τους (που την κομματική δαπάνη εξαγοράς τους, πολύ έξυπνα, την ταυτοποίησαν ως κρατική δαπάνη, προσλαμβάνοντάς τους ως δημόσιους υπαλλήλους), και
στην διοχέτευση (με τη μέθοδο των υπερτιμολογήσεων των δημοσίων έργων και προμηθειών) των απαιτουμένων (τεράστιων) ποσών προς την «κρατικοδίαιτη» (δηλαδή κομματοτρεφόμενη) οικονομική ολιγαρχία, προκειμένου μέρος αυτής της λεηλασίας του εθνικού πλούτου να επιστρέφει στα κόμματα, με τη μορφή προεκλογικών ή τακτικών ενισχύσεων (βλέπε «σεμινάριο Siemens» με τίτλο «Το’ να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο», στο οποίο απονεμήθηκε «ντοκτορά» Τσουκάτου, Μαντέλη, κλπ).
Η πτώχευσή μας, λοιπόν, δεν οφείλεται σε λανθασμένους χειρισμούς των Δημόσιων οικονομικών, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν οι ένοχοι της λεηλασίας, διαπληκτιζόμενοι (δήθεν) μεταξύ τους για το ποιος έκανε τα περισσότερα και μεγαλύτερα λάθη.
Η πτώχευσή μας οφείλεται στη μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ από εντεταλμένους διαχειριστές εις βάρος των εντολέων τους.
Τα δάνεια που χρεώθηκε η Ελληνική κοινωνία, τα πήραν τα κόμματα, «προς ίδιον όφελος», με βαρειά χρέωση του κάθε πολίτη, εν αγνοία του !!!!!
Κυρίαρχοι της λεηλασίας, τα δύο «κόμματα εξουσίας», που είχαν τη δυνατότητα, σαν εξουσιοδοτημένοι διαχειριστές του Δημοσίου Ταμείου και του Εθνικού Πλούτου, να εισπράττουν και να πληρώνουν για λογαριασμό της Ελληνικής κοινωνίας.
Με την ιδιότητά τους αυτή, χρέωναν στον κάθε μισθωτό, συνταξιούχο, ελεύθερο επαγγελματία και μικρομεσαίο επιχειρηματία, τον λογαριασμό του κομματικού αγώνα τους για τη διεκδίκηση ή διατήρηση της δικής τους πολυτελέστατης διαβίωσης στα παλάτια της Εξουσίας, που αφού την οικειοποιήθηκαν και την μονιμοποίησαν, τη μοίρασαν και στις οικογένειές τους, δημιουργώντας τον μοναδικό ανά τον κόσμο τραγέλαφο της «Δημοκρατικής Οικογενειοκρατίας» (σαν να λέμε «ηλιόλουστη νύχτα»).

Έτσι, φθάσαμε στο σήμερα, στην ώρα της πληρωμής του λογαριασμού και της αποκάλυψης της τεράστιας αυτής απάτης, που περιγράφεται ως εξής: Ο απατεώνας (το σύνολο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος) προκειμένου να κάνει τη δουλειά του την ώρα που ήθελε και αδυνατώντας να ζητήσει δανεικά από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), δανείστηκε από τον τοκογλύφο της γειτονιάς.
Επειδή ο ίδιος είναι αναξιόπιστος και αναξιόχρεος, δανείστηκε για λογαριασμό του πολίτη, από τον οποίο απόσπασε τη σχετική εξουσιοδότηση, αποκρύπτοντάς του την πράξη του αυτή.

Στη λήξη της προθεσμίας πληρωμής, αδυνατώντας να πληρώσει άλλες δόσεις του χρέους αυτού, στέλνει τον τοκογλύφο να εισπράξει από την κοινωνία (δηλαδή τον κάθε πολίτη), τα δανεικά που πήρε και ξόδεψε, αυτός.

Έτσι, ο κάθε πολίτης καλείται τώρα να δώσει, αναδρομικά (και με τόκους), τα δανεικά που πήρε από αυτόν, χωρίς να του το πεί, το καθεστώς πολιτικό σύστημα εδώ και 10, 20, 30 χρόνια, δια χειρός των δανειστών των κυβερνητών του.

Αυτός είναι ο ετεροχρονισμός της λήψης των δανεικών και η ετεροπροσωπεία του οφειλέτη, που (με απόλυτη επιτυχία) απεργάσθηκε το καθεστώς πολιτικό σύστημα, στήνοντας την «απάτη του αιώνα» εις βάρος του Έλληνα πολίτη.
Με αυτήν την απύθμενη απάτη, χρεώθηκε (εν αγνοία της) η Ελληνική κοινωνία, για να ευημερεί και να διαιωνίζει την ευημερία του, όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης», ο μηχανισμός διοίκησης της, δηλαδή τα κόμματα που συνθέτουν το καθεστώς πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό τους.

Επειδή, δεν υπάρχει δικαστήριο να δικάσει αυτόν τον ένοχο για αυτή την απίστευτη σε μέγεθος και τρομακτική σε βάθος ανθρώπινης δυστυχίας, απάτη, καθώς αυτή έχει νομιμοποιηθεί, μέσα από έναν προστατευτικό νομικό λαβύρινθο που ο ίδιος ο ένοχος κατασκεύασε, μία είναι η λύση απαλλαγής της κοινωνίας μας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του: Η συσπείρωση όλων των εξαπατημένων πολιτών έξω από τα τείχη αυτού του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος και η κατάληψη αυτού του οχυρού, με σκοπό, αφ’ ενός την εκπαραθύρωση, «άπαξ και διά παντός» των ενόχων και, αφ’ ετέρου, την ανοικοδόμηση και ανασύνταξη της (τραυματισμένης) Δημοκρατίας μας, με τρόπο που δεν θα επιτρέψει την επανάληψη των ίδιων φαινομένων.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει την πνοή του, όλη του τη δύναμη και ενέργειά του.
Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα και να προσφέρει το δικό του φύσημα στη «Σπίθα» που άναψε ο Μεγάλος Μίκης, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .
Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.
Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

ΟΙ ΣΟΥΠΕΣ

Στην αναμονή της προσδοκίας καλύτερων ημερών, (με κυβέρνηση ΓΑΠ), ήδη έχουμε κάποια δείγματα βεβαιότητας ότι τρώμε την ίδια σούπα ξαναζεσταμένη και σερβιρισμένη, σε βαθύ πιάτο αυτή τη φορά, αφού οι προηγούμενοι μας σερβίρισαν τη "σούπα ωμού κρέατος" σε ρηχό πιάτο, έτσι που δεν τρωγότανε. 

(Παρ' όλ' αυτά, 800.000 γευσιγνώστες έτρεξαν στην ουρά του συσσιτίου και αποθέωσαν τον νέο μάγειρα). 

Η "σούπα πρασίνου" που σερβιρίστηκε αχνιστή, αρχίζει να χάνει την ελκυστικότητά της, μετά και την πρόσφατη "τραβηχτική" των ζαρζαβατικών της από τους παραγωγούς τους, τους αγρότες, (τους φυσικούς διαχειριστές κάποιας "πράσινης ανάπτυξης", που για την ώρα, παραμένει αόρατη έως γκρίζα).

Αλλά, ας μην ανησυχούμε. Ότι και να γίνει, τουλάχιστον 800.000 γευσιγνώστες θα τρέξουν στην ουρά του επόμενου συσσιτίου και θα αποθεώσουν τον νέο (ή και τον ίδιο !!) μάγειρα, έστω κι αν τους δηλητηριάσει....