ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΤΣΤΙΑΝΟΥ το πορτραίτο του σύγχρονου αντιστασιακού πολίτη.

 

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ

Το πορτραίτο του σύγχρονου αντιστασιακού πολίτη.

 

Όθων Ιακωβίδης (4/12/2024)

Αν αντιδρούσαν σαν την Μαρία Καρυστιανού, όλοι οι Έλληνες/Ελληνίδες  που επλήγησαν από τις εγκληματικές πολιτικές της μεταπολιτευτικής κομματοκρατίας, ιδίως εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις που σκότωσαν κατά χιλιάδες, ανθρώπους και όνειρα, με την υποδούλωση του κράτους σε εξωχώριες δυνάμεις, το 2010 με τα «Μνημόνια», θα είχαμε γλυτώσει πολλούς αδικοχαμένους αδερφούς και αδερφές μας…. θα είχαμε γλυτώσει από χιλιάδες τόνους οδύνης που ξεχείλισαν την κοινωνία μας από την ανεργία, από τους  χωρισμούς οικογενειών, από τους μισεμούς των παιδιών μας στα ξένα, από την ξεφτίλα της φτώχειας που είναι συνυφασμένη με την ξεφτίλα της υποδούλωσης, από χιλιάδες άδικους θανάτους Ελληνόπουλων.…

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ξεχώρισε τη Μαρία Καρυστιανού από τις χιλιάδες άλλες μάνες (και πατεράδες) που έχασαν το όνειρο για το παιδί τους, αν όχι το ίδιο το παιδί τους (όπως έγινε,  όχι μόνο στα Τέμπη,  αλλά και στις κρεμάλες των χιλιάδων «Μνημονιακών αυτοκτονιών» και  στο Μάτι, στις φωτιές και στις πλημμύρες και  στις χιλιάδες φέρετρα των κακοφτιαγμένων – για να τα κονομήσουν  κάποιοι – δρόμων ;

·        Προφανώς, αυτό που διαφέρει και ξεχωρίζει τη μάνα αυτή από όλες τις άλλες, είναι η περήφανη απόρριψη της ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ της κατάστασης. Το γνωστό «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει εναλλακτική) που η προπαγάνδα του εγκληματικού κομματικού συστήματος της Ολιγαρχίας, «βιδώνει» μεθοδικά στο μυαλό των ανθρώπων, για να τους αφοπλίζει από την έμφυτη μαχητικότητα τους, ώστε, μετά από τη συμφορά που αυτή η Ολιγαρχία προκαλεί, το θύμα να σκέφτεται: «και τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι πολύ αδύναμος μπροστά στο θηρίο που έφαγε το παιδί μου. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Σκάσε και κολύμπα»….

·        Αντίθετα,  η Μαρία Καρυστιανού σε κάθε συνέντευξη της, λέει: -  -  Μου είναι αδιανόητο να δεχτώ ότι δεν μπορώ να βρω το δίκιο μου, ότι δεν μπορώ, σε μία δημοκρατική Χώρα, να οδηγήσω στη δικαιοσύνη τους ενόχους του θανάτου του παιδιού μου. Δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια, να δεχτώ ότι είμαι ανίκανη να κάνω την Αλήθεια να λάμψει. Θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Έτσι, ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΜΑΝΑ (η Μαρία Καρυστιανού) με την απόρριψη τής (καλλιεργούμενης από την προπαγάνδα) παθητικής στάσης απέναντι στους πανίσχυρους εγκληματίες του παιδιού της, κατάφερε να συνεγείρει να ξεσηκώσει και να συσπειρώσει περισσότερους από ενάμισυ εκατομμύριο μανάδες και πατεράδες απ’ όλη την Ελλάδα, να ζητούν διακαώς και ανυποχώρητα, εγγράφως, εδώ και δύο χρόνια,  την απόδοση Δικαιοσύνης για τους κύριους αίτιους του εγκλήματος, που είναι καλά φυλαγμένοι μέσα σε αλληλοκαλυμένα πλέγματα νόμων και δικονομίας, στα  βαθιά υπόγεια του αμαρτωλού πολιτικού κατεστημένου.

Σκεφτείτε τι θα είχε γίνει, αν η Μαρία Καρυστιανού δεν ήταν μόνο μία, που απέρριπτε την παθητική στάση απέναντι στους εγκληματίες του παιδιού της, αλλά ήταν πεντακόσιες,  από τις χιλιάδες κεραυνοβολημένες  Ελληνίδες μάνες (και πατεράδες) κατά τα πέτρινα αυτά χρόνια των Μνημονίων και της παγκοσμιοποίησης της Οικονομίας και της WOKE ατζέντας …

Ούτε Μητσοτάκης και ΝΔ θα υπήρχε, ούτε Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ να σχίζει (αντί για τα Μνημόνια) το Δημοψήφισμα του «62%  ΟΧΙ στην οικονομική υποδούλωση», ούτε Πα.Σο.Κ  να ανασταίνεται προσφάτως σαν βαμπίρ που μόλις χώνεψε  το αίμα του λαού που ήπιε με την υποδούλωση της Χώρας στην Τρόϊκα, το 2010….

Ούτε, βέβαια, θα υπήρχαν και τα άλλα, τα «μικρά» κόμματα που, με την παρουσία τους στη Βουλή, νομιμοποιούν την Ολιγαρχική διακυβέρνηση της Χώρας από τα «κόμματα εξουσίας».

Αυτό το κτηνώδες Ολιγαρχικό και σάπιο πολιτικό/κομματικό κατεστημένο που ξεγελά τον λαό παρουσιαζόμενο ως Δημοκρατία, θα είχε πέσει προ πολλού και στη θέση του θα είχαμε στήσει, εμείς, ο λαός, οι χαροκαμένες μάνες και πατεράδες, την πραγματική Δημοκρατία, έξω και πέρα από τα κόμματα και την απάτη τους…

Δυστυχώς και η Μαρία Καρυστιανού, όπως και οι Υγειονομικοί, αλλά και πολλοί άλλοι, δεν κατάλαβαν εγκαίρως τη γέννηση της  κτηνώδους πραγματικότητας, παρά μόνον όταν ο Μινώταυρος άρπαξε τις δικές τους δουλειές και τα δικά τους παιδιά, μέσα από τα χέρια τους και μέσα από την αγκαλιά τους.

Δεν άκουσαν εγκαίρως το απελπισμένο ΣΟΣ που εξέπεμψαν, το 2010,  οι κομματικά ανεξάρτητοι «Αγανακτισμένοι» των πλατειών και δεν άκουσαν το σάλπισμα, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης επιχείρησε, τότε,  την παλλαϊκή συσπείρωση στη ΣΠΙΘΑ, για να δώσει στο λαό τη δυνατότητα να ανατρέψει την κτηνώδη πραγματικότητα που γεννιόταν, εκείνη τη μαύρη χρονιά...

Αυτή η καθυστέρηση αντίληψης και  ο ετεροχρονισμός της αφύπνισης μεγάλων κομματιών της κοινωνίας μας, επέτρεψε στον Μινώταυρο της Ολιγαρχικής κομματοκρατίας, να χορταίνει όλ’ αυτά  τα τελευταία χρόνια, τη βουλιμία του, με το αίμα των παιδιών της αιχμάλωτης και αναισθητοποιημένης (από τα τηλεοπτικά ψυχοτρόπα της κομματοκρατούμενης προπαγάνδας) Ελληνικής κοινωνίας.

Αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Ίσως, ο Θεός της Ελλάδας, έστειλε στην Ελληνική κοινωνία την επαναστατημένη μάνα Μαρία Καρυστιανού, ως παράδειγμα προς μίμηση,  ώστε με αυτή μπροστάρη, να επιχειρήσουμε μαζί της,  έξω και πέρα από κάθε κομματική περιχαράκωση, την απελευθέρωση μας, συντονιζόμενοι μαζί της στην ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗ της αποδοχής της ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ που θέλουν οι εγκληματίες να επιβάλλουν στα θύματα τους.

Γινόμαστε όλοι, Μαρία Καρυστιανού…

Για να σωθούμε και να σώσουμε τα παιδιά μας, την Ελλάδα του αύριο.